Alþýðublaðið - 10.05.1968, Blaðsíða 15

FramVialdssaga efftir
RGU JONSDÓTTUR
Tefkningar eftir
RAGNAR LAR.
Mig dreymdi fyrst risastóra
.köngurló og hún átti vef. Þræðir
hans lágu inn í hverja einustu
íbúð í húsinu og líka inn til
okkar Gvendar.
Köngurlóin var stór og feit.
Hún sat efst í vefnum. Það var
andlit á lienni en ekki venju-
legur köngurlóarhaus. Ég sá
samt ekki andiitið, því að haus-
inn á köngurlónni hékk út á
hlið.
Það var fluga á enda hvers
þráðar og ég sá andlitin á sum-
um án þess að þekkja þau í
svefninum. En ég þekkti eina
fluguna.
Hún var með andlit Frið-
rikku. Flugan virtist bíða eftir
því, að köngurlóin sygi úr henni
blóðið.
Ég hef áreiðanlega sunn-
lenzkt blóð í æðum. Svona
Keðjur Spyrnur Framhjól
Botnrúílur Topprúlíur
Drifhjól Boltar og Rær
jafnan fyrirliggjandi
BERCO
er úrvals gæðavara
á hagsfæðu verði
EINKAUMBOÐ
ALMENNA
VERZLUNARFÉLAGIÐf
SKIPHOLT 15 —SÍMI 10199
dreymir engan sannan Vestfirð-
ing, afkomanda galdramanna og
guð má vita hvað.
Ég hrökk upp, þegar ég sá
köngurlóna nálgast Friðrikku
og mikið var ég fegin að vakna.
Það var einhver að hringja
dyrabjöllunni.
Gvendur fór til dyra.
Þetta var hún Friðrikka, flug-
an, sem mig hafði dreymt. Skelf-
ing var ég fegin að sjá, að það
var ekkert að henni. Sumir
draumar eru svo raunverulegir,
að það tekur langan tíma að
jafna sig eftir þá. Þessi draum-
ur var svo raunverulegur og
stóð mér svo lifandi fyrir hug-
skotssjónum, að mér fannst, að
Friðrikka væri lítil, vesæl fluga,
sem biði þess, að stór og feit
köngurló sygi úr henni blóðið.
Gvendur bauð Friðrikku inn
í stofu og ég hljóp inn á bað
til að þvo stírurnar úr augun-
um á mér.
Það vita allir hérna í húsinu,
að hann Bjössi, maðurinn henn-
ar Friðrikku drekkur. Gvendur
hélt víst, að eitthvað hefði kom-
ið fyrir og að Friðrikka hefði
leitað til hans í von um aðstoð.
Gvendur er nú einu sinni í
rannsóknarlögreglunni og allir
bera traust til hans, enda vita
allir, hvað rannsóknarlögreglan
íslenzka er góð. Það er ekki til
það mál, sem þeim hefur ekki
tekizt að upplýsa.
Allir hljóta að treysta mönn-
um, sem eru í íslenzku rannsókn-
arlögreglunni, svo ekki sé meira
sagt.
Svo fór ég inn í stofu. Það
var engu líkara en Friðrikka
hefði verið að bíða eftir mér,
því að nú opnuðust allar flóð-
gáttir himinsins.
— Ég er hrædd um hana
Magdalenu á efstu hæðinni, sagði
Friðrikka. — Hún ætlaði að spá
fyrir Jóhönnu í morgun, en þrátt
fyrir upphringingar og annað
slíkt, hefur hún ekkj svarað.
Þetta er afar óvenjulegt. Venju-
lega stendur allt sem Magda-
lena segir eins og stafur á bók.
Hún er óvenjulega formföst
kona.
— Ja-há. Er það svo? sagði
Gvendur og nú fyrst skildi ég,
hvernig Irannsóknlarlögreglu'-
menn fá fólk til að játa á sig
ajlt mögulegt og jafnvel meira
en það sem það þarf að játa
af því að það er saklaust,
Það er með því að tala lítið
og bíða eins og sálfræðingarnir
gera.
Þá gefst fólk upp og' segir
allan skollann og svo er hægt
að hanka það á einhverju.
— Krakkarnir, sem fóru út
fyrir allar aldir í morgun sáu
hana ekki fara út, hélt Frið-
rikka áfram. — Strákarnir, syn
ir hennar neita að gera nokkuð.
Þeir sögðu mér að ég gæti svo
sem hringt í lögregluna, en kerl
ingin hún mamma þeirra færi
ekki að drenast fyrirvaralaust.
Samt veit ég. að hún var og er
slæm fyrir hiarta. Það veit
enginn, hv/ð ffpfur komið fyrir
þett.a gamla fólk ...
Hún hoWW á Gvend og ég
horfði á ^iálfsaat, hef-
ur Gvondi ftindizt timi til kom
inn, að ég sæi aftur rannsókn
arlögreglumpnn við starf sitt
eins og hérna forðum meðan ég
horfði á hmn með stjömuglit
í augum.
Hann fór inn f barnaherberg
ið, sem é» innréttaði sem skrif
stofu handa honum
Gvendur utnmir nefnilega oft
hcima og eitthvort athvarf verð
ur hann að hafa.
Ég hef aldrei neitt að gera.
