Dagblaðið Vísir - DV - 24.05.1986, Blaðsíða 16

60
Sérstæð sakamál
Sérstæð sakamál
DV. LAUGARDAGUR 24. MAf 1986.
Sérstæð sakamál
Þ
að hefði mátt ætla að William Howe
væri dæmigerður bóndi í allgóðum efn-
um er hann gekk um Worcester í
Englandi á öndverðri nítjándu öld, klæddur
dökkum jakka, í reiðstígvélum og með tvær
skammbyssur í beltinu. Hreyknastur var hann
þó af skinnvesti sem gekk mjög í augun á veik-
ara kyninu en áhugi hans á því var mikill.
dagur í Stourbridge sem er bær í
West Midlands. Fjöldi bænda var þar
á götunum enda lá mörgum á að
koma afurðum sínum í verð fyrir jól-
in. Er leið á daginn var þó viðskipt-
um að mestu lokið farið að snjóa og
fáir á ferli. Krámar voru hins vegar
þéttsetnar. I Nag’s Head vom all-
margir bændur saman komnir og
ræddu menn þar það sem þeir ætluðu
að gera á komandi ári. Meðal þeirra
sem þama vom var Benjamín nokk-
ur Robins en hann átti heima í
Dunsley Bank sem er í um fimm kíló-
metra fjarlægð. Robins var rauð-
birkinn maður og hálfsextugur.
Skotinn í bakið
Klukkan hálfsex lá Benjamín Rob-
ins endilangur í snjónum á Fir
Treehæð eftir að hafa verið skotinn
í bakið og rændur peningum og öðr-
um verðmætum. Bóndinn var hins
vegar hraustur og þótt honum blæddi
mikið þá tókst honum að rísa á fætur
og staulast heim. Elsti sonur hans
lagði þá þegar á hest og reið eins og
hann ætti lífið að leysa til Stour-
bridge.
Það var komin hálfgerð hríð þegar
hann kom til bæjarins og hann flýtti
sér heim til Isaacs Downing og Johns
Causer en báðir vom þeir læknar.
William Howe
„hestlausi flakkarinn“
Sumarið 1812 hafði verið gott sum-
ar fyrir Howe. Honum hafði tekist
að stofna til náinna kynna við hálfa
tylft kvenna og meira að segja
kvænst einni þeirra þótt hann ætti
eiginkonu fyrir í East Anglia. Howe
var hins vegar ekki þannig maður
að hann léti það valda sér áhyggjum
að vera tvíkvænismaður.
Skilnaður að hausti
Er tré fóru að fella lauf um haustið
og stuttir dagar boðuðu vetrarkomu
var Howe hins vegar búinn að snúa
baki við seinni konunni og var aftur
farinn að leita nýrra ævintýra. Hann
sótti oft krár og veitingahús í Worc-
ester þar sem hann sagðist vera
„herramaður úr sveitinni". Flestir
trúðu honum þótt sannleikurinn
væri allt annar.
Howe var fæddur í Norvich árið
1780 og þar var hann settur til náms
í trésmíði. Hann fór hins vegar að
sýna ungum stúlkum mikinn áhuga
á námsámnum og 19 ára gamall
kvæntist hann. Ástæðan var þó ekki
sú að hann væri ústfanginn af stúlk-
unni heldur sú að hann neyddist til
að kvænast henni af því að hún var
með barni.
Rólegur í fjögur ár
Fyrstu fjögur árin sem hjónaband-
ið stóð lifði Howe rólegu lífi og sýndi
barni þeirra hjóna nokkurn áhuga.
Þá fór óróleiki að gera vart við sig
og hann tók á ný upp þá lifnaðar-
hætti sem hann hafði tamið sér á
námsámnum. Og við þá hélt hann
sig það sem eftir var ævinnar.
Er leið fram á árið 1809 fór hann
að íhuga að yfirgefa Norwich því að
þá hafði hann eignast svo marga
óvini vegna ástarævintýra sinna með
giftum konum, stúlkum í föðurgarði
og unnustum ungra manna. Var ekki
óalgengt að trúlofaðir piltar kæmu
heim til hans til þess að hella þar
úr skálum reiði sinnar.
Howe fer að heiman
Einn daginn gerðist það svo að
Howe lét niður föggur sínar og fór
frá konu og barni í leit að nýjum
ævintýrum þar sem hann þyrfti ekki
að óttast það ónæði sem hann hafði
orðið fyrir. Það var langt liðið á ár
er hann kom að búgarði markgreifa-
frúarinnar af Downshire, nærri
þorpinu Ombersley í Worcestershire.
