Dagur - Tíminn Akureyri - 02.09.1997, Blaðsíða 5

3Dagur-©mmm
Þriðjudagur 2. september 1997 -17
MENNING OG LISTIR
Kyöld á
reykvískum bar
Gunnar
Stefánsson
skrifar
Leikfélag Reykjavíkur: HIÐ
LJÚFA LIF eftir Benóný Ægis-
son. Tónlist eftir Jón Olafsson
og Kristján Kristjánsson. Leik-
stjóri: Þórarinn Eyijörð.
Tónlistarstjórn: Höfundar tón-
listar. Búningar: Þórunn E.
Sveinsdóttir.
Leikmynd: Stígur Steinþórs-
son. Frumsýnt á Stóra sviði
Borgarleikhússins 29. ágúst.
Þetta er nokkuð sérkenni-
legt verk, - músíkal með
grafalvarlegri mannlífs-
mynd. Menn eru vanari því að
söngleikir sóu „léttir og
skemmtilegir" eins og það heit-
ir, íþættir góðum skammti af til-
finningasemi, en Hið ljúfa líf er
ekki þannig: með þessu verki er
lagt út á nýja braut í íslenskri
söngleikjasmíð. Lögin eru að
vísu skemmtileg og mikil prýði
að þeim. í textanum eru líka
ýmsir bjórar og hann þolir vel
að vera lesinn, en leikfélagið
heldur uppteknum hætti, góðu
heilli, og gefur textann út í
skránni. Þetta mun vera
stærsta leikstjórnarverkefni
Þórarins Eyijörð til þessa og er
hér tjaldað til bestu kröftum
leikhússins. En það verður að
segjast að meðferð höfundarins
á því efni sem hann hefur valið
sér er klisjuborin og ófullnægj-
andi og ekki von að tækist að
berja í þá bresti í sýningunni.
Eftir er að sjá hvernig leikhús-
gestum fellur sá beiski kokkteill
sem blandaður er á Stóra svið-
inu.
Á barnum
„Þetta var bara venjulegt
kvöld/vikulok á reykvískum
bar.“ - Á þá leið syngur þjónnin
Geddi í lokasöngum. Ljótt ef
satt væri. Hér gerast atburðir
sem vonandi eru fátíðir á slík-
um stöðum. Hins vegar ber sitt-
hvað kunnuglegt við á barnum.
Leikurinn gerist sem sagt á
skemmtistaðnum Nátthrafnin-
um sem er í megnri niðurníðslu
en hefur einhvern tíma verið
góður. Eigandi skemmtistaðar-
ins er Ólöf, svarkur mikill,
óvönd að meðulum og í skjóli
hennar þrífst dópneysla og
glæpastarfsemi. Starfsfólkið er
Geddi, þjónn sem er hommi, -
eru slíkir annars ekki orðnir
ómissandi í leikritum? Geddi
sér í gegnum allt svínaríið eg
skakkar leikinn ef gestir verða
uppivöðslusamir. Síðan er Veiga
Björg, kokkur og kjallaravörð-
ur, roskin kona sem talar í
orðskviðum, og Lolla þjónusta,
ung stúlka fátæk og vanþroskuð
og á barn sem henni er um
megn að annast.
Leikarar í Hinu Ijúfa lífi standa sig flestir vel að mati Gunnars Stefánssonar er týpurnar eru slitnar
Eyvindur og Halla
Barn sitt hefur Lolla átt með
Skömbó en hann heitir víst
Skammkell og er ekki síður
ólánskráka en nafni hans úr
Njálu, titlaður „smákrimmi og
bísi“ í leikskrá. Fylgikona hans
er Harpa Dís, systir Lollu, álíka
gepill.
Þarna er líka í gestahópi
Gógó, „miðaldra meðferðar-
dæmi“, þ. e. fyllibytta, og inn
rekst Jökull, piltur „utan af
landi“, vitanlega nokkuð hjá-
rænuiegur sem slíkri „mann-
gerð“ heyrir til og áhugamaður
um peningaspil, að vísu mis-
heppinn svo ekki er eins feitan
gölt að flá fyrir krimmana og í
fyrstu virðist. Enn er að nefna
sjómanninn Eyvind sem talar
groddalega eins og sjóarar
gera, honum er laus höndin og
vegna misskilinnar afbrýðisemi
slær hann einn hljómsveitar-
manninn í rot; síðan þylur
hann Einar Benediktsson fuil-
ur. Já, þarna eru auðvitað
hljómsveitarmenn; fyrir þeim
fer Svenni píanóleikari og segir
krumfengnar sögur af hljóm-
leikaferðum. Ótalin er kona
Eyvindar sem að sjálfsögðu
heitir Halla, og síðan tvö pör
sem leikin eru af sömu leikur-
um, Birni Inga Hilmarssyni og
Jóhönnu Jónas.
