Dagur - 22.12.1962, Page 20

2U
• ~ l
JÓLABLAÐ DAGS
læðingi. Var eyjan eitt blómahaf
yfir að líta og því ríkulega á borð
borið.
Lýkur nú liér að segja frá þeim
mæðgunum tveim. En fögnuður
minn yfir að Iiafa farið út í eyna,
býr mér enn í geði.
KLETTA-MJÖLL
En ég lofaði einni sögunni enn.
Það er saga af glóbjartri, vetur-
gamalli gimbur, sem hlaut nafnið
Mjöll, undir eins lambið. En síðar
lengdi ég nafn hennar og kallaði
hana Kletta-Mjöll.
Sagan af Kletta-Mjöll gerðist vor-
ið 194.5. Það vor fluttist ég búferl-
um að Breiðuvík á Tjörnesi.
Árið áður voru höfð fjárskipti í
nokkrum hreppum í Þingeyjarsýslu
vegna mæðiveiki. Einn þeirra
hreppa var Tjörneshreppur. Ég
fékk í rninn hlut fjörutíu og eina
gimbur. Fóðraði ég hópinn minn
vel um veturinn heima á Héðins-
höfða og rak hann síðan út í Breiðu-
vík um sumarmálaleytið. Milli
Héðinshöfða og Breiðuvíkur er um
fimmtán til sextán kílómetra vega-
lengd.
Sjálfur hafðist ég við að mestu á
Héðinshöfða fram að íardögunum.
Ég hafði verið svo lánsamur, að
ein gimbrin mín reyndist rakin for-
ustukind, — svo stjórnsöm og veður-
glögg, að það var langt fram yfir
það, sem ég hafði áður Jrekkt. Þótt-
ist ég því öruggur um, að hópnum
mundi vel borgið undir umsjá og
leiðsögn Gullkrögu litlu, en svo hét
gimbrin.
Líður nú fram að livítasunnu.
Ég hafði hugsað mér að fara til
Húsavíkur á hvítasunnudag og vera
þar við messu, en um morguninn
var (ill messutilhlökkunin rokin út
í vcður og vind. örsökin til þess
var sú, að mig hafði dreymt grun-
samlega mikið út í Breiðuvík um
nóttina. Heldur var það að vísu
ruglingslegt, sem mig dreymdi, en
yfir því öllu var samt þessi þving-
andi, geigblandni svipur, sem ég
kannaðist orðið svo vel við, og
hafði ætíð verið mér óbrigðult tákn
þess, að eitthvað athugavert væri að
gerast í vökunni.
Er ekki að orðlengja það. að ég
lagði á liest minn og reið út í
Breiðuvík.
Þegar ég kom á liæðina vestan
við bæinn, var Gullkraga litla þar
fyrir með stallsystur sína — nema
eina. í hópinn vantaði litlu gimbr-
ina, sem ég nefndi Mjöll.
Er skemmst frá því að segja, að
ég leitaði allan daginn og alveg
fram að háttatíma. Fór ég mjög
víða, en leitin bar sarnt sem áður
engan árangur. Ég kom í Voladal,
ég kom í Ketilsstaði og ég kom
tvisvar í Sandhóla. Hvergi spurðist
neitt til Mjallar litlu. Á Sandhól-
um bjuggu tveir bræður — þeir
sömu og þar búa enn, Bjartmar og
Sigfús Þór Baldvinssynir. Þegar ég
kom í Sandhóla í seinna skiptið
mæltist ég til þess við Bjartmar, að
hann gengi norður að sjónum og
svipaðist um meðfram sjávarbjörg-
unum, ef ske kynni, að gemlingur-
inn væri þar annað hvort lifandi
eða dauður. Bjartmar tók vel í
þetta, enda maður mjög greiðvik-
inn.
Að lokum gafst ég upp við leit-
ina og fór nú að hugsa til heimferð-
ar, en vildi þó aðeins konia við á
Sandhólum, þó að það væri ögn úr
leið. Fqr ég eftir sjávarbökkunum
vestur, því að það var skennnsta
leiðin. Þegar ég kcm dálítið vestur
á bakkana, sé ég hvar Bjartmar
kemur á móti mér. Kallar hann til
mín og segir, að gemlingurinn sé
fundinn. Segist hann hafa heyrt
kindarjarm og gengið á hljóðið,
Kveðst hann ekliij lengi hafa vitað
hvaðan jarrnurinn kom. Um síðir
kvaðst hann jró hafa komið auga á
kind á bergsyllu einni lítilli, hátt
uppi í björgunum. Muni hun búin
að vera þar lengi og komist hún
hvorki aftur né fram,
Fórum við Bjartmar nú heim í
Sandhóla og þáði ég þar lnessingu
í annað sinn þann daginn. Fékk ég
þá bræður í lið með mér að reyna
að ná gemlingnum. Gengum við
norður á bergið og höfðum með
okkur reipi og ýmsan útbúnað ann-
an. Seig Sigfús niður á sylluna og
hyggst að hafa hendur í gemlingn-
um, en hann var eldstyggur og gat
varið sig í snarbrattri urðarskriðu
framan við sjálfa brúnina. Var
kindin svo villt, að ekki var annað
sýnna, en hún mundi steypa sér
fram af jxi og jregar.
Skerðing nokkur eða ávali var á
einum stað upp frá syllunni. Datt
okkur í hug, að ef til vill mætti tak-
ast að fá kindina til jress að hlaupa
þar upp. Varð það að ráði, að ég
lilypi heim í Sandhóla eftir möl-
brjót. Fékk nú Sigíús hann í liend-
ur og hjó hann nokkra stalla í berg-
ið svo hægt væri að ná þar betri fót-
festu.
En hvernig sem Sigfús fór að, þá
gat hann ekki fengið gemlingsang-
ann til þess að hlaupa á bergið. Ég
stóð í berginu uppi og var aðeins
jrögull áhorfandi. En allt í einu
verður mér litið austur á bakkana
og sé ég þá, að fáeinir gemlingar
konia Jrar að austan og stefna í átt-
ina til okkar. Þeir renna í spora-
slóð, og þekki ég, að Gullkraga litla
fer þar fyrir. Sé ég að hún hinkrar
við, Jregar hún sér okkur Bjartmar.
Dettur mér þá það snjallræði í hug
að hlaupa fyrir hópinn og reka
liann vestur bjargbrúnina þannig,
að Mjiill litla geti séð til ferða hans.
Þetta hreif. Því að þegar Mjöll
sér hópinn uppi á berginu, tekur
hún hart viðbragð, jarmar hátt og
hvellt og rennir til stökks upp berg-
ið. Snarmennið Sigfús Þór var Jrar
nærri og renndi einnig til stökks
upp bergið og gat stutt liendi við
Mjöll um leið og hún þurfti mest