Dagur - 03.07.1993, Side 19

ono
o
cti irvan
o h
/Eskumynd frá akureyri
Tryggvatún

i
Laugardagur 3. júlí
Steinunn Bjarman
1993 - DAGUR - 19

Þegar stelpan flutti með pabba
sínum og mömmu og mörgum
systkinum í Hamarstíg 2 var hún
að verða sjö ára. Þá voru ekki eins
mörg hús þama í kring og eru
núna.
Við Hamarstíginn voru aðeins
fimm hús, nr. 1,2, 3, 4 og 6. Hlíð-
argata, Holtagata, Lögbergsgata
og Helgamagrastræti voru ekki til.
Á móti Hamarstíg 2 var stórt tún
sem kallað var Tryggvatún.
Sennilega hefur einhver Tryggvi
átt þaó fyrrum, en þegar þetta
gerðist var þaó ekkert notað.
Krakkarnir, sem áttu heima í
húsunum við túnið, höfðu alveg
lagt það undir sig. Þetta voru
margir krakkar, því að í húsunum
bjuggu margar fjölskyldur. Krakk-
arnir héldu að þeir ættu túnið og
þeim fannst það ofur eðlilegt.
Þar sem núna er norðurendi
Holtagötu voru margar litlar
klappir og þar áttu krakkarnir bú
allt sumarið. Túnið var í töluverð-
um halla og hæst þar sem núna er
Hlíðargata 7, en þar var stór klöpp
og niður af henni brekka sem end-
aði vió hliðið beint á móti Hamar-
stíg 2.
Þegar snjór var á veturna voru
krakkarnir alltaf að renna sér á
sleðum annað hvort á skíðasleðum
á götunum eða á tlötum sleðum á
Tryggvatúni.
Krakkarnir drógu sleðana sína
upp túnið þangað sem stóra
klöppin var og tosuðu litlu syst-
kini sín á eftir sér. Þegar þeir voru
komnir alla leið upp varð að raða
á sleðana, því að oftast voru fleiri
en einn á hverjum sleða. Minnsti
krakkinn sat venjulega fremst og
síðan tveir eða þrír þar fyrir aftan.
Allir sátu klofvega og héldu fast
hver utan um annan. Elsti og
stærsti krakkinn sat aftast og hélt í
bandið og stjórnaði sleðanum.
Sleðanum var ýtt af stað og
hann brunaði niöur hólinn og nam
ekki staðar fyrr en niður við hlið,
en valt þá gjarnan um koll og allir
fóru á kaf í snjó.
Stundum voru margir sleöar
bundnir saman og þeir líktust
mest lítilli járnbrautarlest og þá
var nú aldeilis hrópað og hlegið
þegar lestin þaut ofan hólinn.
Það gerðist líka stundum að
einhver stór strákur kom með svo
stóran sleða aó allur hópurinn gat
setið á honum í einu. Duglegustu
strákarnir stóðu og ýttu á sleðann
og hentu sér á hann um leið og
hann rann af stað.
Þetta var nærri því það al-
skemmtilegasta sem stelpan gat
hugsað sér. Þó aö allir krakkarnir
æptu: „Hann veltur! O, ó, hann
veltur!“ Og allir öskruöu af hryll-
ingi yfir því að sleðinn ylti með
allan krakkaskarann var aðal-
skemmtunin þegar sleðinn valt og
krakkarnir lágu í einni kös í snjón-
um.
Krakkarnir héldu áfram að
drasla sleðunum sínum upp hólinn
og toga litlu krakkana á eftir sér
og renna sér niður aftur og aftur.
Þeir gleymdu alveg að fara inn aö
drekka og læra fyrir morgundag-
inn. Þeir tóku ekkert eftir því að
vaðstígvélin voru oróin full af
snjó, vettlingarnir rennblautir og
þungir. Litlu krakkarnir höfðu týnt
treflunum sínum og voru komnir
