Dagur - 19.12.1990, Blaðsíða 13

Miðvikudaqur 19. desember 1990 - DAGUR - 13
t-
p
»
>
I
\
*
bara saumaður yfir til að leyfa
útþenslu.
Andlit mannsins var afskræmt
af kvölum og angist, sem minnti á
„Óp“ Edvards Munch. Hann gat
ekkert gert nema æpt. Ég opnaði
töskuna, tók upp fimm millilítra
sprautu og setti nál á. Maðurinn
fylgdist með mér með útstæðum,
ranghvolfdum augum, sem virt-
ust ætla að springa út úr tóftun-
um. Ég hlóð sprautuna fulla af
demeróli, sem er tvisvar og hálf
sinnum venjulegur skammtur,
eða 250 milligrömm. Ég leit
spyrjandi á fólkiö sem skildi og
beygði höfuð til samþykkis. Síð-
an leit ég á manninn sem virtist
sýna kröfuharða áfergju gegnurn
þjáningarsvipinn. Ég bretti upp
erminni með aðstoð konunnar og
rak nálina í axlarvöðvann og
sprautaði öllum skammtinum
inn, hægt en ákveðið. Hann hélt
áfram ópunum en það bráði af
honum örlítið eftir nokkrar
mínútur. Þá tók hann að æpa enn
hærra af æöisgengnum hryllingi
og reiði, svo nú varð kvaíaópið
að öskri. Hann starði á mig með
ásökunarfullu augnaráði. Öskrin
jukust og fólkið fór að tvístíga og
hrista höfðin. Ég beið í fimmtán
mínútur og benti þá konunni að
koma aftur. Fyllti ég nú spraut-
una á ný, setti gúmmíband um
upphandlegg og stakk í æð. Leit
þá aftur til mannsins og allra.
sem sýndu samþykki. Bandið var
losað og ég fór að sprauta demer-
ólinu inn, hægt og hægt. Smám
saman fóru þjáningarnar að réna,
ópin að lækka og svipur af-
þreyingar tók við af angistarfullri
reiði og kvölum. Ég bætti 50
milligrömmum við. Þá bráði af
honum, ópin hættu, hann leit til
allra með þakklæti og söknuð í
augum. Þau færðu sig að rúminu,
tóku í hendur hans, kysstu hann
og krupu við rúmstokkinn. Hann
gaf frá sér langa og þreyjufulla
stunu og hætti að anda. Augun
störðu í sljórri ró, afskræmissvip-
brigðin eyddust og friður færðist
yfir ásjónuna. Eftir þrjár mínútur
hætti hjartað að slá og ég lokaði
augum hans. Tárin streymdu nið-
ur andlit fólksins, jafnvel börn-
unum virtist vera hægara um
hjarta. Enginn mælti orð. Lítil
glös voru fyllt af horjúka og
tæmd í skál til mín og mannsins,
sem haldinn var til heljar. Þau
tóku öll þegjandi í hönd mér og
eftir bolla af sterku kaffi var lagt
út í bylinn. En nú var hann ekk-
ert ógnandi, fremur friðþægjandi
og röandi. Ekki hafði mig órað
fyrir að köllun mín mundi taka
þessa stefnu. Þótti mér illa horfa
ef læknishlutverk mitt yrði að
taka líf í stað þess að vernda.
Misskilið siðgæði
Ég mæli engan veginn með neins
konar lagasetningu varðandi
líknardeyðingu og vitna þar helst
í ummæli Lord Horners í breska
þinginu á fjórða tugnum. Þau
segja allt sem segja þarf og ég
hafði nýlega lesið þau í litlum
pésa. Hjúkrunar- og læknalið má
aldrei taka á sig ógnarsvip von-
leysis og dauða af kaldri yfirveg-
un um örlög sjúklings. Það lið
verður að bjóða þjáðum von og
líkn þrauta til hinsta andartaks.
Sé óhjákvæmilegt að flýta þeirri
stund verður það að ráðast við
banabeð af þeim sem er treyst til
fulls. Til fullrar líknar fyrir sjúkl-
inginn fremur en aðstandendur.
Fyrir kvalir hins sjúka frekar en
kvalræði aðstandenda. Sé sjúkl-
ingurinn „líffræðilega" löngu
dáinn er ekki um neina líknar-
deyðingu að ræða. Hún hefur
þegar átt sér stað. Mótmæli slíkr-
ar aðgerðar eru því mannskemm-
andi látalæti og misskilið siðgæði.
En í því falii þarf lagasetningu til
að fyrirbyggja misnotkun líknar-
deyðingar á þeim sem kunna að
eiga sér von eða að hún sé fram-
kvæmd öðrum til hagnaöar."
(Millifyrirsagnir cru blaðsins)
þú
0q á annarri hæð finnur
iólatré at ýmsum stærðum og
'gerðum/iólaskrautogkortsvo
%itthvaðséneínt...asamt
myndiistarsyningu, en viö
sýnum verk sem bornin hata
sent jólasveinum KEA'.
Innangengt á nii ala deiWa
Veriö velkomin