Dagur - 28.09.1949, Page 7

Miðvikudaginn 28. sept. 1949
D A G U R
7
Kommúoisfa varðar ekkerí um mannkynssöguna né staðreyndir
Kennisefningarnar eru þeim
nægileg sönnunargögn
Brezkur þingmaður lýsir ömurlegu
andlegu ástandi í ungverskum
háskólum
Trégólfið í tialdinu.
Ameríski rithöfundurinn góð-
kunni, Alexander Woolcott, segir
frá því í endurminningum sínum
(While Rome burns), að dvöl
hans í Rússlandi á milli heims-
styrjaldanna hafi rifjað upp fyrir
honum sögu, sem gerðist á her-
námsárum hans í Frakklandi í
fyrri heimsstyrjöldinni. Það gekk
þá seint að afskrá herinn, eftir að
friður var saminn, og sumar
amerískar herdeildir dvöldu lengi
í Frakklandi eftir vopnahlés-
gerðina, því að mikil skriffinnska
var því samfara að koma öllum
heim. Woolcott var sjálfur í hópi
þeirra, sem heppnir voru og kom-
ust fljótlega heim. Hann kvaddi
þá félaga sína, sem dvöldu í tjald-
búðum í Frakklandi og bjóst ekki
við því að hitta þá þar aftur. Ári
seinna var hann á ferð á þessum
slóðum, og sá þá sér til mikillar
undrunar, að hluti af herdeild
hans bjó enn í tjaldbúðunum og
beið heimferðar. Hann lagði leið
sina á fund fornra félaga og hitti
einn þeirra að máli. Honum þótti
hafa dregist óhæfilega lengi að
senda hermennina heim og spurði
hvort lífið væri ekki heldur dauft
í tjaldbúðinui og vistin þar meira
en þreytandi. En hinn ameríski
hermaður, sem skriffinnskan og
seinlætið hafði skilið eftir, var
ekki seinn að svara: Nei, ónei.
Hér var ekki yfir neinu að kvarta.
Vistin í tjaldinu hreinasta lúxus-
líf. Þeir voru búnir að fá trégólf
í tjöldin! — Þannig var þessi eft-
irlátni hermaður orðinn svo sam-
dauna umhverfinu, að honum
fannst það orðinn lúxus, sem
flestum öðrum mönnum þykir
ganga harðrétti næst. Þetta smá-
atvik rifjaðist upp fyrir Woolcott,
er hann gisti Rússland síðar. —
Hann ferðaðist þar víða um land-
ið og sá margt. Hann var mjög
kunnur rithöfundur og blaða-
maður og valdhafarnir gerðu
margt til þess að sýna honum
bjartari hliðarnar á lífinu í Sovét-
Rússlandi. M. a. fékk hann tæki-
færi til þess að skoða margar
verksmiðjur, sem mjög voru
rómaðar i rússneskum blöðum og
kommúnistapressunni erlendis
fyrir góða aðbúð og nýtízku
framleiðsluhætti. Það bar oft við
á þessum skoðunarferðum um
verksmiðjur og fyrirtæki, að for-
vígismennirnir sýndu Woolcott
ýms þægindi, sem þykja sjálf-
sagðir hlutir í vestrænum lönd-
um, svo sem manneskjuleg
snyrtiherbergi fyrir starfsfólk,
kaffistofur o. s. frv., og nefndu
þessa hluti með sérstöku stolti,
sem sýnishorn af því, hvað hægt
væri að gera undir sósíalistisku
skipulagi. „Svona þægindi getið
þið ekki boðið verkamönnum í
hinum kapítalíska heimi,“ sögðu
þessir ágætu kommúnistar um
leið og þeir sýndu blaðamannin-
um hin hversdagslegu og frum-
stæðu þægindi. Þeim fannst ekk-
ert á skorta. Trégólfin í tjaldinu
voru þeim sönnun fyrir hóglífi og
þægindum. Þessir aumingja menn
vissu ekki betur, voru orðnir svo
