Dagur - 23.02.1991, Page 10

10 - DAGUR - Laugardagur 23. febrúar 1991
Fengu sér
fjallabíl
og hund
og drífu sig
norður í land
- Guðrún Gunnarsdóttir og Valgeir Skagfjörð rœða um leiklistina,
sönginn, „Dag eftir dag - œvintýrið", höfuðborgarstressið og margt fleira
au búa í raðhúsi við Eini-
BH^Iund á Akureyri. Eiga
^ Lödu sport og svart-
an Labrador-hvolp.
Vinna allan liðlangan
daginn í Samkomuhúsinu
á Akureyri þar sem þau
œfa ásamt vöskum hópi fólks
nœsfa verkefni Leikfélags
Akureyrar, „Kysstu mig Kata“.
Hann er leikari að mennt en
auk þess leikritahöfundur, leik-
stjóri og tónlistarmaður. Hún
hefur Iftið komið nálœgt leik-
listinni en er betur þekkt sem
söngkona og útvarpskona á
rás 2 Ríkisútvarpsins. Þetta eru
Guðrún Gunnarsdóttir og
Valgeir Skagfjörð.
Pau Guðrún og Valgeir fluttu sig norður yfir
heiðar úr höfuðborgarstressinu sl. haust. En
af hverju Akureyri? Valgeir verður fyrir
svörum. „Ástæðan er fyrst og fremst sú að
Sigurður Hróarsson, leikhússtjóri, hringdi í
mig í fyrravor og spurði hvort ég vildi ekki
koma hingað norður og starfa hjá Leikfélagi
Akureyrar. Málið var sett í nefnd og það
varð ofan á að við ákváðum að taka þessu
tilboði og flytjast norður. Við komum í lok
október, í þann mund er æfingar hófust á
Ættarmótinu. Þetta var ansi klemmt. Ég var
að setja upp rokksöngleikinn „Skítt með
það“ hjá Leikfélagi Kópavogs og kom norð-
ur tveim dögum eftir frumsýningu á
honum.“ Og Guðrún bætir við: „Þetta hent-
aði okkur ágætlega. Hann fékk vinnu við
leikhúsið og ég gat haldið áfram að vinna á
rás 2 í hljóðstofu Útvarps Norðurlands.
Okkur langaði að breyta til og víkka sjón-
deildarhringinn.“ Valgeir: „Letta var líka
kærkomið tækifæri til þess að skipuleggja
leikárið í heild. Lað hafði ég ekki getað
áður. Maður hefur verið í þessum „free
lance“ bransa og honum fylgir alltaf visst
óöryggi. Suma mánuðina er brjálað að gera
en síðan koma tímabil þegar ekkert er að
gera.“
Fastráðinn hjá LA frá 15. mars
Valgeir verður fastráðinn leikari hjá Leik-
félagi Akureyrar frá og með 15. mars nk. og
ákveðið er að hann verður hjá félaginu að
minnsta kosti til vors 1992. „Ég hef aldrei
áður fengið fastráðningu við atvinnu-
leikhús. Það er dálítið skrýtin tilfinning að
upplifa slíkt atvinnuöryggi. Þó er þetta
dálítið tvíeggjað. Kannski hefur fast-
ráðningin það í för með sér að það slakni á
sköpunargleðinni. Það á eftir að koma í
ljós.“
Þau Valgeir og Guðrún eru bæði alin upp
við ysinn og þysinn á höfuðborgarsvæðinu.
Valgeir er borinn og barnfæddur Reykvík-
ingur en Guðrún er Kópavogsbúi.
Valgeir segist ekkert hafa þekkt til hér
nyrðra, en Guðrún segist hins vegar eiga
skyldfólk á Akureyri. Því hafi hún stundum
komið hingað norður sem krakki og af þeim
sökum ekki verið bænum alveg ókunnug.
„Svo var ég úti í Hrísey á hverju sumri þeg-
ar ég var lítil. Fjölskyldan leigði þar hús,
sem við bjuggum í í góðu yfirlæti. Pabbi réri
á trillu og þetta var allt mjög skemmtilegt,"
segir Guðrún og bætir því við að hún hafi
lítið verið hér nyrðra frá tólf ára aldri.
Guðrún og Valgeir segjast bæði hafa ver-
ið mjög til í að flytjast norður. „Enda svo
sem ekkert sem bindur hendur okkar fyrir
sunnan, engin húseign eða neitt slíkt,“ segir
Valgeir.
