Alþýðublaðið - 04.06.1967, Blaðsíða 10

4. júní 1967 --- Sunnudags Alþýðublaðið
u m s j A s
Sigurður
Jón
Ólafsson
NAGLASÚPA
KVÖLD eitt fyrir nokkrum
dögum var ég að matbúa nagla-
súpu í kofanum mínum, en hann
stendur afskekktur uppí sveit'.
Þá er allt í einu bankað á dyrn-
ar.
— Kom inn, svara ég.
Vinur minn, Páll, stendur í
dyrunum.
— Sæll vertu, Pétur! segir
hann.
— Komdu inn fyrir, segi ég.
Hann sogar upp í nefið.
— Hvaða angandi súpulykt er
þetta? segir hann.
— Ég er að útbúa naglasúpu.
— Naglasúpu?
— Já, naglasúpu.
Þögn.
— Já, en hvers vegna í ósköp-
unum?
— Einfaldlega vegna þess, að
þær eru svo góðar.
— Hvernig útbýrðu þær? spyr
vinur minn.
— Fyrst helii ég þennan pott
sem þú sérð þarna yfir glóðun-
um, fullan af vatni og læt það
sjóða. Svo set ég örlítið af hafra-
mjöli oní. Nú, síðan safna ég
saman gömlum, brúkuðum nögl-
um, aðallega ryðguðum, þeir eru
beztir, og helli þeim í pottinn.
Svo er líka ágætt að borða skó-
leður með, helzt gamalt.
— Ja, nú er ég svoleiðis al-
deilis bit!
— Þetta er ágætt á bragðið.
Viltu smakka, þetta fer bráðum
að verða tilbúið.
Eftir skamma stund var nagla-
súpan tilbúin til átu. Jós ég þá
úr pottinum með þartilgerðri
sleif í tvo djúpa diska. Síðan
settumst við á hækjur okkur á'
gólfinu. Vinur minn tók sér skeið
í hönd, dýfði henni varlega oní
diskinn og smakkaði á súpunni.
Ég beið í eftirvæntingu. Páll
smjattaði.
— Ja, hún er bara asskoti góð,
sagði hann svo og sleikti út um.
— Vissi ég ekki.
Ég sótti nokkra gamla skó-
sóla, sem við átum með súpunni.
Þetta var alveg fyrirtaks súpa
og leið okkur vel á eftir.
— Gott væri nú að fá sér í
staupinu á' eftir þessu.
— Ég á bara ekkert brennivín,
segi ég.
— Átt ekkert brennivín?
— Nei.
— Hvað gera frændur við
því?
— Ég býst við að við getum
fengið brennivín hjá henni Jósa-
fínu og honum Karli.
Glaðnaði þá' ekki yfir vini
mínum.
— Jaaaaá. Við þangað.
Við bönkum upp hjá þeim.
Auðvitað komu þau ekki strax
til dyra, því kl. var rúmlega
12 á miðnætti og þau karl og
kerling vön að fara snemma í
bólið. Þrisvar þurftum við að
knýja dyra áður Karl kom
fram á náttfötunum.
— Hvur djöfullinn gengur
eiginlega hér á?
— Áttu brennivín? segir Páll.
— Nei, ég á ekkert brenni-
vin, segir hann og skellir á
okkur.
Aftur hefjum við barsmíðar
á' útidyrnar. Eftir nokkra stund
opnar Karl aftur og segir byrst-
ur:
— Jæja, komið þá inn, fíflin
ykkar!
Við inn. Innifyrir er allt á
tjá og tundri. Óuppþvegnir disk-
ar og bollar, skítugt gólf og rifin
gluggatjöld. Svo háttar til í
þessum húsakynnum, að kofan-
um er skipt' í tvö gríðarstór her-
bergi. Á miðju gólfinu í fremra
herberginu, en þó örlítið til
vinstri, þegar gengið er inn,
stendur hjónarúmið. Jósafína sat
upp við dogg í rúminu og geisp-
aði stórum.
— Hvaða rumsk er þetta um
hánótt?
— Bara við, svara ég.
— Jæja, hvar er brennivínið?
segir Páll.
— Ég á ekkert brennivín, seg-
ir Karl.
— Hvað geymirðu þá undir
rúminu?
' — Koppinn.
— Svona, svona.
— Mættum við líta á? skýt ég
inní.
— Jæja, jæja, ég skal ná í
nokkrar flöskur handa ykkur. En
þá verðum við hjónin að drekka
með ykkur. Við setjum það að
skilyrði.
— Til þess var leikurinn gerð-
ur, svarar Páll. Hann gefur mér
olnbogaskot.
Við sjálfan mig: Ég skil.
— Ég skal búa handa ykkur
naglasúpu við hverja kvöldmáltíð
í heila viku, ef við fáum þrjár
flöskur, sting ég upp á.
— Okay.
Hjónin klæddu sig í snarheit-
um og settumst við fjögur við
eldhúsborðið. Glös voru tekin
úr skápum og hellt í.