samdauna umhverfinu og gegn-
sýrðir af áróðri kommúnista-
pressunnar, að þeir héldu að
hversdagsleg snyrtiherbergi væri
dásamleg sönnun fyrir ágæti hins
sósíalistíska skipulags undir for-
sjá kommúnista. Margir ferða-
menn, sem gist hafa Rússland,
hafa látið í ljósi undrun yfir þess-
um barnaskap rússneskra trún-
rðarmanna. Frumstæðir fram-
leiðsluhættir og lágmarksþægindi
eru í augum þeirra stórkostlegur
árangur af kommúnistískri
skipulagningu. Þetta fólk veit
ekki betur. Því er kennt það frá
blautu barnsbeini, að frumstæð-
ustu þægindi þekkist hvergi nema
í Sovétríkjunum. Utan Rússlands
sé öll aðbúð almennings á frum-
stigi og alþýða manna kúguð og
þrælkuð af kapítaliskum arð-
ránsmönnum, sem haldi henni í
fáfræði og þrælkun. Þessi skipu-
lagning fáfræðinnar í Rússlandi
er skýringin á því, hvers vegna
rússneskum mönnum er bannað
að ferðast til annarra landa, hvers
vegna rússneskir síldveiðisjó-
menn við ísland fá ekki að hafa
samneyti við fólk í landi er skip
þeirra liggja í höfn, og hvers
vegna rússneskir hermenn, sem
tóku þátt í sókn rússnesku herj-
anna inn í Þýzkaland, voru marg-
ir hverjir taldir hættulegir öryggi
ríkisins, er þeir hurfu heim, af
því að þeir höfðu séð með eigin
augum að lýsing valdhafanna og
kommúnistapressunnar á ástand-
inu utan Rússlands, var hvergi
nærri sannleikanum. Ástandið í
hinum ffjálsu löndum var ekkert
líkt því, sem þeim hafði verið
kennt. Það var allt annað og
betra.
Teórían markverðari en raun-
veruleikinn.
Það er skiljanlegt að rússnesk-
ur almenningur viti ekki betur.
Hann á þess engan kost að fræð-
ast um hið raunverulega ástand
í veröldinni. Honum er kenndur
marxistískur réttrúnaður með
móðurmjólkinni. Upplýsinga-
starfsemi er þjóðnýtt að vilja
valdhafanna. Ekkert frjálst blað
er til í landinu. Ekkert útvarp.
Öll upplýsingatæknin er notuð til
þess að halda því að fólkinu að
því líði betur en nokkru öðru
fólki í veröldinni, að valdhafarnir
starfi sífellt að velferð þess og
verndi það fyrir árásum gráðugra
kapítalista í öðrum löndum. Fólk-
ið fer að trúa því, að trégólf í
tjaldi sé merki mikilla framfara
og hárnark lífsþæginda, sem engir
dauðlegir menn geti veitt sér
nema þeir, sem búa við kommún-
istískt skipulag. Allt er þetta skil-
janlegt, þegar þeir ógæfusamir
einstaklingar, sem ekki vita neitt
um staðreyndir, eiga í hlut. Hitt
er með öllu óskiljanlegt í augum
vel flestra hugsandi manna, að
fjöldi manna í hinum vestræna
heimi, sem þekkir af eigin reynd
lífsþægindi og öi’yggi vestrænna
borgara, veit hvað er að gerast í
heiminum og hefur aðgang að
frjálsum upplýsinga- og mennta-
lindum, lætur ánetjast af þessum
miðaldalega og frumstæða áróðri.
Þessi er samt raunin á. í flestum
löndum hins vestræna heims, er
hópur manna, sem óskar einskis
frekar en kollvarpa hinu frjálsa
þjóðskipulagi og innleiða hið
austræna einræðiskerfi og alla þá
kúgun og formyrkvun, sem því
fylgir. Hvernig stendur á þessu?
