Dagur - 03.01.1990, Blaðsíða 4

4 - DAGUR - Miðvikudagur 3. janúar 1990
ÚTGEFANDI: ÚTGÁFUFÉLAG DAGS
SKRIFSTOFUR: STRANDGATA 31,
PÓSTHÓLF 58, AKUREYRI, SÍMI: 24222
ÁSKRIFT KR. 1000 Á MÁNUÐI
LAUSASÖLUVERÐ 90 KR.
GRUNNVERÐ DÁLKSENTIMETRA 660 KR.
RITSTJÓRI: BRAGI V. BERGMANN (ÁBM.)
FRÉTTASTJÓRI: KRISTJÁN KRISTJÁNSSON
RITSTJÓRNARFULLTRÚI: EGILL H. BRAGASON
BLAÐAMENN:
ANDRÉS PÉTURSSON (íþróttir),
KARL JÓNSSON (Sauöárkróki vs. 95-35960),
INGIBJÖRG MAGNÚSDÓTTIR (Húsavlk vs. 41585),
JÓHANN ÓLAFUR HALLDÓRSSON, ÓSKAR ÞÓR HALLDÓRSSON,
STEFÁN SÆMUNDSSON, VILBORG GUNNARSDÓTTIR,
LJÓSMYNDARI: KRISTJÁN LOGASON
PRÓFARKALESTUR: SVAVAR OTTESEN
ÚTLITSHÖNNUN: RlKARÐUR B. JÓNASSON
AUGLÝSINGASTJÓRI: FRlMANN FRlMANNSSON
DREIFINGARSTJÓRI:
HAFDfS FREYJA RÖGNVALDSDÓTTIR, HEIMASÍMI 25165
FRAMKVÆMDASTJÓRI: HÖRÐUR BLÖNDAL
PRENTUN: DAGSPRENT HF.
SÍMFAX: 96-27639
Rfldsstjómin sigrast
á erfiðleikunuin
Eitt árið enn er liðið í aldanna skaut. Þess verður
lengi minnst vegna falls Berlínarmúrsins og
uppstokkunar í A.-Evrópu. Því ber að fagna
þegar lýðræðið, vilji fólksins, nær að brjóta niður
múra og höft, ekki síst þau sem vilja binda
hugsunina í viðjar opinbers einflokkakerfis og
afturhalds í stjórnunarháttum heilla ríkja.
En þrátt fyrir þessar gleðilegu fregnir af
erlendum vettvangi standa innlend málefni
íslensku þjóðinni næst.
Um áramót er gjarnan litið um öxl og reynt að
vega og meta það sem áunnist hefur, einnig það
sem betur hefði mátt fara. Áramótaræða Stein-
gríms Hermannssonar, forsætisráðherra, ber
merki bjartsýni og áræðni til að fást við vanda
nútíðarinnar á öllum sviðum íslensks þjóð-
félags.
Ríkisstjórninni hefur, undir farsælli forystu
Steingríms Hermannssonar, tekist að snúa
öfugþróuninni frá stjórnarárum ríksstjórnar Þor-
steins upp í andstöðu sína. Grettistökum hefur
verið lyft til að styrkja stöðu útflutningsatvinnu-
veganna, bæði gegnum sjóðakerfið og með öðr-
um ráðstöfunum.
Ríkisstjórnin hefur þurft að standa af sér ýms-
ar orrahríðir stjórnarandstöðunnar, einkum
Sjálfstæðismanna, og hefur sú ásókn farið svo
að segja dagvaxandi undanfarnar vikur. Mál-
flutningur andstæðinga ríkisstjórnarinnar hefur
verið lítið málefnalegur, svo ekki sé meira sagt,
og Morgunblaðið reynir sífellt að spinna upp vef
tortryggni og ráðleysis kringum ráðherra stjórn-
arinnar og þingmenn stjórnarflokkanna. Hér er
á ferðinni gömul brella sem hefur ekki áhrif á
kjósendur.
Hún nægir ekki til að dylja þá staðreynd að
stjórnarandstaðan hefur ekki neinar haldbærar
lausnir á aðsteðjandi vanda. Á sama tíma og
hún gagnrýnir „óráðsíu" og „skattpíningu"
stjórnarinnar leggur hún fram hverja hugmynd-
ina á fætur annarri um aukningu ríkisútgjalda á
ýmsum sviðum. Gegnum slíka blekkingu er ekki
erfitt að sjá.
