Dagur - 16.01.2001, Blaðsíða 17

Dagur - 16.01.2001, Blaðsíða 17
ÞRIDJUDAGUR 16. JA\ÚAR 2001 - 17 WNPiWM ■mbmmm LI'FH Listamenn verðlaimaðir Þrír ungir Og upp- Gunnþóra rennandi lista- Gunnarsdótur menn hlutu viðurkenningu úr Listasjóði Pennans nýlega. Hekla Dögg Jónsdóttír fékk 400 þúsund kr. styrk og til- kynnt var um kaup sjóðsins á verkum eftir myndlistamenn- ina Særúnu Stefánsdóttur og Jón Bergmann Kjartansson. Listajóður Pennans var stofn- aður árið 1992. Hann hefur það að markmiði að styrkja efnilegt fólk sem er að stíga fyrstu sporin á listabrautinni eftir að námi lýkur - og hvetja það þannig til dáða. Verðlaunahafarnir ungu Hekla Dögg, Særún og Jón. Hekla Dögg hefur tekið þátt í 20 sýningum víða um heim. Hún sækir viðfangsefni sín einkum í daglegt líf og nán- asta umhverfi og beitir næmu fegurðarskyni til að fanga at- hygli áhorfandans. Særún Stefánsdóttir vinnur með ljós- myndir og hluti í sinni list- sköpun og sækir myndefnið í eigin rejmsluheim. Hún hefur tekið þátt í 25 sýningum hér á landi, í Glasgow og víðar. Jón Bergmaxm Kjartansson hefur haldið 8 einkasýningar, tekið þátt í samsýningum og haldið fyrirlestra um myndlist í skól- um víða um lönd. Samkvæmt umsögn dómnefndar vinnur hann með málverkið sem sjálfstætt fyrirbæri í sögulegu samhengi. Listasafnið á Akureyri hef- ur boðið Heklu Dögg að halda einkasýningu næsta haust og viðræður eru í gangi um frekara samstarf milli lista- sjóðs Pennans og Listasafnsins á Akureyri. V ------------------------------/ Saxafónar og slagharpa Sunnudaginn 14. janúar TONLIST efndu þrir tónlistarmenn til tónleika í Safnaðar- heimili Dalvíkurkirkju. Peir eru Unnur Fadil Vil- helmsdóttir, píanóleikari, Vigdís Klara Aradóttir, saxafónleikari, og Guido BXoumer, saxafónleikari. Það er ekki títt, að þess sé kostur að njóta tónlist- ar í klassískum eða nú- tíma klassískum anda, sem skrifuð er fyrir hljóðfæri f saxafóna- fjölskyldunni. Þessi hljóðfæri eiga sér ekki langa sögu, eins og til dæmis þau, sem fylla ijölskyldu hornanna eða strok- hljóðfærannanna. Tónskáld, sem gefa sig að því að semja tónlist í klassískum anda, sinntu saxafón- um lítt lengi framan af stuttri sögu þeirra, og einna helst hefur þeirra gætt allt fram á síðustu áratugi í dægurtónlist, svo sem rokki, þar sem þeir nutu og njóta mikillar hylli, og í jazzi, sem hefur getið af sér mikinn fjölda framúrskarandi snill- inga á þessi hljóðfæri.Á síðari árum hefur orðið nokkuð mikil breyting á. Tónskáld eru tekin að líta saxafóna alvarlegum augum og tekin að sinna þeim og nýta þá til listrænnar túlkunar innan sviðs hins klassíska tónleikageira. Hluti af því, sem til hefur orðið á þessu sviði, er það, sem áheyrendum í Safnaðarheimili Dalvíkur- kirkju gafst kostur á að njóta og það ekki af verri endanum, heldur Qölbreytt að gerð og efnistökum, en allt einkar for- vitnilegt og áheyrilegt. Fjölbreytt verk Verkin, sem flutt voru, voru fjögur að tölu. Fyrst „Lombric“ eftir Francois Rossé; fjöl- breytt verk fyrir píanó og tvo saxafóna í skemmtilega nútímalegum stíl, þar sem höfundurinn beytir að hluta til tónsmíða- tækni, sem er nokkuð í anda Schönbergs og hans fylgismanna, þá „Duo Sónata“ fyrir tvo baritónsaxafóna eftir hið mjög svo eftirtekarverða, rússneska tónskáld Sofiu Gubaidulinu; verulega skemmtilegt verk, þar sem höfundur nýtir á áhrifarík- an hátt nútímalega tónsmíðatækni og ekki síður tæknilega möguleika hljóðfær- anna, næst „Adria“ eftir Christian Lauba fyrir tvo altosaxafóna; verk í verulega „prógrammískum“ stíl, víða hljómfagurt og dreymið enda samið, samkvæmt því, sem segir í tónleikaskrá, á „löngum og blíðum síðsumarkvöldum við Adríahafið", og loks „Three Quarks for Muster Mark!