Dagur - 04.05.1991, Blaðsíða 11

10 - DAGUR - Laugardagur 4. maí 1991
Laugardagur 4. maí 1991 - DAGUR - 11
„ Einu sinni var ég skotin
- þegar bóndinn fór
á sálfrœðingaveiðar"
— helgarviðtal við Guðrúnu Sigurðardóttur,
kennara við Hafralækjarskóla
„Framan af var ég alltaf að rekast á þetta nafn en það er að verða
sjaldgjæft og gott nafn núorðið því þær eru flestallar dánar nöfnur
mínar. Eg er að komast á þann aldur að vera af kynslóð sem ein lif-
ir eftir,“ sagði Guðrún Sigurðardóttir, kennari við Hafralækjar-
skóla í Aðaldal, er haft var orð á að nafnið hennar hefði fyrir fáum
áratugum verið eitt hið algengasta á íslandi. Gunna er samt enginn
öldungur, kona á besta aldri með brennandi áhuga á því sem er að
gerast í kring um hana. Hún er menntuð sérkennari og talmeina-
fræðingur, virk í félagsmálum af mörgum toga, bæði þeim sem
varða kennara og skólamál, íþróttir og ITC. Dagur er kominn í
Hafralækjarskóla til Gunnu og nú hefst hefðbundið helgarviðtal,
svona þar sem fyrst er spurt: Hvar ert þú fædd og uppalin, góða
mín?
„Ég er fædd og uppalin norður á Mel-
rakkasléttu, þeirri aldeilis ágætu sveit sem
er auðvitað langt fyrir norðan hinn byggi-
lega heim. Pað er nú svo skrýtið að þar
finnst mér langbesti staður á jarðríki vera.
Flestir munu bera þann hug til æskustöðv-
anna. Ég er ómöguleg manneskja ef ég
kemst ekki á Sléttuna mína á hverju ári, til
að anda að mér fersku ómenguðu sjávarlofti
með þaralykt.“
Var tiltölulega lygin og ómerkileg
„Þegar ég hugsa til baka held ég að Slétt-
ungar séu hreint skemmtilegasta fólk sem ég
hef kynnst. Þeir voru og eru afskaplega
miklir fyrir sér, háværir, fjörugir og kátir.
Aldrei hef ég verið innan um fólk sem syng-
ur eins mikið, því þarna var sungið af lífi og
sál og öllum lífs og sálarkröftum, alltaf
hreint og ævinlega þegar fólk kom saman.
Og svo sögðu menn lygasögur. Það var ekki
svo margt sem gerðist í þá daga og við höfð-
um ekki svo mikið af fjölmiðium. Menn
hlustuðu á fréttir í útvarpinu og svo kom eitt
og eitt dagblað einstöku sinnum. Þau voru
orðin það gömul þegar þau loksins komu
austur að fréttir bárust aðallega í gegn um
sveitasímann, sem ég sakna ákaflega. Mér
finnst að við hefðum átt að fá að hafa sveita-
símann áfram til að fá fréttir úr sveitinni, þó
það sé gott að hafa hinn með.
Þegar gestir komu á bæi þótti heilög
skylda að segja fréttir, ef menn mundu ekki
eftir neinum sérstökum í augnablikinu þá
þurfti að búa þær til, og það var enginn
vandi. Menn voru margir sérstaklega eftir-
sóttir sögumenn. Sögurnar voru sjaldnast
alveg lygi en ýmsu var hagrætt og mikið gert
úr smáatriðum. Þetta var engin rætni, menn
voru yfirleitt með sögusagnir af sjálfum sér.
Ég var tiltölulega lygin og ómerkileg fram
eftir aldri en er að verða búin að týna þessu
niður. Það er svo heiðarlegt fólk hér í
Suðursýslunni að ég er eiginlega alveg hætt
að geta sagt sögur.“
- Ertu samt ekki til í að reyna að rifja
upp eina eða tvær sögur fyrir okkur, svona
sem dæmi?
