Dagur - Tíminn Reykjavík - 01.03.1997, Page 10

22 - Laugardagur 1. mars 1997 iD<igur-®hnhtn
Halldór Bjarni í herberginu sínu á
Krossi í Lundarreykjadal, en inn í
það hafði hann ekki stigið fæti í
nærfellt eitt og hálft ár
í síðustu viku.
Heimtur úr helj u
að má segja að Halldór Bjarni
Óskarsson frá Krossi í Lundar-
reykjadal sé heimtur úr helju, en
hann kom heim í heiðardalinn fyrir
rúmri viku eftir að hafa verið í útlegð í
nærfellt eitt og hálft ár.
Halldór Bjarni er einn íjögurra ís-
lendinga sem hafa þegið bæði nýtt
hjarta og lungu en hann hefur verið í
Svxþjóð frá því haustið 1995 vegna að-
gerðarinnar. Hann hafði meðfæddan
hjartagalla og auk þess voru lungun
orðin mjög illa farin. Fyrst beið hann í
ellefu mánuði þar til rétt líffæri voru til
staðar og síðan hefur hann verið að ná
sér eftir aðgerðina sem fram fór á
Sahlgrenska sjúkrahúsinu í Gautaborg.
Fjölskylda Halldórs Bjarna er nú
sameinuð eftir að hafa
búið í sitt hvoru landinu
allan þennan tíma, en
móðir hans var með hon-
um á meðan hann var í
Svíþjóð, fyrir utan mán-
aðartíma sem faðir hans
var hjá honum sl. vor.
Annars hafa tvö yngri
systkyni Halldórs verið
heima á íslandi ásamt
föðurnum mestan hluta
tímans sem mæðginin
hafa dvalið í Svíþjóð.
Styrkur að hafa
móður sína
„Það var mjög gott,“
sagði Halldór um að hafa
móður sína hjá sér. „Ég
hefði ekki getað gert
þetta einn.“ íslensku læknarnir á Salh-
grenska sjúkrahúsinu fá mörg hlý orð
við eldhúsborðið á Krossi. Sigrún, móð-
ir Halldórs Bjarna, segir þá hafa reynst
þeim ákaflega vel á meðan á öllu þessu
stóð.
„Ég get bjargað mér,“ svarar Halldór
Bjarni, aðspurður hvort hann sé ekki
orðinn fullfær í sænskunni eftir þennan
tíma í Svíaríki en hann vildi ekki gera
mikið úr því. Á meðan hann beið fór
hann tvisvar í viku í æfingar á sjúlcra-
húsinu, „svo var maður aðallega með
öðrum sjúklingum að skoða sig um,“
sagði hann. Ferðirnar urðu hinsvegar
aldrei mjög langar, því þó hann væri
með kalltæki á sér vildi hann ekki fara
langt í burtu. Einn daginn, um fjögur-
leytið, kom kallið. Halldór Bjarni dreif
sig á spítalann og um kvöldið hófst að-
gerðin. Eftir það ruglaðist tímaskynið
hjá honum, en hann tel-
ur sig hafa verið farinn
að flnna mun á sér innan
við mánuði eftir aðgerð-
ina. En aðgerðin var erf-
ið. Hann sagði kvalirnar
í bakinu hafa komið sér
á óvart, en spenna þurfti
rifbeinin upp. Hann finn-
ur ennþá tii í bakinu þó
nokkrir mánuðir séu
liðnir, en það fer þó
batnandi. Nú tekur við
reglubundið eftirlit. „Ég
á að fara einu sinni í
viku í bfóðprufu til að
byrja með. Síðan eiga að
líða tvær vikur á milli og
svo mánuður, held ég.“
Halldór á eftir að fara
nokkrum sinnum út til
Svíþjóðar í viðbót, „núna
í apríl þarf ég að fara, þá er liðið hálft
ár frá aðgerðinni. Síðan þarf ég að fara
í júlí.“ Auk þess verður Halldór á lyfjum
til að bæla ónæmiskerfi líkamans. Það
breytir ýmsu í hans daglega líQ. „Ég má
ekki vera nálægt köttum eða fuglum. Ég
á að passa mig á dýrum fyrst. Ég þarf
líka að passa mig á öllum mygluðum
mat, súrum og gröfnum. Ég á ekkert að
borða hann. Það stendur alla ævi. Þetta
er stærsta breytingin,“ segir hann með
stöku jafnaðargeði. „Ég fór nú í fjósið í
gær, en það var stutt. Ég þurfti að vera
með grímu á mér.“
En kostirnir eru ótvíræðir. „Núna get
ég labbað hérna upp og niður afleggjar-
ann án þess að stoppa. Áður þurfti ég
að stoppa nokkrum sinnum." En hann
er ekki farinn að hlaupa. „ég er ekki
kominn með nógu góða vöðva ennþá.“
Góðir nágrannar
Halldór Bjarni og fjölskylda hans fengu
að kynnast náungakærleik nágrann-
anna í sveitinni. Ungmennafélagið
Dagrenning í Lundarreykjadal, sem þau
öll eru félagar í, stóð fyrir fjársöfnun til
styrktar Halldóri og fjölskyldu hans og
grunnskólanemendur í Andakílsskóla
og Kleppjárns-
reykjaskóla
lögðu sitt af
mörkum með
jólakortasölu
og áheitum og
ýmsir fleiri
lögðu hönd á
plóginn. Það
var styrkur í
baráttunni,
bæði fyrir Hall-
dór Bjarna og
fjölskylduna,
að flnna fyrir
þessum stuðn-
ingi og vildu
þau koma á
framfæri kæru
þakklæti til
allra þeirra
sem hafa stutt
þau.
Halldór Bjarni var búinn að vera tvo
vetur í Fjölbrautarskóla Vesturlands á
Akranesi þegar hann fór til Svíþjóðar,
þannig að hann hefur tapað tveimur ár-
um úr námi. Hann er ákveðinn í að
halda áfram námi næsta haust, en er
ekki búinn að ákveða í hvaða skóla.
Hann ætlar að taka það rólega á
næstimni, e.t.v. ekki að undra, enda er
fjölskyldan loksins sameinuð eftir að
hafa verið aðskilin í hátt á annað ár.
„Ég á nú eftir að heimsækja krakkana,“
segir hann. -ohr
„Ég má ekki
vera nálœgt
köttum eða
fuglum. Ég á
að passa mig
á dýrum fyrst.
Ég þarflfka að
passa mig á
öllum mygluðum
mat, súrum
og gröfnum... “
T"
Halldór Bjarni Óskarsson við húsið heima á Krossi. Myndir: ohr