Alþýðublaðið - 03.05.1968, Blaðsíða 15

Með því að kaupa íslenzkar
iðnaðarvörur stuðlið þér að
atvinnuöryggi og aukinni
velmegun í landinu.
Gerið þér yður ljóst,
^ \ r
| að ef sérhver Islendingur kaupir
S innlendar iðnaðarvörur fyrir kr.
8 1000 í staðinn fyrir erlendar, þá
| skapast við það atvinna fyrir 300
5| manns í iðnaðinum.
smmsssm
1 B R Últ \1 1
[ :FTIR KAY WINCHESTER |
m f4 «
— Þykir þér vænt um Jim,
Laureen? spurði liún.
Ég veit það ekki, svaraði Laur
een, —hann á enga peninga (en
peningar skiptu hana miklu
ipáli). Ég veit ekki hvað ég á
að gera. Það lítur helzt út fyrir
að hann verði á eftir mér alla
ævi.
— Sagði hann, að hann elsk-
aði þig úti á svölunum? Símon
varð öskureiður.
— Ég veit það , en Jim varð
líka reiður. Hann sagðist hata
mig og þá fyrst kom mér til
hugar, að hann elskaði mig
kannski.
— Yrði það leiðinlegt? spurði
Melita. — Hann verður góður
eiginmaður.
Áttu við að hann leyfi mér
að gera það sem mig lystir, sagði
Laureen blátt áfram. — Það gæti
kannski gengið, ef ég fengi að
vinna hjá Raoul. Raoul lofaði
að ég fengi fötin ódýrt ef ég
ynni þar sem sýningarstúlka, en
ég held samt, að ég ætti að halda
mér við Símon. Ég vil eignast
ríkan mann og við Jim getum
haldið áfram að vera vinir. Það
er skemmtilegt að hugsa til
þess, að Jim þráir mig og Sím
on er afbrýðissamur.
Hún leit á Melitu og sá fyrir
BELTI o g
BELTAHLUTIR
áBELTAVÉLAR
BERCO
Keðjuf Spyrnur Framhjól
Bofnrúllur Topprúllur
Drifhjól Bolfar og Rær
jafnan fyrirliggjandi
BERCO
er úrvals gæðavara
á hagstæðu verði
EINKAUMBOÐ
ALMENNA ,
VlRZLUNARFÉUGIÐ?
SKIPHOLT 15 — SIMI 10m
litninguna, sem skein úr andliti
systur hennar.
— Hefur ekkert áhrif á þig,
Laureen? spurði Melita lágt. —
Þykir þér ekki vænt um neinn?
Mér þætti betur ef þú hataðir
einhvern. Þá' vissi ég að þú bær
ir einhverjar tilfinningar í
brjóst í stað þess að nú tek-
urðu bara allt, sem. .
Laureen starði á hana. — Eg
hef ekki hugsað mér að vera ást
fanginn, ef þú vonast eftir því,
sagði hún einkennilega lágmælt.
— Ég hef séð ástfangnar stúlk-
ur. Þeim líður illa. En ég ætla
aldrei að þjást.
18. K A F L I .
Daginn eftir fór Melita í út-
reiðartúr á einhverjum erfiðasta
hestinum, sem var í hesthúsinu.
Einmitt þegar hún var að
leggja af stað, kom Símon Ald-
ridge hlaupandi og kallaði á' eft
ir henni.
— Látið þennan hest vera.
Þér verðið að sitja hest betur áð
ur en þér snertið liann.
Reiðin sauð í Melitu.
— Ég skal temja hann, þó að
það verði það síðasta sem ég
geri, hrópaði hún og lagðj af
stað.
— Komið aftur hingað, Me-
lita, kallaði Símon. — Ég fyrir-
býð yður að fara.
