Dagblaðið Vísir - DV - 29.07.1983, Side 20

20
DV. FÖSTUDAGUR 29. JULI1983.
Sérstæð sakamál — Sérstæð sakamál — Sérstæð sakamál_
Fingraförin
leynúardómsfullu
Áhrifamiklum og mikilsvirtum
evrópskum f jármála- og viöskiptajöfri
er rænt um hábjartan dag í miöri
Parísarborg. Bonnet, innanríkismála-
ráöherra Frakka og yfirmaöur
lögreglunnar, krefst skjótra aögeröa
af lögreglunni meö Ottavioli lögreglu-
stjóra í broddi fylkingar. Fórnarlamb-
ið veröur aö finnast án þess aö hár sé
skert á höföi þess — og mannræningj-
unum veröur aö koma á bak viö lás og
slá. . .
Empain-málið
„Empain-máliö” var það kallaö í
fjölmiölunum. Það byrjaöi allt saman
mánudaginn 23. janúar 1978. Klukkan
var alveg aö verða ellefu aö morgni.
Edouard Empain kom út úr húsinu viö
Avenue Foch 33. Þar bjó hann í glæstri
íbúö á 5. hæö. Einkabílstjóri hans,
Jean Denis, beiö fyrir utan. Þegar
hann sá Empain koma út steig hann út
úr bílnum og opnaöi bíldymar fyrir
Empain. Hann var á leiöinni á skrif-
stofu sína í Rue Anjou 28 þar sem
Empain stórveldið haföi aöalbæki-
stöðvarsínar.
Þeir óku af staö. Ekki höföu þeir
langt farið er Denis þurfti að snar-
hemla vegna mótorhjóls sem kom á
móti honum og ók á öfugum vegar-
helmingi. Skyndilega henti sá á mótor-
hjólinu einhverju í áttina að bílnum og
í sama vetfangi hvarf bíll Empain í
reykjarmekki. Tveir sendiferöabílar
óku hvor sínum megin upp að bílnum
og nokkrir grímuklæddir og vopnaðir
menn stukku út. Þeir skipuöu Empain
og Denis aö stíga út úr bílnum og inn í
annan sendiferöabílinn. ökumaður
bíisins, einnig grímuklæddur, gaf
bensínið í botn og ók á æöisgengnum
hraða á brott. Fótgangandi fóik, sem
leið átti þama um, tók til fótanna eins
og það ætti fótum fjör að launa.
Mannrániö skeöi um hábjartan dag í
hjarta Parísar. Þaö virtist allt þræl-
sóknarlögreglumennimir Broussard
og Leclerc, báöir hátt á strái innan
lögreglunnar og mikils metnir í starfí.
Annar sendiferöabíllinn, sem
notaður haföi veriö viö mannránið, var
skilinn eftir á staðnum. Honum hafði
verið stoliö skömmu áöur. Hinn fannst
í útjaöri Parísar næsta dag. Hann var í
eigu járnsmíðafyrirtækis eins og hafði
veriö stolið þaðan 7. janúar, sextán
dögum áður en rániö var framið. Af
því drógu menn þá ályktun aö rániö
heföi verið þrælskipulagt löngu áöur.
Bíllinn heföi verið falinn þar til iátiö
skyldi til skarar skríða.
Lögreglan gaf fjölskyldu Empain
þau fyrirmæli að einhver yrði ætíö aö
vera viö símann sem lögreglan hleraöi.
En það var alls ekki heim til Empain
sem mannræningjarnir höföu
samband. Þeir létu heyra frá sér strax
næsta dag. Þeir hringdu til Banque de
TUnion Européenne, einkabanka
Empain-samsteypunnar. Maður meö
meöan á því stóð haföi einn þeirra þó
fengið Empain verkjastiUandi pUlur.
Skipt haföi veriö á umbúöum á fingrin-
um daglega og ýtrasta hreinlætis gætt.
