Alþýðublaðið - 20.07.1968, Síða 15

en það var ekki fyrr en hún
var komin að hestagirðingunni,
sem henni varð ljóst að bróðir
hennar elti hana. Hún leit við
og sá að hann reikaði og sá
viskíflöskuna, sem iiann hélt
dauðahaldi um og nú greip
reiðin hana.
—v Hvað ætlarðu að halda
lengi svona áfram? spurði hún.
— Svona hvernig, svaraði
hann þreytulega.
— Eins og þetta, Ned. Þú
ert mjög sjaldan ódrukkinn og
er ekki kominn tími til að þú
farir að gleyma? Áður en hann
gat svarað, bætti hún við: —•
Ég á við gleyma Helen.
Hann bandaði hendinni reiði-
lega til hennar, en hún stóð
kyrr og þegar hann var kom-
inn alveg tii hennar horfði hún
þrjózkulega á hann. Þá breytt-
ist svipur hans og örvæntingu
mátti heyra í raust hans:
— Ailsa, hvers vegna þurfti
þetta að koma fyrir hana?
Hún yppfti öxlum. Hvernig
á ég að vita það? En það er
liðið og engin bót að þú drekk-
ir þig í hel hennar vegna —
og þá sérstaklega þar sem hún
var annars manns kona. Hvers
vegna horfistu ekki í augu við
þá staðreynd, Ned?
Hann hristi höfuðið eins og
til að losna við sórsaukann og
hann horfði út í fjarskann eins
og hann vonaði jafnvel nú að
Helen kæmi ríðandi til hans
eins og áður, þegar þau voru
vön að fara í reiðferðir saman
um landið.
En því var öllu lokið.
Hann opnaði flöskuná, en áð-
ur en hann gæti fengið sér
sopa, tók systir hans um úln-
lið hans.
— Hentu þessu, Ned! sagði
hún reí«ilega. — Reyndu að
Jafna þlg!
Hann hrinti henni frá sér. —
Farðu til vinar þíns, kynblend-
ingsins! urraði hann.
Ailsa lyfti svipunni og hefði
slegið bróður sinn, ef hann
hefði ekki brosað og litið fyrir-
litlega á hana.
— Þú þolir víst ekki sannleik-
ann, frekar en ég, Ailsa, sagði
hann með fyrirlitningu. — Hvað
er Símon Conrad eiginlega?
Það vita allir, að í æðum hans
rennur indiánablóð og samá er
honum. Hann er blátt áfram
stoltur af því, að forfeður hans
bjuggu eitt sinn í tjöldum.
Blóðið sauð í Ailsu en henni
tókst að hafa stjóm á skapi
sínu þar til hún hafði opnað
hestagirðinguna. Meðan hún
lagði á hest, stóð Ned og horfði
á hana og. studdi sig við girð-
inguna.
Þegar hún var setzt á bak og
ætlaði að fara af stað, greip
Ned í taumana.
— Slepptu, Ned, sagði hún
rólega.
— Hvernig skyldi Símoni
hafa gengið í Englandi, sagði
liann hugsandi. — Varla,
fannst honum gaman að verða
að fara þangað. Hann skellíi
upp úr. Hnn hélt, að hann
gæti sloppið við að fara. Vesl-
ings Símon! Hvílík vonbrigði!
Aðcins eitt lítið barn kemur í
veg fyrir, að hann sé eigandi
a,ð „Rauða landi”, Eitt lítið
barn! T-oks tókst Ailsu að rífa
taumana til sín, en Ned kall-
aði á eftir henni: Ég skal segja
þér sannleikann! Símon elskar
aðeins „Rauða land.” Þú eyðir
tímanum til einskis!
Hún sló hestinn með svip-
unni til að losna sem fyrst við
þessa rödd, sem sagði sannleik-
ann og eklcert annað.
Hún vissi, að Símon Conrad
var stoltur yfir því að forfeður
hans voru indíánar og stundum
var auðvelt að sjá indíánann
í honum og þá aðallega þegar
hann talaði um „Rauða land.”
Einu sinnj höfðu indíánarnír
átt þessar þúsundir ekra lands
og þá höfðu þeir riðið yfir slétt-
urnar, veitt vísunda og fiskað
í ánum.
Ailsa reið áfram og þegar hún
nálgaðist búgarðinn sló hjarta
hennar hraðar. Símon væri kom-
inn heim og hún fengi að sjá
hann aft'ur. Kannski myndi hann
nú liorfa á hana og eins og
hún þráði að hann horfði á'
hana, en eftir lát uppeldisbróð-
ur síns og konu hans, hafði
Símon ekki hugsað um annað
en búgarðinn.
Nú var harin hans eign —
búgarðurinn, sem hann háfði
alltaf þráð og kannski myndi
hann leita eftir ástum konu nú,
þegar ósk hans hafði rætzt —
leita eftir ástum Ailsu.
Svart'a ráðskónan Mammy
Brown hlaut að hafa séð til
ferða hennar, þvi hún kom út
á svalirnar til að bjóða hana
velkomna. Mammy var bros-
mild, feitlagin kona með skín-
andi hvítar tennur og ráttia
rödd.
— Ég er fegin að sjá yður
frk. Ailsa, sagði hún og brosti
breitt. — Ég hélt, að þér mynd-
uð koma.
— Hvað er að, Mammy? Er
eitthvað að barninu?
Nei, nei, sæta; litla barnið
sefur eins og engill.
— Hvað er þá að?
