Dagblaðið Vísir - DV - 01.06.1983, Blaðsíða 34

34
DV. MIÐVIKUDAGUR1. JUNI1983.
DÆGRADVÖL DÆGRADVÖL DÆGRADVÖL DÆGRADVÖL
Gáski og glaðværð einkenndi kvöldæfinguna og það var óþol og eftirvænting iloftinu.
Sólarhríngur í
lífi af reksmanna
Stundin rennur upp
Árla nœsta morguns rísa þeir úr
rekkju eftir misgóðan svefn, hlusta á
kanann og raka sig, snæða hollan árbít
og fara svo á lokaæfinguna suður á
aðalvellinum í Kópavogi. Það eru
þarna þrír Spánverjar að vappa og
gefa þeim auga svo að þeir láta leikað-
ferðirnar sitja á hakanum þangað til
sendimenn andstæðinganna eru farnir
á braut.
Nú er gásklnn gersamlega horfinn.
Það styttist i bardagann og það má
greina viss streitumerki öðru hvoru.
Nú er alvara á ferðum.
Eftir næringarríkan hádegisverð
halda menn kyrru fyrir og öllum er nú
bannað að tefla eða spila, því að það
myndi veita útrás þeim baráttuanda
sem þeir þarfnast svo mjög um
kvöldið.
Klukkan hálffimm er kaffi og þá
halda þjálfararnlr sínar lokatölur,
Jóhannes Atlason og Guðni Kjartans-
son.
Klukkan hálfsjö rölta menn niður í
rútuna og aka saman suður á völl.
Keppnin hefst, hin langþráða stund
þegar reynir á hvert einasta þolrif
hvers elnasta manns. Það er greint frá
þeirri viðureign annars staðar og við
skulum ekkl orðlengja það mál frekar.
Strákamlr haida jöfnu gegn einu
sterkasta unglingalandsliði heimsins
og daginn eftir býður KSÍ þeim til
hádegisverðar og síðan fer aliur hóp-
urinn á Laugardalsvöil þar sem A-
landsliðið á í höggi við A-lið Spánverja
og lýtur í iægra haldi eftir vafasaman
Sextán stæltir strákar hlaupa við fót
út í kvöldsvalann og taka til vlð knatt-
spyraulelk á æfingavellinum i
Kópavogi. Það er kannski ofrausn að
kalla þennan sinublelka túnskækil völl,
en nú er ekki völ á öðru betra því að á
sjálfum aðalvellinum eru fjendur
þelrra Spánverjarair að athafna sig og
búa sig til orrustu.
Það er föstudagskvöld 27. maí. Sólin
er hulin skýjum og blrtu fer að bregða,
og það er kraftur í strákunum og mikil
eftlrvænting því að nú er mikið í húfi.
Þesslr sextán sveinar era fræknustu
knattspyraukappar landslns af hinum
yngri mönnum og daginn eftir eiga
þelr að ganga til lelks við unglinga-
landslið því að flestallir era á aldrinum
18—21 árs og tvelr þeirra mun eldri,
samkvæmt alþjóðareglum varðandi
slíka keppni.
En nú kemur landsliðsþjálfarinn,
Jóhannes Atlason, á vettvang og
skipar þeim að setjast flötum belnum í
svalt graslð. Sjálfur stendur hann eins
og hershöfðlngi yfir hópnum og útlistar
hina almennu heraaðaráætlun. Hann
brýnir fyrlr þeim að taka á öllu sem
þeir elga því ekki er við deigan að
kljást og þeir sem standa sig mega vita
að eftir þelm verður tekið á hlnum æðri
stöðum. Hann skipar þelm á fætur og
þelr taka til óspilltra málanna að
þjálfa leikaðferðiraar og stilla saman
lelklnn og ekkl veitir af því að þeir
koma hver úr sinni áttlnni, einn úr
Víklngi, annar ofan af Skaga og svo
framvegls.
Meiri upphefð
Það ríklr óvenjulegur hugblær á
þessari æfingu. Athugull áhorfandi
skynjar i loftinu óþol og eftirvæntingu,
gáska og glaðværð en jafnframt hinn
dökka undirstraum alvörunnar þvi að
landslelkur er ekkert gamanmál nema
síður sé.
Allir eru þeir afburðamenn í sínum
félögum, þessir plltar, allir eru þeir
gæddlr góðum hæf ileikum og allir hafa
þelr aukið getu sina með þrotlausu
erfiði og nú standa þeir hársbreidd frá
einum æðsta sóma, sem nokkrum
knattspyraumanni getur hlotnast.
