Dagblaðið Vísir - DV - 20.03.1982, Blaðsíða 8

8
DAGBLAÐIÐ & VtSIR. LAUGARDAGUR 20. MARZ 1982.
frjúlst, áháð dagblað
Útgáfufólag: Frjáls fjölmiðlun hf.
Stjórnarformaður og útgáfustjóri: Sveinn R. EyjóHsson.
Framkvœmdastjóri og útgáfustjóri: Höröur Einarsson.
Ritstjórar: Jónas Krístjánsson og Ellert B. Schram.
Aðstoðarritstjóri: Haukur Helgason.
Fróttastjóri: Sœmundur Guðvinsson.
Auglýsingastjórar: Páll Stefánsson og Ingólfur P. Steinsson.
Ritstjórn: Síöumúla 12-14. Auglýsingar: Síöumúla 8. Afgreiösla, áskriftir, smáauglýsingar, skrifstofa:
Pverholti 11. Sími 27022.
Sfmi ritstjórnar 86611.
Setning, umbrot, mynda- og plötugerð: Hilmir hf., Síöumúla 12.
Prentun: Árvakurhf., SkerfunnilO. v
Áskriftarverö á mánuöi 110 kr. Verö í lausasölu 8 kr. Helgarblaö 10 kr.
Hans hátígn Hjöríeifur
Mörg spjót standa á Hjörleifi Guttormssyni þessa
dagana. Fyrst er að nefna Blönduvirkjun, þá afskipti
hans af Helguvíkurmálinu og nú siðast hefur ákvörðun
hans um staðsetningu steinullarverksmiðju valdið
fjaðrafoki. Allar eru aðgerðir hans umdeildar og
blessaður ráðherrann ekki öfundsverður af þeim
ávirðingum, sem hann hlýtur úr munni samþings-
manna, jafnvel samflokksmanna.
Spurningin er hins vegar sú, hvort gagnrýnin eigi
ekki fullan rétt á sér. Þannig vill til, að viðbrögð
Hjörleifs í tveim fyrstnefndu málunum, að því er
varðar Blöndusamninga og Helguvíkurmálið, virðast
sprottin af tilfinningalegum ástæðum frekar en
rökrænum.
Á mánudaginn gekk hann til undirritunar á sam-
komulagi um Blönduvirkjun án þess að upplýsa sam-
starfsaðila sína í þingflokki framsóknarmanna um
fyrirætlan sína. Að vísu ber hann fyrir sig, að formanni
Framsóknarflokksins, Steingrími Hermannssyni,
hafi verið kunnugt um undirskriftina, en þessu neitar
Steingrímur og alla vega er ljóst, að höfuðand-
stæðingur virkjunarinnar, Páll á Höllustöðum, þing-
flokksformaðurinn, var ekki hafður með í ráðum. Páll
hefur ekki vandað Hjörleifi kveðjurnar af þessum
sökum, og allt ber málið merki um pólitísk undirmál,
þar sem sú list er göfugust að koma aftan að andstæð-
ingunum. Þó eiga þetta að heita samherjar.
Stöðvun iðnaðarráðherra á afskiptum Orkustofn-
unar varðandi jarðvegsrannsóknir í Helguvík var tekin
í bráðræði. í gær segir hann svo frá því, að athugun
hans sé lokið, hann hafi gengið frá tillögum sínum, en
vilji ekki upplýsa þær fyrr en eftir helgi, vegna þess að
bandaríski sjóherinn sé að stilla honum upp við vegg.
Nú er það svo, að ráðherrann stöðvaði fyrr í vikunni
framgang verksamnings, sem íslenzkir verktakar
höfðu gert við Orkustofnun. Þegarhonum er skýrt frá
því, að frekari dráttur eða frávik frá samningnum jafn-
gildi, að samningurinn falli niður, bregst iðnaðar-
ráðherra við eins og baldinn strákur. Hann er í fýlu,
móðgast af misskildu stolti.
Það sama hefur verið uppi á teningnum í viðskiptum
ráðherrans við Alusuisse. Hvað eftir annað hafa mál
lent þar í hnút vegna viðkvæmni Hjörleifs Guttorms-
sonar fyrir því, að erlendir aðilar umgangist hans
hátign ekki af nægilegri lotningu. Málefni iðnaðar-
ráðuneytisins og afgreiðslur þeirra fara sem sagt eftir
tilfinningu yfirmannsins á því hvort viðsemjendurnir
bera nægilega mikla respekt fyrir persónu ráðherrans.
Allt eru þetta heldur vafasamar forsendur fyrir
stjórnvaldsákvörðunum fullvalda rílcis. Þegar
Hjörleifur tekur nú síðast ákvö.rðun um staðsetningu
steinullarverksmiðju fæðisi; sá gruiiur að mönnum, að
fleira en arðsemiútreikningar og pottþétt hagkvæmni
liggi þar til grundvallar.
Hafa Sunnlendingar máske móðgað ráðherrann?
Hafa- Norðlendingar haft lag á að þóknast sjálfs-
virðingu náttúrufræðingsins fráNeskaupstað? Á hvern
hátt hafa pólitísk undirmál ráðið staðsetningunni?
