Dagblaðið Vísir - DV - 09.07.1988, Page 30

LAUGARDAGUR 9. JÚLÍ 1988.
,Jú, það fer að líða að því að maður verði þjóðsagnapersóna," sagði Hákon o
,Það fer sjálfsagt að líða að því.“
Það hefur alltaf blundað í mér að yrkja Ijóð. Eg las mikið af Ijóðum og hafði gaman af lausavísum.
Hagyrðinguiinn Hákon Aðalsteinsson
„Karlmenn
nema þeir
geta ekki sann<
eigi fullt af laus<
Hann er tvígiftur og tvífráskilinn.
„Þetta var lífsmáti sem hentaöi mér
ekki. Það er einkennilegt vegna þess
að svokallaöur „bóhem“ lífsmáti,
sem ég er sagður lifa eftir, samræm-
ist ekki minu stjömumerki. Ég er
krabbi. Þama skýtur skökku viö. Þaö
hljóta aö vera mjög ruglaðar afstöður
minna himinttmgla ef þær em eitt-
hvaö svipaðar mér sjálfum. Konum-
ar mínar vom hins vegar báðar og
em miklir kvenskörungar. Það leið
ekki árið þar til þær vom giftar aö
nýju,“ sagði Hákon.
„Get ekki sannað
kvenhylli mína“
„Ég á fjögur böm, öll með sömu
konunni, og þau eru öll getin í hjóna-
bandi. Þessi kvennamennska mín
stenst því ekki. En yfirleitt geta
menn ekki sannað kvenhylli sína
nema að þeir eigi fullt af lausaleiks-
bömum."
Þessi (ó)lánsami maður er Hákon
Aðalsteinsson. Hann er fæddur í Jök-
uldalnum og var þar á ungdómsárum
sínum, aUt fram undir tvítugt. „Þá
fór ég á flakk og hef verið á flakki
síðan, hingað og þangað um landið,“
sagði hann kíminn eins og ævinlega.
I vetur varð Hákon kunnur ís-
lensku þjóðinni vegna þátttöku
sinnar í vinsælustu sjónvarpsþáttum
vetrarins, Hvaö heldurðu? Þar var
hann í hlutverki hagyrðings fyrir
sýslu sína, Suður-Múlasýslu, og
vakti ekki síður mikla athygh fyrir
hnittni í vísum sínum en kohegi
hans, Flosi Ólafsson. Hann átti til að
slá aðra hagyrðinga út af lagjnu.
Hver man til dæmis ekki eftir
dansk/íslenska ljóðinu hans um sam-
skipti Dana og íslendinga í bam-
eignamálum sem hann flutti á sinni
einstöku dönsku íslensku.
Lét ekki hagyrðing vanta
Hákon nýtur álíka mikihar hylli á
Austflörðunum, aht til Húsavíkur,
og Flosi í Reykjavík og nágrenni. Það
er varla haldin sú skemmtun á Aust-
urlandi að Hákon sé ekki grátbeðinn
um að semja og flytja ljóðakom og
kútveltast menn þá jafnan úr hlátri.
„Það var hringt í mig á sínum tíma
og ég var beðinn um aö vera hagyrð-
ingur í spumingakeppninni Hvaö
heldurðu? Ég svaraði því til að það
hlyti nú einhver betri að fást í þaö
hlutverk en ég. „Ja, það vih bara
enginn taka það að sér,“ var sagt við
mig. Þá svaraði ég, það ætti svo sem
að vera í lagi. Við getum ekki látið
hagyrðing vanta í keppnina."
Hvenær byijaöir þú að yrkja?
„Það var einhvem tíma innan við
tvítugt. Það hefur ahtaf blundað í
mér að yrkja ljóð. Ég las mikið af
ljóðum og hafði gaman af lausavís-
um. Ég hugsa aö þannig hafi ég lært
að setja saman vísu. Það er geysimik-
ið atriði ef maður ætlar að setja sam-
an vísu og vera fljótur að því. TU
þess þarf maður að vera búinn aö
lesa mikið og safna oröaforða. Sér-
staklega er nauðsynlegt að kunna að
fara með íslenskt mál og helst frá
öUum tímum.
Ég tek eitt skáld fyrir í einu og
verö ævinlega yfir mig hrifinn. Einu
sinni sá ég ekkert nema Davíð Stef-
ánsson. í annan tíma er það Tómas
Guðmundsson. Það fer svolítið eftir
því hvemig Uggur á manni, hvað ég
er að gera og hvar ég er. Ef maður
er að spekúlera í ljóðagerð á annað
borð er ekki hægt að eiga eitt uppá-
haldsskáld. Ég hef óskaplega gaman
af því aö glíma við breytileg form.
Þá þarf að leita tíl allra skáldanna.
Byrjunin ekki í
Hvaö heldurðu?
