Dagur - 12.09.1983, Blaðsíða 4

ÚTGEFANDI: ÚTGÁFUFÉLAG DAGS
SKRIFSTOFUR: STRANDGATA 31, PÓSTHÓLF 58, AKUREYRI
SlMI: 24222
ÁSKRIFT KR. 120 A MÁNUÐI - LAUSASÖLUVERÐ 15 KR.
RITSTJÓRI OG ÁBYRGÐARM.: HERMANN SVEINBJÓRNSSON
FRÉTTASTJÓRI: GlSLI SIGURGEIRSSON
BLAÐAMENN: EIRlKUR ST. EIRlKSSON, GYLFI KRISTJÁNSSON,
ÓLAFUR JÓHANNSSON (SAUÐÁRKRÓKI)
AUGLÝSINGASTJÓRI: FRlMANN FRlMANNSSON
ÚTBREIÐSLUSTJÓRI: HAFDlS FREYJA RÖGNVALDSDÓTTIR
FRAMKVÆMDASTJÓRI: JÓHANN KARL SIGURÐSSON
PRENTUN: DAGSPRENT HF.
Samvinna bænda
- og annarra
Fyrir fáum árum var mikil offramleiðsla á
landbúnaðarvörum í landinu. Bændur sáu að
við svo búið mátti ekki standa og tóku sjálfir
á þessum vanda. Þeir höfðu sjálfir forgöngu
um samdrátt í framleiðslu sauðfjár- og naut-
gripaafurða og skertu þar með tekjur sínar
verulega frá því sem verið hefði, ef þeir hefðu
getað nýtt framleiðslumöguleika búa sinna
og fengið verðlagsgrundvallarverð fyrir fram-
leiðsluna. Með samvinnu bændanna sjálfra
tókst að leiða þessi mál inn á rétta braut og
að sjálfsögðu gekk það ekki átakalaust fyrir
sig. Mörg ágreiningsmálin þurfti að leysa og
voru leyst.
Ekki er þar með sagt að öllum vanda hafi
verið bægt frá landbúnaðinum, fjarri því.
Samdráttur í mjólkurframleiðslunni veldur
því nú til dæmis að flytja þarf mjólkurafurðir
milli landshluta. Töluvert fjaðrafok hefur ver-
ið út af þessum fyrirhuguðu flutningum og
misspakir menn reikna og reikna. Vonandi
reikna þessir menn sig ekki inn í offram-
leiðsluvandamálið á nýjan leik. Það hlýtur að
vera betra í algjörum undantekningartilfell-
um að flytja mjólkurvörur milli landshluta en
að miða framleiðsluna við það að til slíks þurfi
aldrei að koma. Þar með er komin offram-
leiðsla.
Spurningin er nú fyrst og fremst sú hvernig
hagkvæmast sé að flytja mjólkurvörurnar frá
Norðurlandi á suðvesturhornið. Hagkvæmast
hlýtur að vera að hafa þessa flutninga í lág-
marki og það verður best gert með því að
vinna mjólkina fyrir norðan eftir því sem
tækjabúnaður leyfir og flytja fullunnar vörur,
léttari og umfangsminni heldur en hráefnið
sem þær eru unnar úr. Sölusvæðarígur má
ekki verða til þess að framkvæmdin verði dýr-
ari en hún þarf að verða.
Mikið er rætt um offjárfestingu í sjávar-
útvegi. Slíkt á sér líka stað í landbúnaði og
því miður helst með þeim hætti að fjárfest er
á röngum stöðum. Það er til dæmis ekkert
skrýtið þó menn líti niður fyrir sig eða fórni
höndum þegar minnst er á nýja mjólkurstöð
samsölunnar í Reykjavík. Eðlilegast væri að
sjálfsögðu að hafa úrvinnslu mjólkurafurð-
anna í framleiðsluhéruðunum. Hafa menn
ekki verið að tala um skort á atvinnuupp-
byggingu á Suðurlandi?