En Melita reið eins hratt og
hún komst burtu frá hesthús-
inú. Símon Aldridge hljóp að
hestinum mínum, en sá, að það
átti eftir að leggja á hann svo
að hann varð að fara heim án
þess að elta Melitu. Hann skildi
ckki, hvernig á því stóð að í
hvert skipti, sem hann sá hana
langaði hann til að kyssa hana
en það endaðí alltaf með því að
hann varð reiður við hana og
skammaðist eða gagnrýndi hana
sterklega.
Laureen stóð á svölunum, þeg
ar hann kom og hún gekk til
hans .
— Af hverju ertu svona reiði
legur, Símon? spurði hún glað-
lega. — Við skildum ekki, hvar
þú gazt verið.
— Við? endurtók hann stutt-
ur í spuna. Átti hún við Melitu.
— Jim Thurlow og móðir hans
komu í heimsókn og ég bauð
þeijm til morgunverðar. Þau eru
gamlir fjölskylduvinir, hvað svo
sem þú segtr.
— Þá ætti systir þín að tala
við þau. Hún virðist mestur vin
ur þeirra hérna, sagði hann.
— Var Melly ekki með þér?
spurði Laureen.
— Er hún ekki kominn heim?
spurði Símon hvasst, því að
hann hafði farið í langa göngu
ferð eftir að hann hafði skilið
við Melitu.
— Ég veit það náttúrlega
ekki með vissu en ég hef ekki
séð hana.
Símon gékk beint út til hest-
hússins og Laureen fór inn og
sendi Jim Thurlow út á eftir
honum. Jim var áhyggjufullur,
þegar hannn kom inn aftur.
— Ætlar þú að leita að henni
líka, Jim?
Hann brosti til móður sinnar.
—Ég verð að hjálpa Aldridge
hann fer ríðandi, en ég tek bíl-
inn.
Hvað getur hann gert, ef
hann sér Melly á ótemjunpi?
spurði Klara frænka, þegar hún
sá að Jim ó,k af stáð. — Ég skil
þetta ekki.
Laureen leit á hana og sagðist
svo ætla að fara á' efíir honum í
nýja bílnum, sem Símon hafði
keypt til að gefa henni eftir að
þau væru orðin hjón.
Laureen vissi ekki sjálf, hvað
hún ætlaðist fyrir. Hún ætlaði
bara að komast í burtu, fá að
hugsa, tala við Jim. Hvers vegna
voru þeir svona hræddir um
Melly? Melly hafði setið alla
hesta frá því að þær lærðu að
ríða sem smástelpur.
Hún ók lengi áfram án þess
að koma auga á hestana eða Jim
og ætlaði að fara að snúa aftur
heim, þegar hún heyrði lágt
hróp.
Hún bakkaði og ók niður að
klettunum og þar sá hún bíl
Jims mannlausan. Skyndilegur
ótti heltók hana og nú heyrði
hún Melitu kalla aftur.
Laureen gekk til þeirra. Hún
titraði öll. Melita var að reyna
að skríða niður steinana að
hreyfingarlausum manni.
— Jim veinaði Laureen og
hljóp áfram. Jim. Ó. Jim.
19. K A F L I.
Símon hafði útvegað Melitu
einsmannsherbergi á Redbourne
sjúkrahúsinu.
— Þú verður að fá algjöra
hvíld, sagði hann og rödd hans
var svo undarlega hás og lág.
— Eg hef það ágætt, en
hvernig líður Jim?
— Ekki sem bezt, viðurkenndi
Símon. — Hesturinn hefur brot-
ið í honum nokkur rifbein.
— Hann sparkaði í Jim, þeg-
ar hann reyndi að lokka hann
frá mér. Ég reyndi að standa
upp, en ég var fótbrotinn. Svo
hefur víst liðið yfir mig, ég man
ekkert frekar fyrr en ég va,kn-
aði og sá ótemjuna hvergi og
Jim lá grafkyrr. Ég hrópaði á
hjálp og þá kom Laureen. Jafn
ar Jim sig Símon?
Símon brosti. — Já. Hann jafn
ar sig. Hann er allur reifaður
og Laureen vakir yfir honum
eins og unghæna.
