Dagblaðið Vísir - DV - 08.12.1984, Blaðsíða 16

16
DV. LAUGARDAGUR 8. DESEMBER1984.
„Rithöfundur
má ekki
emangra
sigfrá
umhverfinu”
segir Andrés Indriðason rithöf undur
sem er með mörg járn í eldinum
Þaö er ekki óreiöan í höfundarher-
bergi Andrésar Indriðasonar rit-
höfundar. Fallegt límtrésskrifboröiö
er autt og á vélritunarborði á hægri
hönd hefur rithöfundurinn glæsilega
ritvél.
„Eg get ekki ööruvísi unniö en aö
allt sé í röö og reglu,” segir Andrés.
— Hvernig vinnur hann?
„Eg handskrifa fyrst. Síðan vélrita
ég. Það er sjaldnast að ég vélriti hug-
myndina beintá blað.”
— Starfarðu eingöngu sem rit-
höfundur?
„Já, ég hef verið í launalausu leyfi
frá sjónvarpinu síðan í júní og verð
fram í febrúar. Eg hef notaö þetta leyfi
til að fást við sitt af hverju sem hafði
safnast upp í skúffunni. Eg skrifaöi
Töff týpa á föstu snemma í sumar. Það
er þriöja og síöasta bókin um Elías Þór
Arnason, 14 ára strák, sem er að leita
að sjálfum sér og samhengi í tilver-
unni.”
Andrés er að fá útgefnar bækur eftir
sig í Sviss, Þýskalandi og Austurríki.
Sú fyrsta er, aö koma út og heitir á
þýsku: Ein langer Winter fiir Páll. Það
er þýðing Jóns Laxdals á bókinni: Polli
er ekkert blávatn.
„Utgáfan í Þýskalandi er ákaflega
spennandi,” segir Andrés. „A eftir
þessari bók munu koma út bækurnar
Elías Þór, Viltu byrja með mér? og

r/ða.
sorj
otfin
s/na
rnedrt
*****
s,num
1 ,b
Fjórtán bráðum fimmtán. Þegar þær
eru komnar út í hinum þýskumælandi
heimi eiga þær greiða leið yfir á önnur
tungumál. Þetta er einstakt tækifæri
fyrir íslenskan rithöfund.”
^ointur
°Vntyntj
GVa.
ALGER MIMA
Gulli gómar hann í fatahenginu þegar
skólinn er búinn og færir honum frétt-
ir.
— Við vorum að fá vídeó heima!
Elias lætur sem hann heyri þetta
ekki. Hann er sár út i Gulla. Hann hló
hæst af öllum að honum áöan. Hann
sér líka ekki betur en aö Ingunn sé að
trekkja sig upp í að svífa á hann, nú á
auðvitaö að gera gott úr öllu!
Hann tekur á rás, eins gott að foröa
sér!
Asni var hann að vera ekki búinn að
segja henni frá Evu. Hún væri kannski
ekki að fíflast þetta og kalla hann alls
konar nöfnum ef hún vissi að hann væri
á föstu.
Hann heyrir að Gulli kemur á eftir
honum.
— Bíddu! kallar hann, bíddu, ég
þarf aðeins að tala við þig!
Elías lítur um öxl, hægir á hlaupun-
um, Ingunn er hvergi nærri.
— Ofsalega liggur þér mikið á, mað-
ur, stynur Gulli móöur og másandi.
— Var það eitthvaö sérstakt? segir
Elías og er þurr á manninn.
Gulli brosir útaðeyrum.
— Heyrðu, segir hann, varstu aö
hugsa um að gera eitthvað sérstakt í
dag?
— Nei,af hverju?
Hann vingsar skólatöskunni og horf-
ir niður á tærnar á sér, brosið breikk-
ar.
— Ég var að pæla í einu.
— Hverju?
— Eg var að pæla í því hvort þú
værir til í að koma heim að horfa á
vídeó.
Elías ypptir öxlum.
— Núna?
— Já, hvað segirðu um það?
Elías svarar ekki strax; auðvitaö er
þetta vel boðíð og freistandi og kannski
er asnalegt af honum að vera með
hund út í Gulla þó aðhann hafi verið að
hlæjaaðhonum.