„Frændi minn einn var hálfgerður fóstur-
sonur heima. Hann var búinn að vera þar í
sveit nánast á hverju ári frá því hann var
smápatti. Hann var einu sinni vetrarmaður
heima fram yfir áramót en fór þá á vertíð
suður. Mamma bjó hann út sem best hún
kunni, í nýjum heimaprjónuðum ullarnær-
fötum, síðbrók og skyrtu með löngum erm-
um og svellþykkum sokkum. Svo kom hann
um vorið og sagði sínar farir ekki sléttar:
„Heyrðu fóstra. Þetta var alveg hræðilegt
með ullarfötin frá þér. Ég var svo heppinn
að sofa í efri koju, því þegar fór að líða á
vertíðina gat ég hoppað upp úr gallanum á
kvöldin og á morgnana stóð hann á gólfinu
og beið eftir mér svo ég bara stökk ofan í
hann. Þetta var mjög þægilegt. Sokkarnir
voru orðnir dálítið lélegir, því það var ekk-
ert eftir nema snúningarnir þegar kom fram
á miðjan vetur. Undir vorið fór ég að verða
óskaplega krankur, ganga í hnút og var með
verki hér og þar. Það var allt eitthvað svo
ömurlegt og mér fannst ég vera að drepast.
Ég fór til læknis þegar ég kom í land og
hvað heldur þú að hann hafi uppgöggvað?
Fína ullarskyrtan frá þér var orðin svo þófin
að hún var punghlaupin upp um hálsinn á
mér og var að kæfa mig.“
Gulliö í ístrunni
„Einn frændi minn hafði sérstakt yndi af því
að segja okkur börnunum sögur og við
höfðum sérstakt yndi af að hlusta á hann og
trúðum hverju orði sem hann sagði. Þegar
ég var fjögra eða fimm ára kom ömmubróð-
ir minn í heimsókn að vetrarlagi. Hann var
ógn og skelfing feitur, tvímælalaust feitasti
maður sem ég hef nokkurn tíma séð. Hann
var ákaflega góður vinur minn og mikil
barnagæla. Frændinn sem sagði okkur
sögurnar fór eitt sinn að segja mér það að
enginn furða væri þó ömmubróðir minn
væri feitur, þannig sé mál með vexti að í
ístrunni á honum sé gullkista og þess vegna
sé hún svona stór. Það þurfi ekki nema að
lag, ýta þéttingsfast á vissan stað þá spretti
lokið upp. Það var ekkert með það ég fór
inn að bekk þar sem frændi minn svaf og
sparkaði þéttingsfast í kviðinn á honum.
Hann stökk á fætur með hljóðum, þetta hef-
ur verið vont því hann var veill í maga. Ég
varð hrædd þegar hann spratt upp svona
stór og ógurlegur og ég faldi mig inni í horni
á stórum skáp, auðvitað hágrenjandi.
Gamli maðurinn kom mér út úr skápnum
með loforðum og brjóstsykri. Eftir augna-
blik var ég búin að jafna mig og prófaði þá
strax aftur að fara í fjársjóðsleit. Allt fór á
sömu leið nema að nú fékk frændi mig til að
segja af hverju ég gerði þetta þegar ég var
komin úr skápnum, og svo hætti ég að leita
að gullinu."
Verð olíufursti á sléttu
„Ég er frá Oddstöðum og þeir teljast í eyði
þó mikil byggð sé þar á sumrin. í dag er
þetta svokallað hlunnindabú og ákaflega
margir úr ættinni koma þarna á sumrin,
bæði til að njóta útivistarinnar og til að
vinna að hlunnindunum. Þarna er geysileg-
ur reki, mikið æðarvarp og mörg vötn með
silungi, einnig sellátur svo það er mikil hátíð
þegar einhver byssufær kemur á svæðið svo
að hægt sé að ná í sel í matinn. Móðurbróðir
minn sem kominn er á eftirlaun er farinn að
vera allt að átta mánuðum á ári þarna og er
búinn að gera upp annað íbúðarhúsanna, en
þarna er einnig stór sumarbústaður."