Vonandi tekst bændum að leysa sín mál
með jafnfarsælum hætti í framtíðinni og þeim
hefur tekist á síðustu árum. Þá væri einnig
vonandi að aðrar atvinnugreinar tækju sér
bændastéttina til fyrirmyndar í þessum
efnum. Ef samvinna tíðkaðist meira en nú er
í sjávarútvegi væri nú vafalaust meira sam-
ræmi milli veiða og vinnslu og afkastageta
flotans í meira samræmi við afrakstur fiski-
miðanna.
,,Það er bara
verst hvað ég
er ómannglögg“
- segir Halla Sigurðardóttir veitingastjóri í Sjallanum
Halla Sigurðardóttir. Kann-
astu við nafnið? Ekki? Kon-
una? Hefurðu komið í Sjallann?
Mannstu eftir huggulegri,
dökkhærðri konu í rauðu vesti
og svörtu pilsi? Já , einmitt
það er hún. Veitingastjóri í
gamla góða Sjallanum og alltaf
á þönum.
- Er veitingastjórinn Akureyr-
ingur?
„Ég er Eyfirðingur, var algjör
sveitapía, þar til ég gifti mig, þá
flutti ég til Akureyrar og hef ver-
ið hér síðan.
- í hugum margra eru þú og
Sjallinn eitt.
„Við erum tengd órjúfanlegum
böndum, ef svo má segja, það er
oft eins og maður eigi heima þar.
Ég er búin að vinna í Sjallanum
síðan 1969, frekar en 68. Ég byrj-
aði fyrsta vetrardag. Vinkona
mín vann þarna og hún sagði mér
af því, að húsið væri troðfullt af
matargestum og það vantaði fólk
í vinnu. Ég sló til og fór. Upphaf-
lega átti það bara að vera þetta
eina kvöld, en það hefur heldur
betur teygst úr því. Ég hef ekki
tekið frí að neinu ráði síðan. Ég
hætti nú að vísu þegar Sjallinn
brann, en sjálfsagt hafa margir
búist við að ég væri að vinna
þarna í brunarústunum. Ég er
svo gróin við staðinn.“
- Þú hefur drifið þig suður í
Hótel og veitingaskólann að læra
allt um þjónustustörf?
„Ég lærði hérna í Sjallanum,
hjá Finni Marinósyni, en fór
suður að taka sveinsprófið.
Óneitanlega fylgdi því svolítill
taugatitringur að taka prófið. Ég
var sú eina sem ekki var með
meistarann minn með mér, það
er svo mikill kostnaður því sam-
fara, að fara til Reykjavíkur. Ég
fór því ein og kom þarna eins og
álfur frá Akureyri að taka
sveinspróf. Auk mín voru þrír
strákar að klára og þeir voru
mjög tillitsamir sem og reyndar
allir, þannig að þetta gekk ágæt-
lega.“
- Hvernig er vinnutíminn hjá
ykkur í Sjallanum?
„Pað er opið 4 kvöld í viku og
ég vinn yfirleitt flest kvöldin.
Hérna áður fyrr í gamla Sjallan-
um var opið öll kvöld og þá skipt-
um við kvöldunum niður á
okkur. Pað fer eftir því hvað
mikið er um að vera, hvenær
maður mætir á daginn. Mjög
gjarnan um 2 leytið, jafnvel 1 ef
um stórar veislur er að ræða. f>að
er ótrúleg undirbúningsvinna
fyrir hverja veislu. Alls kyns
skreytingar og ýmislegt sem þarf
að athuga að sé í lagi. Ég kem
heim svona 4-5 um nóttina. Það
þarf að ganga frá eftir að ballið er
búið. Oft er maður ansi þreyttur,
þetta er svo óskaplega mikill
þeytingur. Petta er stanslaus
sprettur frá kl. 1 á daginn til 4 á
nóttinni, oft á tíðum. Annars
byggist þetta starf upp á geysileg-
um vinnuhraða í 3-4 tíma. Þetta
er mjög lifandi starf, en krefj-
andi. Maður kynnist svo
mörgum. Það er bara verst hvað
ég er ómannglögg. Ég finn að ég
hef séð fólkið einhversstaðar, en
kem því ekki fyrir mig. Ég hef
brugðið á það ráð að heilsa
öllum. Annars kenndi Ingimar
Eydal mér gott ráð um daginn:
Heilsa fókinu, spyrja hvort það
geri ennþá það sama, hvort það
sé eitt, eða er konan þín með þér
og svo framvegis. Þá rennur fljót-
lega upp ljós.“
- Urðu miklar breytingar þeg-
ar nýi Sjallinn var tekinn í
notkun?