“ eftir Randolph Peters fyrir sópr- an/altosaxafóna, baritónsaxafón og pí- anó, verk þar sem gætir umtalsverðra áhrifa frá jazzi og er þróttmikið og hríf- andi. Leikið af iimlifim og ákefð Hljóðfæraleikararnir þrír léku ekki ein- ungis af festu og öryggi, heldur ekki síður af innlifun og ákefð, sem óhjákvæmilega hreif með sér áheyrendur, þó að víða bæri nokkuð torkennilegt tónamál fyrir eyru. Það varð ljúflegt og sjálfsagt í túlk- un listamannanna, sem sannarlega voru góðir fulltrúar þeirra, sem leggja stund á flutning „alvarlegrar tónlistar“á hljóðfæri þau, sem á var leikið. Sama efnisskrá mun verða flutt í Salnum í Kópavogi á næstunni og ættu unnendur tónlistar þar syðra að eiga ánægjulega stund í vændum takist svo vel sem gerði á Dalvík. Skemmtileg Skáldanótt Fyrir þremur árum gekk ég út í hléi af sýningu á leikriti eftir Þorvald Þorsteinsson og sneri ekki aftur í leikhús fyrr en um síðustu helgi. Það væri rangt að kenna Þorvaldi einum Qarveru mína, leikrit hans var skárra en margt sem ég sá á þessum tíma. Ég var einfaldlega á stöðugum flótta úr leikhúsi og mér var ómögulegt að sitja sýningar nema fram að hléi. Mörg þess- ara leikrita voru að sögn gagn- rýnenda meistaraverk eftir framúrstefnumenn í nútímaleikritun sem fiöfðu látist ungir menn vegna dóp- og/eða áfengisneyslu. Það gekk mikið á í þessum leikritum og persón- urnar voru sífellt að öskra og berja hver á annarri og enginn friður var nema rétt þegar þær brugðu sér á kló- settið. Óhljóðin og köllin átlu víst að sýna manni fram á firringu og ein- semd nútímamannsins og klósettferð- irnar áttu að gæða verkið enn meiri raunveruleikablæ. Ég nennti ekki að láta menn segja mér að það sem mér leiddist svona ógurlega væri mikil list svo ég ákvað að hætta að mæta og steig ekki fæti inn í leikhús í þrjú ár, eða allt þar til vinkona mín bauð mér á sýningu á Skáldanótt eftir Hallgrím Helgason. Ég mætti vel undirbúin til leiks, kynnti mér lengd leik- ritsins og valdi mér sæti þar sem útgönguleið var greið. Ég ákvað þó að sýna þolgæði og sitja fram að hléi, nema þjáningar rnínar vrðu því óbærilegri. Það fór reyndar svo að ég flissaði nær stöðugt. Ég skemmti mér afar vel yfir því sem einhverjir gagn- rýnendur hafa kallað „leirburð“. Ég skil ekki hvað þeir eru að fara með slíkri skilgreiningu. Leiki'itið er óhemjufyndið og hugmyndaiTkt. Það og mér finnst að sjónvarpið ætti að sýna dug og verða sér út um upptöku. Þá væri þjóðinni loksins boðið upp á innlent sjónvarpsefni sem hægt er að skennnta sér yfir. „Það fór reyndar svo að ég fliss- aði nær stöðugt. Ég skemmti mér afar vel yfir því sem ein- hverjir gagnrýnendur hafa kallað „leirburð“. Ég skii ekki hvað þeir eru að fara með slíkri skilgrein- ingu. Leikritið er óhemjufyndið og hugmyndaríkt." var unun að horfa á leikara í gervi Jónasar, Einars, Steins og Laxness metast og kýta á sviði, og þarna tókst einnig á einstaklega snjallan hátt að tengja saman gamlan tíma og nýjan. Þetta er leikrit sem ég vildi sjá aftur

x

Dagur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagur
https://timarit.is/publication/251

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.