- Hverju spáir þú um framtíð þessa land-
svæðis?
„Sem sannur Sléttungur og sögumaður þá
er ég alveg viss um að þarna er ómæld olía
í jörðu og eftir nokkur ár verður þú að
panta viðtal við mig með margra mánaða
fyrirvara því þá verð ég orðin olíufursti á
Sléttu.
Ég er viss um að við hættum ekki að
sækja þarna austur og eigum eftir að fá enn
meiri ásókn í þessar jarðir okkar. Margir
hafa viljað kaupa jörðina, m.a. vegna sil-
ungsveiðinnar, en hún verður áfram í eigu
fjölskyldunnar.
- Hvernig var háttað skólanámi barn-
anna á Sléttunni?
„Það var ákaflega góður skóli á Kópa-
skeri. Hinsvegar vorum við sveitabörnin
ekki skólaskyld fyrr en tíu ára, þurftum
bara að koma á vorin og taka próf. Það hitt-
ist þannig á að ég var tíu ára árið sem ég
fluttist til Raufarhafnar svo ég var aldrei í
skóla á Kópaskeri, en ég fór inneftir tvö-
þrjú vor og tók próf. Ég kom fyrst sjö ára,
alveg þrælmontin og ánægð með mig og
Guðni prófdómari spurði hvort ég kynni
ekki að skrifa. En ég svaraði því neitandi.
Þá bað gamli maðurinn mig að reikna fyrir
sig, ég neitaði því en sagðist vera fluglæs.
Hann lét mig lofa því að ég yrði búin að læra
eitthvað meira næst þegar ég kæmi og ég
gerði það með tárum. Ég þjáðist við að
þurfa að skrifa og reikna, því ég vildi fá að
lesa í friði og fannst það vera nóg. En ég var
það heiðarleg, að fyrst ég hafði lofað að
vera búin að læra eitthvað meira varð ég að
standa við það. Svo fór ég í skólann á Rauf-
arhöfn tíu ára.“
Yndislegustu dagar lífsins á Laugum
„Síðar lá leiðin í Laugaskóla og það átti að
setja skólann á afmælisdaginn minn þegar
ég var þrettán ára. Við lögðum af stað, en
Brunnáin var ófær eins og oft, áður en á
hana kom almennileg brú, við snérum því
við og ég gat haldið upp á afmælið mitt
heima. Ég var á Laugum í þrjá vetur og það
eru hreint yndislegustu dagar lífs míns. Ég
vorkenni öllum börnum sem ekki fá að upp-
lifa það að vera á heimavistarskóla. Við átt-
um í raun engan að nema hvert annað. Við
krakkarnir að austan komum á haustin, fór-
um heim í jólafrí, og komum svo heim á
vorin. Þannig að þetta var okkar fjölskylda
og við tengdumst svo nánum böndum að í
dag á ég enga nánari vini en þessi skólasyst-
kini frá Laugum. Þó við hittumst ekki í
tuttugu ár erum við jafn nánir vinir þrátt
fyrir það. Þarna var náttúrlega hellingur af
Suður-Þingeyingum og þau búa hér allt í
kring um mig svo ég er eins og heima hjá
mér á þessu svæði.
Ég er búin að vera hér í mörg ár og fór í
sérkennslunámið eftir að ég kom hingað.
En eftir að ég lauk kennaraprófi fór ég að
kenna á Ólafsfirði, var þar í tvo vetur, lík-
aði ljómandi vel og keyrði Múlann fram og
til baka og fannst það bara allt í lagi.
