Dagblaðið Vísir - DV - 31.03.1990, Qupperneq 31

LAUGARDAGUR 31. MARS 1990.
39
Lífsstm
Ég settist eins og lög gera ráö
fyrir í það sæti sem mér var úthlut-
aö aftarlega í Flugleiðavélinni á
leið til New York. Miðjusætið var
laust og þar settist ég eftir að hafa
klöngrast yfir fullorðna konu sem
sat við gangveg. Við glugga sat ung
stúlka. Vélin var vart komin á loft
er fullorðna konan spurði mig á
sænsku hvemig jámbrautarlest
væri á ensku. Þetta vakti athygli
mína á sessunautnum sem angaöi
af ódým kaupfélagsilmvatni og
klæddist eldrauðum tvískiptum
kjól.
Ég sagði henni umsvifalaust hvað
lest væri á ensku en það var ekki
nóg. Hún tók upp vasabók og bað
mig að skrifa orðið í bókina. I htlu
bókinni voru nokkur ensk orð fyrir
en í ljós kom að konan var mállaus
á enska tungu.
- „Hvað ætlar þú að gera í Amer-
íku?“ spuröi ég undrandi. „My,
darling, my darhng,“ sagði frúin,
brosti íbyggin og yppti öxlum. Þetta
svar kom mér svo rækilega á óvart
að forvitnin ætlaði mig alveg að
drepa. Meira að segja svissneska
stúlkan, sem sat við gluggann, fór
nú að gefa okkur gaum og spurði
hvað frúin væri aö segja.
Ég reyndi áfram að fá hana til að
segja mér frá elskhuganum í Amer-
íku en hún yppti enn öxlum og
svaraði: „My darhng, my darling,"
dreymandi á svip. Nú var forvitn-
um blaðamanninum öllum lokið.
„Ætlar hann að sækja þig á flug-
völlinn?" spurði ég. „Ég vona það,
ég vona það,“ svaraði hún.
Þegar menn ferðast einir verða þeir að sætta sig við mismunandi sessunauta um borð i flugvélum. Blaðamaður DV sat við hlið fullorðinnar konu
sem var á leið til Ameríku til að hitta elskuna sína sem hún sá í sjónvarpinu.
Lifðiá
atvinnuleysisbótum
Eftir nokkrar ágengar spuming-
ar kom í ljós að frúin var frá landa-
mærum Ungverjalands og Júgó-
slavavíu. Hún flutti til Svíþjóðar
árið 1966 og fékk starf í verksmiðju.
Allt gekk vel þar til verksmiðjan
fór á hausinn fyrir nokkrum árum
en síðan hafði hún lifað á atvinnu-
leysisbótum. Hafði litla íbúð í út-
jaðri Stokkhólms og helsta dægra-
stytting hennar var sjónvarpið. Eitt
sinn hafði hún átt mann en þau
skhdu. Þau höfðu ekki átt börn og
frúin átti enga ættingja í Svíþjóð.
Hún ætlaði ekki að gefa upp hver
elskhuginn í Ameríku væri, studdi
einúngis hönd á hjarta og þuldi í
sífellu; my darhng, my darhng.
Frúin var sextíu og fjögurra ára og
því komin af léttasta skeiðinu.
„Kynntistu honum í Svíþjóð?"
spurði ég. Hún jánkaði því. „Bjó
hann þar?“ spurði ég enn. „Nei,
hann hefur aldrei komið til Sví-
þjóðar,“ svaraði hún. „Og hvar
kynntistu honum þá?“ spurði ég.
„I sjónvarpinu," var svarið. Nú var
mér hreinlega ahri lokið og spurði
því aftur hvort hún hafi kynnst
honum í gegnum sænska sjón-
varpið. „Já, my darhng, my darl-
ing,“ sagði hún, yfir sig ástfangin.
Um sama leyti komu flugfreyjur
meö barinn rúllandi og spurðu
hvort hún vildi drykk. Frúin fékk
sér óblandaöan vodka og skellti
honum í sig í einum teig. Ég notaði
tækifærið og spurði hvort elskan
hennar vissi að hún væri að koma.
Já, hún sagðist hafa skrifað honum
bréf. Kannski kæmi hann ekki
sjálfur, hann væri svo frægur, en
hann myndi örugglega senda ein-
hvem fyrir sig.
Ástfangin
af þingmanni
Ég spurði þráfaldlega hver hann
væri en hún var þögul sem gröfin.
„Er hann leikari?“ spurði ég en
hún hristi höfuðið. „Er hann í póh-
tík?“ Já, svaraði hún og talaði þar
með af sér. „Hann er öldungadeild-
arþingmaður og á fimm börn,“ við-
urkenndi hún en ekki var nokkur
leið að veiða upp úr henni nafnið.
„Sástu hann í sjónvarpinu, send-
ir honum bréf og sagðist vera að
koma?“ spurði ég svo undrandi að
augun stóðu á stilkum. „Já,“ svar-
aði hún eins og ekkert væri sjálf-
sagðara. „Trúir þú að hann sæki
Undarlegur sessunautur í Flugleiðavél:
Ætlaði að heimsækja
elskuna sína sem
hún sá í sjónvarpinu
- en enginn beið hennar í Ameríku
Það getur verið erfitt að koma til
stórborgarinnar New York og vera
mállaus á enska tungu þó að alltaf
sé kannski hægt að bjarga sér.
En að hafa ekki grænan grun um
einföldustu orð á enskri tungu er
þó fulllangt gengið. Þannig var það
með sænsku frúna sem frá er sagt
i greininni.
