Alþýðublaðið - 23.04.1968, Page 16

SÍOAf*
/ DÚFULÍKI
Stórmerk var fréttin um dúfuna í Dómkirkjunni,
er dag einn sat klakandi blítt inni á altarisgrátum,
þeir eltu hana og hröktu hver sem betur knnni
um hvolf og syllur og glugga meS ópum og látum.
Að lokum var hún á flóttanum fönguff og tekin
og fast og skörulega aS verkinu gengiS,
úr guSshúsi aS eilífu útskúfuS og rekin.
en eftirþanka ég trúi þeir hafi fengiS.
Ungur las ég og lærði bíblíukverið
og lá í öllu um guð og himnaríki:
ég þykist þess fullviss, að þarna hafi verið
á þveitingi heilagur andi — í dúfulíki.

NÝJAR GERÐIR
AF
PIÉR PONT ÚRUM
í glæsilegu úrvali
Sendum gegn póst-
kröfu.
KORNELIUS JONSSON, úrsmiður
Skólavörðustíg 8
Bankastræti 6.
Sími 18588. Sími 18600.
\ • \
Maður getur fengið allt sem
hjartað ágirnist, en ágirndin
kemur alltaf frá hjartanu . .
Svaka má maður vera töff í
vor, þegar kennarablækurnar
3ra búnar að margfella mann
í annað sinn og kallinn tryllist
og segir að ég hafi erft gáfna
tregðuna úr kellingunni.
Það er staðreynd, að stytztu
orð tungunnar, já og nei,
krefjast mestrar umhugsunai'.
ÖO ICiNO
EOWARD
America's Largest Selling Cigar
daglegi KAILstur
Hitchcock heim í stofu
Tvennt er það, sem sjónvarps- og útvarpsmenn verða að
sætta sig við í tilverunni: Aðfinnslur og gagnrýni. Skammir
. og svívirðingar í nafnlausum bréfum ásamt lauslegri áætlun
um hvaða framtíð bréfritari ætlar þeim. Hún er yfirleitt ekki
björt.
Nú væri fráleitt að halda því fram að þetta fólk sé hafið
yfir gagnrýni og aðfinnslur. Um hitt tölum við ekki frekar.
Á síðari misserum aldar vorrar hafa útvarpsmenn (ég nenni
hvorki né vil skrifa „starfsmenn hljóðvarpsdeildar Ríkisút-
varpsins") að mestu sloppið undan vendinum með tilkomu
sjónvarpsins, en það ber aftur vott um að sjónvarpið hafi
tekið við mestu af því hlutverki, sem útvarpið gegndi áður.
Ég las í einhverju blaðinu hvatningarorð til sjónvarpsmanna
um að sýna okkur fleiri og fleiri myndir eftir Alfreð Hitch-
cock, en með því að hefja sýningar á myndum hans, má ó-
tvírætt gera ráð fyrir að sjónvarpið eigi þær í bunkum, eins
og myndirnar um þá Gög og Gokke.
Það ætti að vera hverjum ábyrgum íslendingi ljóst, að
myndir Alfreðs eru EKKI fallnar til sýningar hverjum sem er.
Einnig verður að segja það eins og hvurt annað hundsbit, að
siðferðisþroski mannsins á bak við myndirnar er á ákaflega
vafasömu stigi frá mínu sjónarmiði séð. Einhvern tíman varð
honum eftirfarandi á orði: „Sjónvarpið hefur flutt morðin
þangað sem þau eiga heima: Heim í stofu!“ Afleiðingamar
af því að einhver tæki boðskap mannsins alvarlega yrðu hroða
legar. Stofumorðum færi sífjölgandi, meðan fjöldi annarra
morða væri óbreyttur og hlutfallstala þeirra færi sílækkandi.
Þetta raskar lögmálinu um morð og misþyrmingar, en þetta
hvorugt tveggja hefur hingað til átt heima á svonefndum víg-
völlum, þar sem háðar eru svonefndar styrjaldir og gerðar svo
nefndar loftárásir og legið í svonefndu launsátri. Það er vafa
laust öllum fyrir beztu að morðin haldi sig innan eigin landa
mæra.
Þá vil ég benda sjónvarpinu á, að ekki skyldi taka fram í
dagskrá að einhver kvikmynd sé ekki ætluð börnum. Slík
ummæli skapa hinu ferkantaða auga sjónvarpstækisins óhóf-
lega mikið aðdráttarafl á böm. Mig grunar sannast að segja
að börnin metj kvikmyndimar eftir því hvort þær eru bannað
ar eða ekki. Njóta þá bannaðar myndir miklu meiri vinsælda
hjá bömunum okkar blessuðum. Á hinn boginn grunar mig
oft á tíðum, að sjónvarpsmönnum sé þetta vel ljóst og not-
færi sér það á þann hátt, að banna meinlausar myndir, sem
börnum væri hollt að horfa á. Þekking þeirra í barnasálfræði
er því ekkj til að spauga með. — GADDUR.
Myndin hér að ofan er af Hilmi Jóhannessyni, höfundi lelkritsins
„Sláturhúsið hraðar hendur“. Myndin átti að fylgja viðtali við
Hilmi í Alþýðublaðinu s.l. sunnudag en féll þá niður af misgán'ingi.
Hilmir er hér að biaða í leikritahandrit'inu. ,