Steingrímur Hermannsson segir m.a. þetta í
áramótaræðu sinni, og vísar til væntanlegra
samningsumleitana EFTA við EB: „Árið 1990
verður afar mikilvægt. Það getur reynst örlaga-
ríkt. Þá mun ráðast hvort tekst að skipa íslensk-
um efnahagsmálum á heilbrigðan og skynsam-
an máta. Þá mun koma í ljós hvort tekst að
draga svo úr verðbólgu að hún verði svipuð og í
samstarfs- og samkeppnislöndum okkar. Það er
einhver mikilvægasta forsendan fyrir því að
íslensk fyrirtæki standist vaxandi samkeppni á
opnu evrópsku efnahagssvæði. “ EHB
Jón Jónsson, Fremstafelli:
Af því læra menn málið
sem fyrir þeim er haít
Þegar maður minnist Benedikts
Gíslasonar, sem lengi var kennd-
ur við Hofteig, rennur manni um
hug og brjóst notaleg kennd, svo
lengi sem hann hefur verið holl-
vinur íslenskra bænda. Benedikt
var fæddur til þeirrar stéttar í
Vopnafirði 21. des. 1894 og lát-
inn 1. október sl. eftir 13 ára dvöl
á sjúkrahúsi en hélt andlegu
þreki og skilvísi til orða fram til
hins síðasta.
Þá er fallinn frá úr bændastétt
einn djarfasti hugsuður sem oft
rak sig á vegg hinna lærðu
manna, sem formað höfðu og
rökstutt með nokkrum hætti
átrúnað vorn íslendinga, sem
fyrstu hlutdeild í landinu sem
leiddi til sagnfræði þeirrar sem
varð oss biblía að vissu marki.
Kann nú litlu skipta þótt sam-
ferðamenn Benedikts gangi í elli
sinni á liðnu sumri, í falda hella í
jörð, þar sem menn höfðu máski
eitt sinn unnið sér þegnrétt. Ann-
að ramgjörðara að ætlað var er
nú falið jörðinni til að hlúa að, en
veldur varla deilunni að víst var
það til, svo nærri manni og hjá
manni í tíma. Enn stendur að
verki samferðamaður Hofteigs-
bóndans Guðmundur P. Valgeirs-
son, að Bæ, í hárri elli sinni, og
sér og heyrir þó, ekki myrkur í
máli um stjórnviskuna þá sem
líklegast er arfur frá þeim sem í
upphafi flúðu land til að nema
annað land og eru svo á vissan
hátt enn frjálsir menn á flótta.
Guðmundur þessi hefir svo rúm-
an faðm að hann nær allt til okk-
ar Þingeyinga hvað varða varnar-
línuna um Kaupfélagið okkar
og ekki minna um Mjólkursam-
lagið okkar, sterkasta vígi þing-
eyskra bænda, og væntanlega
líka byggðakjarna þeirra á Húsa-
vík. Því stærra mál er þetta, sem
Kaupfélagsmenn þingeyskir
standa í meiri þolraun með sín-
um forsjármönnum að reisa sitt
kaupfélag við, sem þeim er því
skyldugra að gera, sem ófarnaður
þess stafar öðrum þræði af ógætni
þeirra, og forsjármanna, en að
hinu leitinu af blindri peninga-
dýrkun og okurvaxtapólitík sem
gengur mest og verst að íslenskri
þjóð nú um skeið. Máski orsakar
hennar mengaða sálarlíf stress og
magasár ásamt áróðurstækni og
litskrúði lögreglumynda að ekki
gleymdum kynvillingafaraldri og
ofbeldisverkum með hjálparlyf-
inu svissneskri mysu í túbbum og
tönkum. Allt eru þetta hinar
nauðsynlegu þjónustugreinar
með „hjálæknum“ sínum.
Yið munum ekki að svo
stöddu flytja á kviktrjám
vel rekið Mjólkursamlag
okkar vestur fyrir Eyja-
fjörð, ennþá meginstoð
undir yfírbyggingu gamla
Kaupfélagsins hvað helst á
meðan endurskoðun þess
stendur yfir til fullrar verk-
færni. En því nefni ég
kviktrjám sem ýmsir skilja
enn, en þorra Þingeyinga
mun Ijóst að hér má ekki
rasa um ráð fram.
