Dagur - Tíminn - 30.11.1996, Blaðsíða 7

íDagur-®mmm Laugardagur 30. nóvember 1996 -19
Benedikt
fermlst
brosað að þessu fermingar-
, 1 ' U l UOÍXU CIU puoou Xul lillllglli
, oonPdikt fengisx við ótrúlega rnarg a barni sem sagði tja við
Práttfyrir mikla_fötlun f|f“r |r Hann sækirtima i ^sko ^ fermingarheitinu, spýtti út
sama 09 ■««_f.mmtarara ^ yndi af tonhst og Doðum úr sér oblátunni en saup
hintastarfi í LandsDanixanu ,
hlutastarfi
vini.
í eftirfarandi kafla bókarinnar Undir huliðs-
hjálmi segir frá því þegar Benedikt fermdist.
Millifyrirsagnir eru blaðsins.
Flest bekkjarsystkini Bene-
dikts ætluðu að fermast í
Háteigskirkju. Ég ákvað
að biðja séra Karl Sigurbjörns-
son í Hallgrímskirkju um að
ferma Benedikt, því honum
treysti ég best allra presta. Þeg-
ar þetta spurðist út meðal
strákanna bentu þeir mér ein-
faldlega á það að fermingar-
undirbúningurinn stæði allan
veturinn og að það væri ótækt
að Benedikt fermdist með
einhverjum krökkum sem hann
þekkti ekki. Þetta var hárrétt og
því gekk Benedikt til spurninga
með skólasystkinum sínum og
fermdist í Háteigskirkju þann
10. apríl 1994.
Mér var það mikið í mun að
Benedikt yrði samstíga jafn-
öldrum sínum við þessi tíma-
mót og að fermingarundirbún-
ingurinn og fermingarathöfnin
sjálf yrðu virðuleg og laus við
öll skrípalæti og aumingja-
gæsku. Þjóðkirkjan brást ekki
vonum mínum þótt þar séu fá
eða engin fordæmi fyrir því að
ferma svo fatlað barn í hópi
ófatlaðra jafnaldra. Prestarnir,
þau séra Tómas Sveinsson og
séra Helga Soffía Konráðsdóttir,
buðu Benedikt einfaldlega vel-
kominn í hópinn.
Það var dýrmætt að fá að
fylgjast með fermingarundir-
búningnum og sjá unga fólkið
takast á við kennslu prestanna
af opinni og spurulli einlægni.
Sonur minn naut helgihaldsins
og tónlistarinnar í kirkjunni.
Hann valdi sér sjálfur rauðan
fermingarjakka en við Áslaug
aðstoðarkona sáum um annað.
Fermingarfötin voru dragfín,
sérsaumaðar buxur til að fela
bleiuna, hvít skyrta (og tvær
hvítar rúllukragapeysur til
vara), silkivesti, rauður lindi og
tískuskór. Til að kóróna skrúð-
ann fór hann í klippingu til
Brósa og ilmaði af dýrindis rak-
spíra. Friðfinnur studdi Bene-
dikt með glæsibrag uppi við alt-
arið. Páll Reynisson, meistara-
tökumaður sjónvarpsins, sveif
um kirkjuna í sparifötunum
með hljóðlausa myndavél líkt
og ósýnilegur væri og safnaði
minningum í sjóð fyrir okkur.
Grátið í vasaklút
Mér hefur sjaldan liðið ein-
kennilegar en við fermingu son-
ar míns. Drengurinn minn var
enn einu sinni að koma mér á
óvart. Hann stóð sig eins og
hetja með hjálp fóstra síns. Ég
sat hins vegar og grét í vasa-
klútinn minn og þrjár bláar
servíettur sem ég fann í kápu-
vasanum og var rauðnefjuð og
öll útötuð í bláum lit eftir mess-
una. Ég var bæði glöð og hrærð
í senn en líka hrædd. Hvað ef
Benedikt fengi nú krampa,
hvað ef hann ræki upp gól,
hvað ef ...? Við höfðum rætt
þessa möguleika rækilega fyrir
athöfnina. Þeir Friðfinnur stóðu
yst við gráturnar úti við dyrnar
að skrúðhúsinu og gátu því
komist fram ef í nauðirnar
ræki. Móðir mín, Áslaug aðstoð-
arkona, móðir hennar, Þórunn
og Laufey og ijölskylda hennar
gengu með okkur til altaris að
lokinni fermingunni. Ég er
sannfærð um að Guð hefur
drjúgum af messuvíninu og
skakklappaðist svo í skrúð-
göngu fermingarbarnanna á
armi Friðfinns, engilbjartur á
svip.