Leikurinn á morgun er auðvitað mikil-
vægur í sjálfu sér, en ekkl nóg með það
— sá sem spjarar sig hefur sýnt í verki
að honum er treystandl til stórra hluta
og hans biður ennþá melri upphefð í
veröld knattspyrnunnar.
Einstaklingur og
flokkur
Að æfingu lokinni fara þeir undir
sturtuna og síðan vestur á Hótel
Loftleiðir og þar skulu þeir saman
dvelja um nóttina, einangraöir frá
umheiminum og aðskildir frá ást-
Sólarhring fyrir úrslitastundina. Jóhannes skipaði strákunum að setjast
flötum beinum i svalt grasið og útlistar fyrir þeim hina almennu hernaðar-
áætlun leiksins.
Myndir BH.
Það var spenna i lofti þegar sveinarnir fengu sér snarl síðdegis á laugardag-
inn, þremur klukkustundum fyrir keppnina.
„MÐ EIGIÐ AÐ
BERJAST...”
vlnum, rétt eins og harðsækinn flokkur
sérþjálfaðra hermanna sem búa sig
undir hetjulega heraaðaraðgerð. Þeir
snæða saman kvöldverð, vallnn kost af
kjötmeti og kolvetnisauðugu
grænmeti. Kvöldinu verja þelr saman
uppi á herbergjum sinum. Sumlr spila
eða tefla, sumir fylgjast með sjón-
varpfnu, sumir spjalla saman og tala
um knattspvrau rifja upp skemmtileg
atvik og segja sögur af velllnum.
Nú rikir hið góða andrúm gleðinnar
og vlnáttunnar. Allar gamlar væringar
eru svæfðar og þessar indælu sam-
verustundir valda mjög athygllsverðri
eðlisbreytingu á leikmönnunum — þeir
eru ekkl lengur sextán snjalilr
einstaklingar, heldur liö, samæfður,
samhentur og samstllltur flokkur
manna sem þekkja hver annan, styðja
hver annan og treysta hver öðrum.
Ef tll vill er þetta eina kvöld lang-
mikilvægasti kafli undlrbúningsins
þótt ekkl vlrðist svo við fyrstu sýn og
án þess væru sjálfar æfingaraar á
vellinum ekki nægilegar til sigurs.
Má og vera að dálitill hliðartllgang-
ur sé með þessari einangrun llðsins í
sérstökum herbúðum — þetta era
hraustir strákar og kátir í sinnl, en nú
er engin hætta á þvi að glaðværðin leiði
þá í freistni. Skammt er til örlaga-
stundarinnar og nú leyflst engum að
sólunda hinni dýrmætu lífsorku í drykk
eða sjafnaryndi; á morgun munu þeir
berjast við grimman andstæðing sem
kunnur er að öðru en þvi að kasta hendi
tll hlutanna.
Strákamir stóðu sig frábærlega vel í
unglingalandsleiknum gegn Spánverj-
unum, en á undan fóru þrotlausar
æfingar og þjálfun. Fyrr um daginn
hafði ég átt kost að fylgjast með því er
Jóhannes Atlason og Guðni Kjartans-
son lögðu síðustu hönd á einskonar
herfræðilegan undirbúning keppn-
innar.
„Þetta er prófraun á ykkur,” sagöi
Jóhannes. „Þeir sem komnir eru í
þennan hóp eru þar með komnir á
vissan stökkpall og vitanlega verður
ekki framhjá því litið ef þiö standið
ykkurvelíkvöld.”
„Þið verðið að valda andstæöingana,
strákar,” sagði Guðni Kjartansson
með festu „þiö eigið að berjast og
hugsa um ykkar menn en standa ekki
þarna og horfa á leikinn — þá eruð þið
bara vitlausum megin við línuna og
eigið með réttu að standa uppi á áhorf-
endapöllunum.”
, ,Það er f engur aö góðri knatttækni, ”
sagði Jóhannes „en mestu skiptir samt
að vinna, leggja hart að sér, og sá sem
ekki vinnur af ósérhlífni í landsleik er
einfaldlega ekki landsliðsmaður.”
„Þið megið ekki virða þessa menn
um of,” sagði Guðni „þeir eiga við
sömu vandamál að etja og þið þó að
þeir fái borgað fyrir að keppa en við
ekki. Þiö eigið að ber jast.”
.......og þið eigið að nota ykkar