Dagblaðið Vísir - DV - 09.07.1988, Page 31

43
„Mér líkar við konur og ég laðast að konum," segir
hann. Kvenhylli þessa manns er mikil enda fer hann
ekki í launkofa með það að hann kveði þær upp úr
skónum. Hann segist í fyrstu reyna 60 gráða heit ástar-
Ijóð og ef þau dugi ekki til fari hann með 95 gráðu
heit. Þá segir hann að þær bráðni allar, án undantekn-
inga. „Það þarf ekki meira til," segir hann sjálfur. „En
að minnsta kosti falla þær ekki fyrir mér vegna þess
að ég sé snoppufríður."
LAUGARDAGUR 9. JÚLl 1988.
g andvarpaöi. „Þeir hafa alltaf getaö talað eifthvað um mig hérna. Það hefur aldrei verið hljótt í kring um mig.“
Dv-myndir GVA.
id kvenhylli sína
jleiksbörnum''
var. í kjölfariö héldu Grindvíkingar
borgarafund og víttu Víkurfréttir. I
töluvert langan tíma mátti blaðið
ekki sjást innan marka Grindavíkur.
í tilefni þessa tók ég viðtöl við ráða-
menn í hveiju sveitarfélagi og spurði
þá um álit þeirra á skrifum Víkur-
frétta. Þótt þeir væru sammála þeim
gátu þeir ekki látið neitt sjást eftir
sig nema fordæmingu á prenti.
Ég vissi alveg hvað ég var að gera.
Þegar allir Grindvíkingar voru orðn-
ir vitlausir datt engum manni í hug,
hversu sammála sem hann var, að
fara aö mæla þessu bót. Þarna var
talið að mjög hastarlega hefði veriö
vegið að Víkurfréttamönnum. Ég
fékk sendar siðareglurnar og var
áminntur um betra líferni, hvort það
voru tvö eintök í það skiptið man ég
ekki. Hins vegar lét ég verða af því
að lesa þær spjaldanna á milh.
Svo það er ekki hægt að segja ann-
að, þótt blaðið hafi verið gefið út í
fáum eintökum, með fáa starfsmenn,
raunar var ég bara einn á blaðinu,
en að ég hafi náð alveg gífurlegum
árangri í því að brjóta siðareglur."
Mjóafjaröarvegurinn
hraðbraut
Áður en Hákon gerðist ritstjóri
hafði margt drifið á daga hans. Með-
al annars hóf hann sinn starfsferil
sem bílstjóri en við það starfar hann
í dag - keyrir rútur. Hann segir frá
því þegar vegimir voru nánast hesta-
götur. „Ég ók á milli Norðfjarðar og
Egilsstaða. Það var skrautlegt tíma-
bil enda voru þetta gamhr bílar.
Meðal annars gamh Ford árgerð 1947
en þessir bílar höfðu þá sérstöku eig-
inleika að verða bremsulausir öðru
hvoru við Oddsskarðið. Ég hef, að
ég held, aldrei orðið eins oft hræddur
á einu sumri því oftast gerðist þetta
þegar maður var að fara niður
brekkuna og þegar allt var orðið
bremsulaust mátti maður þakka sín-
um sæla fyrir aö umferðin var ekki
meiri en hún var þá. Það var ekki
hægt að mæta öðrum bíl nema ef
útskot var á veginum. Mjóafjarðar-
vegurinn er hraðbraut miðað við
vegina þá.
„Mikið svakalega keyrir mað-
urinn glannalega“
Oft kom fyrir að ég varð bremsu-
laus með fullt af fólki í vagninum og
oft skaut upp í kohinn hversu mörg
börn yrðu móður- og föðurlaus í dag.
Eitt sinn varð bíllinn hremsulaus í
brekku á leið til Eskifjarðar. Eini
möguleikinn var að skipta bílnum
niður með því að gefa örsnöggt inn
bensínið. Við það hvein svo rosalega
í bílnum að ég beiö eftir því að gír-
kassi eða vél færi. Hann hélt, enda
var gamh Fordinn ágætur þrátt fyrir
allt. Þá sá ég að bíll kom þjótandi á
móti mér og var fljótur að sjá aö
ekki voru nema þrjár leiðir til að
sleppa frá stórslysi. Möguleikarnir,
sem voru fyrir hendi, voru að fara
inn í garð hjá Landsbankanum, í
lækinn eða á bílinn. Ég ákvað að fara
inn í Landsbankagarðinn. Hins veg-
ar, sem betur fer, sá ég þegar ég fór
fyrir hornið að mér hafði missýnst.
