Alþýðublaðið - 28.01.1969, Qupperneq 6

6 Al^-ÝÐUBLAÐIÐ 28. janúar 1969
Um helgina hófust friðarviffræðurnar í París loks fyrir alvöru sftir
margra vikna þóf um lögun samningaborðsins og önnur slík atriði.
Menn vona að nú fari kannski eitthvað aff þokast saman í viðræðunum,
V en meðan stjórnmálamennirnir og embættismennirnir tala berjast her-
mennirnir austur í Víetnam, og hvíla höfuffin í höndum sér þegar tóm
gefst frá hildarleiknum. (UPI-mynd).
Æskulýösráö Kópavogs
Námskeið í Ijósmyndaiðju- leðurvinnu, radiovinnu, skák, snyrt-
ingu og framkomu, þjóðdönsum, fundarstjórn og fundarreglum
eru að hefjast.
Innritun og upplýsingar á sk'rifstofu Æskulýðsráðs Kópavogs
kl- 17—18 e.h. virka daga, sími 41886.
„OPID HÚS”
fyrir unglinga þriðjudaga, fimmtudaga kl 20—22,15 og laugar
daga kl. 20—23,30.
Æskulýffsfulltrúi.
Auglýsingasíminn er 14906
I'jóðlcikhúsið :
C A N D I I) A
Leikrit í þremur þáttum eftir
Bernard Shaw
Þýðandi: Bjarni Guðmundsson
Lcikstjóri: Gunnar Eyjólfsson
Leiktjóld og búningateikning-
ar : Lárus Ingólfsson
Einasta ein ástæða er líklegt að
hafi nægt Þjóðleikhtisinu til að
fara nú að sýna Candidu George
Bernard Shaws: að gefa Herdísi
Þorvaldsdóttur tækifæri til að leika
aðalhlutverkið. Er þetta nægjanleg
ástfcða, rétt að velja Herdísi í þetta
hlutverk — eða réttara sagt: hent-
ar hiutvcrkið Herdisi sem af ein-
hverjum ástæðum ltefur alltof lítið
notið í Þjóðleikhúsinu undanfarið?
Svo mikið er víst, að Candida Her-
dísar Þorvaldsdóttur varð ekki sú
geislandi kvenmynd, rnikla móðir
sem maður á að vænta í leiknum,
óliugnanleg kvenlýsing öðrum
þræði, ef ekki væri fyrir hennar
mikla þokka sem stafar á /leikinn
allt umhverfis hans. Candida hefur
þá liáða á valdi sínu séra Morell
og F.ugene Marchbanks, leikur sér
að þeim eins og köttur að mús,
grimmdin einungis tempruð af
blíðu hennar og. skilningi; það er
ek.ki F.ugene sem ævinlega „hefur
rétt fyrir sér” heldur Candida sem
alltaf veit betur en aðrir, skilur
hlutina náttúrlegum skilningi og
finnur innilega til þeirra. Hún ein
er óbreytt, söjn og jöfn að leikslok-
um. En það má spyrja hvernig
þeim séra Morell muni ganga að
reisa hjónaband sitt úr rústum leiks-
lokanna, livers konar hjónaband
það verði eftir að leiknum slepp -
ir ; og það má spyrja um erindi
Marchbanks út í nóttina. „Þau
þekkja ekki leyndarmálið í brjósti
skáldsinsj’ segir Shaw síðast orða
í leiknum, fullur með sjálfsdaður
eins og bæði fvrr og síðar. En er
það „leyndarmál” nokkurs vert?