Þaö kom í ljós síðar að mannræning-
inn, sem þetta gerði, hafði fengið
tUsögn í h jálp í viölögum.
„Viö erum afskaplega leiöir yfir aö
þurfa aö gera þetta,” sagöi mann-
ræninginn einn morguninn þegar hann
var aö skipta á umbúðum Empains.
„En þetta var þaö eina sem við gátum
gert til aö sannfæra þá um að viö
hefðum þig í haldi. ”
Bréfin tvö, sem fundust í geymslu-
hólfinu, voru bæöi skrifuð af Empain
sjálfum eftir tilsögn mannræningj-
anna. I ööru þeirra var farið fram á
hæsta lausnargjald sem þekkst hefur í
franskri lögreglusögu, hvorki meira né
minna en 80 miUjónir f ranka.
Hitt bréfið var persónulegra, stUaö
tU fjölskyldu Empain. Þar var fjöl-
skyldan beöin að fara í einu og öUu aö
Bonnet kraföist þess aö Engen léti
Ottavioli vita aUt sem fjölskyldan
hygðist gera í þessu máli. Bonnet sagði
aö máliö snerist um tvennt: að
Empain fyndist heUu og höldnu og að
mannnræningjamir næðust og svöruðu
til saka. Þaö varö að vera fuUvíst að
Empain væri á lífi þegar lausnar-
gjaldið yröi afhent og um leiö og þaö
gerðist yröu mannræning jamir aö láta
Empain af hendi.
Ekki leið á löngu þar til maðurinn
meö djúpu og virðulegu röddina haföi
samband viö Empain-fjölskylduna.
Þau vísuðu hins vegar á Engen. Hon-
um voru sendar myndir af Empain
sem sýndu hann með dagblöö þar sem
dagsetningar voru skýrar. Þetta átti
aö sanna aö Empain væri á lífi.
Þó virtist mannræningjunum máUö
ganga eitthvað seint því maöurinn með
djúpu og virðulega röddina haföi
samband viö unga systur Empain og
Þrir mannræningjanna i höndum lögreglunnar eftir aö upp komst um dvalarstað þeirra.
BÍLALEICUBILAR
HERLENDIS OG ERLENDIS

REYKJAVlK 91-66915/41851
AKUREYRI 96-23515X1715
BORGARNES: 93- 7618
BLÖNDUÖS: 95- 4136
SAUÐÁRKRÖKUR: 95- 5223
SIGLUFJÖRÐUR: 96-71489
HÚSAV/K: 96-41260/41851
VOPNAFJÖRÐUR: 97- 3145/ 3121
EGILSSTAÐIR: 97- 1550
HÖFN HORNAFIRÐI: 97- 8303/ 8503
I-------------------------- I
interRent

<1 »M1VmiS________
Aluífy'* Try9q»<b«ul 14 9* DMVft?li
__l
skipulagt. Empain og Denis voru meö
bundið fyrir augu en Denis heyrði
Empain stynja skammt frá sér. Eftir
um 25 mínútna akstur stansaöi bUUnn.
Einn mannanna opnaði afturdyr bíls-
ins og sparkaði Denis út um leið og
hannsagði: „Við höfum engin not fyrir
þig.góöi!”
Þrátt fyrir miklar þrautir í baki
tókst Denis að reisa sig upp. Þá var
bUUnn horfinn úr augsýn. Hann veifaöi
næsta bU og bað um far. Hann baö bU-
st jórann aö keyra sig á næstu lögreglu-
stöð. Þar tilkynnti hann um rániö á ein-
hverjum stærsta viðskiptajöfri
Evrópu, Empain barón. „Sá ríkasti
meðal ríkra” var hann gjaman kall-
aður. Hann var 38 ára gamaU þegar
þetta var, greindur og vel á sig kominn
líkamlega. Hann var sjálfur belgískur,
giftur ítalskri konu.
Geymsluhólf 595
Einhver umfangsmesta leit í
franskri lögreglusögu var sett í gang.
