Dagur - 04.05.1991, Blaðsíða 7

FT
Níðst á mimiihlutahópiim ljóst og leynt
Eiginlega er það svo að þótt vér ís-
iendingar lítum ýmsum augum á silfrið
- líka hið útlenda er sjálfsagt ríkt í
mörgum að fara ekki milliveg í því
efni. Marga hefi ég hitt sem hæla í
hástert því sem þeir hafa heyrt og séð
í útlöndum - aðra finna þeim sömu
útlöndum flest til foráttu af því þau
eru ekki eins og við erum vön heima.
Ekki tvíla ég það að fremur vil ég
hverfa heim til íslands - þótt þar séu
ofviðri, eldgos og jafnvel kosningar -
heldur en dveljast langdvölum hér í
Vesturheimi. Astæður hirði ég ekki
að tína til. f>ó er það svo að fátt hefir
verið íslendingnum beinlínis gegn
skapi eða ógeðfellt. Reyndar má
segja að flest hafi verið manni heldur
hagfellt hér. Er þá allt ósköp gott
þarna? kann einhver að spyrja. Svar-
ið er já, næstum því.
En eitt er það sem hefir verið okk-
ur býsna ógeðfellt að vita af hér í
þessu annars góða landi. Það er sá
misinunur sem gerður er á fólki eftir
litarhætti þess og uppruna.
Þetta mætti okkur reyndar fyrstu
klukkustundirnar á flugvellinum í
New York, sem kenndur er við John
Kennedy. Þegar við höfðum komist í
gegnum nálarauga útlendingareftir-
litsins beið okkar sú raun að finna
farangurinn og koma honum í nánd
við þann bíl sem ætlað var að flytja
okkur í næturstað. Við vorum
skammt á veg komin með þessar
pjönkur okkar þegar birtust tveir
vörpulegir og glaðbeittir menn,
dökkir á húð og hár. Þeir kváðust
sérstaklega hafa verið sendir af Jesú
Kristi (eða Guði almáttugum, ég
man ekki hvorum) til að hjálpa fólki
eins og okkur, þreyttum og ókunnunt
ferðalöngum með (of) rnikinn far-
angur. Ekki kannaðist ég við að hafa
ráðið verktaka til töskuburðar og síst
þá sem nefndir voru. En piltarnir
stóðu því fastar á sínu. Á endanum
rak forsjármanneskja sú sem komin
var til að sækja okkur, pilta þessa
burtu og deildu þeir þá hátt um hvor
hefði klúðrað þessu máli meira. En
af ræðum manna mátti heyra að þess-
ir blökkumenn, sem svo var á kveð-
ið, væru sífellt til ama og leiðinda.
Sváfum við svo af nóttina og fórum
í býti á hinn sama flugvöll morguninn
eftir til að standa þar í biðröð í hart-
nær tvo klukkutíma. Þar stóð hið
næsta okkur ungur piltur, blakkur
sem þeir höfðu verið kvöldið áður og
spjallaði við þessa furðulegu gesti
meðan beðið var. Ekki minnist ég
þess í fljótu bragði að hafa hitt þann
mann, bláókunnugan, sem bauð af
sér betri þokka en þessi piltur. Hann
sá að Signý Valdimarsdóttir var held-
ur syfjuð að burðast með töskur sín-
ar og hjálpaði henni hvenær sem færi
gafst. Sjálfur bar hann fátt með sér
utan hljóðfæri í kassa og var á leið til
Las Vegas, sem er staður mikillar
gleði. Þegar leiðir skildust óskaði
hver öðrum hins besta og mikið var
ég glaður að hafa hitt svona skemmti-
legan og alúðlegan mann, ekki síst til
að hnekkja þeim kenningum sem ég
hafði heyrt kvöldið áður.
Síðan höfum við ekki haft ástæðu
til að efast um ágæti hins blakka kyn-
stofns - nema síður væri og hafa þó
allmargir orðið á vegi okkar. Hins
höfum við orðið vör að ekki er þetta
viðtekin skoðun allra hér. Rótgrón-
ast mun hið neikvæða viðhorf til
blökkumanna vera í Suðurríkjunum
- það er eitthvað sern menn þar
drekka í sig með móðurmjólkinni.
Hér um slóðir liggur ekki jafnbölvað
orð á þeim svörtu en aðrir finnast í
stað þeirra. Hér virðist lítt kunnugu
aðkomufólki sem indíánar séu taldir
einna lakastir þeirra manna sem skap-
arinn setti á jörðina. Svipaða sögu er
reyndar að segja um það fólk sem
komið er hingað frá Mexikó en það
eru allmargir og flestir í atvinnuleit.
Slíkir menn sjást gjarna ganga í mörg
hin lökustu verk sem til falla. Þeir
ntenn virðast þó heldur illa séðir hér
um slóðir.
Það vakti eftirtekt okkar þegar við
fórum í þá stóru borg Salt Lake City,
litlu eftir jól að á vegi okkar urðu all-
nokkrir betlarar og útigangsmenn.
