Dagur - 22.12.1962, Síða 24

24
JÓLABLAÐ DAGS
var dúðuð eins og fært þótti, áður
en hún lagði af stað. Var þá nokk-
uð liðið á vöku, er haldið- var út úr
Flateyjardalnum í vaxandi illfærð
og harðneskjuveðri. Gekk þó allvel
ferðin út á Stakkshornið og veittist
þeim félögum auðvelt að rata, þó
að dimmt væri bæði af liríð og
náttmyrkri, enda voru þeir nákunn-
ugir leiðinni, þekktu næstum því
hverja þúfu og hvern stein. Leiddu
tveir Sigurbjörgu, en einn fór fyrir
og mun það hafa fallið í hlut jons
Hrólfs, enda var hann óumdeilan-
lega fararforingi.
Á leiðinni austur yfir höfðu þeir
félagar ráðið ráðum sínum um
Iiversu haga skyldi förinni fram af
Stakkshorninu og skipt með sér
verkum til þeirra hluta. Varð þar
því lítil töf, enda veitti ekki af tím-
anum, því að ískyggilegastir voru
Forvaðarnir, eins og lýst hefur
verið.
Skipti nú engurn togurn þarna á
brún Stakkshornsins, að lóðar-
strengnum var rennt niður hjarn-'
skaflinn, efri endi hans festur fyrir
klettsnibbu og kom einn sér þar
fyrir, til tryggingar því, að binding
strengsins ekki sviki. Annar staul-
aðist niður skriðuna, studdist við
brekkuna rneð annarri hendi, en
hélt um færið með hinni. Þegar
niður kom festi hann færinu við
stein og hélt þar sjálfur við. Var
ljósmóðurinni nú sagt að fara líkt
að og sá, sem fyrstur kleif niður og
gerði hún það. Var hún svo vel bú-
in, jafnt á höndum og fótum sem
annars staðar, að ekki sakaði, þó að
hún rynni hægt eftir hjarninu.
Með haldi sínu um strenginn
tempraði hún lnaða skriðsins, svo
og með mannbroddunum, sent hún
hafði á fótunum, en íylgdarmaður-
inn, sem niður var kominn, beið
þess albúinn, að taka á móti henni.
Verður að fullyrða, að þessari ungu
konu hafi ekki verið fisjað saman,
að hún skyldi ráðast í þetta, en
auðvitað var henni kunnug leiðin
og svo hafa þau öll vcrið búin að
þrautræða þetta á leiðinni. Og
ómeidd komst Sigurbjörg ljósmóðir
niður í fjöruna.
Síðastur fór Jón Hrólfur niður
lijarnið og hafði þá ekki við neitt
að styðjast, nema broddstafinn sinn
og eiginn ramleik. Figi að síður
komst hann klakklaust og þótti það
vel af sér vikið.
Svo stóðu þau þá þarna, öll fjög-
ur í fjörunni, liarla fegin þeim ár-
angri, sem náðst hafði, en nú beind-
ist athygii þeirra að sjónum og
möguleikunum til að komast fyrir
Forvaðana. Fljótt var augljóst, að
mjög var að fallið og hófst nú um-
ræða unr, hvað gera skyldi. Með
engum hætti varð upp kornizt. á
hleinarnar og var því aðeins urn
tvo kosti að velja, bíða eftir útfall-
inu, eða vaða sjóinn framan við
klettana. Hvorugt var fýsilegt.
Hvergi var skjól til að skjóta sér í
og engin vægð í veðrinu. Hver gat
svo vitað, nema bráð-lægi á Ijós-
móðurinni heim að Kussungsstöð-
um. Það var raunar líklegast.
Ekkert verður fullyrt um það,
liver átti uppástungu að því, sem til
bragðs var tekið og jafnað mun því
hafa verið til fífldirfsku. Böndin
hafa þó borizt að fararstjóranum og
er jafnlíklegt, að sá kostur hafi ver-
ið betri, sem tekinn var, sem sé að
vaða framan við og bera Ijósmóð-
urina á bakinu.
Ekki er vitað hvernig þeir skijrtu
þessu með sér, en tveir gengu með
hliðum burðarmanns til stuðnings
og hlífðar gegn öldukasti og útsogi.
Fara ekki af því greinilegar sögur,
hvernig þetta fór fram, en kvisazt
hefur, að nærri hafi legið, að illa
færi. Allt um það komust þau öll
lieilu og liöldnu fyrir báðar hlein-
arnar, en sjóblaut voru þau mjög
og hrakin, er þessu var lokið. Vildu
þau aldrei segja nákvæmlega frá
þessurn atburði, en það styrkti
menn í grunseindum um, að þau
hefðu verið liætt stödd, þó að allt
slampaðist af.
Frá Kaðalstaðakróki austanvert í
Hválvatnsfirði var nú eftir um sjö
kílómetra löng leið inn að Kuss-
ungsstöðum. Færðin var orðin þung
og alltaf töluvert hart í veðri, en
nú var til mikilla muna skárra, að
eiga undan því að sækja. Háskaleg-
ast var, hve föt öll frusu, og olli það
nú mestum vandkvæðum. Öll kom-
ust þau þó á leiðarenda ókalin og
heil á húfi. Má nærri geta, að þeiin
vár vel fagnað, enda fannst öllum
þau úr helju heimt. Jón Hrólfur og
félagar hans voru enn allvígalegir
og þótti á þeim sannast, að þeir léti
sér fátt fyrir brjósti brenna. Ljós-
móðirin var að vísu orðin þreytt og
þau öll nokkuð hrakin, en hún náði
sér furðu íljótt og gat sinnt skyldu-
starfinu. Sængurkonunni leið eftir
atvikum vel og dóttirin fæddist
henni að morgni næsta dags, eða fá-
um stundum eftir að ferðafólkið
bar að garði. Hafði ferð þeirra fé-
laga staðið yfir réttar átta klukku-
stundir, en nokkur meiri liluti þess
tíma að sjálfsögðu fallið heimleið-
inni. Varð för þeirra allfræg og
þótti liafa tckizt giftusamlega.
Nú hafa þessar norðurbyggðir
verið í auðn um skeið og hæpið, að
þar verði numið land að nýju. Þarf
því enginn framan að brjótast yfir
Stakkshorn eða vaða fyrir framan
Kýrlækjarhellur, eins og Jón Hrólf-
ur og kappar hans.
★
*