Þó að ég cnvmf hnvnr og frakka
og svoieiðir í hann Gvend og
kjóia og kénnr á mig, bá er
eldhúsjð fniinott handa mér.
Ég hef eWnrf af5 eera aijan
daginn og engínn ónáðar mig.
Nú svo hrin«di hann heim til
fulltrúans, sem hann vann hjá
og fulltrúinn sagði, að það
væri kannski rétt að athuga
þetta mál, ef synir konunnar
leyfðu það.
Svo spurði Gvendur, hvort
hann ætti að hringja í þá, því
að hann hafði fengið símanúm
erin hjá Friðrikku, en full-
trúinn vildi fá númerin sjálfur.
Hann ætlaði að hringja og
láta Gvend vita.
Gvendur var svolítið spæld-
ur, því að hann langaði t.il að
gera þetta sjálfan, en ég róaði
hann strax með því að segja
honum að það væri miklu betra
að láta fulltrúann gera bað.
Það er ólíkt fínna að vera
fulltrúi hjá rannsóknarlögregl-
unni en lítill rannsóknarlög-
reglumaður.
Það sagði ég hins vegar ekki
við Gvend.
Eg sagði við hamn, að senni-
lega væri þetta allt hreinasta
vitleysa og að það væri betra
að láta fulltrúann gera sig að
fífli, heldur en Gvend minn.
Fulltrúinn myndi hvort eð er
ekki hætta að vera fulltrúi, ef
brotizt væri inn til Magdalenu
og hún kæmi svo heim að niður
brotinni hurð og yrði reið
Hins vegar myndi Gvendur
aldrei bera sitt barr eftir önn
ur eins mistök og sennilega
aldrei verða fulltrúi.
Gvendur beið við símann.
Við Friðdrikka vorum f stof^
unni og biðum líka.
Ég hitaði nýtt kaffi ,0g gaf
i>eim í bolla og við biðum á-
fram.
Loks hringdi fulltrúinn. Hann
sagði Gvendi, að hann hefði tal
að við syni Magdalenu. Þeim
fyndist báðum, að sjálfsagt
væri að athuga þetta.
Yngri sonurinn ætlaði að
koma og vera viðstaddur.
Þegar Gvendur sagði okkur
Friðrikku þetta, hneykslaðist
Friðrikka.
— Ekki fannst þeim það, þeg
ar ég talaði við þá, sagði hún
og fussaði.
Ég nennti ekki að segja henni
að svona væri allt. Það er ó-
líkt fínna að vera fulltrúi hjá
rannsóknarlögreglunni heldur
en móðursjúk kerling úti í bæ.
Friðrikka skrapp rétt inn til
að líta á börnin. Magga, elzta
dót.tir hennar var að passa.
Biössi var ekki heima. Hann
var víst, að vinna eftirvinnu.
Við Gvendur biðum eftir Frið
rikku og svo biðum við öll þrjú
ef+ir stráknum hennar Magda
lenu.
Þetta var raunar enginn
strákur. þegar hann kom, held
ur fullvaxta maður.
4
Við fórum öll upp í lyftunni
og það eins og mér leiðast lyft
ur. Ég hugsa, að ég venjist þeim
aldrei. Gvendur og sonur Mag
dalenu fóru fyrstir út úr lyft
unni.
Þeir hringdu fyrst góða stund,
vitanlega Var það til einskis,
fremur en símahringingarnar.
Svo fóru þeir að skrúfa hún
inn af.
Það er erfitt að skrúfa húna
af, en samt ekki sérlega erfitt
f.vrir rannsóknariögreglumenn
Þeir læra hitt oe betta á nám-
skeiðum. sem b°ir fara á bæði
hérlendis og erlendis.
Svo vttu þeir á liurSina. Það
var erfitt.
— Ætli hað sé af bví að hún
hefur ekki verið smurð svona
l°ngi? spurði sonur spákonunn
ar.
— Ée bpf pkki hugmynd um
h-s. sncr«i Gvpridur og leit S
okkur Friðrikku.
— Var erfítt að opna dyrnar
í gær?
Við Fríðrikka hristum báðar
höfuðin. Það hafði ails ekki
verið erfitt fvrir snákonuna að
onna dvrnar. hpear við heim-
sóttum hana datdnn áður.
—■ Þá hlvtur ei+thvað bungt
að vera fvrir hurðinni, sagði
Gvendur — Hjálnaöu mér að
ýta' á hurðina.
Svo vttu þeir báðir af öllum
kröftum.
Um leið og hnrðín onnaðist
sá ég =kína í hvítan náttkiól.
Veslings snákonan. Hún hafði
víst feneið hiartaáfnH um nótt
ina og revnt að sækja hjálp.
Hvers vovna hafði hún ekki not
að símann?
— Þetta er mamma, sagði
sonur sDákonunnar og svo ýttu
þeir meira á hurðina, svo að
hann kæmi«t inn.
EIRRÖR
Kranar,
fittings,
einangrun o. fl. til
hita- og vatnslagna.
Burstafell
byggingavöruverzlun
Réttarholtsvegi S,
Sími 38840.
Sólþurrkaður saltfiskur
Bæjarútgerð Reykjavíkur
við Grandaveg.
Sími 24345.
10. maí 1968
ALÞÝÐUBLAÐIÐ |,5