Flestir eða allir báru svipmót indíána
ellegar þeirra sem búa sunnan landa-
ntæra Bandaríkjanna. (Reyndar eru
margir hinir mexíkönsku innflytj-
enda af ættum indíána þar.) Nú er
það víða álitið - þó ef til vill síst hér
í USA - að samfélagið eigi oft nokk-
urn hlut að máli þegar menn verða
atvinnulausir og flýja þá sumir á
„náðir" eiturlyfja en aðrir reyna að
afla sér tekna með þjófnaði eða öðr-
um viðlíka hætti. Þessi kenning gæti
þó vel staðist hér því þaö hafa sumir
til stuðnings fyrirlitningu sinni á þeim
kynþáttum sem nefndir hafa verið,
að úr hópi þeirra komi fleiri glæpa-
menn en úr röðum hinna hvítu
manna. Hér er líka dálítill siður að
álíta þá sem ekki eru úr þeim úrvals-
hópi hvítra jafnan seka um eitthvað
uns þeir hafa sannað sýknu sína.
Ljótasta dæmi þessa var á dögun-
um þegar lögreglumenn í Los Ange-
les stöðvuðu blökkumann fyrir of
hraðan akstur og af því þeir voru
farnir að klekkja á honum á annað
borð gripu þeir tækifærið og mis-
þyrmdu honum með kylfuhöggum og
spörkum svo hann var margbrotinn
eftir og mun reyndar aldrei bíða þess
bætur. Þetta segja blökkumenn og
aðrir minnihlutahópar að sé algengt.
Nú vildi hins vegar svo til að granda-
laus maður var að prófa nýju mynd-
bandstökuvélina sína og festi allan
þennan óhugnað á myndband. Þessi
bútur hefir nú verið sýndur af og til í
sjónvarpi hér í nokkrar vikur - flest-
um til hryllings. Yfirmaður lögreglu í
borg englanna, Los Angeles, streitt-
ist lengi við að verja sína menn, bæði
þá sent verkið frömdu og eins nokk-
urn hóp sem stóð aðgerðalaus og
horfði á. En af þessu tilefni hafa ver-
ið vakin upp mörg mál svipaðs eðlis,
víðs vegar unt landið. Jafnan er það
sama saga, níðst hefir verið leynt og
Ijóst á þeim sem tilheyra minnihluta-
hópum.
Þetta er að öllu samanlögðu svo
mikill ljóður á ráði annars góðra
manna, að það hlýtur að vega þungt
þegar spurt er: Hvernig er að vera í
Bandaríkjunum, hvernig fellur þér
við Bandaríkjamenn?
Þeim spurningum verður að vísu
ekki svarað hér og nú.
Aðeins vil ég bera fram þá frómu
ósk að íslendingar falli ekki í þá
gryfju að dæma menn af útliti þeirra
og ætterni þótt fólk af ólíkum kyn-
þáttum slæðist á þctta kalda land
norður í hafi. Ég veit svo sern að
þessi kynþáttarembingur hefir gert
vart við sig meðal íslendinga en það
er þó lag að kveða hann niður meðan
ekki reynir meira á hann en orðið er.
Mér virðist reyndar að fjölmiðjar á
íslandi (sem ganga líklega næst því
sem kirkja og trúarbrögð eru hér í
Utah) ættu að ganga fram fyrir
skjöldu í þessum efnum og rækta já-
kvætt viðhorf með börnum og ungl-
ingum. Smekkurinn sem kemst í ker,
keiminn lengi eftir ber.
Valdimar G.
Fasteignatorgið
Glerárgötu 28, II. hæð
Sími 21967
★ Gránufélagsgata:
3ja herbergja íbúö á 1. hæð í
tvíbýlishúsi, 80,0 m2. (búðin
er mikið endurnýjuð. Laus
strax.
★ Eyrarlandsvegur:
4ra herbergja sérhæð í tví-
býlishúsi, efri hæð 129,3 m2.
Mikið endurnýjuð. Góður
staður, gott útsýni. Góð lán
áhvílandi.
★ Melasíða:
3ja herbergja íbúð á 3. hæð,
83,8 m2. Skipti á raðhúsi eða
einbýlishúsi í Glerárhverfi
möguleg.
★ Langahlíð:
Einbýlishús, hæð og kjallari
að hluta, 80,0 m2. Viðbygg-
ingar og bílskúrsréttur.
★ Eyjafjarðarsveit:
Einbýlishús á einni hæð,
65,0 m2. Viðbyggingar og bíl-
skúrsréttur. Lóð 2000 m2.
Akstursleið 5-10 mínútur frá
Akureyri.
★ Vegna mikillar sölu vantar allar
gerðir fasteigna á skrá. Skoðum
og verðmætum eignir samdægurs.
GAGNKVÆMT TRAUST - TRAUST ÞJÓNUSTA
10.30 til 12.00
13.00 til 18.00
Sölustjóri: Tryggvi Pálsson
Heimasími 21071
Ásmundur Jóhannsson hdl.
/HÚ EtNNIG
‘ páutra,
FERNU.-'
er kalkrík o9 tlf tí,
sia“a,,SS"SaÆSi“™a-
una meö þv að stuoia u i úr
trefiaríkum kornblondum.
LAUGARDAGINN 4. MAÍ kl. 10-13: Byggðavegur og Sunnuhlfð
UKYNNING
Mjólkursamlag KEA kyrmir
AB-MJÓLK og MORGUNGULL
TREFJA- og 4-KORNA JÓGÚRT
ÍKEA búðum "