Dagblaðið Vísir - DV - 05.12.1981, Side 3

DV — HELGARBLAÐIÐ — LAUGARDAGUR 5. DESEMBER 1981.
3
Bókakynning DB og Vísis:
aðist og kallaði mig mellu og
lúxuskellingu og mislukkaða
móður. Þetta kom alveg flatt upp
á mig. Ég varð orðlaus. Og ég gat
ekki svaraö á móti. Það er min
veika hlið. Ég stóð þarna bara og
tók við svivirðingum hans og ég
kenndi til af upphlöðnu hatri og
vanliðan og sektarkennd, já,
sektarkennd, þvl að innst inni
elska ég hann, hversu heimsku-
lega sem það nú hljómar. Ég var
bundin honum og ég vildi ekki
missa hann. Hann var eina
manneskjan, sem ég átti að. Og
samt sem áöur stóð ég þarna,
meðanhann jós viðbjóði sinum og
hrakyrðum yfir mig, vegna þess
að einhverjir höfðu ekki hlustað á
hann á ráðstefnunni, eða vegna
þess aö hann haföi enn ekki f engiö
tiltekiðstarf. Og ég vissi, að þetta
var allt geggjað, geggjað að hann
kom fram við mig, eins og hann
gerði, og ég þorði ekki að svara i
sömu mynt. En ég gleymdi þvi
ekki. Ég geymdi það innan i mér.
Einn góðan veöurdag myndi ég
taka það fram og reka það fram-
an I smettiö á honum.
Ég beib aðeins eftir tækifæri.
Það byrjaði sem sé ekki vel —
þetta kvöld.
Og framhaldið átti ekki að
verða betra. Kristján hafði aftur
misst málið, eftir öll ákvæðisorð-
in og lá á sófanum og taldi flug-
urnar i loftinu. Eða hvað hann
hefur nú verið að telja, þvi að
flugur geta ekki hafa verið þar
um hávetur.
Ég var hrædd um, að hann færi
að gráta. Það er spaugilegt, álku-
legt. En ég þoli ekki karlmenn,
sem gráta. Ég kólna upp og verð
kærulaus, ef ég bregst þá ekki
öndvert við og fer sjálf að gráta.
Þetta er klikkað. Mér finnst, að
karlmenn ættu að gráta miklu
meira. En ég get bara ekki þolaö
það.
Ég læddist um á tánum til að
rifa ekki upp fleiri sár. Og sam-
timis þvi fyrirleit ég sjálfa mig
fyrir aö gera það. Þegar ég hafði
haft fataskipti beið ég bara eftir
þvi, að gestirnir kæmu. Fyrir
klukkutima hafði ég óskað þess,
ab þeirfærutilfjandans. Núþráði
ég komu þeirra.
Hjálfsjö komu þeir fyrstu. Það
voru Bertil og Lena. Lena i siðum
kjól. Ég heföi mátt vita það. Hún
var I þvi að reyna að beygjamig.
Sjálf var ég blátt áfram i pilsi og
blússu. Hún vissi, að þannig
klæddi ég mig vanalega.
Svo komu þau eitt af öðru. Mats
og Ulla (siður silkikjóll), Birgir
og Anna Lena (gult eiturþröngt
hylki), Torsten og Elisabeth
(buxnadragt), Jan og Bettan (i
ótrúlega flnum og mjúkum kjól,
sem leit út eins og hún hefði erft
hann eftir ömmusystur sina). Og
svo framvegis og svo framvegis.
Ég tók ekki eftir öllum hinum.
Þau töluðu og hlógu og kysstu
hvert annaö á kinnina og jörmuðu
eins og gamlar frænkur. Ég hefði
getað sokkið I jörðina.
Um áttaleytið settumst við að
borðum. Við buðum upp á salat,
heitt brauð og rauðvin. Um hálf-
tluleytið vorum við komin aö ost-
inum og kexinu. Það voru aðeins
Anna Lena, sem átti að keyra og
Torsten sem var bindindismaður,
sem ekki voru full. öll hin voru
full, höfóu hátt og sungu. Um
ellefuleytið fórum við að dansa.