Er þetta lakar gefið fólk en fólk
er flest? Trúir þetta fólk því í
raun og sannleika, að kúgunar-
skipulag kommúnismans sé
fremra hinu frjálsa skipulagi lýð-
ræðisþjóðanna? Hið furðulega
svar er, að greint fólk trúir þessu
í raun og sannleika. í þess augum
eru fræði Marx og Lenins og á-
róðurspésar kommúnista sterkara
sönnunargagn en staðieyndirnar,
sem blasa við augum þess daglega.
Á þessu eru sálfræðilegar skýr-
inga'r. Sumt fólk er þannig gert,
að teórían er því meira virði en
raunveruleikinn, réttrúnaðurinn
hin æðsta dyggð, hvernig svo sem
staðreyndunum er háttað.
Kommúnista varðar ekkert um
mannkynssöguna.
Fólk sem er haldið þessari sál-
sýki getur leiðst út í hinar fárán-
legustu bollaleggingar. Dæmin
um þær getur að líta daglega í
kommúnistapressu flestra landa.
Hér á íslandi ekki síður en annars
staðar. Þegar talað er um kúgun
við þessa menn, svara þeir eins og
daufdumbi maðurinn forðum: í
axarskaft. Þegar frelsi og lýðræði
er nefnt á nafn í eyru þeirra,
segja þeir í sama dúr: Hún lekur.
Þannig fórst „Verkamanninum“
okkar hér í vetur þegar Atlants-
hafsbandalagið var á döfinni. Rit-
höfundum blaðsins varð ekki
skotaskuld úr því að sanna að þar
væri um árásarbandalag að ræða.
Og sönnunargagnið var svo sem
ekkert ómerkilegt. Það var þetta:
Frá sósíalistisku ríki stafar aldrei
árásarhætta. Það stendur í fræð-
unum. Sovíet-Rússland er sósíal-
istiskt ríki. Ergo: Frá því stafar
ekki árásarhætta. Allt tal um
varnarbandalag er þess vegna út
í bláinn. Atlantshafsbandalagið er
)ess vegna árásarbandalag, sem
stefnt er gegn hinum friðelskandi
Sovétþjóðum! Menn þurfa að
setja sig í sérstakar stellingar til
Dess að slcilja þennan hugsana-
gang og þessa röksemdafærzlu. —
En staðreynd er, að sumt fólk er
þannig af guði gert, að því finnst
þetta vera rétt og gott Þetta fólk
varðar ekkert um örlög baltnesku
landanna, Finnlands, Tékkó-
slóvakíu, Rúmeníu, Ungverja-
lands, eða Albanlú. Sagan og
staðreyndirnar eru hlutir, sem
því kemur ekki við. Ur því að
hin marxistísku fræði segja, að
sósíalistískt ríki sé aldrei árásar-
ríki þá hlýtur það að vera svo,
hvað svo sem líður atburðum
mannkynssögunnar. Þetta er
sama fólkið, sem lofar hástöfum
fátækraframfæri Sovétstjórnar-
innar, en hefir aldrei heyrt getið
um þrælahald rússneska ríkisins,
finnst frelsið hvergi meirá én þar
og hefir aldrei heyrt getið um
Lubianka fangelsið í Moskvu eða
rússnesku leynilogregluna, dá-
samar „hvíldarheimili" verka-
manna í Krímskaga, en afneitar
fangabúðunum í Síberíu og telur
þýzk-rússhesk'á leynisamninginn
1939, þar sem landræningjarnir
skiptu með sér löndum fjögurra
frjálsra þjóða, hina gíæsilegustu
sönnun fyrir ffiðarvilja Sovét-
valdhafanna.
Innsýn í myrkviðiim.