Von er að spurt sé. Páll Pétursson hefur haldið því
fram, að Hjörleifur Guttormsson sé ekki sjálfs sín ráð-
andi og samflokksmenn hans, sbr. Garðar Sigurðsson,
efast stórlega um dómgreind hans og heilindi. Er nema
von að ráðherrann njóti litils álits, þegar þetta er
einkunnagjöfin úr hans eigin herbúðum?
ebs
Ráðtilað
kynnast fólki
—seinni hluti—
Enn er ekki komin til framkvæmda
hugmynd mín um að koma upp niðri
í bæ hurð, sem fólk getur myndað
biðröð við á föstudags- og laugar-
dagskvöldum í þeim tilgangi að kynn-
ast hvort öðru. Ég er enn að leita að
fjárhagsgrundvellinum fyrir þessa
starfsemi. En örvæntið samt ekki,
því þar til ég finn hann get ég bent
ykkur á aðra mjög örugga leið til að
kynnast nýju fólki. Hún er einföld og
ég uppgötvaði hana af tilviljun.
Skiljið eftir parkljósin á bílnum
ykkar! Það má vel vera, að íslending-
ar séu kaldir í viðmóti, ókurteisir, til-
litslausir og lítt hjálpsamir við þá,
sem í vanda eru staddir. Þar til þeir
reka augun í logandi parkljós. Þá
taka fínustu strengirnir í hjarta hvers
sannfeðraðs fslendings kipp og járn-
bent skurnin hrynur utan af því eins
og spilaborg.
Ég hef persónulega kynnzt öllum
íbúunum hérna í blokkinni en án
parkljósanna minna efast ég um, að
ég þekkti nokkurn þeirra í sjón. Jafn-1
vel úr næstu húsum hefur fólk komið
hlaupandi til mín miður sín út af
parkljósunum. Þeir, sem fjær búa,
hafa grafið upp símanúmerið og
hringt, það hefur verið barið að dyr-
um, ég hef verið stöðvaður á götu af
ókunnugum og bílstjórar hafa stopp-
að, flautað, skrúfað niður rúðuna og
hrópað, að ég væri með parkljósin á,
þótt ég væri ekki kominn lengra frá
bílnum en yfir að farþegahurðinni til
að ná í pinkla.
Á þennan hátt hef ég kynnzt
ólofuðum fegurðardísum, litlum
krökkum, bækluðum gömlum kon-
um og ótal húsmæðrum hérna í
hverfinu.
Að vísu er það alveg undir hælinn
lagt, hvort ég læt það eftir þeim að
slökkva Ijósin, þetta eru nú einusinni
parkljósin og gerð til að loga á bíln-
um í kyrrstöðu.
Raunar hef ég aldrei skilið, hvað
þau valda miklu uppistandi hérna í
hverfinu, nema það sé eitthvað meira
rafmagn á fólksvagninum mínum en
gerist og gengur á öðrum bílum. Log-
andi parkljós hafa að minnsta kosti
aldrei valdið neinni orkukreppu i
bílnum minum.
Ég viðurkenni að vísu, að ég hef
aldrei fengið að hafa þau logandi
nógu lengi til að skera úr um þetta á
visindalegan hátt. Á innan við
klukkutíma er yfirleitt farið að rjúka
bæði úr dyrábjöllunni og símanum
og til að koma í vegfyrirað þessi tæki
bráðni alveg, hef ég orðið að gefast
upp, hlaupa út og slökkva Ijósin.
En endanlega gafst ég þó ekki upp
fyrr en daginn, sem strætóinn kom
bakkandi aftur niður götuna, hlaðinn
starandi Breiðhyltingum á leið úr
vinnu. Ég náði ekki að láta mig
Úr ritvél
Jóns Björgvinssonar
hverfa fyrir húshornið áður en bíl-
stjórinn kallaði til mín:
„Heyrðu vinur, ég sá þegar ég fór
framhjá, að þú gleymdir parkljósun-
um á bílnum þínum.” í hreinskilni
sagt, þá hafði ég ekki gert mér grein
fyrir því, að strætóar gætu bara yfir-
Ieitt bakkað nú til dags.
Ég bjóst við því, að næst mundi ég
fá að kynnast lögreglunni, ef ég sýndi
einhvern mótþróa fyrir framan þessi
tvöhundruðogþrjátíu starandi augu.
Ég slökkti ljósin og hef ekki kveikt
þau síðan.
Vinur minn sem á finan bíl, smið-
aðan suðurí Bæjaralandi.stóðí þessu
sama ströggli lengi vel.
Bíllinn hans er hannaður á þann
undraverða hátt, að hægt er að láta
parkljósin loga bara öðrum megin.
Þetta hafði þá afleiðingu eina, að við
alla þá, sem tröllriðu heimili hans
fram eftir nóttu til að tilkynna, að
parkljósin væru logandi öðrum
megin, bættust nú hinir, sem til-
kynntu, að þau væru biluð hinum
megin.
Hann stóð sig samt eins og hetja,
þótt konan hótaði að fara frá honum
og las upp leiðarvísinn að bílnum,
máli sínu til stuðnings.
Svona gekk þetta, þar til hjónin
brugðu sér á ferðakynningu á Hótel
Sögu. í miðjum fugladansinum
stöðvaði Raggi Bjarna skyndilega
ballið til að koma þeirri áríðandi orð-
sendingu til bílstjórans á R-1570, að
hann hefði gleymt parkljósunum á
bílnum sínum.
Nú var frúnni nóg boðið og vinur-
inn varð að ganga niðurlútur út undir
nístandi augnaráði allra þeirra, sem
truflaðir höfðu verið við helgiathafn-
ir sínar á dansgólfinu.
Hann hefur ekki kveikt Ijósin
, síðan, hvorugum megin.