Gædd lífi nötur-
leikans
Pálína Jónasdóttir var athyglis-
verð sem Harpa Dís, ung leik-
kona sem vert er að taka eftir.
Jóhann G. Jóhannsson var
skemmtilegur Jökull, sá ungi
leikari hefur góðan kómískan
sans, það sá ég í Hár og hitt.
Björn Ingi Hilmarsson og Jó-
hanna Jónas voru léttvíg í sín-
um hlutverkum sem lögreglu-
menn og túristar. Ari Matthías-
son skilaði sínu klisjuhlutverki
eins og til stóð, en Guðlaug El-
ísabet Ólafsdóttir er býsna góð
Halla að látbragði til. Valgeir
Skagljörð er hinn útbrunni pí-
anóleikari, en sýnir ekki á sér
nýja hlið, og skal þá ekki nafna-
listi lengdur frekar.
Sviðsmyndin ber vott um út-
sjónarsemi og gott auga leik-
stjóra og leikmyndasmiðs til að
nýta þetta breiða og erfiða svið.
Sýningin er þannig unnin af
metnaði af hálfu leikhússins.
Áhrif verksins eru hins vegar
blendin vegna bresta í úr-
vinnslu höfundar úr efniviðn-
um. En þær aðfinnslur skipta
að endingu minna máli en hitt,
að sýningin er gædd einhverju
því frumstæða lífi í nöturleikan-
um að hún er ekki líkleg til að
hverfa úr huga áhorfandans í
bráð.
Slitnar týpur
Annars vegar eru það rann-
sóknarlögreglumennirnir Garp-
ur og Yrsa Björg sem eru þarna
að reyna að finna dópista og
hins vegar Indriði og Sigríður,
túristar í slömminu sem rekast
þarna inn. Hvor tveggja þessi
pör eru heldur
ósennileg í öllu
æði sínu.
Eins og sjá
má er þetta ijöl-
skrúðugt per-
sónusafn en full-
mikið um slitnar
týpur. Karakter-
arnir eru mis-
góðir frá höf-
undarins hendi
og að sönnu
með ýmsu móti
hversu leikend-
unum tekst að
gera þá lifandi.
Sumum tekst
raunar ágæt-
lega. Ég nefni
sér í lagi þrjá
leikendur: Egg-
ert Þorleifsson
sem sýndi ágæt-
an leik í þjónin-
um Gedda, og fallega söng
hann tregaljóðið yfir vini sín-
um. Margréti Helgu Jóhanns-
dóttur sem hafði afbragðstækni
í hlutverki ofdrykkjukonunnar
Gógó og Rósu Guðnýju Þórs-
dóttur sem tók Ólöfu föstum
tökum og gerði persónuna
verulega ógeðfellda. - Það er
varla á færi Sóleyjar Elíasdóttur
að vinna á fullnægjandi hátt úr
Lollu því að umkomuleysi þess-
arar ógæfu-
sömu stúlku er
ekki nógu vel
útfært af höf-
undinum, en
hún syngur
sinn lokasöng
fallega. Enn
veikari er Veiga
Björg Soffíu
Jakobsdóttur,
hún lyftir sér
aldrei upp úr
frösum sínum
og viðbrögð
hennar í lokin
allsendis frá-
leit. Ellert Ingi-
mundarson
getur ekki sýnt
ólánsferil
Skömbó nægi-
lega, en hann
kemur einnig
við sögu í hin-
um hráslagalegu leikslokum
sem alls ekki voru nógu vel
unnin af hendi höfundar og
urðu miklu slappari en til stóð.
Áhrif verksins eru
hlendin vegna
hresta í úrvinnslu
höfundar úr efni-
viðnum. En þcer
aðfinnslur skipta
minna máli en
hitt, að sýningin er
ekki líkleg til að
hverfa úr huga
áhorfandans í
hráð.