þig á flugvöllinn?" spurði ég enn.
„Kannski ekki hann en hann send-
ir örugglega einhvem fyrir sig,“
svaraöi hún, kotroskin. „En ef
hann kemur ekki?“ hélt ég áfram
að spyrja. „Þá fer ég bara til
Kanada," svaraði frúin.
Ef öldungadeildarþingmaðurinn
kæmi ekki að sækja hana ætlaði
hún til Montreal í Kanada þar sem
hún sagðist þekkja fólk. „Og hvern-
ig?“ vogaði ég mér að spyrja. „Með
lest,“ svaraöi konan sem vissi ekki
einu sinni hvernig orðið væri á
enskri tungu.
Framhjá
passaskoðun
Það var ekki laust við að ég væri
farin að vorkenna aumingja kon-
unni sem lagt haföi aleigu sína í
Ameríkuforina í von um að hitta
elskuna sína. Ég sagði því flug-
freyjunni raunasögu hennar en
hún bjóst ekki við að nokkur lest
færi til Kanada þessa nótt sem vél-
in lenti á Kennedy-flugvelli. Sú
svissneska fékk einnig að heyra
söguna en hún spurði mig bara
hvort konan væri brjáluð.
Þeir fimm tímar sem tekur að
fljúga til New York voru óvenju-
fljótir að líða yfir samræðum okk-
ar. Áður en ég vissi af var vélin
lent og farþegar drifu sig inn í flug-
höfnina. Ekkert vissi ég um frúna
fyrr en hún kom til mín í öngum
sínum um það leyti sem ég var að
ganga út en þá var taskan hennar
ókomin. Hún var komin í ljósan
frakka og með hvíta heklaða alpa-
húfu á höfði. Ég kallaöi til konu,
starfsmanns Flugleiða, sem ein-
ungis talaði ensku. Hún nánast
grátbað mig að bíða með frúnni þar
til taskan hennar kæmi fram. Um
sama leyti rak hún augun í að kon-
an var með alla pappíra í höndun-
um sem hún átti að afhenda við
passaskoðunina, hún hafði gengið
framhjá skoðuninni. Nú voru góð
ráð dýr.
Logið um dvalarstað
Flugleiðastarfsmaðurinn bað mig
mjög innilega að koma með frúnni
í passaskoðun og þar gerðist ég
túlkur í fyrsta skipti á ævinni. Frú-
in var spurð hvar hún ætlaði að
dvelja í Bandaríkjunum en hún
hafði auðvitað enga hugmynd um
það. Þá var hún spurð hversu
mikla peninga hún væri með. Átta
hundruð dollara, var svariö en eng-
inn kemst langt á þeim peningum
í Ameríku. Flugleiðastarfsmaður-
inn tók mig þá afsíðis og bað mig
að hjálpa konunni inn í landið með
því að ljúga til um hótel, sem ég
gerði. Þar með var hún sloppin inn
og stuttu síðar fannst ferðataskan
hennar sem var á stærð við snyrti-
tösku, svokallað „bjútíbox'*.
Ég gekk með frúnni, sem ég hafði
bjargað inn í Ameríku, fram í mót-
tökusal en þar fannst enginn öld-
ungadeildarþingmaöur né nokkur
á hans vegum. Eg var á leið í annað
fylki og gekk að borði til að kaupa
mér farmiða með hópferðabíl. Frú-
in elti. Hún bað mig að spyija um
lestarferðir. Engar lestarferðir frá
Kennedy-flugvelli og engar ferðir
til Kanada þetta kvöld. Hún yrði
að fara inn til New York ef hún
vildi fara með lest. Ég bauðst til að
útvega henni hótel yfir nóttina og
þá gæti hún hugsað hvað hún vildi
gera. Maðurinn, sem afgreiddi hót-
elpantanir, bauðst til að útvega
henni gistingu og að hún yrði sótt
og ekið með hana á hótelið. Þá tók
frúin upp á því að hafna boðinu,
mér til mikillar mæðu.
Allirbiðu
óþolinmóðir
Rútan var farin að bíða og öku-
maöur hennar stóð við hhð mér og
ítrekaði að hann gæti ekki beðið
lengur. Ég spurði frúna hvað hún
ætlaði að gera, nú yrði ég að fara.
„Ég sit bara hér í nótt,“ sagði hún
og benti á stólræfla í móttökusaln-
um. í raun var það óleyfilegt og
afgreiðslumenn á velhnum fóru að
gerast óþohnmóðir, ekki síst rútu-
bílstjórinn sem beið eftir mér með
fullan bíl af farþegum fyrir utan.
Klukkan var að verða ehefu að
staðartíma, fjögur um nótt að ís-
lenskum tíma, og mér leið eins og
mér væri stillt upp við vegg með
frúna öðrum megin og rútubílstjór-
ann hinum megin. Eg gaf frúnni
nafn mitt og heimihsfang á íslandi
og bað hana að skrifa mér - nú
væri ég farin. Hún nánast grátbað
mig að skilja sig ekki eftir - en ég
átti engra kosta völ, enda var þessi
aumingjans óheppna kona ekki á
mínum vegum. Ahyggjur út af kon-
unni plöguðu mig í heilan sólar-
hring en ég varð að ýta þeim frá
mér, enda haföi ég um annað að
hugsa. Ég get þó ekki annað en
hugsað um hvað hafi orðið af þess-
ari ástföngnu eldri konu í henni
stóru Ameríku og vonast auðvitað
til að hún skrifi mér línu.
-ELA