„Það verða alltaf einhverjar
breytingar. Þetta var öðruvísi
hjá mér í gamla Sjallanum, þá
var ég með lítinn bar og þá var
meira hugsað um að fólk fengi
þjónustu á borðin, núna vill
fólkið, að því er virðist heldur
koma sjálft á barinn. Það var
mikið sama fólkið sem maður sá
um, það urðu góðkunningjar.
Það er voðalega ánægjulegt þeg-
ar gestir eru að koma núna mörg-
um árum síðar og þakka fyrir
skemmtileg, lönguliðin kvöld,
jafnvel biður það um að fá að
sitja á sama stað, en það er ekki
peningum og notar þá til að fara
út og skemmta sér. Ég vona bara
að sem flestir verði ánægðir. Þá
er til einhvers unnið.
Það kemur svo margt uppá í
þessu starfi, við fáum kannski að
vita með klukkutíma fyrirvara að
von sé á fullt af fólki í mat, það
hefur oft gerst í sambandi við
skemmtiferðaskipin. Þá er allt á
fullu. Það er mjög gaman að
sinna erlendu gestunum. Þeir eru
í sumarfríi og eru ekkert að flýta
sér, eru afslappaðir. íslensku
gestirnir eru frekar að flýta sér,
skófla í sig matnum og rjúka af
stað. Þeir hafa minni tíma.
- Á veturna er það svo árshá-
tíðabransinn?
„Já, ef við erum með stórar
árshátíðir, þá verður að skipu-
leggja allt mjög vel. Við verðum
að áætla klukkan hvað við förum
með súpuna inn og hvað fólkið
Verðum að áætla hvenær við förum með súpuna inn. Halla Sigurðardóttir.
hægt eins og gefur að skilja. Ég
varð dálítið vör við það fyrst að
fólk saknaði gamla Sjallans, en
ég held að það sé liðið hjá. Ann-
ars er fólk ennþá að skoða
staðinn. Það er líka mikið um
það að skíðaferðir hingað til Ak-
ureyrar byggist uppá því að kom-
ast í Sjallann, Það er ákveðin
stemmning hér, sem ekki virðist
vera annarsstaðar. Það hlakka
allir til að koma í Sjallann. Mér
finnst nýji Sjallinn skemmtilegri.
Það er góð tónlist og fólkið er í
góðu skapi. Ég hef mesta ánægju
af að sinna matargestum og þeir
eru miklu fleiri núna. Það er
mjög góður matur hérna og húsið
er svolítið sérstakt. Nú fólk kem-
ur líka í Sjallann af því að þetta
er Sjallinn. Það er alveg nóg. Það
er líka þannig, að fólk virðist
hafa minni peninga til stórra fjár-
festinga, en á samt eitthvað af
hefur hana lengi, hvenær á að
halda ræður o.s.frv. Þetta er allt
vísindalega útreiknað, þa' erður
ekkert vesen.“
- Þú átt varla nokkrar frí-
stundir, eða hvað?
„Jú, jú, ég er mikið í íþróttum,
er með íþróttadellu. Eg spila
blak og er í frjálsum íþróttum.
Síðan fer ég upp á fjöll á skíði.
Eiginlega allt sem viðkemur
íþróttum er mér hugleikið."
Nú hringdi síminn. Enginn?
Hringdi aftur.
„Ætli þetta séu ekki dætur
mínar, þær eru í Reykjavík,
sennilega í tíkallasíma.“
Þá er hringt í þriðja sinn. Halla
hleypur í símann.
„Já, já, allt í lagi. Ég kem
strax.“ „Svona er þetta starf, allt-
af eitthvað óvænt að koma uppá,
nú á ég að fara niður í Sjalla, það
er erfidrykkja þar.“
4 - DAGUR - 12. september 1983