Gleði og vinátta
Síðdegis hélt ég syni mínum
glæsilega veislu í sal Kennara-
háskólans. Þórunn, sem er
veisluvanari en ég, sá um að
allt færi vel fram og innan
skynsamlegra marka heimilis-
hagfræðinnar. Móðir mín lagði
til silfur og móðir Þórunnar dá-
samlega blómaskreytingu á
veisluborðið. Kerti og servíettur
voru í stíl og rósir úr Mosfells-
sveitinni hvar sem litið var.
Kökurnar voru fallegar og
bragðgóðar, enda heimabakað-
ar. Á níunda tug gesta heiðruðu
sína, samstarfskona mín spilaði
fyrir fjöldasöng og ég sýndi
nokkrar litskyggnur sem spönn-
uðu ævi Benedikts. Þetta var
gaman. Ég skrifaði í dagbókina
um fermingardaginn:
Elsku Benni minn, tíminn er
fugl sem flýgur hratt. Nú ertu
unglingur í fullum blóma. Nokk-
ur skeggstrá leita fram á efri
vör og eitt svart hár vex fram á
miðri hökunni. Fribbi rakaði þig
ífyrsta sinn í morgun og í kvöld
áttu sjálfur rakvél —. Ferming-
ardagurinn þinn og athöfnin
hrœrðu mig inn að hjarta, svo
og öll sú vinátta sem við urðum
aðnjótandi. Mikið var ég glöð
að sjá Margréti eftir öll þessi
ár. Hún kom sérferð norðan úr
landi til að vera með okkur.
Mest þótti mér þó um vináttu
Þórunnar, guðmóður þinnar.
Hún stóð við hlið okkar eins og
klettur, bakaði, stjórnaði,
að eiga svona dásamlegan son.
Allir komu sem ég vildi hafa
með okkur í dag, nema kennar-
arnir þínir. Líklega voru það
mistök að láta mér detta í hug
að bjóða þeim. Ég œtlaði að
rétta þeim olívugrein og þakka
þeim fyrir að vera góðir við þig.
Þetta skólavesin er sárara en
tárum taki og erfiðara að búa
við en sjálf fötlun þín. En í dag
vil ég ekki hugsa um þetta
heldur gleðjast —.
Alvara lífsins
Fermingin markaði tímamót í
lífi okkar beggja. Nú þurfti ég
að fara að huga að framtíð
drengsins míns fyrir alvöru,
framhaldsskóla og vinnu. Allt
slíkt þurfti að undirbúa með
margra ára fyrirvara.
Drengirnir voru glaðir og
drjúgir með sig eftir ferming-
una. Eigur þeirra höfðu bólgn-
að nokkuð. Flestir fengu hljóm-
Benedikt (lengst til hægri) við altarið ásamt Friðfinni fóstra sínum og fermingarsystkinum við fermingarathöfnina
í Háteigskirkju.
okkur með nærveru sinni. Syst-
kini mömmu komu öll með tölu
með maka sína og örfáir aðrir
nánir ættingjar. Skólabræður
Benedikts komu líka, þeir sem
gátu. Langflestir gestirnir voru
fólk sem hafði aðstoðað Bene-
dikt eða verið honum innan
handar. Kolbeinn lék á flautuna
brosti, táraðist og hló. Án vin-
áttu hennar vœri lífið snauð-
ara. Fermingin þín markar
tímamót, elsku sonur. Það er
auðveldara að vera fatlað barn
en unglingur eða fullorðinn. í
dag œtla ég ekki að hugsa um
annað en það hvað ég er glöð
og stolt af þér og þakklát fyrir
flutningstæki, bækur og útilegu-
búnað og allir fengu einhverja
peninga. Benedikt var þarna
engin undantekning, nema
hvað græjurnar frá mér urðu
að bíða betri tíma. Fermingar-
peningarnir komu sér vel, því
fyrir þá ákvað ég að við færum í
langþráð frí.