Dagblaðið Vísir - DV - 18.04.1988, Blaðsíða 4

28
MÁNUDAGUR 18. APRÍL 1988.
íþróttir
Kari Guðmundsson, fyirum landsliðsþjálfari, í DV-viðtali:
Knattspyman
greipmig
heljartökum á
unga aldri
• Karl sýnir lærisveinum sinum í Lilleström hvernig á að skalla knöttinn.
landsliðsþjálfari. , ,Landsliðsnefndin
vildi að ég spilaði og það varð úr. Á
þessum árum og lengi á eftir valdi
landsliðsnefnd liðið en þjálfarinn sá
um að skipuleggja leikinn. Ég var
ungur og hress og með nóg sjálfs-
traust þannig að þessi þrefalda
ábyrgð mín reyndist ekki mjög þung-
ur baggi. Og leikurinn vannst, 1-0.“
Næstu fimmtán árin var Karl
meira og minna landsliðsþjálfari og
sinnti jafnframt fræðslustarfi á veg-
um KSÍ. Hann átti sæti í tækninefnd
KSÍ frá stofnun hennar árið 1962 í
ein tuttugu ár, lengst af sem formað-
ur. „Það kom í minn hlut að sjá um
námskeið á vegum nefndarinnar og
ég fór víða um landið eftir því sem
óskað var og þjálfaði á fjölmörgum
stöðum, yfirleitt í 7-10 daga í senn.
Meðal viðkomustaða voru Vest-
mannaeyjar, ísaijörður, Akureyri,
Siglufjörður, Húsavík, Hornaíjörður
og Eskifjörður, svo eitthvað sé nefnt,
og í nágrenni Reykjavíkur, Keflavík,
Akranes, Hafnarfjörður, Mosfells-
sveit og Kópavogur."
Þrjú sumur í norsku
1. deildinni
En þrjú sumur, ekki þó í röð, var
Karl í Noregi og þjálfaði 1. deildar
liðin Lilleström og Sandeíjord meö
mjög góðum árangri. Hann hefði get-
að ílenst þar ytra og fékk tilboð frá
flestum liðum 1. deildar en ákvað að
halda áfram störfum á íslandi eftir
að hafa lokið námi við íþróttakenn-
araskólann í Osló. „Þetta var stór-
kostlegur tími og lærdómsríkur fyrir
mig og fjölskylduna. Við hjónin vor-
um komin með þrjú börn um þetta
leyti og því var gott að fá starf sem
þjálfari til að framfleyta henni á
meðan ég stundaði námiö. En ég var
einnig nokkuð bundinn af starfi
mínu heima á íslandi, sem íþrótta-
kennari við Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar, en þeirri stöðu gegndi ég frá
1949 til 1965, eftir það fluttist ég í
Kennaraskólann og var þar til 1986.“
• Karl bregður sér enn í æfingagallann nokkrum sinnum i viku og skokkar
i Laugardalnum. DV-mynd GVA
Úrkhppur úr norskum blööum sem
Karl hefur haldið til haga frá þessum
tíma bera hæfileikum hans og vin-
sældum þar í landi ótvírætt vitni.
Fyrri part ársins 1964 átti Karl sér-
lega annríkt. „Mikill hörgull var á
þjálfurum um veturinn og ég setti
upp vetrarþjálfun - stjórnaði æfing-
um hjá Fram, Val, Þrótti og Keflavík
frá áramótum til páska og var því
aö öll kvöld og allar helgar. Þetta
kostaði mig slæm veikindi og upp
úr þessu fór ég að minnka við mig í
þjálfuninni þar til ég hætti henni að
mestu undir lok sjöunda áratugar-
ins. Síðast þjálfaði ég þó reyndar í
Bandaríkjunum áriö 1981 þegar ég
dvaldi þar í hálft ár og stjómaði þá
liði Luther College háskóla í Iowa.