Það kórónaði svo allt saman, þegar
ég loks gat stoppað bílinn fyrir utan
kaupfélagiö, að heyra konu, farþega
fyrir aftan mig, segja skrækum rómi:
„Mikiö svakalega keyrir maðurinn
glannalega.“ Ég leiðrétti þetta ekki
neitt enda vissi ég að hún hefði orðið
ennþá vitlausari ef hún hefði vitað
að bílhnn var bremsulaus,“ sagði
Hákon og rak upp hlátur.
Stórt „pungapróf"
Næsta viðfangsefni Hákonar var
að reyna sjóinn enda er enginn mað-
ur með mönnum úti á landi nema
hann fari allavega nokkra túra. Há-
kon hefur aö vísu þá sérstöðu meðal
íslendinga að hafa ekki séð sjóinn
fyrr en hann varð 12 ára gamall. „Þaö
voru 100 kílómetrar að sjó frá Jök-
uldalnum og ógreiðfær leið þangað,“
sagði hann. „Mín fyrsta sjóferð var
á togara, í janúar, á Nýfundnalands-
miðum. Sjóferðin stóð í 19 kvalafulla
sjóveikisdaga. Ég ætlaði ekki aftur á
sjóinn en það stóðst hins vegar ekki
og ég sigldi í 5 ár og losnaði aldrei
almennilega við sjóveikina.
Á sjónum nældi ég mér í 1019 hest-
afla vélstjóraréttindi sem þykir rosa-
lega stórt pungapróf - stærri pungar
eru vart til. Fyrst fengum við 400
hestafla réttindi sem ég fékk á nám-
skeiði hjá fiskifélaginu. Ég tók námið
utanskóla. Til þess þurfti sérstakt
ráðuneytisleyfi. Ég varð endilega að
ná mér í vélstjóraréttindi enda vant-
aði vélstjóra á báta sem voru hér
fyrir austan. Þessi, sem ég var á, var
hins vegar orðinn hálfgert skrapatól.
Nema hvað eitt atriðið í prófinu um
haustið var að finna veilu á þremur
mismunandi vélum. Það var ekkert
mál fyrir mig og gekk eins og í sögu.
Ég labbaði mig bara inn og lagaöi
vélarnar og út aftur eins og að
drekka vatn. Þá sagði prófdómarinn:
„Hvers konar vél er er eiginlega í
bátnum hjá þér, er hún hálfgert
skrapatól?" Honum fannst grunsam-
legt hvað ég var fljótur að finna hvað
var að. Engu að síður stóðst ég próf-
ið með prýði.“
„Siður að bjóða
bílstjóranum sopa“
Næsta starf mitt var ansi skemmti-
legt. Ég varð fyrsta lögreglan á Hér-
aði. Héraðsbúar höfðu aldrei þurft
að hlýða lögum og reglum áður. Svo
kemur einhver strákpatti ofan úr Dal
og ætlar að segja hvað snúi upp og
niður á þjóðfélaginu. Þetta fannst
Héraðsbúum fáránlegt. Hvemig átti
annað að vera þegar þeir voru búnir
að brjóta af sér í 1000 ár, eða meira,
og svo átti að breyta þeim á tveimur
th þremur mánuðum? Þetta dæmi
var sett upp sem alveg óframkvæm-
anlegt enda gekk þaö illa. Til dæmis
voru Héraðsbúar búnir aö keyra
undir áhrifum alveg frá þvi bíllinn
var fundinn upp. Það var siður hér
að flaska var tekin með í bíl og þá
fékk bílstjórinn ævinlega fyrsta sop-
ann. Þaö var sérstakt virðingartákn
við hann. Þetta var siður sem þeir
vildu síður leggja niður.
Það urðu aldrei nein stórslys á ár-
unum áður en lögreglan kom hingað.
Lætin byrjuðu fyrst eftir að Héraös-
búar áttu að fara að hlýða lögum.
Of mikil löggæsla held ég að sé
aðeins til hins verra.“
Þú ert að verða þjóðsagnapersóna
hér fyrir austan - ekki rétt?
„Jú, það fer að líða að því að maður
verði þjóðsagnapersóna,“ sagði Há-
kon og andvarpaði „Það fer sjálfsagt
að líða að þvi,“ endurtók hann. „Hins
vegar er óvist að það sé nokkur
geislabaugur í kring um þá persónu.
