Dagur - 12.02.1986, Blaðsíða 8

8 - DAGUR - 12. febrúar 1986
„Ég man eftir því hvað mér
þótti leiðinlegt þegar ég var
minni, þcgar litlir krakkar
horfðu á mig og spurðu af
hverju ég hefði svona litlar
hendur,“ sagði Sigurrós Karls-
dóttir, en Sigurrós hefur verið
fötluð frá fæðingu. Handleggir
hennar eru ekki lengri en sem
svarar upphandlegg frá oln-
boga á eðlilega sköpuðum
manni. A vinstri hendi er líkt
og olnbogaliður og einn fíngur
sem er virkur. Auk þess eru
tveir fíngur samvaxnir og þá
getur hún notað sem grip á
móti virka fíngrinum. Hægri
hendin kemur Sigurrósu að
betra gagni. Þar hefur hún þrjá
virka fíngur og liðugan úinlið,
en stífan olnboga.
Sigurrós er tuttugu og eins árs
gömul og vinnur í útibúi Kaupfé-
lags Eyfirðinga við Höfðahlíð.
Sigurrós hefur tekið mikinn þátt í
íþróttum á vegum íþróttafélags
fatlaðra og árið 1980 vann hún
gullverðlaun á Olympíuleikum
fatlaðra sem haldnir voru í Hol-
landi. Meira um það síðar. Við
byrjum á skólanum.
„Strákunum fannnst voðalega
gaman að hrekkja mig og ég kom
oft grenjandi heim. En þetta var
aðallega í barnaskóla, þegar ég
var komin í efri bekki grunnskól-
ans þá var þetta búið. Ég kláraði
níunda bekkinn og fór árið á eftir
í fornám. Ég hef hug á að fara í
frekara nám síðar.
Á sumrin meðan ég var í skóla
hafði ég unnið í Brauðgerð
KEA, en spurði hvort ég gæti
fengið vinnu í kjörbúð. Ég fékk
alltaf neikvæð svör, var sagt að
bíða og sjá til og einu sinni var
fullyrt að ég gæti ekki unnið í
kjörbúð. Ég veit ekki hvers
vegna. Þegar ég hafði beðið eftir
svari ansi lengi þá skarst Valur
Arnþórsson í leikinn, en hann
hafði verið nágranni minn þegar
ég var lítil. Þau hjónin hafa
reynst mér afskaplega vel og ég
er þakklát fyrir að hafa fengið
tækifæri til að reyna þetta. Það
þýðir ekki að útiloka okkur alveg
frá vinnumarkaðinum, þó við
séum ekki eins og allir aðrir. Við
verðum að fá tækifæri til að reyna
okkur, það á ekki að dæma okk-
ur óhæf fyrirfram. Það kemst
enginn neitt áfrarn í lífinu nema
hann fái.tækifæri á að reyna sig.“
Eins og áður sagði vann Sigur-
rós til gullverðlauna á Olympíu-
leikum fatlaðra sem haldnir voru
í Hollandi árið 1980. Sigurrós
keppti í 50 metra bringusundi og
fékk tímann 1:06,99. Við báðum
hana að rifja þetta upp.
„Þetta var heilmikið ævintýri.
Eitthvert það mesta sem ég hef
upplifað. Þetta var mjög fallegur
staður og ég vildi gjarnan koma
þar aftur og skoða mig um, því
auðvitað fór mestur tíminn í að
keppa og fylgjast með hinum
þátttakendunum."
- Tilfinningin að standa á
verðlaunapallinum með gullverð-
laun?
„Ég var alveg í skýjunum, leið
alveg ofsalega vel. Ég átti alls
ekki von á að fá verðlaun á svona
stóru móti. Það kom mér á óvart.
Hvað éj> var að hugsa þegar ég
synti? Uff, ég man það ekki. Jú,
ég vildi gera mitt besta og mig
langaði að verða fyrst. Ætli ég
hafi ekki verið að hugsa um
það.“
- Heimkoman?
„Hún var eftirminnileg. Mjög
eftirminnileg. Það var tekið á
móti okkur á Keflavíkurflugvelli
og þar var mér færður blómvönd-
ur. Síðan var farið niður í Hátún
en þar hafa fatlaðir í Reykjavík
aðstöðu og þar var haldið hóf. Ég
held ég hafi verið hálf utan við
mig, þessar hlýju móttökur komu
svo á óvart. En ég var mjög
ánægð. Þetta var virkilega
skemmtilegt allt saman.“
Sigurrós Karlsdóttir ■ Mözdunni sinni: „Það var vafamál hvort ég fengi að taka bílpróf, það vafðist dálítið fyrir mönnum, en gekk að lokum.“
Myndir: - KGA.
Þýðir ekki að vera
hræddur við allt
- segir Sigurrós Karlsdóttir, sem hefur verið fötluð frá fæðingu
en lætur það ekki aftra sér að lifa eðlilegu lífi
Hjá íþróttafélagi fatlaðra fer
fram öflug starfsemi og tekur Sig-
urrós virkan þátt í henni. Hún
gekk í félagið árið 1979. Fyrst í
stað æfði hún aðallega sund, en
núorðið er hún mest í borðtennis
og boccia, þó svo hún hafi ekki
lagt sundið alveg á hilluna.
„Það breytti á vissan hátt lífi
mínu, þegar ég gekk í félagið.
