Dagur - 16.04.1982, Blaðsíða 7

björtu hliðarnaru
iildar Sambandsins, um allt milli himins og jarðar
vann ég að ýmsum hönnunar- og
skipulagsverkefnum. Þeir
straumar sem þá voru farnir að
flæða um Evrópu varðandi nýj-
ungar höfðu ekki borist hingað.
Verkefnin voru því mörg og af-
skaplega gaman að takast á við
þau.
Við vorum þarna saman ég og
Hreinn heitinn Pormar, sem var
einnig nýkominn heim frá námi í
litunarfræðum. Við unnum vel
saman og vorum fullir af eld-
móði. í febrúar 1972 tók ég við
verksmiðjustjórastarfi í Gefjun
og þremur árum síðar tók ég við
framkvæmdarstjórastöðu Iðn-
aðardeildar er Harry Frederik-
sen lést, en sú staða var þá um
leið flutt hingað norður."
- Fylgja ekki þessu starfi
mikil ferðalög bæði innanlands
og utan?
„Það má segja að það fylgi
þessu starfi mjög tíðar ferðir til
Reykjavíkur, nánast í hverri
viku. Utanlandsferðir í dag eru
hinsvegar orðnar fáar. Það er
sölufólk okkar sem annast þær
ferðir.
Rússlandsferðir eru í rauninni
einu ferðirnar sem ég annast
ennþá erlendis fyrir Iðnaðar-
deildina, og þangað er ég búinn
að fara árlega og stundum tvisv-
ar á ári frá 1968. Ég held að þær
ferðir séu orðnar 20 talsins.“
- Hvernig eru Rússarnir
heim að sækja?
„Þetta er afskaplega gott fólk
og höfðingjar heim að sækja.
Þar hafa orðið miklar breytingar
síðan ég kom þangað fyrst,
vöruúrvalið hefur aukist og bíla-
eignin hefur aukist verulega.
Það fer ekkert á milli mála að
efnahagur fólks þarna fer batn-
andi. Eg hef á þessum ferðum
fyrst og fremst verið í Moskvu
og þar í nágrenni. Ég hef raunar
ekki nema tvívegis komist eitt-
hvað að ráði útfyrir Moskvu.
Síðastliðið vor fór ég til Ube-
kistan í Mið-Asíu og það var
afar skemmtileg og fróðleg för. í
Ubekistan eru miklar náttúru-
auðlindur og fólkið þar hefur
bað eott. Þeir hafa mikið af olíu,
gasi og málmum, þarna eru gim-
steinanámur miklar, mesta
baðmullarræktun í Ráðstjórn-
arríkjunum og áfram mætti
telja, þannig að þetta fylki er
auðugt.
Við vorum þarna Valur Arn-
þórsson og Helgi Rafn Trausta-
son, sem nú er látinn, þáverandi
kaupfélagsstjóri á Sauðárkróki,
og það var afskaplega vel um
okkur hugsað. Við fórum til
þriggja borga, til höfuðborgar-
innar Taskent og hinna sögu-
frægu borga Samarkand og Buk-
hara.“
- Þú munt hafa sagt frá þess-
ari ferð og miklum veislum sem
þið lentuð í, á Rotaryfundi.
Hvernig gekk þetta til?
„Þegar við komum til Buk-
hara var farið með okkur á ekta
„mouslem" veitingastað, en þar
er fyrirkomulag þannig, að
menn sitja nánast á hækjum sér
á lágum bekkjum umhverfis stór
borð. Fylgdarmenn okkar ætl-
uðu aðeins að sýna okkur stað-
inn og leyfa okkur að smakka te,
sem heimamenn búa til og er
grænt á litinn. Veitingamaður-
inn vildi hins vegar endilega að
við smökkuðum á allskonar
þjóðlegum réttum. Úr þessu
varð heljarmikil máltíð, sem við
héldum að myndi duga sem há-
degisverður.
En viti menn. Það var ekið
með okkur beint á annan veit-
ingastað og þá fórum við í há-
degismatinn. Við gerðum okkar
besta, borðin voru hlaðin
réttum, og fyrir utan kalt borð,
sem byrjað var á, kom fjögurra
rétta máltíð. Við borðuðum
meira en góðu hófi gegndi, svo
ekki sé meira sagt.