Þeir hafa alltaf getað talað eitthvað
um mig hérna. Það hefur aldrei verið
hljótt í kring um mig. Oft og tíðum
hef ég líka gefið þeim ærna ástæðu
til umtals.
„Gaman aðkoma
fólki á óvart"
Ég hef sérstaklega gaman af því að
koma fólki á óvart. Ég fæ vissa útrás
í því að sjá viðbrögð fólks, það getur
verið alveg stórkostleg upplifun.
Sumir bregðast við á ákaflega
skemmtilegan hátt en aðrir missa
andlitið og þegar svo er getur tekið
langan tíma að bæta fyrir glöp sín.
Ég veit oft ekki hvort ég geng fram
af fólki með fullum Vilja. En ég tek
eftir því oft eftir á að ég hef verið að
ganga fram af fjölda fólks án þess að
hafa ætlað mér það beinlínis.“
Heitar og kaldar vísur
Með viðtalinu við Hákon látum við
fljóta nokkrar vísur eftir hann með
viðeigandi skýringum hans sjálfs:
„Eins og landsmenn vita var mjög
kalt vor fyrir norðan og mönnum
leið illa og sérstaklega illa að sumu
leyti. Þá orti ég þessa vísu:“
Hart og grimmt má frostið finna,
fer um landið norðansvali.
Lafir milli læra minna
lítill hnípinn næturgali.
„En svo hlýnaði, þá kom næsta vísa:“
Lítill neisti leyndist falinn,
loksins þegar fór að hlýna.
Svo núna hefur næturgalinn
náð í fyrri krafta sína.
„Svo hlýnaði meira og komin var
hitablíða, þá kom þriðja vísar: “
Hann er orðinn ansi sperrtur
eins og honum ber að vera.
Hann er býsna hnakkakertur
og heimtar sífellt meir að gera.
„Eítt sinn tók ég mynd af konu á
hennar eigin vél. Sú kona vann hjá
borgarfógetaembættinu og hafði gert
þá djö... vitleysu að stela umslagi þar
og senda mér myndina af sér í einu
BSRB verkfallinu. Ég taldi þegar ég
fékk bréfið að einhver fj... væri kom-
inn upp á, eitthvað slæmt. Út frá því
kviknuðu þessar stökur:“
Þrátt fyrir verkfall barst mér bréf í hendi
sem borgarfógetaembættið til mín sendi
og þó mér sé talsvert þrek og áræði gefið
þorði ég ekki í fyrstunni að opna bréfið.
Hvað skyldi blessaður borgarfógetinn vilja?
Ég byrjaði í huganum flest mín afbrot að þylja.
Ég hafði jú eitt sinn inn fil fógetans litið
og útþvældu vonlausu hjónabandi þar slitið.
Nú hefur hann eflaust séð eftir öllu saman
og sé það rétt fer heldur að kárna mitt gaman.
Kannski vill hann nú konunni skila aftur.
Kristúr, Jesús og allur himneskur kraftur
hjálpi mér drottinn heilagur frá þeim raunum.
Ég heiti sál minni til ykkar að launum.
Og þrjátíu sinnum þuldi ég bænaskrifm
og þorði loksins aö opna helvkis bréfin.
„Svo náttúrlega opnaði ég bréfin."
Svo leit ég á blaðið lotningarfullur og hljóður
og léttir var eins og fæðing hjá kornungri móður.
Ég get ekki lýst þeirri gleði sem altók minn huga,
af geislandi hamingju fylltist hver einasta smuga.
Blóðið um æðarnar barst eins og dunandi straumur,
blaðið í hendi mér varð eins og fallegur draumur.
Starandi augu mín fylltust af fagnaðar tárum,
það fór um mig skjálfti sem vorblær á rauðgullnum bárum.
Ég fann að ég gæti að eilífu lífinu lifað
og lofaö þá hönd sem á örkina hafði skrifað
og boðin til mín hafði búið af leikni og snilli
er bárust um landið með pósti, okkar á milli.
Bréfið í hendi mér hrann eins og lýsandi stjarna
og birti mér sannleik um muninn á hismi og kjarna.
Hamingjusólin í huganum fór að skína
og hjarta mitt draup eins og vax yfir myndina þína.
„Þetta kvæði mitt um konuna og
póstinn er allt að því 70 gráða heitt,“
sagði Hákon Aðalsteinsson þúsund-
þjalasmiður.
-.GKr