Alþýðublaðið - 03.01.1968, Blaðsíða 9

Takið effir
Klæði og geri við
bólstruð húsgögn.
HAFNARFIRÐI
Sími 50020.
Gos-Sælgæfi
El má bíða að flýta för
ef er svangur maginn
heitar pylsur Grandakjöi
selur allan daglnn.
GRANDAKJÖB
Sími 24212.
Rafvirkjar
Fotoselluofnar,
Rakvélatenglar,
Mdtorrofar.
Höfuðrofar, Rofar, Tenglar.
Varahús, Varatappar.
Sjálfvirk rör, Vír, Kapall,
margar gerðir.
Lampar í baðherbergi,
ganga, geymslur,
Handlampar
Vegg-, loft og lampafalir
inntaksrör, jámrör,
1“ 1Y4“ m" og 2".
Einangrunarband, marglr
litir og önnur smávara.
— Allt á einum stað.
Rafmagnsvörubúðin sf.
Suðurlandsbraut 12.
Sími 81670.
— Næg bílastæði. —
BtLAKAUP
15812 — 23900
Höfmn kaupendnr «B flest-
um tegundum og árgerðum
af nýlegum bifrelðum.
Vlnsamlcgast látlð skrá bli-
reiðina sem fyrst.
BlLAKAUP
Skúlagötu 55 yið Rauðará
Simar 1581* - SS9M.
ÓTTAR YNGVASON
héraðsdómslögmaður '
MÁLFLUTNINGSSKRIFSTOFA
BLÖNDUHLÍÐ 1 • SÍMI 2;J296
— Já, viðurkenndi hún.
— Eitthvað alvarlegt?
- Já.
— Eitthvað, sem gæti orðið
hneyksli?
- Já.
- >á kemur það mér ekki
síður við en þér, sagði hann. —
Ég verð að fá að vita, hvað það
er, sem gæti haft úrslitaáhrif á
líf mitt. Ef þú segir mér það
ekki, verð ég að fara aðrar leið-
ir til að komast að því. Segðu
mér það frekar; ég ....
Hann þagnaði, því það var
hringt að dyrum. — Þetta er
Harridge ungi, farðu og opnaðu
fyrir honum.
Þegar hún sá hann standa
fyrir utan, áhyggjufullan á svip-
inn, sá hún hann með allt öðr-
um augum en fyrr.
— Elskan min! sagði hann. —
Ó, Irene, þú gerðir mig svo
skelfdan! Ég hélt, að þú .......
Hann leit á hana og sá, að það
var kominn breyttur glampj í
augu hennar. Hann tók hana í
faðm sér og kyssti hana og hún
barðist ekki á móti.
— Segirðu enn, að ég megi
ekki elska þig? Neitarðu því, að
þú elskir mig?
— Nei, elskan mín; ég elska
þig jafnheitt og þú elskar mig!
— Og þú stingur mig ekki af?
Þú kemur í búðina á! morgun
eins og venjulega? Við hittumst
aftur, hvað svo sem verður?
— Við ættum aldrei að sjást,
en ég get ekki annað, hvíslaði
hún.
SEYTJÁNDI KAFLI.
— Ég hef ákveðið mig, sagði
Mary Bruton. — Ég fer heim og
þá getur þú ekki búið hér leng-
ur.
— Hvers vegna ekki? spurði
Irene. — Ég ér rétt farin að
þekkja föður minn og ég held,
að hann kunni vel við mig. —
Mamma, mig langar svo ....
— Ég veit það, vina mín. En
menn vita ekki, að þú ert dóttir
hans og hvað heldurðu að fólk
segi, ef það fréttist, að þú býrð
hér ein hjá piparsveini. Þú veizt,
hvernig fólk er.
Hún gat ekki mótmælt þessu.
Hún leigði sér herbergi á mat-
sölustað jafn nálægt íbiið fööur
síns og henni var unnt og hún
varð fyrir miklum vonbrigðum,
þegar honum virtist standa al-
gjörlega á sama, þegar hún
sagði ekki einu sinni, að hann
vildi sjá hana aftur.
— Ég skrifaði heimilisfang
mitt hérna, sagði hún og rétti
honum bréfmiða.
— Ég geymi það, ef ég skyldi
þurfa að nota það, tautaði hann
og lét hana fara án þess svo
mikið sem að taka í höndina á'
henni.
Frú Bruton fór á miðvikudags
morgni og sama dag sýndi Irené
pelsa. Ungfrú Henson kallaði
hana til sín og sagðist ætla að
taka við afgreiðslunni.
— Frú Harridge vill tala við
yður, sagði hún. — Mér heyrð-
ist á henni, að eitthvað væri að.