Það má spyrja sem svo, þó það
væri kannski að taka leikinn í al-
varlegasta lagi. Candida er farsa-
kvnjaður skopleikur, bráðfyndinn
allt að ærslamörkum, skop ltans
helzt fast í hendur ,við vegsömun
konunnar í leiknum. I meðförum
Þjóðieikhússins við leikstjórn Gunn-
ars Eyjólfssonar var raunverulega
dregíð úr báðurn þessum þáttum
hans, leikurinn varð raunsæileg
stofukomedía, kímileg, notaleg þó
LEIKHÚS
hún vekti aldrei óviðráðanlegan
hlátur né sterka hrifning. Candida
Herdísar Þorvaldsdóttur varð fyrst
og fremst venjuleg kona, móður-
leg, forsjál og blíð — en hennar
sterka útgeislun hvert sinn sem hún
birtist á sviðinu, dáleiðandi máttur
hennar og fullkomið vald yfir karl-
mönnunum í leiknum varð ekki
ljós til neinnar hlítar í fyrri þátt-
ttm leiksins. Leikur Herdísar Þor-
valdsdóttur var þar fyrir mjög
vandaður, fágaðri en hann var blæ-
brigðaríkur, og virtist mér hlut-
verkið eflast og dýpka eftir því
sem á leið leikinn; bezt var Herdís
í þriðja þætti þar sem hún setur
þeim Morell og Marchbanks kost-
ina og þeir eru báðir óvefengjan-
lega fastir í neti hennar.
Erlingur Gíslason fór tneð séra
Jakob Mavor Morell, eiginmann,
Candidu, sem í senn er uppblásinn
poki og einlægur drengilegur mað-
ur. Vera má að meðalhóf skops og
samúðar hafi verið enn vandrataðra
en ella í þessari sýningu vegna þess
hve hún var hljóðlát og stillileg;
en mér virtist Erlingur rata það
allvel. Líkamlegt atgervi séra Mor-
ells var alveg ljóst í sýningunni,
hugsjónabelgingur hans framan af
og sjálfumgleði, hvort tveggja al-
veg einlægt, sýndi sig að vísu ckki
til sömu hlítar og örvænting hans
að leikslokum. En meiri tíðind-
um sætti í sýningunni mót-
hcrji séra Morells, Eugene Marsh-
banks sem Sigurður Skúlason lék.
Sigurður hefur áður komið vel og
drengilega fyrir á leiksviði, en
Marchbanks er ótvírætt hans bezta
hlutverk til þessa, teinungur af
manni, fjarska skrýtinn og skop-
legur, en teinungur af þvi tagi sem
ævinlega réttir sig upp aflur, ó-
brjótandi. Sigurður gerði skáldið
cins skrýtið og kvenlegt og verða
mátti án þess.að rjúfa raunsæismörk
leiksins, og vakti mesta kátínu í
sýningunni; einungis rödd hans
virtist full-einhæf og fábreytileg enn
sem komið eg, F.n ótvírætt vann
Sigurður sinn fyrsta umtalsverða
sigttr á leiksviði með þessu hlut-
verki.
Aðrir í leiknum eru Burgess fað-
ir C;yldidu, fársakarl sem Valur
Gí^lason sýndi skýrt og skilmerki-
lega og skemmtilega; séra Mill að-
stoðarprestur, Gísli Alfreðsson, sem
kannski hefði mátt vera ögninni
prestlegri: Próserpína vélritari, Jón-
ína Jónsdóttir sem áður hefur virzt
álitleg leikkona og lýsti líka frök-
en Prósperpínu með prýði. En var
ekki innskots-atriði þessara þriggja,
Burgess, Mills og Próserpínu, í
þriðja þætti þar sem þau koma
drukkin heim af samkomu, t dauf-
legasta lagi, ögninni of ónákvæm-
lega unnið?
Leiktjöld og búningar Lárusar
Ingólfssonar eru snyrtilegt verk og
þýðing Bjarna Guðmundssonar
mjög áheyrileg. Leikurinn vakti
enga hrifningu á frumsýninjfu, en
honum var vel og vinsamlega tekið
sem hann átti líka skilið. — O./.
Herdís Þorvaldsdóttir og Sigurður Skúlason,