Hann hefur auga með skólanum,
hann er tilbúinn að stökkva í burtu ef
Ingunn skyldi birtast.
Gulli bíður spenntureftirsvari.
— Hvað segiröu?
— Mér er eiginlega alveg sama. Ertu
með einhverja góða mynd?
— Nei, sko.. . máliö er það að ég var
að pæla í að við mundum slá sajnan í
spólu. . . eina eða kannski tvær. Ertu
tilíþað?
— Já, já.
— Við gætum tekið eina létta stríðs-
mynd, hvað segirðu um það?
—Fínt.
— Og svo kannski eina af þessum
sem eru bara til á bakvið.
Gulli glottir, Elías horfir gáttaður á
hann.
— Meinaröu...?
— Eg meina það, já, segir Gulli og
kinkar kolli. . . þú veist.. . svona
fræðslumynd! Hvaðsegirðuumþað?
Elías dæsir; hann veit ekki hverju
hann á aðsvara. Hann hefurí rauninni
engan sérstakan áhuga á að splæsa í
mynd af þessu tagi, það væri miklu
gáfulegra að taka bara tvær stríðs-
myndir; hvaöa fiðringur er hlaupinn í
Gulla allt í einu?
— Hvaðsegirðu?
Gulli tvístígur fyrir framan hann,
horfir niöur fyrir sig og bíöur eftir
svari.
— Jæja þá.. . ef þú endilega vilt en
mér finnst þetta alveg ferlega bilað.
— Þaö er það líka, segir Gulli og
brosir út að eyrum. Annars væri ekk-
ertgamanaöþví!
Þeir grafa upp Léttlyndu Línu í lítilli
holu en leggja ekki í aö taka hana, það
er stelpa sem er lítið eldri en þeir að af-
greiða, hún stingur þá í gegn með aug-
unum.
Þeir skoða myndina á spólukassan-
um og flissa: Þarna er Lína sjálf með
eldrauðar varir og kinnar, ekki beint
siðprúð að sjá, hallar sér upp að rúm-
gafli og er að springa af kynþokka;
stuttur, þröngur og fleginn kjóll, hæla-
há stígvél, hár niður á axlir, dularfullt
bros.
Vá, vá!
Gulli blístrar.
Elías flýr út í horn, stingur sér ofan í
bama- og fjölskyldumyndirnar, lætur
sem hann sé ekki meö honum.
— Eruö þið að leita að einhverju sér-
stöku, strákar? segir stelpan með aug-
un; húneralltíeinukomintilGulla.
Elias lítur upp úr spólu með Lassí,
sér að Gulli er allt í einu glóandi í fram-
an, tekur fyrir munninn svo að hlátur-
inn gusist ekki út.
Stelpan með augun er búin að taka
Linu af honum. Hún er í níðþröngum
kjól, Gulli litur undan, þaö er útsýni
langt niöur á maga.
— Ja... við erum eiginlega að leita
aö stríðsmynd, segir hann og fálmar
ráðvilltur í það sem hendi er næst í hill-
unni, Heitar ástríður í Honolulu.
—Stríðsmyndirnar eru þama!
Hún bendir á hillu næst dyrunum,
hristir sítt hárið aftur fyrir axlir og
heilsar viðskiptavini í ljósleitum
frakka sem kemur inn í búöina i þess-
ari andrá.
Gulli nær sér upp úr f uminu.
— Viðhéldumkannskiaðþessispóla
heföi lent á vitlausum staö, segir hann
og glottir. Hún er alveg helblá. Viö
héldum að hún ætti að vera á bakvið.
Hún horfir á hann, vætir eldrauöar
varirnar.
— Hún er að minnsta kosti ekki fyrir
böm, þessi. Viljið þið ekki annars bara
vera úti aö leika ykkur, strákar mínir,
þiö vitið ekkert hvað þiö viljiö.
Gulli er orölaus, Elías springur bak
viðnæstuhillu.
Hún lætur sem hún heyri það ekki,
hún svífur á hælaháum stígvélum á
viðskiptavininn sem bíður við af-
greiðsluborðið, manninn í frakkanum
sem veit hvaö hann vill.
Réttir honum Línu og brosir dular-
fullu brosi.