Þau hrörna í veðrum
hin mörgu minnismerkin
Já, áfram halda þau að hrörna í
veðrum hin mörgu minnismerkin
sem íslendingar reisa sér og sín-
um um víðáttur landsins. í
leikhúsum og kirkjum og Helga
r—-
magra historíum sem þurfa húsa-
skjól vegna tæringar veðra og
vinda, ellegar máski hið mikla
Auðhumlulíkan sem stendur á
verði við hina miklu mjólkurstöð
okkar Kaupfélagsmanna, með
hinni risavöxnu mjaltakonu á
hækjum sínum, beinaber með
tóma fötu undir steingeldri
kúnni. (Að vísu sagði Halldór
Vilhjálmsson á Hvanneyri forð-
um að ekkert fóður væri of gott
handa kú í geldstöðu). En máski
fer að kenna exems um klof og
malir og óværu um sig þegar
mjólkurflutningar eru hafnir suð-
ur nú á haustdögum. Þangað sem
„óskabarn þjóðarinnar“ sem hét
og var, Eimskipaféíag íslands,
ætlar að byggja stóra hótelið,
hærra en Bændahöllina en minna
að flatarmáli þó en Reiðhöllina,
sem náð hefir þrátt fyrir lægð
sína að verða gjaldþrota þrátt
fyrir sinn lága aldur, varla eldri
en uppeldisbróðir hennar,
íslandslax . . .
Máski var fyrirboði alls þessa
sjáanlegur sólskinsdag þann í
Reiðhöllinni þegar sú mikla land-
búnaðarsýning stóð og við blasti
á bás minninganna orfið gamla
með bundnum ljá með ól, og ljár-
inn vísaði öfugt við amboðið með
örnefnum sínum, með „hæl og
kellingu" en var þó vent við áður
en næst kom dagur. En stórt þarf
það Bláa lón, sem lækna má allt
það exem og óværu.
Enn munu menn grafa jörð og
leita beina framliðinna sem
máski voru landnámsmenn, líka
rökstyðja eða ráða af líkum
hverjir drápu uxa við gamlan
akur og hjuggu mann, þegar lítið
lagðist fyrir góðan dreng, að
þrælar skildu að bana verða, eins
og stóð í íslandssögunni. Undir
yfirborði jarðar grúfa rúnum rist-
ir hellar í dauðaþögn yfir
leyndarmáli. Mestu varðarþólíf-
ið ellegar lífskjörin á efstu
skorpu þeirrar jarðar sem menn
lesendahornið
Áfram Gestur Einar!
Útvarpshlustandi, hringdi
vegna lesendabréfs sem birtist
fyrir áramót. Þar fékk Gestur
Einar Jónasson útvarpsmaður
Hinn geðþekki útvarpsmaður Gest-
ur Einar Jónasson.
sendan tóninn vegna útvarps-
þátta sinna, Umhverfis landið á
80. „Ég er mjög ósammála þeim
sem gagnrýndi Gest og vil endi-
lega koma minni skoðun á fram-
færi. f bréfinu er talað um
„kjaftavaðal“ á Gesti Einari, en
mér finnst einmitt hið gagnstæða.
Það vantar svo talað mál á þessar
rásir og það er ótvíræður kostur
Oddeyringur hafði samband:
„Ég er með tvær sorptunnur
við hús mitt, eins og fleiri. í haust
hef ég nokkrum sinnum orðið var
við að þeir starfsmenn bæjarins
sem sjá um sorphirðingu losa
ekki tunnur ef þær eru hálffullar
af rusli, skilja aðeins poka eftir.
Þeir hirða þó ruslið úr tunnum
sem eru orðnar fullar.
að geta talað um allt og ekki neitt
frá hjartanu eins og Gestur. Mér
finnst hann því mjög heimilisleg-
ur útvarpsmaður og þættirnir
mjög jákvæðir. Þá er ég mjög
ánægður með lagavalið í þessum
þáttum og vill segja að Gestur er
bæði mjög góður útvarpsmaður
og leikari! Ég vil hafa Gest
áfram, það er engin spurning."
Mér finnst þetta undarlegt og
beini því til sorphirðingarmanna
að þeir fjarlægi allt sorp úr tunn-
um þegar þeir koma, en skilji
ekki eftir tunnur hálffullar af
rusli. Bæjarbúar greiða fyrir
þessa þjónustu og eiga rétt á að
hún sé sómasamlega af hendi
leyst.“
I Iálííullar
sorptunnur