Afstressuðust hægt og bítandi
En hvernig skyldi þeim svo líka þessi breyt-
ing? „Mér finnst hún góð,“ segir Guðrún
undir eins. „í rauninni hefur lítið breyst hjá
mér,“ segir Valgeir. „Þetta hefur verið
alveg ofboðslega stíf vinna. Satt best að
segja hef ég lítið verið heima síðan 1. sept-
ember. Það er fyrst núna sem ég er að
lenda,“ bætir hann við. Og Guðrún heldur
áfram: „Okkur finnst þessi breyting að því
leyti góð að við erum rólegri. Hér gefst
meiri tími til að gera hlutina en fyrir
sunnan. Við vorum fyrst úr takti við allt hér.
Á föstudögum flýttum við okkur út í Mat-
vörumarkað til þess að versla inn til helgar-
innar, ofsalega uppspennt og stressuð. Fyrir
sunnan er maður vanur því að rubba inn-
kaupunum af og komast heim sem fyrst.
Hér spjallaði fólk hins vegar saman í búð-
inni og okkur til mikillar furðu voru engar
raðir við búðarkassana.
Smátt og smátt tröppuðum við okkur nið-
ur og núna líkar okkur mjög vel þessi róleg-
heit. Við verðum fyrst áþreifanlega vör við
hversu mikil breyting þetta er þegar við
skreppum suður. Það er eins og enginn hafi
tíma þar. Hér hefur fólk tíma og sjálfur gef-
ur maður sér líka tima til þess að gera hlut-
ina, þrátt fyrir að hér sé ekkert minna að
gera en fyrir sunnan.“
Eins og svart og hvítt
Þeir sem á annað borð hlusta á rás 2 ættu að
kannast vel við rödd Guðrúnar Gunnars-
dóttur. Lengst af stjórnaði hún dægurmála-
þættinum Dagskrá með Stefáni Jóni Haf-
stein, Ævari Kjartanssyni og Sigurði G.
Tómassyni. í vetur hefur hún ásamt fleirum
stýrt miðdegisþættinum Níu-fjögur. Síðustu
vikur hefur ekkert heyrst til Guðrúnar,
enda er hún á fullu við æfingar á „Kysstu
mig Kata“ hjá Leikfélagi Akureyrar.
Guðrún dregur ekki dul á að það hafi ver-
ið mikil breyting að fara úr hamaganginum
á Ríkisútvarpinu við Efstaleiti í Reykjavík
og hefja störf í höfuðstöðvum Útvarps
Norðurlands á Akureyri. „Það er ekki hægt
að bera þetta saman, þetta er eins og svart
og hvítt,“ segir Guðrún og hlær dátt. „Mér
finnst mun þægilegra að vinna hér. Fyrir
sunnan eru ofsaleg hlaup og stress allan
daginn. Hér er allt svo miklu minna í snið-
um og fólk afslappaðra. Fyrir mig er þetta
mjög góð tilbreyting, maður var orðin svo-
lítið þreytt á þessu stressi.
Svo er ég viss um að útvarpslega séð hef
ég haft mjög gott af þessu. Manni fannst
Reykjavík vera nafli alheimsins og það fólk
sem máli skipti byggi allt fyrir sunnan. Núna
sér maður hlutina í öðru samhengi og skilur
margt miklu betur," segir Guðrún.
Úr dægurmálunum í leikhúsið
í stað þess að tala í hljóðnemann syngur
Guðrún í hann þessa dagana á fjölum Sam-
komuhússins á Akureyri, þar sem verið er
að æfa söngleikinn „Kysstu ntig Kata“.
Laugardagur 23. febrúar 1991 - DAGUR - 11
Valgeir tekur einnig þátt í uppfærslunni,
þannig að nú snýst allt um leiklistina á heim-
ilinu. Guðrún segist hafa mjög gaman af því
að takast á við þetta nýja og spennandi
verkefni. „Ég hef alltaf haft mjög gaman af
leikhúsi. í vinnunni hjá dægurmáladeild rás-
ar 2 var mér yfirleitt falið að taka viðtöl í
leikhúsunum og greina frá því sem þau voru
að gera. Mér líkaði það mjög vel.
Leikhúsið hefur allaf heillað mig og ég
hef einu sinni áður stigið á leiksvið. Þetta
var í sýningunni Galdra Lofti hjá Leikfélagi
Menntaskólans í Kópavogi," segir Guðrún.
