Alþýðublaðið - 24.03.1968, Blaðsíða 16

Nú gengur alveg fram af mér.
Það er ekki nóg með að hann
hreyti úr sér snjó, heldur er
hann farinn að rigna þúsund-
köílum líka. , .
Er ekki tími til kominn að
veldi karlmannanna sé hnekkt
hér á landi. Ég meina auðvit-
að ef einhver vildi mæla með
mér til forsetakjörs, ja þá. . .
✓
Odýri skómarkaðurinn
KJÖRGARÐI
Kuldaskcr fyrir kvenfólk og börn
Verð frá kr. JOO.oo- 397.oo
Gúmískór fyrir drengi. SfærÖir: 25 — 39
Verð kr. 70.oo-85.oo
Kvenskór í miklu úrvali
Verð frá kr. JOO.oo
og margt fleira. Selt við mjög Iágu verði.
Ödýri skómarkaðurinn
KJÖRGARÐI
Drama í daglega lífinu
—> Jónatan!
— Jónatan skömmin þín!
— Jónatan! Ef þú heyrir til mín máttu vita, að það verða
varmar viðtökur, sem þú færð, þegar þú kemur aftur skríð-
andi og ærður af sulti.
Ef hann heyrði til hennar! ! !
Hann Leit í kringum sig í skotinu bak við miðstöðvarketil-
inn. Hann vissi að það var ekki til neins. Ketillinn var löngu
búinn að ætla þetta skot sneisifullt af sótsvörtu myrkri og þó
að liann reyndi að láta sem ekkert væri og hrópin kæmu sér
ekki vitund við, sperrtust heyrnartaugarnar ósjálfrátt.
Þetta var ekki rödd þessi ósköp. A.m.k. engin venjuleg
rödd. Hún var svipaðst því sem heyrist stundum í biluðu út-
varpstæki. Rödd, sem maður verður að heyra, til að trúa að
til sé.
__ Jónatan óféti! Jónatan drullusokkur! Jónatan 'dj., ..!
Þarna sprakk röddin. Bókstaflega brast í ólýsanlegu ískri.
Líkast því að maður væri að opna útidyrnar eftir aldar-
fjórðungs fjarveru.
K*ann var tiltölulega öruggur þarna í skotinu. Hann vissi
það mæta vel. Hingað m.vndi hún aldrei hætta sér, því þrátt
fyrir, ja guð má vita hvernig hann átti að lýsa því, þorði hún
varla um þveran gang af myrkhræðslu. Var það ekki einmitt
svona fólk, sem átti vanda til myrkfælni? Jú einmitt. Fólk,
sem var akkúrat eins og hún. Það gat hreint ekki trúað, að
ekki væri til fólk eins og það sjálft. Fólk með svona rodd
og svona innræti og svona andlit. (Jesús minn og hann kross
aði sig í myrkrinu). Það hlaut þá að vera til í öðrum heimi.
Auðvitað myndi hún fá röddina aftur. Fólk eins og hún gat
ekki orðið mállaust og hún myndi byrja á nýjan leik og nýjan
leik og endalaust....
— Jónatan flón. Reyndu að sýna á þér trýnið svo ég geti
flatt það út með kolaskóflunni. Þú átt aldeilis von á góðu,
fyrir það sem þú gerðir í gólfteppið mitt. Ég veit svo sem
hvar þú húkir greyið, en láttu þér ekki detta í hug, að ég fari
að skíta mig út á því að draga þig fram!
í gær lét hann sig hafa það, að labba sig til hans Sigga í
Sjávarborg og kaupa af honum kindabyssuna. Og hvað ætlaði
hann svo að nota hana, hafði Siggi spurt. Ætlaði hann kannski
að fara að drepa kindur núna um hávetur? Nei, hann ætlaði
að drepa ókind, hafði hann svarað snúðugt og Siggi, sem var
eldri en tvævetur, hafði glott alveg upp undir vinstra hatt-
barðið.
Hann dró hana fram úr barmi sínum og þreifaði eftir lásn-
um. Hlaupið var ískalt og hann lagði stálið við ennið á sér.
Hann fann hvernig slátturinn við gagnaugað dvínaði við sval
ann og hann lagði það við kinnina og hann teygaði að sér
svalann og hann þefaði úr hlaupinu. Engin púðurlykt. Ekki
ennþá.
Salómon konungur hafði komizt hnittilega að orði, þegar
hann sagði að þrasgjörn kona væri eins og sífelldur þakleki.
En þrasgjörn kona er ekki bara þakleki og þar hafði þeim
vísa Salómon yfirsé=t. Hún var eins og nagdýr með transistor
magnaðan kjaft. Hún nagar sig inn í sálina í manni og bít
ur á einhverja mænustöðina og þarmeð slútt.
Hann hlustaði af öllum kröftum svona eins og fólk gerir,
þpear það vill heyra grasið spretta. Allt var hljótt. Hann
ók sér í herðunum og þreifaði enn einu sinni um byssuna.
Hann fann gikkinn og hann fór þægilega við fingurinn og
slátturinn við gagnaugað var byrjaður aftur og hann var
klökkur innra með sér og kannski læddist eitt og eitt tár
niður vangann. Því ekki það, hér í myrkrinu. Menn sem
ætluðu að fremja svona verknað hlutu alltaf að vera klökkir
í sálinni, þó það sæist ekkj á umbúðunum. En hann varð að
vera eins og þeir og harka af sér.
Hann herti takið á hnakkadrambinu á fressinu, þreifaði
hlaupinu að hausnum á því og sagði ofurhljótt:
— Er þetta ekki leiðin okkar allra, Jónatan. —• Gaddur.