Þegar leið á nóttina var mið-
nætursnarl i eldhúsinu með sild
og snaps og röfli og snakki um
sósialimsma og barnauppeldi og
rétt manns til að hafa röndóttar
eldhúsgardinur.
Ég tók ekki þátt i þessu. Ég sat
oghorfði á Kristján.
Hann var eldrauður i framan og
miklu háværari en hin. Hann rök-
ræddi æsilega, kastaöi sér yfir
borðið og baðaði út öllum öngum,
uppfullur af eigin mælsku og
hreintaðspringaúr sjálfsánægju.
Hann greip alltaf fram i fyririn
hinum. Orðin flugu út úr munnin-
um á honum, smáatriði og djúp-
hyglislegar athuganir á vixl, og
skoðanir, sem ég veit ekki, hvort
hann hefur lesið eða hugsaö sjálf-
ur, meiningar um allt og lausnir á
öllumillihiminsog jarðar. Og allt
allt var sagt með sömu sjálfs-
ánægjunni og i öllu var hann sá
besserwisser, sem ég hef lært að
óttastog hata. Þetta fossaði út úr
honum. A eftir mundi ég ekki eitt
orð, þvi að ég var löngu hætt að
hlusta og munaði engu, aö ég
stæði upp frá borðinu og gubbaði
af andstyggð.
En ég herti mig ekki einu sinni
upp i það. Ég sat þarna og var
asnaleg i framanmeðanvinir hans
hljógu og börðu á bakiö á honum
af hrifningu og skenktu meiri
snaps og urðu fyllri og fyllri.
Svo allt I einu, ég man það enn
afar skýrt, var eins og eitthvað
spryngi innan i mér. Ég stóð upp
og gaf honum löðrung. Svo hljóp
ég upp ( við höfum tvö svefnher-
bergi þar) og kastaði mér á rúmið
og grét.
Það datt allt i dúnalogn niðri.
Ég heyrði, þegar stólum var ýtt
til og einhver drafandi orð bárust
upp gegnum loftiö. Ég heyrði, að
þau fóru fram i anddyrið. Þau
leituðu að yfirhöfnunum, meðan
þau fnæstu og bölvubu, gátu ekki
fundið þær og voru greinilega
óstyrk á fótunum, þvi aö þau
trömpuðu og ruddust eins og heill
barnaskólabekkur. Ég taldi
sekúndurnar, þar til þessu var
lokiö.
Svo var allt kyrrt. Aðeins dyrn-
ar, sem féllu aö stöfum og fótatak
niður stigann. Ég vissi, að
Kristján stóð þarna niöri og að
hann vax fullur og trylltur og til
alls vis.
Ég beið. En hann kom ekki. Það
gerðistekkert. Hvað var hann að
gera? Lá hann dauðadrukkinn 1
sófanum? Eða sat hann á klóinu
og fróaöi sér?
Égbeiði tium inútur. Svo fór ég
niöur. Mér sortnaði fyrir augum.
Ég varö aö gripa i handriðiö til að
detta ekki um koll. Hann stóð i
stofunni, sneri sér út að gluggun-
um, sem enn voru dökkir af nótt.
Ég settist viö borðið. Það var
fullt af matarleifum, vöðluðum
serviettum og plastkrúsum, sem
höfðu oltið um koll. Pappirsdúk-
urinn var gegnblautur. Osku-
bakkarnir fullir, svo að út úr flóði.
En mér varð ekkert illt. Ég fann
ekki til neins. Ég var bara uppfull
af einni greinilegri þörf: að segja
honum frá Raymond.
Ég vesæla flónið hélt að það
myndi hjálpa okkur yfir erfið-
leika. Og ég sagði frá. Að ég hafði
hitt Raymond og hefði orðið hrifin
af honum, en þvi væri lokið núna.