Þetta er mjög jákvæður félags-
skapur og þangað er hægt að
sækja mikinn styrk. Einu sinni
hélt ég að þetta líf gæti aldrei
orðið skemmtilegt. Þetta væri
heimur fyrir hina, ekki mig. Ég
myndi bara vera heima og aldrei
gera neitt. En auðvitað gengur
það ekki til lengdar, maður verð-
ur sjálfur að vera jákvæður og
gera eitthvað. Það þýðir ekkert
að vera bara heima hjá sér og
þora ekki út af því maður er ekki
eins og hinir.
Mig langar að nota tækifærið
og hvetja alla sem þannig er
ástatt fyrir að koma upp á Bjarg
og taka þátt í félagsstarfi okkar.
Það eru margir feimnir við að
koma í fyrsta skipti, halda
kannski að þeir falli ekki inn í
hópin. Ég var þannig sjálf. Hélt
ég ætti ekki heima þarna. En það
er hugarfarið sem mestu máli
skiptir. Þarna er mikið af fólki á
öllum aldri, skemmtilegur hópur
og allir ungir í anda. Mér finnst
mjög gaman að taka þátt í þessu
„Einu sinni hélt ég að þetta líf gæti aldrei orðið skemmtilegt. Þetta væri
heimur fyrir hina, ekki mig.“ Sigurrós í vinnunni í kjörbúð KEA við Höfða-
hlíð.
starfi. Og það hefur hjálpað mér
mikið. Við erum með margvís-
lega félagsstarfsemi, það eru
spilakvöld á hverju fimmtudags-
kvöldi og bráðlega verður haldin
árshátíð.“
- Taka fatlaðir ekki nógu mik-
inn þátt í félagsstarfi ykkar?
„Það er eitthvað af fólki sem
ekki kemur t.d. á æfingar, af ein-
hverjum ástæðum. Hvort sem
það er feimni eða annað. En við
höfum sýnt að við eigum alla
möguleika til að stunda íþróttir
eins og aðrir, þó aðferðirnar séu
stundum ólíkar og árangurinn
ekki sambærilegur.“
- Þú ert með bílpróf, var ekk-
ert mál að taka það?
„Jú, það var til að byrja með
vafamál hvort ég fengi að taka
prófið. Ég þurfti að sækja um
sérstaklega og þetta vafðist dálít-
ið fyrir ráðamönnum, en ég fékk
að taka prófið. Ég var búin að
safna peningum og var búin að
kaupa mér Mözdu 626 þegar ég
fór í prófið. Bíllinn er sjálf-
skiptur oj> ég tók bílprófið mitt
á hann. Eg hef bara próf á sjálf-
skiptan bfl,“
- Varstu ekkert hrædd við að
taka bílpróf?
„Nei. Það þýðir ekkert að vera
hræddur við allt. Halda að maður
geti ekkert. Það er um að gera að
reyna að efla sjálfstraustið, fara
út og gera hlutina."
- Þú ferð í Sjallann. Er eitt-
hvað um að fólk svífi að þér og
. vilji ræða við þig um fötlun þína?
„Nei, það er ekki mikið um
það. Ég verð aldrei fyrir neinu
aðkasti. Flestir hafa séð mig
áður. Og ég held að fordómar
séu á undanhaldi. Ef við erum
eðlileg og komum bara til dyr-
anna eins og við erum klædd þá
minnkar líka feimni fólks gagn-
vart okkur. Við þurfum ekki á
neinni vorkunn að halda. En það
þarf að gefa okkur fleiri tækifæri
á að spreyta okkur á margvísleg-
um verkefnum.
Auðvitað verð ég vör við að
fólk horfir dálítið á mig, eða
gerði það að minnsta kosti. Fólk
hér á Ákureyri er orðið vant mér.
Ég get sagt þér litla sögu, það
gerðist um daginn að það kom
maður að versla í búðinni. Ég var
á kassanum og maðurinn var eitt-
hvað efins um hvort hann ætti að
þora að láta mig afgreiða sig.
Hleypti svo í sig kjarki og kom að
kassanum. „Heyrðu vinan,“
sagði hann við mig, „fæddistu
svona?“ Ég sagði honum það.
„Er þetta ekki erfitt?“ Nei, ég
sagði þetta væri ekki nokkur
vandi, ég lifði fullkomlega eðli-
legu lífi, keyrði bíl og gerði yfir-
leitt allt sem aðrir gera. Maður-
inn var alveg steinhissa."
- Hvenær uppgötvaðir þú fötl-
un þína, að þú varst ekki eins og
allir hinir?
„Ætli ég hafi ekki verið svona
fimm ára. Annars kom þetta bara
smátt og smátt, að ég sá að ég var
ekki með alveg eins hendur og
hinir krakkarnir sem ég lék mér
við. Jú, auðvitað var það dálítið
erfitt til að byrja með, en ég er
búin að sætta mig alveg full-
komlega við þetta. Þessu verður
ekkert breytt.og mér hefur lærst
að sætta mig við þetta hlutskipti.
Það er um að gera að taka þátt í
lífinu, reyna að gera sitt besta,
vera jákvæður og gera eitthvað
skemmtilegt."
- Að lokum. Hvað með fram-
tíðina?
„Mig langar til að ferðast
meira, skoða heiminn. Svo ætla
ég að fara í skóla og læra, mest
langar mig að verða fóstra. Ég vil
ekki vinna í kjörbúð alla mína
ævi.“ -mþþ