Dagblaðið Vísir - DV - 09.07.1994, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 9. JÚLÍ 1994
Sérstæð sakamál
Kinnhesturinn
Paul Dupre átti ekki góða æsku.
Og nýja nafnið sem hann tók upp
síðar á ævinni bar þess merki að
hann langaði til að vera annað og
meira en hann var. En mjór er
mikils vísir, er sagt, og það sannað-
ist hér, þótt leggja verði áherslu á
það neikvæða sem felst í „mikils“
í þetta sinn.
Paul ólst upp á barnaheimili á
Suður-Englandi. Þangað kom hann
fjögurra ára, eftir að foreldrar hans
skildu hann eftir þar í landi og
hurfu heim til Frakklands. Þau létu
aldrei heyra frá sér eftir það.
Æskuárin einkenndust af sökn-
uöi, einmanakennd og lífsflótta
sem birtist í dagdraumum. Dreng-
urinn hugsaði mikið um foreldrana
sem hann hafði aldrei náð að kynn-
ast að ráði og það, ásamt öðru, hafði
þau áhrif að hann vanrækti námið.
Það leiddi aftur af sér vandamál
um árabil. Á þeim tíma var honum
oft refsaö.
Kinnhesturinn
Þegar Paul var tíu ára gerðist
atvik sem átti eftir að hafa mikil
áhrif á hann um ófyrirsjáanlegan
tíma. Dag einn var hann á mark-
aöstorgi og þá varð honum það á
að næla sér í epli hjá ávaxtasala.
Hann var svo óheppinn að lög-
regluþjónn sá til hans og greip
hann.
„Hér stelur maður ekki eplum,"
sagði lögregluþjónninn. „Maður
kaupir þau!“ Svo gaf hann litla þjóf-
inum kinnhest.
Paul gleymdi kinnhestinum aldr-
ei. Og mörgum árum síðar átti eftir
að koma í ljós hve örlagarík minn-
ingin um hann varð. Paul var þá
orðinn tuttugu og átta ára. Hann
var fámæltur, innhverfur og vina-
fár. Traust sitt setti hann á nýnas-
isma. Hann bjó í lítilli íbúð í einni
útborga London, Lewisham, og var
heimilið eins konar musteri nýnas-
ismans. Þar voru hakakrossfánar
og myndir af Hitler.
Nafnbreytingin
Sársaukafullar minningar frá
æskuárunum leiddu til þess að
Paul reyndi að slíta tengslin við
fortíðina, þaö er sjálfan sig á yngri
árum. Tíu árum áður en það gerð-
ist sem hér segir frá, það er þegar
hann var átján ára, breytti hann
um nafn og sagðist upp frá því heita
Egon Emil August Fritz Hugo
Nandor Bemhard Putsch-Plaskuda
von Búlow.
Hatur hans á lögreglunni varð
stöðugt meira og má segja að það
hafi vaxið hlutfallslega jafnmikið
og nafn hans. Þá tók hann það sem
persónulega móðgun þegar yfir-
völd bönnuðu honum að eiga þýska
Lúger-skammbyssu frá stríðsárun-
um síðari. Von Búlow, eins og hann
nefndi sig daglega, varð þvi að láta
sér nægja safn dálka, Schmeisser-
vélbyssu og enska hermanna-
skammbyssu sem hann bar dag og
nótt.
Lögreglubíllinn
Árla morguns sumardag einn var
von Búlow í nágrenni Caterham,
um fimmtíu kílómetra fyrir utan
London. Hann var að tína eph af
tré bónda eins og hafði með sér
hvíta poka. Þá bar þar að lögreglu-
bíl. í aftursætinu sat James Find-
ley, þijátíu og eins árs. Undir stýri
sat John Schofield, tuttugu og eins
árs, og við hhð hans Roy Fuhalove
og var hann árinu yngri. Ungu
mennimir voru nýhðar.
Þegar lögreglumennirnir þrír
komu auga á von Búlow stöðvaði
Schofield hann. Fuhalove opnaði
gluggann og sagði: „Ert þú ekki
John Schofield.
fullgamah th að vera að stela epl-
um? Eða þykistu eiga löglegt erindi
hér svo snemma morguns?"
Von Búlow stamaöi þegar hann
reyndi að gefa skýringu á því sem
hann var að gera. Hann muldraði
eitthvað um að hann hefði farið úr
jámbrautarlest á skakkri stöö og
væri nú á leið th London. Fullalove
steig þá út úr bílnum og sagði:
„Sýndu mér hvað þú ert með í pok-
anurn."
Viðbrögð von Búlows urðu á
þann veg að hann rak upp öskur.
„Fjandans löggur!" hrópaði hann
hátt. Svo dró hann upp skamm-
byssuna og skaut sex skotum á lög-
reglubhinn. Schofield, sem sat und-
ir stýri með öryggisbelti á sér, lést
samstundis. Fullalove, sem var að
hálfu kominn út úr hhnum, fékk
tvær kúlur í magann og féh inn í
hann og á framsætið. James Find-
ley fékk í sig kúlu en komst út úr
bílnum og gat komist í skjól af hon-
um.
Út í buskann
Von Búlow hljóp af stað og
nokkrum augnabhkum síðar var
hann horfinn. Findley komst að
fjarskiptatækinu í bílnum og kall-
aði á hjálp. Kúlan sem hann varð
fyrir hafði lent á minnisbók hans
og stefna hennar breyst svo hún
hafnaði í handlegg hans. Hann var
því lítíð særður og náði sér. Og
Fullalove komst einnig th hehsu
þótt hann hefði særst iha.