— Það var gott, sagði Melita
rólegri.
— Hvers vegna? spurði hann
hvasst. — Hún er trúlofuð mér.
Hvers vegna varstu að troðast
þetta með ótemjuna, Melita?
Hvers vegna fórstu niður að
klettunum. Mér kom sízt af öllu
í hug að leita að þér þar.
Hún starði á hann.
— Það er lang bezt að fara
með hesta þangað sem þeir hafa
sýnt manni mestan óhemjugang
inn, sagði hún. — Svo varð ég
reið við þig. Þú varst svo ókurt-
eis.
—* Ef þig langar til að vita á-
stæðuna er hún sú að ég átti
bágt með að stilla mig um, að
taka þig í faðm mér og kyssa
þig. Þú hefðir naumast tekið því
vel.
Hann beið eftir svari, en hún
lét sem hún hefði ekki heyrt
þessi orð hans.
Símon, sagði hún í stað þess,
— Laureen og Jim eru ástfang-
in hvort af öðru, þó að þau viti
það ekki sjá'lf. Laureen var ekki
með sjálfri sér meðan hún beið
eftir sjúkrabílnum. Viltu ekki
reyna að hjálpa henni, Símon.
— Laureen sér um sig, svar-
aði hann hranalega. Þú ættir
að sjá hana sitja og brosa til
Jims. En hvað með þig?
— Hvað með okkur? Við verð
um víst alltaf ósammála, en ég
vona að allt fari vel, ef ég læri
að láta undan.
í stað þess að svara henni með
fyrirlitningu eins og hún hafði
hálfvegis átt von á, sagði hann:
—Manstu þegar þú stóðst á
brúnni í skóginum og ég ætlaði
að ríða yfir hana á hestinum?
Mér fannst þá að allt og allir
væru á móti þér. Hefurðu alltaf
verið í andstöðu við heiminn eða
aðeins við mig?
Hún skildi ekki hvað hann var
blíðlegur og hún hrukkaði ennið.
— Horfðu ekki svona á mig,
Melly. Ég verð að fá' hreinskiln
islegt svar frá þér. Ég reyndi að
eins að komast að því, hvort það
er sem geri þig dapra og niður
brotna. Eigum við ekki að semja
frið ef svo er? .
— Jú . . stamaði hún.
— Við getum reynt að trú-
lofa okkur og vita, hvernig það
gengur, sagði hann og brosti.
— Eins og þú trúlofaðist
Laureen? spurði hún.
— Alls ekki, sagði hann hrana.
lega. — Það var aðeins sam-
komulagsatriði, það gengi aldrei
með okkur. Ekki eins og mér
þykir vænt um þig. Ég get ekki
um annað hugsað. Hann tók um
hendur hennar. —. Það gerðist
fyrsta daginn, sem ég sá þig, i
bókasafninu, hélt þú værir stofu
meðan ég hélt að þú værir stofu
stúlkan. Það var verra, þegar ég
komst að því hver þú varst í
raun og veru. Elsku Melly, ég
get ekki lifað án þín. Ætlarðu
enn að berjast gegn mér?
— Heimsóknartíminn er bú-
inn hr. Aldridge, sagði hjúkrun
arkonan, sem kom í gættina.
Hann kinkaði kolli og reis á
fætur um leið og hann beið eft
ir svari Melitu.
—. Ég er hætt að berjast, Sím
on, sagði hún og brosti gegnum
tárin. — Ég ætla alltaf að standa
með þér og nú verður engin brú.
á milli okkar framar heldur
stöndum við hlið við hlið.
Hjúkrunarkonan leit aftur inn
en þegar hún sá' ljóst hár Símons
blandast dökku hári Melitu á
koddanum, fór hún aftur út.
E N D I R.
VELiUM ÍSLENZKT
(SLENZKAN IÐNAÐ
ástmar
3. maí 1968 - ALÞÝÐUBLAOIÐ |,5