Ég vissi ekki, hvernig hann
myndi bregðast við. Hann sneri
sér hægt við og horfði á mig
rólegum bláum augum. Andlit
hans var öskugrátt. Það fóru
kippir um það, áður en hann skall
kyllifaltur I gólfið. Þetta gekk svo
stillilega fyrir sig, að það var eins
og I kvikmynd, sem er sýnd og
hægt og ég hugsaöi mér mér, að
ég hefði ekkert gert til að koma i
veg fyrir aö hann skylli i i gólfið.
Ég heyrði ekki, hvort hann
grét. En ég heid það. Svo var allt
kyrrtoghljóttandartak og ég hélt
þetta væri um garð gengið. En
mér skjátlaðist.
Allt I einu stökk hann á mig.
Mér tókst ekki að verja mig.gafst
ekki timi til aö bera hönd fyrir
höfuð mér. Hann sló mig i andlit-
iö, á handleggina, sló af alefli
með krepptum hnefum i bakið á
mér, sneri upp á hendurnar á mér
og sló mig aftur i andlitið, þang-
að til blæddi úr.
Þá hætti hann. Hann féll aftur
saman og grét hátt og snörlandi,
eins og barn og milli gráthvið-
anna tókst mér loks að heyra,
hvað hann sagöi. Það var, að ég
heföi verið honum ótrú, ég hefði
brugðist trausti hans, og að hann
gæti ekki treyst mér framar.
Ég sagði ekki orð. Ég gat þaö
ekki. Eitthvað hafði farið I þús-
und mola inni i mér. Og ég var
þakklát, ekki vegna barsmiðar-
innar og þessa æðislega taum-
lausa gráts, sem meiddi mig
langt inn i sálina, ég var ekki
þakklát fyrir það, heldur þá
ákvörðun, sem var aö mótast i
mér og enginn gæti fengið brey tt,
að ég Anna von Francke, nei
Anne Brink, tuttugu og sjö ára
gömul, þar af sjö ár i ótryggri
höfn hjónabandsins, gæti ekki
beðið lengur.
Ég þreifaði á vörum mér. Það
blæddi úr. En það gerðickkert til.
Ekki héðan af. Og Kristján, ég
fann næstum til með honum, þar
sem hann lá eins og hrúgald fyrir
fótum minum með stórt lokka-
prútt höfuð milli hnjánna og skalf
frá hvirfli til ilja, eins og hann
ætlaði aldrei að hætta að gráta.
Ég stóö á fætur og fór upp. Ég
var þreytt. Ég fann aðeins til
ósegjanlegrar löngunar til að
sofa. Það var eins og mér hefði
ekki komið blundur á brá, svo að
árum skipti.
Seinna kom hann upp. Hann
skreið fjórum fótum upp stiginn
og féll endilangur niður i rúmið og
kallaöi mig gamla nafninu minu,
sem ég haíði ekki heyrtfjarska
lengi og grátbað um að mega
koma til min.
En ég gat það ekki, hversu fús
sem ég hefði viljað, ég gat það
ekki.
—Faröu, æpti ég niður i kodd-
ann.
Og hann fór. Hann fór og var
burtu I sólarhring og gerði okkur
Söndru alveg dauðhræddar, þar
sem við vissum ekkert um hann,
hvort hann hefði fyrirfarið sér,
eða hvort hann væri á lifi, I heilan
sólarhring vissum við ekkert.
Það var svona, sem það byrj-
aði.
DodgeAries
.... -. * *•- ■■. •» .•

-Hyú er rétti tíminn til að eignast þennan frábæra bfl á góðu verði og um Hfefð* lelka a
næstu gengisfellingu. Eígura til afgreiðslu bæði 2 DR; 4 DR o» Station Doðge Aries með
eftirtöldum búnaði: - A ‘
1. Framhjótadrifi
2. SjáHskiptingu
3. VoRvastýri *
4. Aflhemlum
5. Tölvustýr ðri eldsneytisnotkun
______________
6. Rafmagnsopnun á skottloki
7. Lituðum glerjum
8. Styrktum undirvagni
9. Lúxus-klssðningu
10. Hita í afturrúðu.
il afgreiðslu strax.
Verð án ryðvarnar
frá ca kr. 209.319,
miðað við geggi 27.1