í „Kysstu mig Kata“ þenur Guðrún radd-
böndin, enda ekki óvön slíku. Hún hóf
söngferilinn í MK-kvartettinum svokallaða
og síðar færði hún sig yfir í poppið og hefur
komið víða við, bæði sungið ein og með
öðrum.
„Veistu að mér finnst þetta alveg æðislega
gaman,“ svarar Guðrún og lilær þegar hún
er spurð um hvernig henni falli að syngja
leikhústónlist á fjölum Samkomuhússins.
„Það má skipta leikurum í sýningunni í
tvennt, annars vegar aðalleikarar og hins
vegar hópur aukaleikara eða „statista", sem
kemur fram í hópsenum. Ég tilheyri þeim
síðarnefndu. Þarna fæ ég tækifæri til að
dansa, nokkuð sem ég hef ekki gert áður.
Ég held að þetta verði skemmtileg sýning,
bæði fjörug og fyndin."
Að skipta sér í hundrað parta
Valgeir hefur skiljanlega meiri sviðsreynslu
en Guðrún. Hann lauk leiklistarnámi frá
Leiklistarskóla íslands árið 1987 og hefur
síðan tekið þátt í fjölda leiksýninga, m.a. í
Borgarleikhúsinu og Þjóðleikhúsinu. Leik-
listarbakterían hafði lengi blundað í Val-
geiri og hann tók þátt í fyrstu leiksýningunni
á Akranesi samhliða tónmenntakennslu
þar.
Frá því að Valgeir útskrifaðist sem leikari
hefur hann tekist á við gamanhlutverk jafnt
sem alvörugefin hlutverk. Hann gerir ekki
þar upp á milli. „„Kómedían" byggir alltaf á
„dramatík". Chaplin var svo góður gaman-
leikari af því að hann gerði allt svo alvar-
lega.“
Valgeir segist ekki hafa neinar fyrirmynd-
ir í leikarastétt, „ef svo er þá er það ómeð-
vitað. Maður reynir að koma sér upp sínum
eigin stíl, að vera maður sjálfur. Það er það
eina sem maður hefur að byggja á.“
Ekki er orðum aukið að Valgeir sé fjöl-
hæfur listamaður. Jafnframt því að Ieika og
leikstýra nýtir hann frístundir sínar vel til
þess m.a. að skrifa leikrit og semja tónlist.
„Maður skiptir sér í hundrað parta," segir
hann þegar spurt er hvernig þetta fari allt
saman. „Ég hef alltaf tíma til að skrifa.
„Bresti" skrifaði ég til dæmis á hálfum mán-
uði og hafði þó fullt annað að gera. Maður
fær hugmynd, kemst í ham og setur íslensku
leikverki hjá LA verið slegið. Valgeir túlkar
léttlyndan stigamann í verkinu, sem þröngv-
ar sér inn á ættarmótið á fölskum forsend-
um.
En hvernig skyldi hann undirbúa sig fyrir
hverja sýningu? „Ég kem ekki inn á sviðið
fyrr en í öðrum þætti, þannig að það nægir
mér að vera kominn niður í leikhús hálftíma
áður en sýning hefst. Ég byrja á að setjast
niður og fá mér kaffisopa og spjalla við kol-
lega mína. Skömmu eftir að sýningin hefst
færi ég rnig inn í förðunarherbergið og geri
mig kláran fyrir sýninguna."
Valgeir segir að það séu engar tvær sýn-
ingar eins og áhorfendur sjái yfirleitt ekki
það sem miður fer á hverri sýningu. Hann
rifjar upp að á einni sýningunni á Ættarmót-
inu fyrir skömmu komst hann heldur betur í
hann krappan. „í miðri dramatískri senu ríf
ég upp gullúr, sem ég á að hafa stolið. Á
þessari sýningu vildi svo til að það var ekk-
ert úr í vasanum. Ég hafði gleymt að setja
það þar. Þá voru góð ráð dýr. Ég einfald-
lega hljóp út af sviðinu og sótti það. Ég
hugsa að áhorfendur hafi ekki orðið varir
við þessi mistök.“
Valgeir segist vart hafa átt von á svo góðu
gengi Ættarmótsins. „Ég spáði því að verk-
ið yrði sýnt tuttugu sinnum, en sýningarnar
eru nú orðnar yfir þrjátíu. Ég var dálítið
lengi að finna flöt á leikritinu og fá yfirsýn
yfir það. Það er margt ekki augljóst í hand-
riti, en í þessu verki sannast enn einu sinni
að leikrit á pappír er allt annað en leikrit á
sviði.
