Dagur - 16.04.1982, Blaðsíða 9

BAKN /W-\ ONININ
Heiðdís Norðfjörð:
Hæ krakkar!
Gaman var að fá söguna um afmæli Margrétar frá henni
Rósfríði. Myndina teiknaði hún Iíka sjálf. Svo sendi
Þórey Árnadóttir okkur þessa líka finu mynd af ávaxta-
körfu. Yerið þið nú dugleg að skrifa og munið, að lita
ekki myndirnar.
iJtli .,i„i
- Komum inn í hann,
sagði Finnur.
Það vildi Fúsi gjarnan.
Svo settust þeir inn í bflinn.
- Æ, sagði Finnur, - það
stendur gormur upp úr sæt-
inu, hann stingur mig.
- Ó,æ,þaðerlíkagorm-
ur í mínu sæti, sagði Fúsi.
Svo tóku þeir gormana úr
sætunum og þá var ágætt að
sitja í þeim.
- Húrra, sagði Finnur, -
hvert eigum við að aká?
- Við skulum fara upp
æi sveit, í þykjustunni,
sagði Fúsi.
- Má ég vera bflstjóri á
eftir þér? bætti hann við.
- Frá, frá, frá, annars ek
ég á, hrópaði Finnur. Svo
studdi hann á flautuna.
Ö,Ö,Ö, heyrðist í litla
græna bflnum. Hann hafði
ekki áttað sig á þessum
ósköpum. Svona hafði eng-
inn ekið honum áður.
Strákarnir veltust um af
hlátri, þeir höfðu aldrei
heyrt jafn vesældarlegt
flaut.
- Er það nú flauta,
stundi Fúsi milli hláturkvið-
anna.
- Heyrðu, nú veit ég
hvað við skulum gera, sagði
Finnur. - Við skulum svo
bflinn okkar og gera hann
fallegan.
Litli græni bfllinn varð
glaður er hann heyrði
þetta. Nú var hann ekki
lengur einmana. Hann átti
rneira að segja að verða
fallegur aftur.
- Flautaðu aftur, það er
svo fyndið að heyra það,
sagði Fúsi. Finnur studdi
aftur á flautuna.
En nú var komið annað
hljóð í strokkinn. Nú
heyrðist ekki lengur ö,ö,ö,
nei, það heyrðist bara glað-
legt bibb, bibb, bibb.
Litli græni bfllinn var
orðinn svo glaður.
Þeir Finnur og Fúsi
þvoðu burt öll óhreinindi af
honum og tóku burt öll
glerbrotin og fyrr en varði
var litli græni bfllinn orðinn
skínandi hreinn.
Eftir þetta fóru strákarn-
ir á hverjum degi að leika
sér í litla græna blnum á
rusla-
haugunum. ^
'tinu sinni var btill grænn
bfll. Hvar haldið þið að
hann hafi átt heima? Hann
átti ekki heima í bfla-
geymslu. Og ekki stóð hann
heidur fyrir framan lítið
hús.
Nei, ónei, hann átti
heima á ruslahaugunum.
Honum hafði verið hent,
því að hann var álitinn
ónýtur. hann stóð þar á
þrem hjólum og það var
enginn sem átti hann. Vesa-
lings litli græni bfllinn,
hann var svo ósköp ein-
mana. Hann var óhreinn og
Ijótur. Stýrið var bogið og
allar rúður voru brotnar.
Sætin í honum voru rifin og
þætt og á tveim stöðum
stóðu gormar beint upp í
loftið. Þetta var alls ekki
álitlegt. Engar hurðir voru
á litla græna bflnum og
hann hafði meira að segja
ekki flautað í mörg ár.
Nei, það átti hann enginn
núna og þessvegna hugsaði
enginn um hann. ÖUum var
sama þótt vindurinn geyst-
ist inn um brotnu rúðurnar
hans eða rigningin lemdi
hann allan að utan. AUt í
kringum hann voru haugar
af rusli. Þar voru brotnir
stólar, beygluð hjól, gamlar
ryðgaðar gjarðir og alls-
konar rusl, sem enginn vildi
eiga.
En svo var það einusinni
á fögrum sumardegi, að
gestir komu á ruslahaug-
ana. Þetta voru tveir vaskir
strákar, sem hétu Finnur og
Fúsi. Þeir voru að leita sér
að gjörðum, til að velta.
Allt í einu kom Finnur auga
á Iitla græna bflinn.
- Nei, sjáðu Fúsi, hér er
lítill grænn bfll.
- Hann er ónýtur, sagði
Fúsi.
- Hver ætli eigi hann?
spurði Finnur.
- Áreiðanlega enginn,
sagði Fúsi.
Svo skoðuðu strákarnir
litla græna bflinn í krók og
kring.
Afmælið
hennar
Mar-
grétar
Nú á Margrét afmæli.
- Það er gaman að eiga
afmæli - segir Margrét. Nú
fara gestirnir að koma.
Margrét hjálpar mömmu
sinni að leggja á borð. Nú
kom amma með pakka og
færði Margréti.
- Það skrjáfar í pakkan-
um mamma, - segir
Margrét. Nú opnar hún
pakkann og innan í honum
eru bæði hundur og köttur.
Margrét þakkar fyrir sig.
Nú koma hinir gestirnir
og gefa Margréti líka
pakka. Hún fær 7 bækur, 1
brúðu. 1 skólatösku, kött
°8hUnd' RósmurFjóla
Þorvaldsdóttir,
Bakkahlíð 27,
600, Akureyri.
Med einkaleyfi frá: Syndication International I.td, London, F.ngland.
| í sameiningu reistum við höfuð hans. Hann andaði þunglega,
hans voru iokuð og andlit hans með einkennilegum lit. Við urðum
mjög fegin, þegar Livcsey læknir kom einmitt á þessu augnabliki í
sína daglegu heimsókn til föður míns. „Maðurinn hefur fengið
hjartaáfall“, sagði hann.
v Með miklum erfiðismunum tókst okkur að koma honum urr ..
9 herbergið sitt. Síðar um daginn fór ég með svaladrykk og lyfin •
upp til hans. Hann var veikburða en samt æstur. „Hve lengi
þarf ég að liggja hér?“ spurði hann. „Læknirinn segir að
minnsta kosti í eina viku“, svaraði ég. „Fjárinn“, hrópaði
hann. „Það get ég ekki, ég verð að komast burt áður en þeir
senda mér svarta depilinn".
Daginn eftir jarðarförina, stóð
ég í dyrunum og horfði dapur
út í frostkalt síðdegishúmið.
Allt í einu kom ég auga á furðu-
lega mannvcru, sem staulaðist
hægt eftir veginum. Hann var
greinilega blindur, því hann var
með staf, sem að hann sveiflaði
fyrir framan sig. hann stansaði
fyrir framan krána og sagði út í
loftið: „Vill einhvcr gúð sál
segja mér, hvar ég er staddur?"
„Þú ert hjá ADMIRAL BEN-
BOW kránni", svaraði ég.
I „Gott“, sagði blindi maðurinn.
J„Þá er ég á réttum stað, til
jfinna skipsstjúrann“.
16. apríl 1982-DAGUR-9