- Skál.
- Skál.
— Skál.
— Skál.
— Alltaf er nú rommið gott.
— Romm? Hvur asskotinn, ég
hélt þetta væri ákaviti!
— Hahahahaha.
Þegar fyrsta flaskan var búin,
var tekin fram önnur flaska og
þegar hún var búin, var tekin
fram sú þriðja, en þá voru líka
allir orðnir vel kenndir.
— Já, yið Jósafína erum nú
ekkert að súta það, þegar svona
indælis brennivín er annars veg-
ar.
Kellingin skrækti.
— Ætli maður mætti ekki gera
sér dagamun svona einu sinni.
— Ég mundi nú heldur vilja
ikalla þetta næturmun, sagði Palli
af sinni alkunnu hótfyndni.
Vinur minn og ég, við vorum
að koma úr bíó, vinur minn og
ég. Við vorum á heimleið og
ræddum spekingslega um mynd-
ina, um kvikmyndina, sem við
vorum að enda við að horfa á.
Já, já, þetta var ósköp interes-
sant mynd, já, já, ég er nú hrædd-
ur um það.
Já, við vorum semsagt á heim-
leið. Við höfðum dvalizt á kaffi-
húsi eftir að hafa séð þessa um-
ræddu mynd. Klukkan var eitt-
hvað um miðnætti.
Þá, þegar við vorum þarna á
heimleið, og vorum komnir að
þeim stað, þar sem við vorum
vanir að skiljast og halda hvor
til síns heima, þá sjáum við hvar
situr unglingspiltur upp við hús-
vegg og ber ekki á öðru en hann
Á þessari stundu voru allir
orðnir blindfullir.
— Nú ætla ég að yrkja, sagði
Karl og stóð upp.
Riðandi af brennivínsdrykkju
skreiddist hann upp á borð, stóð
þar um stund og byrjaði síðan
að yrkja:
Bakkus er minn bróðir
og baráttu hans ég virði.
Ég feta skal í hans slóðir
sama hvert þær liggja.
— Má ég gera eina athuga-
semd við þetta? sagði ég.
— Nú, hvur er hún?
— Önnur og fjórða lína ríma
ekki saman.
— Hvurn andskotann kemur
þér það við? Ef þú ert að setja
þig uppá kant hérna, þá skaltu
hafi þar hlotið bráðan brenni-
vínsdauða. (Aúmingja drengur-
inn).
Þarna stóðum við semsagt og
horfðum á hann.
— „Ættum við ekki að banka
í hann?” segi ég..
„Nei, nei, það fer vel um
hann,” svarar kunningi minn.
Nú, síðan héldum við bara á-
fram að spjalla um myndina, en
gáfum honum, drengnum sem sat
„dauður” upp við húsvegginn,
hornauga öðru hvoru.
„Jæja, ættum við ekki að
banka í hann?” segi ég.
„Nei, nei, það fer vel um
hann.”
Bílar óku framhjá, sumir öku-
menn stönzuðu til að virða hann
drenginn sem sat upp við hús-
hypja þig út. Ég vil ekki hafa
svona menn í mínum húsum. Allt
af finnandi að öllu.
— Ég gerði bara smáathuga-
semd, sagði ég í afsökunartón.
— Það kemur mér ekkert við,
ég vil bara ekki hafa svona menn
hérna i mínum húsum. Út með
þig!
— Já, en ég ætlaði ekki að
særa þig.
— Út!
— Ég held við ættum að koma
okkur, sagði Palli.
Og við þorðum ekki annað en
flýja út, töldum okkur heppna að
sleppa óskaddaða. En það síð-
asta, sem ég sagði um leið og
ég fór út, var:
— Ég út'bý þá enga naglasúpu
fyrir ykkur !
vegginn, fyrir sér, en héldu síðan
áfram.
„Jæja, það er bezt að koma
sér í háttinn. Góðar nætur.”
„Já, góðar nætur.”
Við héldum sitt í hvora áttina,
en sá „dauði”, drengurinn upp
við húsvegginn, sat þar ennþá.
Þetta gerðist á laugardags-
.kvöldi, en á mánudaginn var ég
að líta á dagblaðið og rakst á
eitirfarandi klausu:
„í gærmorgun fannst drengur
látinn upp við húsvegg við götu
eina hér í borg. Ekki er vitað
nákvæmlega hvernig dauða
hans bar að höndum, en læknar
segja, að hann hafi lát'izt u.þ.b.
tveim stundum áður en komið
var að honum kl. 8 á sunnudags-
morgun.”
INNI-
HURÐIR
wm
Smíði á
INIMIHURÐUM
hefur verið
sérgrein okkar
um árabii
Kynnið yður
VERÐ-GÆÐI-
AFGREIÐSLUFRESH
SIGURÐUR A A i
eliassonh/f 4*-l
Auðbrekku 52—54 , Kópavogi
sími 41380 og 41381
SAMVIZKA