Aðstæðurnar sem þú býrð við eru það sem
þú sættir þig við og þá er þetta allt í lagi. Ég
þurfti að vísu einu sinni að ganga af bíl efst
í Múlanum og ganga til Ólafsfjarðar, en það
er ekki meira en það sem kemur fyrir þegar
maður er á sumardekkjum í snjó og bílinn i
kemst ekki lengra. , kí,
Næst lá leið mín til Reykjavíkur þar sem
ég var eitt ár í Kennaraskólanum við fram-
haldsnám og tók stúdentspróf. Ég ætlaði
reyndar í Háskólann haustið eftir en lenti í
kennslu við Fellaskóla sem þá var að byrja.
Þetta var alveg dauðóvart, ég réði mig í 10-
12 tíma íslenskukennslu á viku en þegar
skólinn var settur komu allt í einu 600 börn
í stað þeirra 300 sem voru skráð og ég fór
heim um kvöldið með stundaskrá upp á 48
tíma og eftir það komst ég bara ekkert í
Háskólann. Þarna var verið að bjarga fyrir
horn.
Það fór svo að ég kenndi við Fellaskóla í ,
fjögur ár.“
Vel sett með kennara
Við Hafralækjarskóla nema um 110 börn á
aldrinum 6-16 ára. Börnin eru úr Aðaldal,
Laxárdal, Reykjahverfi, Tjörnesi, út-Kinn
og frá Vaði sem tilheyrir Reykjadal. Guð-
rún kom að skólanum 1976, þá voru þar um
150 börn. Á næstu tveimur árum fækkaði
þeim mjög en fjöldinn hefur nokkuð staðið
í stað síðan og sagðist Guðrún reikna með
að áframhald yrði þar á. Fjórtán kennarar
starfa við skólann.
„Ég veit ekki um nokkurn sveitaskóla
sem er svo vel settur sem hér, því það eru
menntaðir kennarar til að kenna bókstaf- '
lega allar greinar, meira að segja heimilis- I
fræði en þar er aðeins um örfáa tíma á viku
að ræða. Sama má segja um myndmennt og
við erum með menntaða handavinnu-
kennara og tónlistarkennara. Allt eru þetta
hálfar stöður svo ef þetta fólk væri ekki
búsett hérna væri engin leið að ráða
kennara að. Við erum ákaflega vel sett hvað
þetta varðar. Að auki má nefna sérkennsl-
una og það vill svo heppilega til að ég er
ekki aðeins almennur sérkennari heldur
einnig talmeinafræðingur. Ég get því gegnt
tvöföldu hlutverki ef þörf krefur.
Ég veit ekki hvað veldur því að allt þetta
kennaramenntaða fólk vill búa hér, en það
hefur átt hér heima frá ómunatíð, eða gifst
hingað og það hlýtur að vera gott að búa hér
því í öllum sveitum sem að skólanum standa
býr fólk með kennaramenntun sem vill
gjarnan vinna hérna.“
- Þú ert mjög virk í félagsmálum, segðu
mér frá þátttöku þinni á þeim vettvangi.
„Virk og ekki virk, ég álpast aðallega út í
þetta. Mér er meinilla við að segja nei þegar
ég er beðin að koma fram eða standa í
forsvari fyrir einhverju. Það er alltaf verið
að tala um þetta með konur sem eru svo
hlédrægar að þær taka ekki að sér ábyrgðar-
störf, þó þær kæmust til þess. Ég reyni því
að segja já eins oft og ég get, þetta er svona
að fólk er bara notað en hæfileikar og for-
sendur fara að skipta litlu máli, það er bara
hver lætur nota sig.“
- Leiðast þér þá félagsmálastörf?
„Nei, auðvitað leiðist mér þetta ekki,
þetta er hræðilega gaman. Það er gaman að
hitta fólk og vinna með hinum og þessum.
Maður neyðist til að fylgjast með hlutum og
það er alltaf miklu skemmtilegra að vera
með á nótunum. Ég er viss um að ef ég hefði
ekki unnið í stjórn Kennarasambandsins
hér fyrir nokkrum árum þá hefði ég lítið
sem ekkert vitað um kjaramál kennara,
aðstöðu á mismunandi stöðum í skólum á
landinu og svo framvegis.“
Heyri væl þegar ég hringi
- Þú starfar líka að íþróttamálum.
