Dagur - 22.12.1962, Síða 21

J ÓLABLAÐ DAGS
21
með í brúninni. Fögnuðu stallsyst-
urnar henni vel, einkum Gullkraga.
Skoðaði hún Mjöll litlu í krók og
kring, tók síðan á rás og hvarí með
liópinn sinn allan til heiðar.
Þá hef ég nú lokið sögunum
þremur, sem ég lofaði. Ég hef haft
garnan af að rifja þær upp, af því
þær fara allar vel og geymast mér í
minni einkum vegna þess. Það er
m'eira en hægt er að segja nm allan
þann sagnafjölda, sem alltaf er að
gerast víðsvegar um hin íslenzku
heiðalönd. Margur fjallgöngumað-
urinn hefur séð þær sögur skráðar
skýru letri á skinin bein.
Einkennilegt við þessar sögur
mínar er — að mér finnst — sú dul-
arfulla og táknríka aðvörun eða vís-
bending, sem átti sér stað í öll
skiptin. Það virðast vera miklar lík-
ur til, að ég hafi átt þar að ein-
hvern verndaranda — einhvern
ósýnilegan förunaut, og þarf ég
raunar engum getum að því að
leiða, því að svo oft hef ég orðið
návistar hans var og notið aðstoðar
hans, bæði fyrr og síðar. Ég veit
ekki hver hann er eða hvaðan hann
kemur, en hitt veit ég, að hann Iief-
ur ofið einn sterkasta þáttinn í lífs-
gæfu mína.
Það fæ ég aldrei fullþakkað.
Ég sprakk ekki á
Framhald af bls. 16.
„Siiillingurinn er að hvíla sig,“ sagði
konán. „F.ða haldið þcr að þetta sé dósa-
verksmiðja,.maður minn?“
„Néi,“ sagði ég, en ég lnigsaði mitt, því
hahrl var nýbúinn að spila rímnalag eftir
Jón Leifs.
Seinna komst ég að því að konan hafði
ekki tíéinlfnis vcrið að gera gríh að ntér.
Sníllingarnir fara fram milli dúra til þ'esS
að þurrka af sér svitann, kokhreinsa sig
(sörigvarar) og þessháttar dullumdúll. Ég
biði ekki í þá á togara: „Augnablik, skip-
sljiiri, en nú cr ég búinn að liausá í þrjár
mínútur og þarf lram í lúkar áð kasta
mæðinni.“
Músíkferill minn hefur kannski ekki
verið beinlínis sögulegur en hann hefur
verið lærdómsríkur. Nokkrum mánuðum
eftir að ég gekk í Tónlistarfélagið fór mig
að gruna að ekki væri allt með íelldu með
þjálfun mína. Allir sannir témlistarunn-
endur kannast við orðtakið „þjálfað
músíkeyra". Þessi eða hinn hefur „þjálfað
músíkeyra", og þykir það svo sjálfsagt í
Tónlistarfélaginu að maður hafi eyrun í
lagi að maður spyr ekki um þau frekar en
á hundi. A fjórða konsertinurh seiri var
lluttur á eftir að ég var löggiltur, þóttist
ég finria meinið. Þjálfun mín sótti í vit-
lausan farveg. Það var ekki músíkeyrað
sem harðnaði við hverja raun heldur
kvefevrað. Eftir ljóra konserta var svo
komið að ég gat greint barkabolgu á sex-
tíu metra færi og ráðið þyngd nianna upp
á gramm með því að láta þá hnerra á
hnakkann á mér.
Reynsla mín hefur kennt mér að góður
konsert ber nærri alltaf upp á góða inflú-
ensu. El ég væri vasaklútaframleiðandi,
þá mundi ég hafa sérstakan mann á nrin-
um snærum sem gerði ekkert anriað en
fylgjast með auglýsingum um hljénnleika-
liald. Hugsum okkur að hann kæini inn
til mín og segði: „Ég sé í Dcgi að karla-
kórinn Glymur ætlar að syngja í kvöld."
„Ollræs," mundi ég segja. „1 dag gefum
við frí.“
Hugsum okkur aftur á móti að Callas
auglýsti liljómleika með aðsfoð Þáls Is-
ólfssonar. (Ég á við að l’áll aðstoðaði liana
við að semja auglýsinguna.)
Þá skylduð Jrið sjá vasaklútafabrikku
taka sprett.
Þetta með konsertana og flensuna er
Jrví raunalegra sem Jrað Jrykir liræði-
Iimminu
lega dórialegt að hósta á konsert. „Hann
hóstar á konsért," er eitthvað Jrað frurita-
lcgásta sem hægt er að segja um fínan
mahn, enda létu finir menn irekar drepa
sig en hóstá á konsertum.
Einu sinni féll Jrað í minn hlut að
hjálpa manni sem fór með lungnabólgu
á konsert. Hann var með fjörutiu og eitt
stig á celsíus og fór hækkandi. Allt í einu
grípur haiin dauðahaldi í handlegginn i
mér og hvíslar: „Ég þarf að hósta. í guð-
anria bænum gerðu eitthvað."
„Rólegur!" segi ég og þríf vasaklútirin
mirin og treð honum upp í liann.
Litlu seinna grípur hann aftur í hand-
legginn á mér og Stynur (fremur þvögiu-
lega eins og gefur að skilja): „Hjálp!
Hnerri! Fljériur!"
„Rólegur!" segi ég og þríf trefilinn
rhinn og treð honum upp í harin,
En áður en lauk, mátti ég troða hattin-
um inínum upp í liann líka.
Ég nefridi snennna í Jressu spjalli að
klassísk músík væri göfgandi. Það er eitt
í mörgu að Jrar sem klassisk tónlist er á
ferð á maður sjaldan á liættu að lenda t
liandalögmálum. Nefnið mér eitt dæmi
Jiar sem dvravörður Tónlistarfélagsins eða
varamaður hans hefur verið sleginn í rot,
og ég skal nefna vkkur tíu dæmi frá dæg-
urlagasamkömum Jrar sem ekki einungis
dyrávörðtirinn hefur verið rotaður í
fyrstu lotu heldur Hka luisvörðurinn og
útkastarinn og hljómsveitarstjórinn og yt-
iilögreglujjjórininn og bæjarfógetínn, svó
að maður telji bara toppariö. Það væri
öðruvfsi uitt að litast á dægurlagasainkom-
um Islendinga ef gestirnir ættu Jrað yfir
höfði sér að sinfénriuhljómsveitin kæmi
og spilaði fvrir þá.
„En get ég J>á," heyri ég einhvern segja,
„orðið göfugur eins og [jú ef ég vendi
mínu kvæði í kross og set Simba sjómann
í þurrkví og byrja til dæmis í. staðinn að
raula krómatískar fantasíur og lúgur?"
„Vissulega, góði minit," segi ég og
klapjja á kollinn á honuni. „En ég \ il
samt eindregið ráðleggja þér að byrja á
Jjví að læra lófatakið."
Og það er heilræði sem stendur fyrir
sfnu. Maður lcs í blöðunum að þessunt
eða hinum snillingnum hati verið tork-
unilar vcl fagnað og að honuin hafi verið
Jjakkað með dynjandi léjfataki. Gott og
vel. Hitt er öllu éiskemmtilegra afspurnar