Þetta var sannkallað fjölþjóðalið því
leikmennirnir voru ættaðir víös veg-
ar að úr heiminum, flestir frá
Norðurlöndunum, Möltu og Suður-
Afríku og ég hafði mjög gaman af
þessu.“
Mannskepnan orðin að
vermireitablómi
Breytingar á knattspyrnunni hafa
verið miklar frá því Karl hóf fyrst
afskipti af henni. „Þegar ég ber nú-
tímann saman við þann gamla
kemur fyrst upp í hugann að strákar
í dag hafa mun betri knattmeðferð
en áöur gerðist. Meiri þjálfun liggur
á bakvið þeirra leik en áður, við æfð-
um 2-3svar í viku og oft aðeins frá
vori til hausts. En samt er ekki eins
mikili kraftur í drengjunum nú og
þá. Við ólumst upp við mikil hlaup
og göngur, vomm alltaf á ferðinni
við leik eða í sendiferðum og töldum
það ekki eftir okkur að hlaupa vestur
á Mela til að fara á æfingar, og síðan
til baka. í dag eru þægindin orðin svo
mikil að svona lagað er ekki lengur
fyrir hendi, mannskepnan er orðin
að vermireitablómi og þarf lítið að
hafa fyrir hlutunum. Áður voru
menn harðir og sterkir, í. dag nýta
knattspyrnumennirnir sér lipurð,
tækni pg leikaðferðir til að ná ár-
angri. Ég er ekki viss um að knatt-
spyrnan sem slík sé skemmtilegri í
dag, hér áður fyrr var hún mun opn-
ari og um leið líflegri. En fyrir mig
hefur hún alltaf sama aðdráttaraflið
og ég mun fylgjast með henni eins
lengi og mér reynist unnt.“
-VS

Hann skokkar í rólegheitum hringinn á gervigras-
velhnum í Laugardal, um hádegisbil. Hraöinn er
ekki mikill en jafn og trimmarinn, sem varla ber
með sé að hann sé kominn nokkuð á sjötugsaldur,
, fylgist útundan sér með tilburðum þeirra sem leika
sér í knattspyrnu á grænu teppinu. Ef boltinn berst
út af vellinum og í áttina til hans kemur glampi í
augun og hann spyrnir knettinum til baka með
fagmannlegri innanfótarspyrnu. Knattspyrnu-
mennirnir hvessa augun, sumir kannast strax við
hann, aðrir ekki. Þeir sem á annað borð hafa fylgst
með knattspymu og muna lengra en 5-10 ár aftur
. í tímann eru ekki í vafa. Þetta er Karl Guðmunds-
son - þjálfarinn sem á drýgri þátt en flestir aðrir
í að móta íslenska knattspyrnu og stuðla að þróun
og framförum íþróttarinnar hér á landi síðustu
áratugina.
spilaði með áhugamannaliðinu Dul-
wich Hamlet. Úrvalslið Reykjavíkur
kom um þetta leyti til Englands og
lék nokkra leiki gegn áhugamanna-
liðum og ég man sérstaklega eftir því
þegar við mættum Ilford. Þá gerðist
það atvik að markvörður okkar
renndi boltanum til mín og ég spyrnti
honum viðstöðulaust úr stöðu hægri
bakvarðar þvert yfir á vinstri kant-
inn til Lolla, Ellerts Sölvasonar.
Þetta var mikil heppni og tilviljun
að sendingin varö svona góð. Tom
Whittaker, framkvæmdastjóri Ars-
enal, horfði á leikinn og kom strax
til mín eftir hann og sagöi að hann
vantaði einmitt bakverði sem gætu
afgreitt boltann svona fljótt og vel
og vildi að ég færi og léki með Ox-
ford sem á þessum árum var áhuga-
mannalið og nokkurs konar
útungunarstöð fyrir Arsenal.