Það hefur aUtaf verið mitt aðalá-
hugamál að skrifa ljóð og stinga þeim
niður í skúffuna. Eg hef samt aldrei
legið neitt á þessu en ég hef aldrei
fundið hjá mér þörf fyrir að birta
ljóðin. Mér finnst allt í lagi að leyfa
fólki að heyra þetta ef það vUl. Það
er auösótt mál.
Ég hef verið að semja gamanbragi
fyrir skemmtanir, árshátíðir og
fleira. Það var svo sem ekki byrjunin
að koma fram í spumingaþáttum
Ómars.
Ég fer ekki í grafgötur með þaö að
ég hef þetta í mér. Þetta er nokkuö
sem ekki er hægt að læra. Menn geta
hins vegar farið í skóla og lært brag-
fræði og lært hana mjög vel. SkUið
þetta og sett saman rétt vísukom.
En það skal aUtaf vanta í það neist-
ann.“
Hvar Uggur uppspretta áhugans?
„Þessu var mjög lítið haldið á lofti
þegar ég var að alást upp. Maöur
varð aö fara varlega í þessum efnum;
beittar vísur gátu verið hættulegar.
En þaö var mikið og ágætt bókasafn
hér á mínum uppeldisslóðum og við
lásum mikið af bókmenntum og
lærðum ljóð. Við settum allan okkar
metnað í að læra ljóð og sérstaklega
að kunna að fara rétt með þau. Það
mátti ekki skeika einu orði þá fékk
maður heldur betur að kenna á því
frá öðmm.
Lítil skólaganga
Skólaganga mín var ekki mikil. Ég
hef kannski náð samanlögðum ein-
um heilum vetri í barnaskóla. Einnig
var svokallaður farskóli þar sem
kennarinn fór á milli sveitaheimila.
Síðar fór ég einn vetur í framhalds-
skóla á Laugum í Reykjadal. Það er
aUt og sumt. Áhuginn fyrir skóla-
göngu var ekki brennandi á þessum
tíma.
Við vomm níu alsystkini og tvö
fóstursystkini. Þetta var nokkuð
stórt heimili. Við miðluðum hvert
öðm af þeirri þekkingu sem hver og
einn bjó yfir. Systkini mín vora mjög
vel að sér á þessum ámm. Mér finnst
það alveg ótrúlegt hversu mikla
þekkingu þau höfðu þrátt fyrir að
upplýsingar lægju ekki á lausu. -
Hvað þau í raun höfðu víðtæka þekk-
ingu á yfirleitt öllum hlutum, bæði
hvað viö kom innlendum og erlend-
um málefnum. Það fór ekki hjá því
að uppeldið nýttist manni betur en
nokkur skólaganga."
Siðanefndarkærur
í dag sér Hákon um heimavistina
við Menntaskólann á Egilsstöðum.
Hann segist vera að líta eftir því að
nemendumir setji ekki blett á þjóð-
félagið, eða það sem sumir myndu
telja bletti. Auk þess sem hann keyr-
ir ferðamenn um landið í rútu.
Þú segist hafa verið á flakki frá tví-
tugu, hvað hefurðu haft fyrir stafni?
„Það er ýmislegt. í fyrstu ritstýrði
ég blaði sem var og hét Þingmúli og
var sjálfstæðismannablað. Þar sá ég
að það þýðir ekkert að vera með
landsmálablöð. Einnig átti ég þátt í
stofnun Víkurblaðsins á ólafsvík og
er nyög stoltur af. Síðar ritstýrði ég
Reykjanesinu, það var ægilega fínt
þar. Þéir voru alltaf vitlausir út í
mig á Víkurfréttum í Keflavík. Þeir
kærðu mig fyrir blaðamannafélag-
inu hálfsmánaðarlega - alltaf þegar
blaðið kom út. Það kom til af því að
þegar Víkurfréttamenn voru að rífa
mannorðið af nærsveitungunum þá
tók Reykjanesiö aUtaf upp hanskann
fyrir þá. Við fórum ekki alltaf mjúk-
um höndum um blaðamennsku
þeirra Víkurfréttamanna. Nema
hvað þeir kærðu mig aUtaf undir eins
og ég var í sífellu að fá einhveijar
áminningar frá siðanefnd blaða-
mannafélagsins.
Blaðamannafélagið sendi mér
reglugerð í hvert skipti sem það
áminnti mig. Ég veit ekki hvað ég á
margar reglugerðir. Alltaf var mér
sagt að lesa þetta og ég gerði það að
sjálfsögðu. Og alltaf lenti ég einhvern
veginn í fla.upp á kant við þessa
siðanefnd.
Áminntur um betra líferni
Eitt dæmi um það var þegar Víkur-
fréttamenn fundu það út að allir
Grindvíkingar væru vitleysingar.
Það var í tengslum við ákveðið mál
sem ég man nú ekki lengur hvað