„Ég lenti í því alveg dauðóvart. Sonur
minn hefur alla tíð verið mikill áhugamaður
um íþróttir og ég hef af fremsta megni reynt
að sjá til þess að hann geti stundað þær
íþróttir sem hann langar til. Þar sem við
búum í sveit er minn skerfur til þess að sjá
um að hann komist milli staða. Börn í þétt-
býli geta gengið á æfingar en sveitabörn þarf
að keyra. Mér finnst þetta þess virði, álít að
ég sé að vinna þarna gott starf og hef hvorki
séð eftir tíma né bensíni í þetta.
Skyndilega stóð ég frammi fyrir því að
það var búið að kjósa mig sem foreldri í
Frjálsíþróttaráð HSÞ. Þau sögðu að fyrst ég
væri hvort sem er alltaf á æfingum gæti ég
alveg eins reynt að gera eitthvað. Ég hef því
verið á kafi í þessu undanfarin ár og það er
hreint meiriháttar starf. Á sumrin er þetta
miklu meira en 40 tíma vinnuvika. Það er
hreint ótrúlegt hvað mikill tími fer í það að
skipuleggja mót, undirbúa þau og ganga frá
á eftir. Langur tími fer einnig í að hringja út
um allar trissur og reyna að fá fólk til
að vinna, því frjálsíþróttamót eru óhemju
mannfrek ef þau eiga að fara vel fram. Við
Anna Rúna Mikaelsdóttir höfum síðustu
árin verið einna helst í þessu, að reyna að
útvega starfslið, enda heyrum við orðið væl
í símanum þegar við hringjum í fólk.
Að standa svona í íþróttamálum fyrir
börn og unglinga er afskaplega gefandi.
Krakkarnir eru svo frábærir, þau eru svo
skemmtileg, falleg og góð að þáð er leitun á
öðru eins. Þeir sem taka stundum upp í sig
um það hvað ungdómurinn nú til dags sé á
hraðri niðurleið og ómögulegur, ættu að
prófa að vinna með okkur í íþróttahreyfing-
unni um stund, þá komast þeir ábyggilega
að einhverju öðru. Því þetta er einstaklega
efnilegur ungdómur, í það minnsta þau sem
við erum með. Þetta kostar mikla vinnu af
hálfu foreldra barnanna, ekki bara okkar
sem eru í nefndinni. Foreldrarnir vinna
kannski við þetta aðra hverja helgi allt
sumarið, frá morgni til kvölds, standandi úti
í roki og rigningu við að taka tíma eða mæla
vegalengdir. Þetta er ekkert smáræði sem
menn leggja á sig. Það er misjafnt hvað for-
eldrar eru duglegir, en ótrúlegt að við skul-
um geta fengið kannski 50 manns til starfa
viku eftir viku. Sérstaklega finnst mér að
foreldrar á Húsavík hafi verið duglegir,
þaðan koma alltaf flestir starfsmenn en að
vísu er þar flest fólkið."
Þurfum ekki að baka eða
selja neitt í ITC
- Ég veit að þú ert virkur félagi í ITC
Flugu.
„I ITC þjálfum við okkur í samskiptum.
Það skyldi nú kannski einhver ætla að ég
væri orðin þjálfuð í að umgangast fólk en
það er svo ótrúlegt að það er alltaf hægt að
læra eitthvað nýtt, og ég komst að því þegar
ég gekk í félagið að ég átti margt eftir ólært.
