Dagur - 26.05.1990, Blaðsíða 17

liölig arria3tír í26it nrmr48ö0 - fOAMíft -- 3|
rf

Nokkrar myndir af burði, allt frá því fyrst sést í framfætur á lambinu og þar til allt er um garð gengið og móðirin byrjar að kara lambið. Þegar allt gengur að óskum tekur burðurinn ekki langan
tíma en stundum koma lömbin vitlaust að og þá þarf að hafa snarar hendur og aðstoða við burðinn.
Frjósemin hjá ánum á Vatnsleysu er mikil. Það þurfti því ekki að koma á óvart að á þeirri stund sem blaðamenn stöldruðu í húsunum bar ein ærin þremur lömbum. Að þessu sinni kom fyrsta
lambið dautt eins og oft getur gerst þegar þrengslin eru svona mikil. AHt gekk hins vegar að óskum með síðari lömbin tvö.
ærnar séu með eitt, tvö eða þrjú
lömb því ef aðeins er um eitt
lamb að ræða þarf að hafa snarar
hendur og venja undir ær þau
lömb sem tekin hafa verið undan
þrílembum. Aðferðirnar sem
bændur hafa beitt til að venja
lömb undir eru margar og mis-
munandi. Sennilegast kannast
margir við að hafa heyrt um þá
aðferð að úða lömbin með svita-
lyktareyði þannig að móðirin
finni ekki á lyktinni hvort lambið
er hennar eigið. Sigríður segir að
oftast beiti þau þeirri aðferð að
safna reglulega legvatni og þegar
færi gefst á að venja undir eru
lömbin sem venja á undir böðuð
upp úr legvatninu og sett við hlið-
ina á nýfædda lambinu. Sigríður
segir að til að fá ærnar til að
sleikja líka aðkomna lambið setji
hún stundum yfir það borðsalt til
að skerpa saltbragðið. „Þetta
tekst nánast alltaf en í sumum til-
fellum gerum við þetta einungis
með vatni og salti. Þetta er líka
ástæða þess að við erum stöðugt
á vakt í húsunum því maður má
ekki sleppa neinu tækifæri til þess
að venja undir þrílembinga og
tvílembinga undan gemlingum,“
segir Sigríður.
Ærnar á Vatnsleysu láta sér
fátt um finnast þessa heimsókn
blaðamannanna og leiða hjá sér
ljósblossana af myndavélinni.
Sumar eru þó ekki of hrifnar af
því ef gestirnir gera sig líklega til
að taka af þeim afkvæmin en aðr-
ar eru gæfar og vilja láta klappa
sér. Þessi fjárhús á Vatnsleysu
eru senn 30 ára gömul, byggð í
upphafi sem taðhús en nú eru
komnar tré- og járngrindur í
krærnar. Stórir hjólavagnar ofan
á hverjum garða vekja strax
athygli og þegar spurst er fyrir
um hlutverk þeirra kemur í ljós
að þarna er komin nýjung sem
tekin var upp úr sjónvarpsþætti.
Fyrir nokkrum árum var sýndur í
Sjónvarpinu þáttur um stórt
sauðfjárbú í Húnavatnssýslu þar
sem notaðir voru sérstakir vagnar
til að gefa heyið á garðann og
þessari tækninýjung var snarlega
hrundið í framkvæmd í húsunum
á Vatnsleysu og því þarf ekki
lengur að bera heyið í féð heldur
er því ekið á hjólavögnum fram
garðann.
Mætti matreiða meira
ofan í ferðamennina
Lúmskt bros færist yfir andlit
Ármanns þegar hann er spurður
hvernig neikvæð umræða um
landbúnaðinn og þá kannski sér-
staklega sauðféð leggist í sauð-
fjárbóndann. „Jú, það fýkur
stundum í mann,“ segir hann og
bætir við að ekki sé hann heldur
of hrifinn af þeim málflutningi
þegar stöðugt sé hamrað á því að
sauðkindin eigi mesta sök á eyð-
ingu landsins. „Auðvitað getur
maður samþykkt að sauðkindin
hjálpi ekki til en ég get ekki fall-
ist á að hún eigi meginsökina,“
segir hann.
í auglýsingum að undanförnu
hefur mikið borið á auglýsingum
á Iambakjöti, sérstökum tilboð-
um bæði sumar og vetur. Ármann
segir að sauðfjárbændur fagni
vissulega þeirri viðleitni að selja
kjötið og breyta viðhorfi almenn-
ings til þessarar búgreinar. Að
sínu mati megi þó enn gera
betur.
„Já, mér finnst stundum að
fulllítið sé gert af því að koma
þessu kjöti í ferðamennina á
sumrin. Ég held að það væri
mjög góð landkynning," segir
Ármann.
Við kveðjum fjárhúsin og hús-
bændur á Vatnsleysu og höldum
út í vorið. Snjórinn er á undan-
haldi, tún eru að koma undan
snjó og brátt fara s' ræk lömb að
hlaupa um Vatnsleysutúnið.