Dagblaðið Vísir - DV - 27.06.1987, Qupperneq 4

LAUGARDAGUR 27. JÚNÍ 1987.
„Ég var alltaf að reyna
að verða ríkur“
Margoft er það haft á orði að aldr-
aðir séu einmana, fari lítið úr húsi
og hafi það reglulega slæmt. Sem
betur fer er það frekar undantekn-
ingin heldur en reglan. Sjaldan hefur
jafnmargt boðist fyrir aldraða og nú
síðustu árin. Má þar nefna félags-
starf það sem Reykjavíkurborg býður
upp á. Einnig er svipuð starfsemi í
sveitarfélögunum. Svo er bara að
kunna að notfæra sér það sem boðið
er upp á.
Þau hjónin Guðni Bjarnason og
Jónína Davíðsdóttir eru ein af þess-
um hressu, fullorðnu hjónum sem
fara í göngutúr á hverjum degi og
spila bridge svo oft sem þau komast
í það. Hann er áttræður og hún verð-
ur 75 ára í janúar. Þau héldu upp á
gullbrúðkaup sitt fyrir fjórum árum
og fyrir viku hélt Guðni upp á átt-
ræðisafmælið. DV heimsótti þau
hjónin fyrir stuttu og ræddum við
um gömlu, góðu dagana og hvað þau
eru að fást við seinni árin.
Viðliðumenganskort
„Ég er nú fæddur í Njarðvíkum
en fluttist á þriðja ári i Miklaholts-
hrepp á Snæfellsnesinu og hef alltaf
talið mig þaðan,“ segir Guðni og
kemur sér fyrir í hægindastólnum í
stofunni hjá þeim hjónum á Öldu-
götu. „Við vorum sjö systkinin og
það þótti ekkert mikið þá. Við höfð-
um það ágætt í uppvextinum, liðum
engan skort. Við fengum alltaf kjöt
tvisvar í viku, á sunnudögum og einu
sinni í miðri viku. Það var sjaldan
fiskur - ekki þá nema einhver sem
þótti ekki nógu góður til útflutnings.
Skyr var oft á borðum hjá okkur.“
Jónína segir að það hafi verið öfugt
heima hjá sér þar sem hún var alin
upp í sjávarplássi, Vopnafirði. „Þar
var alltaf nægur fiskur," segir hún.
Guðni segist snemma hafa verið
sendur til sjós. „Ég var ekki nema
sextán eða sautján ára þegar faðir
minn sendi mig til Grindavíkur á
bát. Þá voru ekki komnar vélar í
báta og voru tíu menn sem reru. Við
sigldum í nokkra tíma og komum svo
til baka með mikið af fiski. Ári seinna
fór ég til Vestmannaeyja og þá voru
komnir mótorar í báta þar. Það var
mikill munur.
Lagði vegi um landið
Ég fór síðan heim aftur og fór að
vinna sem verkamaður í vegavinn-
unni. Það voru náttúrlega engir bílar
þá,“ segir Guðni. „Um 1930 var ég
gerður að flokksstjóra í vegavinn-
unni. Sama ár fór ég í fyrsta skipti
í flugvél. Þá var alþingishátíðin hér
fyrir sunnan og við vorum fjörutíu
sem vildum fara. Flugvélin, sem var
sjóvél, gat hins vegar aðeins tekið
fjóra farþega. Menn voru uppveðrað-
ir að fara að fljúga en þegar stundin
var komin voru það aðeins þrír sem
þorðu og þar á meðal var ég. Það
voru til tvær slíkar vélar á landinu
og hétu þær Súlan og Veiðibjallan.
Árið eftir var ég gerður að verk-
stjóra í vegavinnunni og sendur
austur á land til Vopnafjarðar, Þist-
ilfjarðar og Bakkafjarðar. Þarna
voru engir vegir fyrir og mér var
ætlað að leggja vegi og byggja brýr
en menn varð ég að fá úr sveitunum.
Á þessum tíma var mikið atvinnu-
leysi og ég mátti ekki koma með
Guðni Bjarnason vann i fjöldamörg ár við að gera vegi um landið en það var áður en landsmenn eignuðust bíla. DV-mynd KAE