Hinn kunni brezki þingmaður
og rithöfundur, Vernon Bartlett,
hefir í sumar ferðast mikið um
,,alþýðulýðveldin“ svokölluðu, þ.
e. leppríki Sovét-Rússlands. —
Hann hefir flutt erindi um ferðir
sínar í brezka útvarpið að und-
anförnu. Þessi erindi eru glögg
og greinargóð lýsing á því,
hvernig hugsunin íormyrkvast,
þegar járntjald kommúnismans
er fellt yfir höfuð frjálsra þjóða,
hvernig manneskjan umsnýzt frá
veru, sem leitar þekkingar. og
sannleika, í alltjátandi bókstafs-
trúarþræla, sem hvergi hvika frá
hinni einu og sönnu rétttrúnaðar-
línu frekar en æstustu miðalda-
munkar. Vemon Bartlett lýsir
heimsókn í ungverskan háskóla
nú í sumar. Er þar að finna gott
sýnishorn af hinni nýju mann-
tegund, sem kommúnisminn er
að skapa, — manntegund, sem
hrindir kynslóðunum aftur á bak
um árhundruð á þróunarbraut-
inni, fetar þróunina frá dýri til
frjálsborins manns til baka. Þessi
kunni brezki þingmaður segir
fyrst frá því, að ungversku stú-
dentarnir hafi haft ýmsar spurn-
ingar á reiðum höndum. Segir
síðan: „Áður en eg svaraði spum-
ingum þeirra, gekk eg um lesstof-
una til þess að sjá, hvers konar
bækur þeir væru að lesa þar á
lesstofunni. Nær því hver einasta
bók kom frá Rússlandi og greindi
frá viðhorfi Sovétvaldhafanna til
heimsstjórnmálanna. Ef eg nefndi
Indland sem dæmi um það, að
brezk nýlenda hefði fengið sjálf-
stjórn og fullveldi, sögðu þeir að
Indland væri fásistaríki. Ef eg
sagði að Bretar hefðu það traust
á dómgreind fólksins í landinu,
að þeir teldu rétt og óhætt að
leyfa hverjum, sem vildi, að gefa
kost á sér til þingsetu, sögðu þeir
að þetta væri það sama og að örva
fasistísk öfl í landinu. Þegar eg
hélt því fram, að það væri hollara
og betra, að hafa dagblöð, sem
stundum prentuðu óábyrgar
greinar, heldu ren að hafa ein-
göngu blöð, sem ekkert prentuðu
annað en það, sem ríkisstjórnin
vildi að fólkið læsi, sögðu þeir,
að þetta gæti svo sem átt við í
Bretlandi, en ells ekki í Ung-
verjalandi, sem væri „alþýðulýð-
veldi“ og þar af leiðandi hlyti
stjórn landsins jafnan að hafa rétt
fyrir sér. Þegar eg skýrði frá því,
að í Bretlandi hefðum við trygg-
ingarkerfi, sem næði til allra
þegna landsins, en í Ungverja-
landi næði tryggingarkerfið að-
eins til lítils hluta af þjóðinni,
sögðu þeir að engin ástæða væri
til þess að veita því fólki aðgang
að tryggingum og öryggi, sem
hefði barist gegn því að koma
slíkum réttarbótum á.
Enginn ncisti af sjálfstæðri
hugsun.
Eg ræddi við þessa stúdenta
lengi. Þetta voru elskulegir ungir
menn og þeir voru svo kurteisir,
að þeir -reyndu að dylja vantrú
sína er orð mín komu ekki heim
við kenningar þeirra Marx og
Lenins. Eg hefi sjaldan séð
myndarlegri hóp ungra manna,
en eg hefi heldur sjaldan hætt
viðræðum í þyngra skapi og með
meira vonleysi. Þetta er unga
fólkið, sem á að verða embættis-
menn kommúnistaflokksins og
trúnaðarmenn ríkisins og eg gat
ekki orðið var við nokkurn neista
(Framhald á 10. síðu).
Móðgaður sakleysingi