Þar leitaði hann eftir vinnu. Hann
var góður smiður og fékk því starf
en það leið ekki á löngu þar til hann
fór að gefa konum í Worcestershire,
Droitwich og Kidderminster undir
fótinn. Þá kvaðst hann jafnan vera
„herramaður úr sveitinni". Ekki leið
á löngu þar til hann öðlaðist tals-
verðar vinsældir hjá kvenþjóðinni
en þó létu ekki allir blekkjast.
Fannst hann hlægilegur
Samstarfsmönnum Howe á búgarð-
inum fannst Howe hlægilegur þegar
hann skipti um hlutverk og fór burt
í frístundum sínum. í augum þeirra
var ástleitni trésmiðurinn ekki
„herramaður" heldur nokkurs konar
„fínn flakkari". Hann átti heldur
engan hest og því fóru ýmsir af
vinnumönnunum á búgarðinum að
nefna hann „hestlausa flakkarann".
Howe var hins vegar svo óskaplega
hégómagjarn að hann gerði sér ekki
grein fyrir því hvernig vinnufélagar
hans litu á hann. Hann fann þó til
þess að eiga ekki hest og fannst
ímynd sú sem hann sóttist eftir ekki
fullkomin fyrr en hann eignaðist
reiðskjóta.
Hestar voru dýrir
Gallinn var sá að hestar voru dýrir
og Howe átt nær ekkert fé. Reyndar
barst hann svo mikið á í frístundum
sínum að kaupið dugði ekki til þess
að hann gæti látið það eftir sér sem
hann gerði til lengdar og því fór
hann að safna allmiklum skuldum.
Þetta olli honum verulegum áhyggj-
um en svo fékk hann hugmynd sem
átti að leysa fjárhagsvanda hans. Til
þess að geta hrundið henni í fram-
kvæmd þurfti hann þó að komast til
borgar þar sem enginn þekkti hann
og kynnast þar fólki sem hefði tals-
vert mikið fé milli handa.
Markaðsdagur í Stourbridge
18. desember 1812 var markaðs-
Hann hafði fengið gott verð fyrir
afurðir sínar þennan dag og var því
örlátur á öl við vini sína. í einu horni
krárinnar sat William Howe einn
síns liðs. Enginn þekkti hann þarna
en skinnvesti hans vakti athygli og
því mundi fólk þama síðar eftir hon-
um.
Lagði við eyrun
Howe hlustaði eftir öllu sem Rob-
ins sagði og það reyndist honum
ekki erfitt því að bóndinn talaði hátt.
Það leið því ekki á löngu áður en
trésmiðurinn hafði komist að því
hvar Robins átti heima. Eftir nokkra
stund yfirgaf Howe svo krána.
Um fjögurleytið var tekið að
dimma og þá voru flestir bændanna
lagðir af stað heim. Menn sem áttu
leið fram hjá Giggmylnu við Duns-
leyveg tóku eftir manni sem hafði
leitað skjóls undir lágvöxnum trjám.
Sögðu þeir seinna að maðurinn hefði
verið óvenjulega „harður á svip“.
Er klukkan var stundarfjórðung
gengin í sex tók maður nokkur, sem
þama átti leið um, eftir því að maður
í skinnvesti var að ganga upp Fir
Treehæð. Sjónarvotturinn, Cox, var
á hesti. Jafnframt tók hann eftir því
að um tvö hundruð metrum á undan
manninum gekk annar maður og var
honum ljóst að það var Robins.
Fannst Cox að maðurinn í skinn-
vestinu væri að reyna að ná honum
en fannst ekkert athugavert við það
og hélt áfram heim.
Nokkmm mínútum síðar vom menn-
irnir þrír á hraðri leið til bóndabæj-
arins.
Fregnin berst út
Það leið ekki á löngu þar til það
spurðist út að Benjamín Robins hefði
verið skotinn í bakið og rændur. Um
kvöldið var ekki um annað meira
talað í Nag’s Head þar sem William
Howe var þá. Gestgjafinn, Perrins,
skýrði síðar svo frá að þegar fregnin
barst, en jafnframt var tekið fram
að búist væri við að Robins myndi
lifa, þá hefði Howe sagt: „þá hefur
óþokkanum mistekist".
Hættulegt sár
Læknarnir komust brátt að því að
kúlan hafði farið um fimmtán þuml-
unga langa leið um líkama Robins
og reyndist þeim afar erfitt að ná
henni. Sárið var því augljóslega
hættulegt og óttuðust læknamir að
Robins myndi ekki ná sér. Það olli
því að jólin á heimili bóndans urðu
með allt öðmm blæ en annars hefði
orðið. Causer, læknir stundaði sjúkl-
inginn af natni en svo fór að Robins,
sem misst hafði meðvitund, fékk
hana aldrei aftur. Lést hann 28. des-
ember.
Leitaö til lögreglunnar í Lon-
don
Þar sem um morð var nú að ræða
tóku yfirvöld í Stourbridge þá ák-