Þetta er óskaplega skemmtilegur félags-
skapur og ég skal viðurkenna að það sem
mér finnst allra mest aðlaðandi við hann er
að við erum ekki í neinni fjáröflun. Við
þurfum ekki að baka, selja eða gefa á basar
eða neitt slíkt. Við erum bara að þessu fyrir
sjálfar okkur og höfum ekki nokkrar ein-
ustu góðgerðarmálastefnur. Við erum að
þroska og þjálfa okkur sjálf. Félagið er nú
opið báðum kynjum en við höfum ekki
fengið neinn karlmann til að vera með okk-
ur þeir eru víst svo þjálfaðir. Það er ótrúlegt
hvað oft koma þarna fram duldir hæfileikar
sem konurnar vissu ekki einu sinni sjálfar að
þær byggju yfir.
Til að byrja með fannst mér mikil vinna
að vera í þessum félagsskap. Ég var svolítið
pirruð og ergileg og fannst aldrei vera
friður, um leið og einum fundi væri lokið
þyrfti að fara að undirbúa þann næsta. Núna
er ég búin að átta mig á því, að það var ekki
það að þetta væri mikil vinna heldur var ég
að mikla þetta fyrir mér. Ég gerði þær kröf-
ur á sjálfa mig að manneskja sem væri svona
vön að tala og koma fram, og hefði svo mikið
hugmyndaflug að á hverjum degi í tuttugu
ár hefði hún fundið upp á einhverju nýju
sem kennari, ég var sem sagt að gera þá
kröfu á sjálfa mig að ég kæmi með eitthvað
sem væri svo fullkomið að engum hefði áður
dottið í hug að gera svona. Þetta var bara í
byrjun, þar til ég var sjálf orðin örugg með
mig í félagsskapnum. Ef þarf að vinna í
sambandi við félagið núorðið, er það svo
gaman að tími til þess er alltaf fyrir hendi og
ég hlakka til næsta fundar.“
Er mikil dreifbýlistútta
- Nú ert þú alltaf á fullu, starfandi að einu
og öðru, hvað finnst þér um búa úti á landi,
úti í sveit, er nokkuð verra að vera hér en
fyrir sunnan?
„Nei, drottinn minn dýri. Ég er fædd og
uppalin í svo fámennri sveit, er svo mikil
dreifbýlistútta að mér finnst ég vera komin í
töluvert þéttbýli hérna og fullt af fólki hér í
kring um mig. í öðru lagi er svo mikið betra
fyrir mig sem kennara að vinna hér heldur
en í Reykjavík. Ég held að fólk sem ekki
hefur upplifað hvorutveggja geri sér enga
grein fyrir hvað þetta er óhemjulegt álag að
kenna við marga þessa stóru skóla. Mér
detta stundum í hug vinnubúðir nasista. Ég
upplifði að kenna við Fellaskóla þegar þar
voru komnir 1200 nemendur og þeim fjölg-
aði upp í 1600 áður en skólinn fór að
minnka aftur. Það er óhugnanlegt að
nokkrum manni skuli detta í hug að útbúa
svona stofnanir fyrir börn. Þau týndust, þau
urðu ekki manneskjur, þau urðu dropar í
hafið. Kennararnir þekktu nöfn á börnun-
um í bekknum sínum og búið, þeir þekktu
ekki aðstæður þeirra og kynntust ekki for-
eldrunum. Engin stund var aflögu til að
tala við foreldra eða börn og kennarar vissu
ekki hvað börnunum fannst og varla hvernig
þeim gekk í skólanum. Allar stofur voru
yfirfullar og það var eins og þarna væri ein
bamakássa.
Það er því lúxus að kenna við skóla eins
og hér, þar sem ég þekki öll börnin og
kemst í persónuleg kynni við foreldra
þeirra. Hef yfirsýn og sé hvernig hverju og
einu barni líður og hvernig því gengur.
Starfið er allt annað og léttara.“
Texti og mynd:
Ingibjörg Magnúsdóttir
Konan sem aldrei er heima
- En hvernig líkar þér að búa í þessu sam-
félagi?
