Dagur - 22.12.1972, Qupperneq 25

JÓLABLAÐ DAGS
25
ar og kíkti. Þetta vatn var aftur á
móti næstum því ferkantað, álíka
stórt og Hestvatn hér í Hólasókn.
Rétt fyrir vestan það var annað
vatn, svipað að stærð og lögun, ein-
ungis lágur urðarás, á að gizka 4—*6
rn breiður aðskildi þau. Allt um-
hverfis vötn þessi voru fannir, en
ásinn var snjólaus. Ég tók mynd af
austara vatninu. Og brátt kom ég
auga á fjórða vatnið, það var lyrir
norðvestan hin, kippkorn í burtu.
Það var mjög 1 ítið, sporöskjuIagað,
snjór í kring. Öll voru viitn þessi
himinblá, jafnvel dimmblá, þþ
einkum við skaflarendurnar, og
unaðslega fögur í björtu sólskin-
inu. Ég var staddur í um það bil
1000 m hæð yfir sjávarflöt. Það var
gaman að vera svo hátt uppi og
kíkja á fjöll, fell og hálsa. í há-
norðri gat að líta Kerlingu, hæsta
fjall norðanlands, 1538 m, nær
Djúpadalsfjöllin, en í norðaustri
Vaðlaheiði, Kaldbakur og fleiri
fjöll þar um slóðir; og allt var þetta
tignarlega og fagra landslag, bæði
nær og fjær, uppljómað af yndis-
legu sólskini og kyrrð og blíðu. Á
suðurbrún Djúpadals er lágur grjót
ás; nyrzt á honum er varða um 1 \/,
m á hæð. Mér sýndist hún vera afar
gömul, og ég sá ekki betur en að
hún hallaðist ofurlítið til norðurs
að ofan. Jafnvel grjótið lætur und-
an síga þegar byljir og illviðri berja
það utan fleiri daga ársins, öld eftir
öld. Varða þessi mun hafa verið
leiðarvísir, því að á fyrri tímum og
fram yfir síðustu aldamót, fóru Ey-
firðingar og Skagfirðingar stund-
um gangandi, bæði sumar og vetur,
jjarna yfir Nýjabæjarfjall á milli
Ábæjar og Kambfells.
Þegar ég hafði staðið þarna um
stund, kíkt og tekið myndir, hélt ég
leiðar minnar, stefndi í suðvestur,
í áttina að botni Öxnadals, en
bano-að var ferðinni heitið. Brátti
1 D
kom þar, að eigi sá ég fannir tim”
sinn, en við tóku urðir og eggja-
grjót á stóru svæði, og síðar eru þau
til álíka á þessum mikla fjallgarði.
Þar sézt ekki stingandi strá, og eigi
fugl né ferfætt dýr. Þar ríkir eilíf
þögn, líkt og í gröfum framliðinna.
Þarna fyrir sunnan og vestan vötn-
in er það hrikalegasta landslag, sem
ég hefi augum litið um mína ævi-
daga, og ég held, að óvíða á íslandi
sé annað eins að sjá. Hér og þar
standa geysistórir steinar, sumir
flatir að ofan, þeir voru eins og
dálítil hús, aðeins toppmyndaðir.
Á stöku stað teygðu sig mjóir stein-
drangar upp úr auðninni. Ti! að
sjá voru sumir þeirra eins og risa-
vaxnir menn á verði. Sums staðar
varð ég að klilra niður í gjótur,
sem voru svo djúpar að þær náðu
mér í mitti og upp undir hendur.
Þessi stórkostlegi tröllavegur tafði
mjög för mína, og var auk þess afar
viðsjáll, hættan lá í leyni við hvert
fótmál, á hverju augnabliki gat ég
fallið, skemmt kíkinn (er ég bar
einlægt um hálsinn), brotið mynda
vélina, stafurinn farið í tvennt, og
það sem auðvitað verst var, bein-
brotnað, og j)á hefði ég nú verið
illa staddur, aleinn uppi á regin-
fjöllum, óraveg frá byggð og allri
mannlegri hjálp. En allt fór vel, ég
komst slysalaust yfir torfærurnar.
Það er trúa mín, að æðri máttur
hafi styrkt mig og stutt á þessari
erl'iðu og hættulegu för. Ég kom að
h.cllu einni heljarmikilli. Mér virt-
ist hún liggja lágrétt á jörðinni, eða
jrtd sem næst; hún var eins stór og
meðal stofugólf. Á henni miðri
lágu nokkrir smásteinar, engu lík-
ara en jjeir hefðu j>ar lagðir verið
daginn áður, munu þó sennilega
vera búnir að hvíla á hellunni síð-
an í lok ísaldar. Einnig var Jrar
ofurlítið af möl og sandi. Hellan
var rennislétt að ofan. Mér kom til
, hugar, á meðan ég stóð jjarna og
*virti fyrir mér JjeLta furðuverk
skaparans, að á því hefði vel mátt
halda ball, sópa auðvitað grjótinu
af gólfinu áður, og svo gátu áreið-
anlega 14 pör farið af stað og dans-
að polka, ræla og valsa af hjartans
lyst í blessuðu sólskininu.
Þegar ég hafði gengið um hríð,
kom ég aftur á snjó mikin; hann
lá í boga lrá norðaustri til suðvest-
urs, vestan í ár einum ferlegum,
sem er rétt hjá dragi Vaskárdalsins,
en sá dalur gengur úr Öxnadal suð-
austur í hálendið, er mynni hans
skammt út og yfir af Bakkaseli.
Það er skuggalegur dalur. Ég gekk
lengi, lengi eftir fönninni, hún var
óralöng, um tíma var ég næstum
því farinn að halda að hún væri
endalaus. Þar kom jró um síðir að
ég steig aftur á snjólausa jörð. Ekki
tók ])á betra við, enn varð ég að
ganga langa stund yfir leirflög,
urðir og eggjagrjót. Það var komið
undir sólsetur er ég loks nam staðar
hjá vörðu einni, sem er á fjallinu
austan við Öxnadalsafrétti, stutt
frá botni hans. Tákmarkinu var
náð, ég var kominn á leiðarenda.
Ég var orðinn ofurlitill landkönn-
uður. Varðan er ríflega 2 metrar á
hæð, en mjó. Spölkorn norðar, á
að gizka 100 m, er önnur varða
álíka stór. Vörður þessar munu
hafa verið hlaðnar fyrir um jrað bil
40 árum, þegar mælingar fóru
þarna frarn, sem kenndar eru við
herforingjaráðið danska.
Ég fékk mér sæti (og auðvitað
var Jiað steinn) og borðaði ])að sem
eftir var af nestinu. Síðan reisti ég
stafinn minn súnnan á vörðuna og
tók mynd af þéim. Aðra ljósmynd
tók ég svo áf öræfunum austan og
sunnan við botn Öxnadals. Ég tók
5 myndir alls í ferðinni.
Þarna af fjallinu er geysivítt út-
sýni til suðurs og vesturs, og það er
bæði tignarlegt og fagurt. F.g greip
kíkinn og leit í allar höfuðáttir
náttúrunnar. Miðhálendið blasti