Dagur - Tíminn Reykjavík - 19.04.1997, Blaðsíða 8

20— Laugardagur 19. apríl 1997
|Dagur-®mmm
LANDINU
Leikará
Pau eru þegar byrjuð að rijja upp gamlar
minningar þegar blaðamaður mœtir á
staðinn. Sögurnar fljúga á víxl og hlátur-
inn ómar þegar skondin atvik koma upp í
hugann. í áratugi tóku þau Björg Bald-
vinsdóttir og Jón Kristinsson virkan þátt í
starfi Leikfélags Akureyrar en í dag eru
liðin 80 ár frá stofnun félagsins.
Við lékum nú saman í leik-
ritinu Pabbi. Jón lék
pabbann og ég mömm-
una,“ segir Björg. „Við áttum
ijóra syni sem nú eru allir orðn-
ir svo miklir og myndarlegir
menn,“ bætir hún við og ekki
laust við að hægt sé að greina
móðurstolt í röddinni þó þeir
hafi bara verið synir hennar í
þykjustunni. Einn sonanna var
reyndar sonur Jóns í alvörunni
en það var Arnar Jónsson, sem
nú er orðinn landskunnur ieik-
ari. Hina synina þrjá léku þeir
Úlfar Hauksson, Einar Haralds-
son og Börkur Eiríksson. Leik-
stjórinn var Jónas Jónasson, þá
kornungur, og þau Björg og Jón
Björg á sínum yngri árum í hlutverki Astu í Skugga-Sveini.
eru sammála um að þetta hafi
verið ljúft og yndislegt leikrit.
Fjöldi hlutverka
Þau Jón og Björg byrjuðu að
leika hjá Leikfélaginu á svipuð-
um tíma. Jón var reyndar í
fyrsta sinn í smáhlutverki árið
1935 en 1944 lék hann fyrsta
aðalhiutverkið sem var í leikrit-
inu Leynimelur 13. Fyrsta hlut-
verk Bjargar var aftur á móti í
Franska ævintýrinu sem sýnt
var árið 1943. „Ég var að telja
það saman nýlega og þetta eru
rúmlega 40 leikrit þar sem óg
var með stærri hlutverk. Smá-
hlutverkin tel ég ekki með,“
segir Björg en síðasta verkið
sem hún
lék í var
Emil í
Kattholti
árið 1990.
„Næstsíð-
asta hlut-
verkið mitt
var í Silf-
urtungl-
inu. Þar
lék ég fullu
kerhnguna
og fannst
það æðis-
lega gam-
an,“ segir
hún og
hlær dátt.
Hlut-
verk Jóns
eru einnig
eitthvað á
fimmta tug
en þar á
meðal eru
mörg
smærri
hlutverk
og segir
Björg Baldvinsdóttir og Jón Kristinsson voru ekki í vandræðum að stilla sér upp fyrir myndatöku enda bæði
þrælvön að vera í sviðsljósinu.
hann Björgu hafa leikið mun
meira en hann. Á móti kemur
að Jón eyddi miklum tíma í
stjórn, var formaður félagsins í
12 ár, og hefur enginn annar
stjórnað félaginu í svo Iangan
tíma. „Ég hætti aðeins á undan
Björgu. Síðasta
sýningin sem óg
tók þátt í var á
125 ára afmæli
Akureyrarbæj-
ar árið 1987,
segir Jón.
Eftirminni-
legar sýn-
ingar
Margir leikarar
eiga erfitt með
að gera upp á
milli hlutverka.
Segja hverja
sýningu sér-
staka og vilja
síður draga út
einstök hlut-
verk. Þetta
vefst þó ekki fyrir viðmælend-
um okkar að þessu sinni. Jón
nefnir strax Pat í Gísl og Georg
í Mýs og menn. „Það var ein
erfiðasta rulla sem ég hef nokk-
urn túnann leikið,“ segir hann
um síðara hlutverkið. „Stykki
sem gekk ekki neitt,“ bætir
hann við og Björg tekur undir.
„Þetta var stórkostleg sýning og
einkennilegt hvað fólk hafði lít-
inn áhuga,“ segir hún. Einmitt
þetta, að velja leikrit sem ganga
í áhorfendur, segja þau vera
eitt það erfiðasta í leikhúslífinu.
Bjórg: „Eg dtti að
koma inn alveg
galin og mátti ekk-
ert segja nema
arga. Eg kom inn
og öskraði og hann
lét mig gera þetta
aftur og aftur og
aftur... “
„Þó okkur finnist eitthvað voða
fínt veit maður aldrei hvort al-
menningi finnist það sama,“
segir Björg.
En hvað með uppáhaldshlut-
verkin hennar?
„Það eru óperetturnar. Mér
þótti alltaf
voðalega gam-
an að syngja og
þar fékk óg
bæði að syngja
og dansa.“ Eft-
irminnanleg
hlutverkin eru
þó fleiri en
sönghlutverkin
eins og kemur í
ljós þegar
Björg dregur
fram gamla
myndamöppu
og fer að fietta.
Og nú
skemmta þau
sér saman,
gömlu félag-
arnir, við að
skoða myndirnar. „Var ekki
Stína í þessu hlutverki?" segir
Jón og bendir. „Þetta var nú
skemmtileg sýning," heyrist í
Björgu sem bendir á aðra
mynd. Og svo eru það leikstjór-
arnir. Um þá er alltaf gaman að
spjalla.
„Ég hélt nú að Eyvindur væri
brjálaður maður,“ segir Jón um
Eyvind Erlendsson sem leik-
stýrði Gísl árið 1968 en bæði
Jón og Björg tóku þátt í þeirri
sýningu. „Manstu þegar hann
var að fá mig til að öskra,“ spyr
Mynd: GS
Björg. „Ég átti að koma inn al-
veg galin og mátti ekkert segja
nema arga. Ég kom inn og
öskraði og hann lét mig gera
þetta aftur og aftur og aftur. En
ég öskraði náttúrulega alltaf
eins.“
Jón fékk líka að kynnast
dyntum Eyvinds. „Stundum lét
hann mig tala ákaflega hægt.
Svo á næstu æfingu eins hratt
og ég gæti. Ilann var alltaf með
einhverjar nýjar kúnstir. Ég
hugsaði bara með mér að mér
væri andskotans sama. Á frum-
sýningunni geri ég þetta bara
eins og ég vil.“
„Mér fannst hann nú samt
ágætur," segir Björg.
Oftast í léttum hlut-
verkum
Áfram er haldið að fletta í
myndaalbúminu og fleiri sögur
fæðast. „Mér fannst voða gam-
an að leika í Þremur eigin-
mönnum," segir Björg. „Þarna
eru þeir Guðmundur Gunnars-
son, Jón Norðijörð og Jóhann
Ögumundsson, þessir þrír sem
ég lék mest á móti. En þetta var
eina skiptið sem við lékum öll
saman."
Næsta mynd er hka minnis-
stæð. Þar sést Björg í hlutverki
Herdísar í Uppstigningu. „Þetta
var mikið átakahlutverk. Það
fyrsta sem ég virkilega þurfti að
taka á. Annars var ég alltaf lát-
in í eitthvað létt, svona sprell."
Þær safnast saman, minning-
arnar, á tæpum fimmtíu árum
og þau Jón og Björg eru löngu