Dagblaðið Vísir - DV - 27.06.1987, Page 12

58
LAUGARDAGUR 27. JÚNÍ 1987.
Sérstæð sakamál
Morðinginn og sú
yrta gengu aftur
Kay Newton var rnjög ánægð þegar
hún keypti húsið sem var áfast við
hús bestu vinkonu hennar. Þetta var
einkar hentugur bústaður fyrir konu
sem komin var á eftirlaun. Hann
hafði heldur ekki verið dýr og þar
að auki yrði ekki erfitt að hugsa um
heimilishaldið. Kay Newton fannst
að það ríkti sérstakt andrúmsloft í
húsinu en þó leið nokkur tími þang-
að til henni varð ljós hve sérstakt
það var.
Cornfield Cottages er í rauninni
tvö sambyggð smáhús í fallegu um-
hverfi í Somerset á Englandi. Húsin
eru frá átjándu öld og voru í upp-
hafi bústaðir landverkafólks.
Vinkona Kay Newton, Madeline
Somers, flutti í sitt hús 1980. Þremur
árum síðar lést maður hennar og eft-
ir það bjó hún ein í því. Árið 1985
fór hún á eftirlaun og þá bað hún
Kay um að flytja i sitt hús og gerði
hún það.
Fyrrverandi eigandi hússins, Vera
Hampton, hafði aðeins búið í húsinu
í tvö ár af því henni hafði ekki liðið
vel í því. Hún hafði þó gert það ný-
tískulegra á ýmsan hátt og því þurfti
aðeins að leggja teppi á gólf og mála
það áður en Kay flutti í það.
25. maí 1985 settist Kay Newton svo
að í því. Hún hafði margt með sér
en flest af því flutti hún i kössum eða
ferðatöskum. Lét hún í ljós efasemd-
ir um að hún kæmi öllu þessu fyrir
á nýja heimilinu.
Fyrstu mánuðina var hún að koma
sér fyrir. Féll henni sjaldan verk úr
hendi frá morgni til kvölds er hún
lagðist venjulega þreytt til svefns.
Við Madeline sagði hún að sér þætti
gott að búa í húsinu og væri fyllilega
ánægð með nýja heimilið. Þó var
eins og henni væri ekki full alvara
með þessum orðum sínum.
Ruslakompan
Kay Newton gat í rauninni ekki
gert sér grein fyrir því hvað það var
sem henni féll ekki. Staðreyndin var
sú að yfirlýsingar hennar um að
henni liði vel á nýja heimilinu áttu
ekki við rök að styðjast. í hvert sinn
sem hún kom í litla herbergið sem
hún notaði fyrir ruslakompu fór
henni að líða illa. Þess vegna fór hún
ekki þangað inn nema það væri alveg
nauðsynlegt.
Hún nefndi þetta þó aldrei við
Madeline Somers. Svo gerðist það
tveimur mánuðum eftir að Kay flutti
til vinkonu sinnar, nánar tiltekið 24.
júlí, að Kay komst svo úr jafnvægi
að hana langaði til þess að flytjast á
brott án tafar.
Þetta var miðvikudagur og langt
liðið á dag. Kay Newton vantaði allt
í einu eitthvað sem fylgdi saumavél-
inni hennar. Hún leitaði að því um
allt og endaði með því að fara inn í
kompuna.
Hún leitaði þar í hverjum kassan-
um á fætur öðrum og beygði sig hvað
eftir annað. Allt í einu fór hana að
svima. Veggirnir fóru að hringsnúast
og svo varð allt dimmt.
Þegar hún rankaði við sér lá hún
endilöng á gólfinu. Það hlaut að
hafa liðið vfir hana. Hún hafði það
þó á tilfmningunni að hún væri ekki
ein í kompunni. Þegar hún leit upp
blasti við óhugnanleg sýn.
Þarna inni voru tvær mannverur,
maður og köna sem Kay Newton
þekkti ekki. Konan var um fertugt,
smávaxin og lagleg. Maðurinn var
Annar endi Cornfield Cottages. Hér býr Kay Newton.
Kay Newton, til hægri, og vinkona hennar, Madeline Somers.
talsvert eldri, hár, grannur og með
djúpa drætti í andlitinu. Hann virtist
í miklu uppnámi og hélt á einhverju
í hægri hendinni. Hjó hann ákaft
með því. Konan var greinilega mjög
hrædd og reyndi að fjarlægjast
manninn en allt í einu var hún kom-
in með bakið upp að vegg. Skyndi-
lega gerði Kay Newton sér grein fyrir
því að maðurinn hélt á hníf.
Vondur draumur?
Konan fór nú að æpa af hræðslu
og augnabliki síðar rak maðurinn
hnífinn í brjóst hennar. Hún stundi
þungt og féll á gólfið. Kay Newton
gat ekki hreyft sig á meðan þetta
óhugnanlega atvik gerðist. Hún ótt-
aðist líka að maðurinn myndi stinga
hana. Hún lá því og horfði á á meðan
maðurinn vafði teppi um konuna og
hvarf út úr kompunni.
Kay Newton gaf ekki frá sér
minnsta hljóð í nokkrar mínútur en
hlustaði ákaft eftir umgangi. Svo
varð henni ljóst að hún yrði að kom-
ast í símann. Hún reis á fætur og
læddist í áttina að honum. Hræðsla
hennar var mikil því hún átti von á
því að maðurinn kæmi aftur. Það
gerði hann þó ekki og Kay hringdi
til lögreglunnar og sagði henni frá
því að kona hefði verið myrt fyrir
augunum á henni.
Þá fór hún til Madeline Somers og
sagði henni frá því sem gerst hafði.
Vinkona hennar hlustaði vantrúuð
á frásögn hennar og þóttist viss um
að Kay hefði dreymt vondan draum.
Hvaðan áttu konan og maðurinn,
sem myrti hana, að hafa komið?
Lögreglan var sama sinnis þegar
hún hafði farið um allt húsið. Kay
Newton hlaut að hafa dreymt þetta
allt. Hvergi var nein merki að sjá
um að þarna hefði kona verið stung-
in til bana. Ekki einu sinni einn
einasta blóðdropa. Það sóttu því
margar hugsanir að Kay þegar leið
að háttatíma og þá fór hún til Madel-
ine Somers og fékk að sofa hjá henni
um nóttina.
Næsta morgun skein sólin inn um
gluggann á svefnherberginu og þá
leið Kay Newton miklu betur. Hún
var nú líka sjálf farin að trúa því að
hún hefði fengið martröð.
Nú leið hálfur mánuður án þess að
nokkuð gerðist. Þá flutti Kay aftur
í sitt hús. Þó þorði hún ekki að fara
•«ís