Mammy Brown ranghvolfdi í
sér augunum. — Bara ímynd-
un. Þér vitið, hvernig það er,
frk. Ailsa. Ég er svona stund-
um eftir slysið.
- Bílslysið?
— Já, og ég held, að slysin
verði fleiri. Ég finn það á mér.
Hr. Símon kemur bráðum
fljúgandi þarna uppi og ....
Hún þagnaði og hlustaði.
Ailsa heyrði einnig vélardyn-
inn í fjarska og nú skyggði
hún fyrir augun riieð hendinni
en það leið smástund þangað
til að hún sá litla blettinn á
himninum, sem var þyrla
Símons.
— Þarna kemur hann! hróp-
aði Mammy Brown. — Þá segi
ég mönnunum, að húsbóndinn
sé að koma. Hún lagði af stað,
en nam svo staðar og leit á
Ailsu. — Er hann ekki hús-
bóndinn núna, frk. Ailsa?
Ailsa brosti. — Jú, Mammy.
Hann verður það í að minnsta
kosti 20 ár enn.
HÚSGÖGN
Sófasett, stakir stólar og svefnbekkir. — Klæði gömul hús-
gögn. — Úrval af góðum áklæðum.
Kögur og leggingar.
BÓLSTRUN ÁSGRÍMS.
Bergstaðarstræti 2 — Sími 16807.
Hávaðinn jókst sífellt og
skömmu seinna sá hún þyrluna,
sem Símon var í. Margir land-
búnaðarverkamennirnir voru
komnir að húsinu og biðu þar.
Ailsa stóð á svölunum þar
til þyrlan hafði lent, en þá
kom mikið reykský. Hjarta
hennar sló hraðar, þegar hún
sá Símon, sem stökk út og gekk
stórstígur til bennar. Hún leit
á hann. Var hann feginn að
sjá hana? Hún vissi það ekki,
því að það varð ekkert lesið úr
svip hans.
— Ég sagði henni það ekki.
Ég lét lögfræðinginn um það.
— Nú?
— Jæja, Símon? sagði hún
spyrjandi og rétti fram hend-
urnar á móti honum, en í stað
þess að -svara henni, sagði hann
stuttur í spuna: — Er allt í
lagi hér?
Búgarðurinn — um annað
hugsaði hann ekki!
— Ég hef oft komið hingað,
sagðí liún, — og mér hefur
virzt allt í bezta lagi. Hvernig
gekk þér? Talaðirðu við stúlk-
una?
Hann gekk fram hjá henni
og inn í húsið þar sem hann
fór beint inn í dagstofuna, en
hnan settist ekki niður; í þess
stað gekk hann eirðarlaus um
gólf og leit af og til út' um
gluggann.
Hann tók um handlegg henn-
ar og snertingin vakti óbæri-
legan sársauka í brjósti henn-
ar — hamingjublandinn sárs-
auka.
— Við þurfum ekki að hugsa
um hana, sagði hann hrana-
lega. — Hún er skemmtanasjúk
kórstelpa. Helen hlýtur að hafa
verið vitskerrt, þegár henni
kom til hugar að gera hana að
fjárhaldsmanni barnsins.
— Svo allt fer þá vel?
Hann brosti. — Ég geri ráð
fyrir því. Ætli hún verði ekki
fegin að láta öðrum eftir gæzl-
una? En ég verð að komast út
áður en rökkvár, Ailsa.
Hún beit á vör sér. — Ég
skal koma með þér.
— Ég verð að skipta um föt,
sagði hann. — Ég þarf að fara
út og líta á þetta allt.
Hún gekk í veg fyrir hann,
þegar hann gekk til dýra.
— Talaðir þú við stúlkuná?
spurði hún.
— Já'.
— Hvað sagði hún?
— Við hvað át'tu með þéss-
ari spurningu? Hvað sagði
hún?
— Já, hvað sagði hún, þegar
þú sagðir henni að hún hefði
verið útnefnd sem fjárhalds-
maður barnsins hennar Helen?
— Nei, farðu heldur heim.
Hann lagði áf stað skyridilega
niður tröppurnar, en nam stað-
ar eins og honum hefði skýndi-
lega komið eitthváð til hugar.
Þakka þér fyrir, að þú komst. |
Við sjáumst seinna. Svo fór I
hann.
Ailsa dró andann djúpt. Ned |
hafði á réttu að standa. Það ]
eina, sem skipti Símon máli var j
„Rauða land.” Hann þráði ekk- 1
ert annað.
Hún gekk að stólpanum, sem
hún hafði tjóðrað hestinn við
meðan merinirnir, sem unnu á
ÚTBOÐ
Fram'kvæmdlanefnd byggmgaráætldnar óskar
eftir tilboðum í mállnimgu utanhúss á steinflöt-
um sex fjölbýlishúsa í Breiðhol'ti.
Útboðsgögn verða afhent á skrifstofu F.B.,
Lágmúlla 9 frá kl. 9.00 miðvikudaginn 24.
þ.m. gegn 1000 kr. skilatryggingu.
Tilboð verða opnuö á sama stað þriðjudaginn
6. ágúst kl. 10 f.h.
F ramkvæmdanefnd
byggingaráætlunar.
Bifreiðaeigendur athugið
Ljósastffl’ingar og alil'ar ahnennar bifreiða-
viðgerðir.
BIFREIÐAVERKSTÆÐI N. K. SVANE
Skeifan 5. — Sími 34362.
20. júlí 1968
ALÞÝÐUBLAÐIÐ Jg