Dagur - 05.11.1988, Síða 11

5. nóvember 1988 - DAGUR - 11
Texti: Lára Hreinsdóttir
Myndir: Ýmsir
kemur að ég get farið frá klúbbn-
um hvenær sem er. Annars ganga
leikmenn hér kaupum og sölum á
hverju hausti, þetta er einfald-
lega öðruvísi fyrirkomulag en
heima á íslandi.
Heima er best
Nú ertu á förum frá Moss til Hek-
en í Svíþjóð. Ætlar þú að ljúka
ferlinum þar?
„Nei, ég hef áhuga á að spila með
KA síðar meir. Það væri gaman
að geta átt 2-3 ár á heimavelli
áður en ég verð búinn sem
leikmaður."
Af hverju KA?
„Ég er alinn upp í KA, þekki mig
best þar og veit að ég er alltaf
velkominn þangað aftur. Ég hef
engan áhuga á að setjast að í
Reykjavík. Heima er best, á því
er enginn vafi. Aðstaðan fyrir
norðan til íþróttaiðkana er líka
glæsileg. Þarna er allt til alls,
Fjalliö, golfvöllurinn, íþróttahöll-
in, íþróttavöllurinn og ekki síst
félagssvæði Þórs og KA sem hafa
tekið gífurlegum breytingum á
stuttum tíma. Aðstaðan hér úti
gerist ekki betri, þú þarft að leita
lengi til að finna svo góðan al-
hliða íþróttabæ sem Akureyri."
Nagandi neglur
Áttu þér einhver áhugamál fyrir
utan íþróttirnar?
„Sonur minn, Ingólfur Bragi,
hefur verið mitt helsta áhugamál
síöustu tvö árin. Hann er byrjað-
ur að sparka bolta nú þegar, en
þú mátt taka það fram að það var
mamma hans sem byrjaði að
sparka með honum en ekki ég.
Ég ætla ekki að ýta honum út á
íþróttabrautina heldur leyfa hon-
um að ráða sjálfum, hann verður
fullfær um það. Mig grunar þó að
íþróttirnar veröi eitt af hans
áhugamálum, og ég sé mig í anda
horfa á hann Ieika knattspyrnu,
standandi á hliðarlínu, nagandi
neglur og stressaður upp fyrir
haus. Hvað sem því líður veit ég
þó að metnaöurinn verður ódrep-
andi fyrir hanr hönd.“
Á foreldrunum
mikið að þakka
Viðtal þetta hefur að mestu snú-
ist um íþróttir enda ekki við öðru
að búast þar sem þú hefur nánast
helgað líf þitt íþróttum. Sérðu
eftir því?
„Nei ég held ekki. Að vísu þekki
ég eiginlega ekkert annað. í
fyrrahaust tók ég mér í fyrsta
skipti almennilegt frí og kunni
því ágætlega. Þá gerði ég mér
fyrst grein fyrir því að það getur
verið fínt að hvíla sig alveg á
íþróttunum. Það eina sem ég
raunverulega sé eftir er að ég
týndi unglingsárunum gjörsam-
lega. Ég byrjaði að spila með
meistaraflokki 15-16 ára gamall
og það þýddi æfingar öll kvöld og
leiki um helgar. Ég komst því í
hóp fullorðinna löngu áður en ég
á*ti heima þar.
Þegar ég lít til baka þá sé ég betur
hvað ég á foreldrunt mínum mik-
ið að þakka. Þau unnu ávallt
mikið og allir peningarnar fóru í
okkur systkinin. Það þurfti að
fæða okkur og klæða, þvo af okk-
ur íþróttagallana, borga keppnis-
ferðir og margt fleira. En aldrei
var möglað. Þetta sýnir vel kar-
akterinn í Islendingum.
Svona hlutir eru hlutir sent mað-
ur fær aldrei þakkað, ekki nema
kannski að reyna að ala sín eigin
börn upp í sama hugsunarhætti."