Þeir þræða nokkrar vídeóleigur til við-
bótar og detta aö endingu ofan á þaö
sem þeir eru að leita aö.
Djarfar nætur!
Losti í rauðleitum bjarma arinlog-
ans, stendur á spólukassanum, mynd
semsegirsex!
Og það er engin stelpa meö stingandi
augu og dularfullt bros að afgreiða,
það er vinalegur kall með vindil.
Það gat ekki verið hagstæðara.
En þegar þeir koma aö afgreiðslu-
borðinu, og þegar hann sér hvað Gulli
er með í höndunum, kemur hik á hann.
Elías stynur í hljóði, heldur sig fyrir
aftanGulla.
Kallinn með vindilinn brosir góðlát-
lega.
— Er þetta nokkuð fyrir ykkur,
strákar mínir?
— Nei, nei, þetta er ekki fyrir okkur,
flýtir Gulli sér að segja. Þetta er fyrir
mann. Viö ætlum að fá þessa handa
okkur.
Hann skellir annarri spólu á borðið.
— Jói og baunagrasið.. . er hún ekki
fín?
Það er enginn söguþráöur í Djörfum
nóttum, það þarf heldur engan; það er
endalaus runa af rassaköstum, þeir
sitja fyrir framan sjónvarpiö heima
hjá Gulla og grenja af hlátri, þetta er
svo ruglað.
— Heyrðu, segir Gulli, allt í einu fær
hann frábæra hugmynd, við förum
með þess spólu í skólann! Við segjum
Borghildi að viö séum með æðislega
fræðslumynd sem hún veröi að sýna
bekknum, hvaö segirðu um það?
Fræðslumynd?
— Já.. . um æxlun lífvera! Er hún
ekki alltaf að segja að námið eigi að
veralifandi!
Elías hlær, hann er meö á þessu.
— Það yrði alger þruma!
Þeir skoða málið frá öllum hliöum,
skiptast á um að sviðsetja sýninguna
og lýsa viðbrögðunum, sjá bekkinn,
fyrir sér emjandi af hlátri og Borghildi
sótrauða þegar hún sér hvaö er á spól-
unni en draumamir sigla í strand þeg-
ar dæmið er reiknað til enda; spólan
kostar hundraö kall á dag og næsti Úf-
fræðitími er ekki fyrr en á þriöjudag-
inn, þaö er einum of dýrt spaug!
Þeir eru hálfnaðir í annarri yfirferð í
Djörfu nóttunum, breiöa úr sér á gólf-
inu, hendur fyrir aftan hnakka á út-
saumuöum púðum úr sófanum, stór
skál með poppi á milli þeirra. Þeir eru
fyrir löngu hættir að hlæja, gersam-
lega máttlausir og búnir að þegja lengi
þegar Elías rýfur loks þögnina.
— Pælirðu mikiö í stelpum, Gulli?
Hann rís upp við dogg, en sú spurn-
ing! — Eg?
Hann stingur upp í sig poppi og hrist-
ir höfuðið.
— Nei, ég pæli ekki í stelpum vinur
minn. Þú ert ruglaður! Af hverju
detturþérþaðíhug?
Elías glottir.
— Bara. Þú ert nú stundum að kippa
ítagliðáFríðualveguppúrþurru.. •
Gulli hristir höfuðið.
— Blessaöur vertu.. . þó að maður
geri nú smá at. . . það þarf ekki að
vera neitt á bak við þaö... eöa hélstu
það kannski, hélstu aö ég væri skotinn í
henni?
— Nei, ég segi það ekki. En hún er nú
samt ansi sæt, hún Fríöa, það er ekki
hægtaöneita því.
Gulli rekur upp hlátursroku.
— Sæt! Himnaríkisljósið! Með upp-
brett nef og skúffu! Góði besti! Nei. • •
veistu þaö, ég skil ekki þessa gæja eins
og til dæmis Óla. .. hann er ekki viö-
ræðuhæfur, ég meina það... hann er
að deyja úr ást... það eru stjömur í
augunum á honum, hefurðu ekki tekið
eftirþví?
Elías brosir.
— Nei, ég hef nú ekki tekiö neitt sér-
staklega eftir því. En það er víst mjög
algengt að fólk sé aö deyja úr ást. Þaö