En það stóð aldrei til að ég ílentist
í Englandi, ég var þar fyrst og fremst
til að kynna mér þjálfun. Ég skil
varla enn þann dag í dag hvílíkum
heljartökum knattspyrnan greip mig
á unga aldri - það varð sterk köllun
hjá mér að mennta mig sem knatt-
spyrnuþjálfari til að blása lífi í þau
mál sem voru í miklum ólestri hér á
landi um þetta leyti."
Æft á Kolviðarhóli fyrir
fyrsta landsleikinn
Karl fór heim sumarið 1946 til að
leika fyrsta landsleik íslands, gegn
Dönum á Melavellinum þann 17. júlí.
„Við fórum að Kolviðarhóli og æfð-
um þar í íjóra daga fyrir leikinn,
undir stjórn Billy Steel frá Stoke. Góð
grasflöt var á milli Víkingsskálans
og Kolviðarhóls og þar var æft. Lítið
var þó lagt upp úr leikaðferðum, að-
altaktík okkar í leiknum var dugnaö-
urinn og baráttan. Við vissum að
Danir voru mjöggóðir enda máttum
við verjast mestallan leikinn og töp-
uðum, 0-3.“
Karl varð síðan sá eini sem var
með í fyrstu tíu landsleikjum ís-
lands. Tiunda leikinn lék hann árið
1954 þó hann hefði hætt aö leika með
Fram haustið áður. Hann var ekki
aðeins hægri bakvörður, heldur
einnig fyrirliði og var tekinn við sem
Karl er á margan hátt brautryðj-
andi og hefur helgað íþróttunum, sér
í lagi knattspyrnunni, nánast allt sitt
lif. Hann lék fyrstu tíu landsleiki ís-
lands, aflaði sér þjálfaramenntunar
erlendis fyrstur íslendinga, stjórnaði
íslenska landsliðinu lengur en nokk-
ur annar fyrr eða síðar, þjálfaði
norsk 1. deildar lið með frábærum
árangri, ferðaðist um landið á vegum
Knattspyrnusambands íslands og
kenndi undirstöðuatriði íþróttarinn-
ar, átti um tíma sæti í stjórn KSÍ og
starfaði á skrifstofu sambandsins, og
nú síðustu árin hefur hann gegnt
starfi fræðslufulltrúa íþróttasam-
bands íslands. Sannarlega viðburða-
ríkt lífshlaup, sem þó hefur
einkennst af því að Karl er ekki mik-
ið fyrir að standa sjálfur í sviðsljós-
inu. Hann hefur frekar unnið sín
verk í kyrrþey og aðrir hafa notið
uppskerunnar og sigurljómans.
Uppalinn viö Laugaveginn
Karl er fæddur 24. janúar 1924 og
alinn upp við Laugaveginn ofan-
verðan og segir að á þeim slóðum
hafi verið mikið um íþróttamenn í
sinni æsku. „Við höfðum til umráða
Rauðarártúnið, þar sem nú standa
Frímúrarahúsið og bæjarverkstæð-
in, og stórar flatir í Norðurmýrinni
þar sem síðar risu hús Egils Vil-
hjálmssonar og Hótel Hof. Frímann
Helgason, Valsmaður, og Guömund-
ur Halldórsson, Framari, sáu um að
smala okkur strákunum í sín félög -
Guðmundur varð fyrri til að ná mér
og þar með varð ég Framari fyrir lífs-
tíð.“
Sautján ára var Karl búinn að
vinna sér fast sæti í liði Fram og lék
þar sem hægri bakvörður samfleytt
í 13 ár, þgr til hann hætti árið 1953.
En margt gerðist á þeim árum og
veturinn 1946-47 dvaldi Karl í Eng-
landi þar sem hann kynnti sér þjálf-
un fyrstur íslendinga til að fara
utan gagngert til að aflá sér mennt-
unar í knattspymu.
Whittaker vildi að ég
færi til Oxford
„Ég var hálfan veturinn hjá
Chelsea og hálfan hjá Arsenal en