Efri röð frá vinstri: Finnbogi Baidvinsson (Bimbó), Viðar Gunnarsson Skjóldal (Viddi), Sveinar Þórsson, Björn
Björnsson (Bubbi), Gunnar Gunnarsson (Gassi), Jakob Bjarnason (Kobbi), Friðjón Jónsson (Fiddi), Alfreð Tul-
iníus (Alii) og Einar Eyland. Neðri röð frá vinstri: Reynir Viðarsson, Hákon Gunnarsson (Konni), Gunnar Berg,
Sigurgeir Gissurarson, Haukur Ásgeirsson, Garðar Gunnarsson Skjóldal (Gæi), Gunnar Gíslason og Kristján Krist-
jánsson. Myndin er tekin í bílskúrnuin hjá Stefáni Gunnlaugssyni í Espilundinuni 1972. Guttarnir vorii þá Akureyr-
armeistarar í 5. flokki í knattspyrnu. Þeir fengu af því tilefni krembrauð og jolly.
„Keppnistímabilið í fyrra var eitt
það skemmtilegasta sent ég hef
upplifað. Við spiluðunt skemmti-
legan fótbolta, sóknarleik og
skoruðum mikið af mörkum. Að
vfsu fengum við líka á okkur
ntörg mörk en rnálið er að skora
fleiri mörk og þá gengur dæmið
upp. Það gerði það a.m.k. hjá
okkur í fyrra en þá urðum við
norskir meistarar. Það var
gaman, enda var þetta fyrsti
meistaratitillinn sem ég vinn. Þó
okkur hafi ekki gengið jafnvel nú
í sumar þá hefur mér gengið mun
betur núna. Ég var meiddur í
fyrra þó að ég hafi spilað með, en
þetta tímabil nú er eitt það besta
sem ég hef átt. Ég kann vel við
svona hálfatvinnumennsku eins
og tíðkast hér í Noregi. Þú
vinnur þína vinnu, ferð svo á
æfingu um miðjan dag og átt þar
af leiðandi kvöldin fyrir þig.
Stærsti munurinn á að leika hér
og á íslandi er að hér eru ntun
meiri peningar í gangi og félögin
geta því keypt menn úr vinnu.
Þetta skilar sér í betri æfingu á
því er enginn vafi. Leikmenn fá
fasta greiðslu frá félaginu og svo
bónus ef vel gengur. Þetta þýðir
ekki að ég hafi orðið ríkur hcr í
Moss, ég hef það ágætt en ekkert
meira en það. Stærri félög hér í
Noregi borga til dæmis hclmingi
meira.
Annars er athyglisvert hvað
Islendingar leggja rnun meira á
sig til að ná árangri í íþróttum en
Norðmenn, og það án þess að fá
nokkurn skapaðan hlut fyrir.
Þessu er ekki svo farið hjá Norð-
ntönnum þeir ætlast frekar til að
fá hlutina upp í hendurnar.
Raunar held ég að engin þjóð sé
samkeppnishæf við Islendinga
hvað þetta varðar."
Ég var ódýr
Ef marka má umfjöllun um þig í
norskunt fjölmiðlum þá er enginn
vafi á því að þú hefur verið að
gera góða hluti hér í Noregi.
Ekki alls fyrir löngu birtist grein
um þig í einu dagblaðanna hér
sem ber yfirskriftina „Góö
kaup“. Hvernig finnst þér að
ganga svona kaupum og sölum
eins og hver annar hlutur?
„Það er nú bara svona eins og
gengur. Þetta fer ekki illa í mig
og persónulega held ég að Moss
hafi gert góð kaup a.m.k. var ég
ódýr! KR fékk á sínum tíma
smáupphæð fyrir mig en á móti
enginn tími fyrir aðra vini.