í hvíta pokanum sem von Búlow
skhdi eftir sig var Schmeisser-
vélbyssan og á henni voru fingrafór
eigandans. Að auki voru í pokan-
um fólsuð skrásetningarnúmer á
mótorhjól og nafn og heimihsfang.
Athugun leiddi í ljós aö viökom-
andi átti mótorhjól og þótti líklegt
að von Búlow hefði ætlað sér að
stela hjóhnu og setja folsuðu núm-
eraplötumar á það.
Mikh leit var gerð að morðingja
Schofields. Og viku síðar bárust
fréttir af manni sem svaraði til lýs-
ingarinnar á honum. Þá var öku-
maður vöruflutningabíls neyddur
th aö taka stefnuna á Dover við
Ermarsund og gerði það maður
vopnaöur haglabyssu. Lýsing á
honum kom heim og saman við
lýsingu á von Búlow. Á leiðinni th
Dover tókst ökumanninum hins
vegar að hrinda bhræningjanum
út úr bílnum og komast burt.
Annaó bílrán
Um hríð leitaöi von Búlow að
öðmm bíl sem hann gæti rænt og
notað th að komast í niður að Erm-
arsundi. Brátt sá hann bh sem hon-
um leist á og undir stýri sat Micha-
el nokkur Taylor. Tókst von Búlow
að neyða hann til að aka sér til
Dover. Er ferðin hafði staðið í
nokkra stund skipti flóttamaður-
inn um skoðun. Krafðist hann þess
nú af Taylor að hann æki sér til
Lewisham svo hann gæti komist
heim í íbúð sína. Aö baki ákvörð-
uninni bjó hugmynd sem rekja
mátti th síðustu daga Hitlers í neð-
anjarðarbyrginu í Berlín.
Taylor lét undan og sneri bílnum
við. Ók hann síðan sem leið lá th
Lewisham í þeirri von að honum
tækist á þann hátt að losna við bíl-
ræningjann. Og honum varð að ósk
sinni. Von Búlow fór úr bhnum
fyrir framan húsið sem hann bjó í
og gat Taylor þá ekið leiðar sinnar.
Hann hafði aö sjálfsögðu þegar
samband við lögregluna.
Uppgjörið
Von Búlow gekk inn th sín, vopn-
aðist og gekk síðan út á götuna.
Nú var hann búinn undir lokaátök-
in við lögregluna, þjóðfélagið og
fortíðina.
„Komiö þið nú bara!“ hrópaði
hann þegar að húsinu komu óvopn-
aðir lögregluþjónar, að thvísan
Taylors.
FYrir lögregluþjónunum fór Will-
iam Breshn, fulltrúi í rannsóknar-
lögreglunni. Hann tók þá áhættu
að ganga th móts við von Búlow
þar sem hann stóð með haglabyssu
í hendinni og belti hlaðið skotum
um sig.
„Láttu mig fá byssuna," sagði
Breshn og reyndi að brosa. Svo
gekk hann enn nær. Von Búlow
aðhafðist ekkert og nálgaðist Bresl-
in hann nú enn meir, þannig að
ekki skildu þá að nema tvö skref.
Þá gafst von Búlow skyndhega upp.
Á sama augnabliki varð Breslin
ljóst að fot hans voru rennvot af
svita.
Fyrir Old
Bailey-réttinn
Von Búlow var handtekinn og
færður í varðhald. Þar sagði hann
sögu sína og játaði á sig morðið á
Schofield, skotárásina á þá Fulla-
love og Findlay og bhránin. Var
honum fenginn lögfræðingur sem
kynnti sér sérstaklega fortíð hans.
Jafnframt ræddi sálfræðingur við
hann til að kynna sér hugarfar
hans og skoðanir.
Von Búlow reyndist sakhæfur.
Var hann því ákærður og kom fyr-
ir Old Bailey-réttinn í London,
frægasta sakadóm þar í landi. Þar
reyndi verjandi hans að finna hon-
um afsökun í erfiðri æsku en það
hafði Mtil áhrif. Fór svo að lokum
að kviðdómendur urðu að taka th
þess afstöðu hvort von Búlow, eða
Paul Dupre, eins og hann hét aö
sjálfsögðu enn, væri sekur um
morð, tvær morðthraunir og tvö
bílrán. Var Paul sekur fundinn um
þessi afbrot.
Dómarinn, Joseph Cantley, sem
hefur á sér orð fyrir að vera frjáls-
lyndur og er oft nefndur „Joe
ganhi“, sýndi enga miskunn þegar
hann kvaö upp dóminn, lífstíðar-
fangelsi.
Venjulega táknar lífstíðarfang-
elsi á Englandi mest fimmtán ára
fangelsisvist en oft minna. „Joe
gamh“ lýsti því hins vegar yfir þeg-
ar hann kvað upp dóminn að hinn
dæmdi skyldi sitja inni í fimmtán
ár.
Paul Dupre, eða von Búlow, eins
og hann kaus enn aö vera nefndur,
stóð teinréttur og sló saman hæl-
unum á gljáfægðum leðurstígvél-
um sínum þegar hann heyrði
dómsorðið. Svo var hann leiddur
burt.