Eftir skoðunarferð um borg-
ina þennan dag var farið með
okkur í skemmtilegt h'tið þorp,
ekta samvinnuþorp, og okkur
sýnt hvernig hafi verið staðið að
uppbyggingu þess. En þeir
gerðu það ekki endasleppt með
veisluhöldin, því þar vorum við
drifnir á veitingastað og þar voru
ekki síður girnilegar veitingar á
borðum en fyrr um daginn.
Þarna sá ég í fyrsta skipti heil-
steikt lamb, en það er siður í
þessu héraði að slátra lömbun-
um tveggja daga gömlum og
heilsteikja með höfði og dindli.
Þarna gerðum við okkar besta til
að gera þessum kræsingum skil,
og héldum þegar því var lokið,
að nú værum við búnir að gera
vel í mat þann daginn.
Eftir matinn vorum við keyrð-
ir beint út á flugvöllinn og farið
með okkur í sérstakt herbergi á
flugvellinum. Og heldur þú ekki
að þar hafi beðið okkar matar-
borð! Þá átti að kveðja okkur
við förina frá Bukhara með
hestaskál, en þar tíðkast ekki að
drekka skál án þess að borða
með.
Á Bukhara og Samarkand er
klukkustundar tímamismunur.
Við græddum einn tíma og það
skipti engum togum að við vor-
um keyrðir beint af flugvellinum
á eitt veitingahúsið enn til ann-
ars kvöldverðar. Við upphófum
mikil mótmæli og sögðumst vera
búnir að borða fjórar viðamiklar
máltíðir þennan daginn í Buk-
hara og gætum ekki meira. „Ef
það er rétt að þið hafið borðað
fjórar máltíðir í Bukhara þá
verðið þið að borða fimm hér,“
var svarið sem við fengum frá
gestgjöfum okkar. Þeir ætluðu
greinilega að gera betur en fyrri
gestgjafar. Við sátum þarna
lengi að borðum og ræddum við
forustulið Samvinnuhreyfingar-
innar í Samarkand um starfsemi
þeirra og sögðum þeim frá okkar
starfsemi. Þetta er mesta át sem
ég hef nokkru sinni komist í.“
- Hjörtur k efur ferðast nokk-
uð um Sovétríkin, og k eyrt k öfð-
um við að kann kafi kveðið rím-
ur fyrir innfædda I Armeníu sem
er rétt við landamæri Iran, við
inntum kann eftir því.
„Það var þannig að ég var á
ferð með Erlendi Einarssyni og
Andrési Þorvarðarsyni og við
vorum boðnir út á skemmtilegan
veitingastað af samvinnumönn-
um í Armeníu. Þeir skemmtu
okkur með söng og tónlist og
þegar líða tók á kvöldið vildu
Ð TIL i með 4.950. I FA-Sími 25000
im o.s.frv. nánuðum
þeir endilega að við sýndum
hvað við gætum gert þeim til
skemmtunar. Það kom í ljós að
við vorum litlir söngmenn eða
skemmtikraftar yfirleitt, en til
þess að sýna lit þá hóf ég að
kveða rímur með eins miklum
tilþrifum og mér var unnt. Rím-
an sem ég kvað var svona:
„Klukkuna vantar kort í sex/ og
kemur mér það illa/ af því að
þokan óðum vex/ og ætlar féð að
trylla.“ Ég veit ekki hvorum brá
meira, ferðafélögum mínum eða
gestgjöfum. Síðan skýrðist þetta
og Armeníumenn höfðu gaman
af. Hvort þeir hafa álitið eftir á
að þetta væri okkar aðal söng-
máti í dag veit ég ekki, en við
sungum ekkert annað.“
- Þótt starfið sé tímafrekt þá
hlýtur þú að hafa einhverjar
tómstundir, hvernig vilt þú helst
verja þeim?
„Ég hef ýmis áhugamál, en
það má segja að mín aðaláhuga-
mál séu í sambandi við ræktun
og ég geri ráð fyrir að það stafi af
uppeldi mínu. Við hjónin eigum
lítin reit út í Arnarneshreppi og
höfum mikinn áhuga á því að
kanna hvað er hægt að rækta
þar.