Raunar var erfiðara að skipta yfir
í KR því að KR-ingar höfðu ekki
verið bestu vinir KA-manna fram
að því. Ég held að þetta sé breytt
núna enda hafi margir gamlir
KA-menn farið í KR, svo sem
Ásbjörn Björns, Halli Haralds og
svo líka ég og Alli bróðir. Á þess-
um tíma bauð KR upp á bestu
aðstöðuna, Jóhann Ingi var þjálf-
ari og Alli bróðir spilaði með
þeim. Það kom því ekkert annað
til greina hjá mér og ég sá ekki
eftir þessu því KR er mjög gott
félag. Það að flytja til Reykjavík-
ur opnaði líka nýjar leiðir. Ég fór
beint inn í landsliðin í fótbolta og
handbolta og það sýnir að það er
ekki sama hvar þú býrð á land-
inu. Það er ekkert jafnvægi í vali
á fólki í landsliðin, þeir eru ekk-
ert síðri sem búa úti á landi.“
Betri í handbolta
Það er einmitt á þessum tíma sem
þú velur á milli þess að leika
handknattleik og knattspyrnu,
var nauðsynlegt að velja á milli?
„Já, það var það. Ég spilaði með
landsliðunum í báðum greinum
og það þýddi að ég fékk aldrei
helgarfrí allt árið um kring. Þó
var þetta verst á haustin þegar
keppnistímabilinu var að ljúka í
fótboltanum og það var að byrja í
handboltanum. Þá var lífið bara
æfingar og leikir.
Stundum fór ég á 14 æfingar á
viku, af einni æfingu á aðra.
Þetta var algjör geðveiki. Á þess-
um tíma var líka farið að leggja
svo mikla áherslu á hvora grein
fyrir sig að ég komst ekki hjá því
að velja á milli. Ég valdi fótbolt-
ann því ég hafði meira garnan af
honum en ég held að ég hafi nú
verið betri í handboltanum."
Engin eftirsjá?
„Ég get ekki annað sagt en að ég
öfundi landsliðið að hafa komist
á Ólympíuleikana. En því má
ekki gleyma að á bak við þennan
árangur liggur ótrúlega mikil
vinna.
Hef fullorðnast mikið!
Svo tekur atvinnumennskan við
og þú heldur til Þýskalands,
Gunnar kom heim um áramótin 1986-7 og lék þá með KA. f sínum fyrsta
leik gegn Fram skoraði hann átta mörk.
hvernig kom það til?
„Ég komst til Þýskalands í gegn-
um þáverandi þjálfara KA, Fritz
Kissing og spilaði með Oxna-
brúck sem lék í 2. deild. Þarna
var ég í 5 mánuði og þetta var ein
vitleysa frá upphafi til enda. Ég
fót út eftir að tímabilinu lauk
heima og kom þar af leiðandi inn
í mitt tímabil þarna úti. Liðinu
hafði gengið illa, var í næst
neðsta sæti þegar ég kom og átti
svo líka í peningavandræðum.
Það var því kjörið fyrir þá að fá
leikmann frítt frá íslandi. Ég
komst strax í liðið þó að ég væri
vita mállaus og þá komst ég að
því hvað það skiptir miklu máli
að geta tjáð sig almennilega inn á
vellinum, tekið á móti ábending-
um o.þ.h. og hjálpað öðrum á
sama hátt. Þetta var vonlaust fyr-
ir mig.
Þrátt fyrir allt held ég að ég hafi
haft mjög gott af þessu. Mig
hafði alltaf dreymt um atvinnu-
mennsku og þarna fékk ég að
kynnast því hvernig atvinnumenn
æfa og það var ómetanleg
reynsla. Þetta var ekki eins og ég
hafði hugsað mér, þú hefur eng-
an tíma fyrir þig sjálfan, klúbbur-
inn skipuleggur allt fyrir þig.
Þessi reynsla frá Þýskalandi kom
mér til góða seinna því þegar mér
bauðst að koma til Moss stóð mér
einnig til boða að fara til Schalke
í Þýskalandi. Þar var það sama
uppi á teningnum og hjá Osna-
brúck. Þeir voru í peningavand-
ræðum og leikmannavandræðum
og vantaði því ódýra leikmenn.
Ég var heppinn að koma mér
ekki inn í það dæmi. Það má því
segja að ég hafi fullorðnast ansi
mikið!“
Aldrei betri
Nú er þínu öðru keppnistímabili
hjá Moss senn lokið, hefur þetta
verið góður tími?
Asamt syninum Ingólfí Braga.