Irene tók lyftuna upp á f jórðu
hæð þar sem skrifstofur frú
Harridge voru. Emily Harridge

i>m>i)))i))i
iitiiiimiiiiiiiiiiiiiimiiiiimiiiii
"i
LAUSALEIKS-
BARNIÐ
eftir
J. M. D. Young
'MiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimmimiiiimiiitmitmmiMtiiiimiiiiiiimmmi
niiii m mmmmiimimi m mmmmimi 11111111111111111111111111111111111111111111111)11111111111^
sat við skrifborð sitt óaðfinnan-
lega klædd eins og alltaf.
— Fáið yður sæti, sagði hún
og benti á stól, sem stóð hinum
megin við skrifborðið. Hún tók
vélritað blað, sem lá við hlið-
ina á hönd hennar. Þetta er
skýrsla um yður, sem hr. Rudd
sendi mér.
— Ég vissi að það hefur ver-
ið fylgzt með mér síðan ég fór
með pelsinn, sagði Irene. — En
ég stal honum ekki og ef hann
segir eitthvað annað, þá ....
— Það er ekki þannig, sagði
Emily Harridge hvasst. — Hann
var að koma frá Thickley Warr
en. Ég sendi hann þangað á
mánudaginn.
18. kafli.
— Nú! Irene varð orðlaus
um stund. — Hvers vegna....
— Hvað gat ég gert annað eft
ir að ég hafði séð yður tala við
Rod Burton? Þér heitið ekki
Warren eins og þér sögðust heita.
Þér heitið Irene Burton.
— Svo þér vitið það? stundi
Irene.
Frú Harridge leit varlega um
hverfis sig eins og hún áliti að
veggirnir hlustuðu.
— Þú ert dóttir mín, sagði
hún.
— Er það svo mikið áfall fyrir
þig?
— Áfall? sagði Emily Harr-
idge. — Ég get ekki hugsað mér
neitt verra.
— Áttu við að þú hatir mig?
— Ég hef borgað fyrir að eiga
þig. Ég get ekki átt fleiri börn.
4 — Ég fékk að vita það á sunnu
daginn var. Ég hélt að Tony væri
sonur þinn og hálíbróðir minn.
— Ég á hann! sagðj Emily
Harridge. Ég ól hann upp og ég
hef elskað hann eins og son
minn. Hann er aleigan mín. Og
nú - þú og hann - skilurðu það
ekki? Þetta er voðalegt! Að hugsa
sér að hann skuli elska þig.
— Mér finnst það leitt, sagði
Irene.
— Leitt? Hvers vegna varstu
að troða þér upp á okkur? Hvers
vegna gerðirðu hann ástfanginn
í þér? Hann lítur upp til mín og
dáir mig, en ef hann...
— Ég ætla ekki að segja hon
um það, sagði Irene.
— En hann kemst að því, ef
þú heldur áfram að vera hér.
Hann talar um að kvænast þér.
Hann verður að fá að vita, hver
þú ert.
Þú konan hans! Það er óhugs-
andi. Ég vildi óska að ég hefði
aldrei séð þig!
Hún þagnaði því að nú var
barið að dyrum. Þegar Irene leit
við sá hún að Tony kom inn um
dyrnar.
— Hvað gengur hér á? spurði
hann.
Irene hrinti honum frá sér
þegar hann reyndi að halda aft
ur af henni og þaut út um dyrn
ar. Hún hljóp niður í fatageymsl
una, tók hatt sinn og kápu og
yfirgaf búðina.
19. kafli.
Ef Irene hugsaði mikið um
Mary Bruton mátti segja, að Mary
hugsaði ekki um annað en stúlk
una sem hún hefði varið með
lífi sínu ef nauðsyn hefði krafið.
Það var Irene vegna, sem hún
fór aftur til „Galthaussins”.
— Hver andskotinn er þetta?
Hvað viljið þér?
Þegar hún heyrði þessa hásu,
illgjörnu rödd, vissi Mar.v að hún
var komin heim. Rod Burton kom
út úr eldhúsinu með úfið hár og
reiðilegan svip.
Hann varð undrandi, þegar
hann sá, hver kom. — Þú? Ertu
komin aftur? Hvar er stelpan?
— Þú getur treyst því, að
að hana sérðu aldrei. Heldur ekki
i London, ef þú hefur minnstu
vitglóru.
Um leið og Mary Burton fékk
minnstu frístund stalst hún nið
ur og skrifaði bréf til Irene en
þegar hún ætlaði að taka bréf-
miðann með heimilisfangj henn
ar úr tösku sinni var liann horf-
inn. Hún hellti úr töskunni en.
fann hvergi blaðið, sem hún hafði
skrifað heimilisfang Irene á.
Hún hljóp inn í krána þar sem.
Rod var að búa allt undir opi>
unina um kvöldið.
— Fórstu í töskuna mína?
Tókstu eitthvað?
— Ég hef ekki snert töskuna
þína, urraði hann. — Hvað átti.
ég svo sem að taka þar?
Heimilisfang Irene. Líttu í
augun á mér, Rod Burton. Tóksta
hann?
3. janúar 1968
ALÞYÐUBLAÐIÐ 9