Til gamans má segja frá því að
það eru 15 ár síðan við girtum
þennan reit og á þessum árum
hefur vaxið þarna kjarr af bæði
grávíði og gulvíði, en fyrir utan
reitinn sj ást þessar plöntur ekki.
Þetta sýnir að þessar plöntur
leynast í jörðinni, en ná ekki að
komast upp vegna beitar. Ég hef
ekki getað sinnt þessu sem
skyldi, en þetta er mikið áhuga-
mál, sem ég ætla mér að sinna
meira í framtíðinni."
- Ég hef heyrt að þú hafir gert
tilraunir til laxveiða, en ekki
gengið sem best.
Nú hlær Hjörtur hressilega. -
„Það hefur ekki gengið vel hjá
mér. Mér var eitt sinn boðið að
fara austur í Laxá í Aðaldal. Ég
man ekki hvort það voru tveir
eða þrír dagar sem mér voru
gefnir af sérstöku tilefni. En það
vildi hinsvegar ekki betur til en
svo að ég gleymdi þeim og það
lýsir sennilega best áhuga mín-
um á laxveiði, enda hef aldrei
veitt lax. Ég hef hinsvegar farið
með sovéskum gestum í veiði,
en þá verið í því að snattast í
kring um þá, róið eða annað
álíka merkilegt. Veiðimaður er
ég því lítill eða nánast enginn og
hef einungis veitt þorsk hér á
Pollinum.
Konan mín og ég gerðum jú
einu sinni tilraun til að veiða og
vorum búin að kaupa fín tæki til
þess, veiðistengur og fleira, sem
ég kann ekki að nefna. Við fór-
um að kasta í gríð og erg og gekk
ekkert. Þá kom bóndi þar af bæ
rétt hjá með bambusstöng og
seglgarn. Hann fékk strax stærð-
ar fisk og svo annan og annan.
Við fengum hinsvegar ekkert,
og þegar hann var kominn með
þann þriðja á stuttum tíma þá
pökkuðum við saman og fórum
heim. Þetta var Laxá, á silunga-
svæðinu á Hellulandi."
- Hjörtur, maöur hefur á tii-
finningunni aö þú sért svolítið
snöggur upp á lagið. Ert þú fljót-
fær maður?
„Ég var ákaflega óþolinmóð-
ur og allt þurfti að ganga mjög
hratt fyrir sig hér áður fyrr. En
með aldrinum hefur komið
meiri íhugun einsoggjarnan vill
verða. Ég hef oft sagt að hvert
mál skyldi tvisvar sinnum skoð-
að eða rætt verða. Það er oft
mikilvægt að ákvörðun sé ekki
tekin í fljótheitum þegar um
þýðingarmikil mál er að ræða.“
- Tekur framkvæmdarstjóri
Iðnaðardeildar Sambandsins
vinnuna með sér heim, eða getur
hann leyft sér þann „munað“ að
skilja hana eftir á vinnustað?
„Því miður tek ég vinnuna
með mér heim. Ég hef ekki get-
að komist hjá því. Það er að vísu
galli sem ég geri mér vel grein
fyrir, en mér hefur ekki tekist að
breyta þessu þótt ég hafi gert
margar tilraunir til þess.“
- Hugsarðu um lítið annað en
vinnuna þína?
„Hún er mjög krefjandi og
tekur mestan hluta tíma míns.
Ég er hins vegar ekkert ósáttur
við það, því þetta er ákaflega
áhugavert starf. Ég hef mörg
önnur áhugamál en ég nefndi
hér áður og ég stefni að því að
reyna að sinna þeim meir en ég
hef getaðiil þessa, ekki síst fjöl-
skyldu minni, en ég er svo lán-
samur að eiga dásamlega góða
konu sem hefur stutt mig dyggi-
lega í gegnum þykkt og þunnt,
og það er örugglega réttmæli að
hún sé minn betri helmingur.“
- Eins og endranær er Hjört-
ur rokinn á dyr fyrr en varir,
verkefnin bíða, viðtalið nánast
tímasóun og þolinmæði hans
miklu meira en á þrotum.
16. apríl 1982 — DAGUR - 7