„Þetta vel ég. Ég er mikil dreifbýliskona og
svo átti ég fullt af kunningjum og vinum hér
út um allar jarðir. Þegar ég kom úr sérnám-
inu í Noregi var ég svo stálheppin að fá
hálfa stöðu við Fræðsluskrifstofuna á Akur-
eyri sem sérkennslufulltrúi í nokkur ár. Þá
kynntist ég kennurum og nemendum í öll-
um skólunum og mér finnst afskaplega
skemmtilegt og gott fólk hér alls staðar í
kring um mig. í Reykjavík er ekki svo auð-
velt að kynnast nýju fólki. Sveitungar rnínir
gætu þó rekið upp stór augu ef þeir heyra að
ég hafi gaman af að kynnast því þeir hafa
varla séð mig undanfarin ár, konuna sem
aldrei er heima. Ég hyggst þó bæta úr þessu
og er búin að koma mér upp einu tóm-
stundagamni enn, er orðinn umboðsmaður
fyrir plastdalla. Ég hef gaman af að kynna
þessar vörur og á kynningunum hitti ég fólk.
Ég þyrfti að vera betur skipulögð. Tíminn
fer ævinlega eitthvað úr böndum hjá mér
Einu sinni er móðir mín var stödd hjá mér
að sumarlagi og ég þurfti að þeysa til Húsa-
víkur spurði hún hvenær ég kæmi til baka.
Ég sagðist koma aftur eftir tvo tíma, svona
um kaffileytið. Á umræddum tíma kallaði
móðir mín í son minn og spurði hvort þau
ættu ekki að fara að taka til kaffi handa
mömmu hans því nú færi hún alveg að
korna. Þá sagði blessað barnið, sem var tíu
eða ellefu ára þegar þetta var: „Æi amma
mín, þú veist ekki hvað klukkutímarnir eru
langir hjá henni mömmu.“ Hann hafði rétt
fyrir sér því það voru margir klukkutímar
þar til ég kom.“
Með byssu í bílglugga
- Nú ert þú mikið á ferðinni í sambandi við
þitt starf og félagsmál. Hefur þú ekki lent f
ævintýrum og svaðilförum?
„Ég er ekki í starfi nema hér við skólann
núna, nema að ég sinni hjálparbeiðnum
einstaka sinnum. Mér finnst að vísu slæmt
að menntun mín sem talkennara nýtist ekki,
því margir sem auðvelt er að hjálpa eiga í
erfiðleikum.
Ég hef aðallega orðið veðurteppt heima
hjá mér, en hvað svaðilfarir snertir verð ég
að viðurkenna að ég var einu sinni skotin.
Það var þegar einn ágætur bóndi á Sléttu fór
á sálfræðingaveiðar. Þá fórum við þrjú sam-
an til Raufarhafnar, tveir sálfræðingar sem
störfuðu við fræðsluskrifstofuna á Akureyri
og ég. Segir ekki af ferðum okkar fyrr en á
heimleiðinni, að einhversstaðar á miðri
Sléttu sjáum við að bíll stendur við vegar-
brún og að maður stendur aftan við hann.
Bílstjórinn okkar færði sig yfir á hinn kant-
inn og við hugðum ekki nánar að þessu en
um leið og við þeystum hjá, sáum við að
maður situr í bílstjórasætinu og miðar byssu
út um gluggann. I því að við keyrðum hjá
heyrðum við hvellinn. Við vorum komin
langleiðina til Kópaskers þegar við áttuðum
okkur á hvað hafði gerst og þegar við kom-
um til Húsavíkur skulfum við svo á fótunum
að við komumst ekki út úr bílnum til að fara
í sjoppu. Byssumaðurinn tók ekki eftir okk-
ar bíl, var að miða og skaut svona um leið
og við fórum hjá. Þetta er ein versta svaðil-
för sem ég hef lent í því þó ég hafi farið að
heiman í vondu veðurútliti eða veður versn-
að á meðan ég hef verið að heima, hefur
þetta ævinlega sloppið til hjá mér og ég
komist heim aftur.“ IM