Ég kveikti ekki strax á þessum hárfína
húmor Böðvars. Ég er algjört borgarbarn
og þekkti ekki sveitamóralinn sem birtist
svo vel í Ættarmótinu. Það sem gerir Ættar-
mótið svona vinsælt er að leikhúsgestir hafa
pínulítinn húmor fyrir sjálfum sér. Þarna er
potað í ættarrembuna og útlendingasnobb-
ið. Fólk þekkir þetta allt saman og hefur
gaman af því.“
Góður andi í Samkomuhúsinu
Samkomuhúsið á Akureyri er Valgeiri að
skapi. Hann segir að þar svífi góður vinnu-
andi yfir vötnum. „Húsið minnir um margt á
gamla Iðnó. Það er eitthvað við það sem
ekki er svo auðvelt að útskýra.“
Æfingar hófust á söngleiknum „Kysstu
mig Kata“ um miðjan janúar og hefur verið
æft stíft síðan. Valgeir er í einu burðarhlut-
verkanna, túlkar léttlyndan Broadway-
steppara. Frumsýning verður unt miðjan
næsta mánuð. Valgeir vill litlu ljóstra upp
um þennan fræga söngleik, en lofar leikhús-
gestum góðri skemmtun.
Auk þess að leika í „Kötu“ kemur Val-
geir við sögu ( uppfærslu á Skrúðsbónda
Björgvins Guðmundssonar í Akureyrar-
kirkju í lok apríl.
Guðrún reiknar með því að taka upp
þráðinn þar sem frá var horfið á rás 2 þegar
sýningum lýkur á „Kysstu mig Kata“.
Ætluðu að stunda skíðin
- en snjóinn vantar
Auk þess að æfa daglangt í Samkomuhúsinu
tekur Guðrún þátt í uppfærslu, „showi“ á
útlensku, í Sjallanum, sem einmitt verður
frumsýnd í kvöld. Hún ber nafnið „Friður
fyrir botni Sjallans" og er sambland tónlist-
ar- og leikuppfærslu. Tónlistin er að uppi-
stöðu frá blómaskeiði hippaáranna, árunum
1968 til 1972. Guðrún hefur aldrei tekið þátt
í slíku og segist vera spennt að glíma við
rokkið. „Ég hef aldrei sungið þessa músík,
kannski vegna þess að ég hef aldrei verið
neinn rokkari í mér,“ segir hún.
En hvað skyldi leiklistarparið Guðrún og
Valgeir gera fyrir utan hið daglega brauð?
„Ekkert,“ svarar Guðrún að bragði og hlær.
„Við reynurn að njóta þess að vera saman
með dætrunum og hundinum þær fáu stund-
ir sem gefast. Við eigum í rauninni ekkert
áhugamál,“ segir Guðrún og Valgeir bætir
við. „Mig hefur lengi dreymt urn að korna
mér upp einhverju áhugamáli. Við höfðum
til dæmis ákveðið að kaupa skíðabúnað og
fara oft á skíði. Ég hef hins vegar ekki séð
snjóinn ennþá.“ Guðrún segir að þau hafi
verið viðbúin hinu versta eftir hryllingssög-
ur frá síðasta vetri og fjárfest í Éödu sport
til þess að vera alveg viss um að komast á
milli húsa. Af skiljanlegum ástæðum hefur
hins vegar lítið reynt á fjallabílinn, að
minnsta kosti enn sem komið er. Þó er ekki
öll von úti.
Texti: Óskar Þór
Halldorsson
Mynd: Golli
Valgeir: „í miðri dramatískri senu ríf ég
upp gullúr, sem ég á að hafa stolið. A
þessari sýningu vildi svo til að það var ekk-
ert úr í vasanum. Eg hafði gleymt að setja
það þar. Þá voru góð ráð dýr. Ég einfald-
lega hljóp út af sviðinu og sótti það. Ég
hugsa að áhorfendur hafi ekki orðið varir
við þessi mistök.“
Guðrún: „Það var margt öðruvísi við þessa
keppni en við héldum. Maður fær voða-
lega lítið fyrir sinn snúð. Kjóllinn sem ég
söng í fór fyrir brjóstið á mörgum og haft
var á orði að hann hafi eyðilagt lagið. Ég
get ekki neitað því að ég var dálítið skúff-
uð yfir því að þetta skyldi vera
kjólakeppni en ekki söngvakeppni."