Þaö varö hálfgert umsátursástand í
París. Pierre Ottavioli lögreglustjóri
stjómaði aögeröum. Nánustu
samstarfsmenn hans voru rann-
djúpa og virðulega rödd hringdi og baö
um að mega tala við hæstráöanda
innan bankans. Hann var spurður um
erindi. „Það er varöandi Empain
barón!”varsvariö.
Hann fékk þegar samband. ,,Ef þér
óskið eftir upplýsingum um Empain
skuluö þér fara á Lyon jámbrautar-
stööina og fara þar í geymsluhólf
númer 595. Sjáiö hvaö þér finnið þar!”
Maðurinn lagöi á.
Ottavioli sendi þegar menn sína á
staðinn. Lykill stóð í skrá umrædds
geymsluhólfs. Þar vom tvö bréf og
nafnspjald Empain. Auk þess var þar
glas, fyllt vínanda. Á botni þess lá ysti
hluti litlafingurs vinstri handar
Empain!
Afskuröurinn haföi átt sér staö þar
sem Empain var haföur í haldi. Hon-
um haföi veriö skipaö aö afklæðast og
þess i stað klæöast sundskýlu og
æfingagalla. Honum var haldið i litlu
herbergi og eini gluggi þess var byrgð-
ur með tjörguðum segldúk. Einustu
húsgögnin voru beddi og plastfata til
nauðþurfta.
Þeir höföu skoriö af litlafingri
Empain án þess aö deyfa hann. Á
fyrirmælum mannræningjanna. Bréfiö
endaöi svona: „Líf mitt hangir á blá-
þræöi. Þið verðið aö gera eins og þeir
segja og fyrir alla muni ekki láta
lögregluna koma nálægt þessu! ”
Þetta bréf var undirskrifaö Wado.
Þaö haföi baróninn sjálfur kallaö sig,
þegar hann var lítill snáöi og gat ekki
sagt Edouard, og þaö haföi loðað viö
hann allar götur síðan sem gælunafn.
Leyndarmálið
Fyrir utan fingraför barónsins
sjálfs voru engin fingraför aö finna á
bréfunum eöa glasinu. Svo var sagt að
minnsta kosti.
Eftir aö Empain hafði veriö rænt
hafði René Engen tekiö viö stjóm sam-
steypunnar. Hann fékk fyrirmæli frá
fjölskyldu Empain um aö útvega
lausnargjaldið svo þaö yrði klárt næst
þegar mannræningjamir létu í sér
heyra.
Þaö var þá sem þáverandi innan-
ríkismálaráöherra Frakka, og um leið
yfirmaöur lögreglunnar, Christian
Bonnet, hafði samband við Engen.
sagöi: „Ef eitthvað fer ekki aö gerast
sendum við yöur nýjan min jagrip! ”
Samtal þetta var rakiö til símaklefa í
stórmarkaöi í París, en þegar lögregl-
an kom á staðinn var maðurinn auö-
vitaö löngu á bak og burt.
Það virtist hvorki ganga né reka í
þessu máli og þó.. . Ottavioli lumaöi á
leyndarmáli ásamt Broussard og Lecl-
erc sem þeir þrír unnu sleitulaust
aö.. . .
Lausn í sjónmáli?
Nafnspjald Empain, sem hafði veriö
í geymsluhólfinu, geymdi Ottavioli í
plasthylki. Viö mjög nána athugun
hafði Ottavioli séð fingraför önnur en
Empain. Þau vora aö vfsu mjög dauf,
en þama vora þau samt. Hann komst
að því að fingraförin tilheyru Daniel
nokkram Duchateau.
Duchateau var svokallaöur góökunn-
ingi lögreglunnar. Hann hélt sig við
smáafbrot af ýmsu tagi. Aö mati Otta-
vioh var hyggjuvit Duchateau ekki
nógu mikið til aö skipuleggja afbrot af
þessu tagi. Þar hlaut einhver eða ein-