með hor ofan í munn. Þeir
gleymdu öllu nema því hvað það
var gaman að renna sér. Það var
ekki fyrr en þeir voru komnir inn
og voru reknir niður í þvottahús til
að toga af sér stígvélin og skafa af
sér snjóinn, aö þeir fóru stundum
að skæla af því að þeir voru
komnir með naglakul á tánum eða
fingrunum.
Þegar stelpan var svona 9 eða
10 ára var það eitt vorið þegar all-
ir krakkarnir voru að leika sér á
túninu sínu, að stóru krakkarnir
sögðu þeim frá leik sem þeir
höfðu nýlega lært. Þessi leikur hét
handbolti og krakkarnir ákváðu að
búa til handboltavöll á túninu.
Túnið var sléttast þar sem núna
eru Hlíðargata 6 og 8. Þar
útbjuggu krakkarnir mörk og röð-
uðu síðan steinum í kringum völl-
inn. Nú rann upp skemmtilegur
tími. Á kvöldin llýttu krakkamir
sér að boröa kvöldmatinn og síðan
þutu þeir út í handbolta á
Tryggvatúni. Það var ekki farið
eftir neinum ákveðnum reglum og
enginn dómari, en allir máttu vera
meó. Tveir foringjar voru valdir
og leikurinn var ofsalega spenn-
andi. Erfitt reyndist að fá krakk-
ana inn á kvöldin þegar pabbar og
mömmur kölluðu á þá að koma
inn og hátta.
Eitt kvöldið gerðist nokkuð
sorglegt. Þegar krakkarnir voru í
handboltaleik komu allt í einu
tveir menn með prik og snúrur og
fóru aó mæla eitthvað á miðjum
vellinum. Krakkarnir æptu á þá og
sögöu að þeir væru fyrir og ættu
ekki að vera að flækjast þarna.
Mennimir sögðust vera aö
mæla fyrir húsi sem þeir ætluðu
að byggja. Krakkarnir héldu að
þeir væru að stríða sér og kölluðu:
„Fariði frá, við erum í handbolta!"
Mennimir nenntu ekki að svara
krökkunum en ráku niður prikin
og festu snúruna á milli.
Þá hrópuöu krakkarnir: „Þetta
er túnið okkar, það fær enginn að
byggja á því.“
Mennirnir hlógu bara að krökk-
unum og sögðu: „Þið eruð svo vit-
laus greyin að halda að þið eigið
túnið.“
Krakkarnir urðu að hætta í
miðjum leik, en þegar mennirnir
voru farnir rifu þeir upp prikin og
snúrurnar og hentu öllu út í móa
og héldu leiknum áfram.
Hlíðargata 8, fyrsta húsið sem reis á
Tryggvatúni. Krakkarnir í hverfinu
reyndu að koma í veg fyrir bygg-
ingaframkvæmdir á túninu, þessu
vinsæla leiksvæði þeirra, en án ár-
angurs. Hörður Eydal var ekki í
uppáhaldi hjá þcim frckar cn aðrir
íbúar hússins, þangað til krakkarn-
ir kynntust ljóshærðum strák sem
sagðist heita Róbert Ingimar Eydal.
Á myndinni standa bræðurnir Ingi-
mar og Finnur fyrir framan húsið
umdeilda.
Ingimar og Finnur Eydal. Stclpurn-
ar voru alltaf að fara upp stigann í
Hlíðargötu 8 og banka hjá Pálínu
og spyrja: „Megum við fá að passa
Finn?“
(Myndir úr fjölskyldualbúmi
Astu Siguróardóttur)
Næstu kvöld þegar krakkarnir
komu út á túnið sitt voru mennirn-
ir komir aftur. Þeir voru með haka
og skóflur og voru að grafa í miðj-
an handboltavöllinn. Þá urðu
krakkarnir reiðir. Þeir reyndu allt
sem þeir gátu til að fæla þessa
vondu menn í burtu, en þeir hlógu
bara að þeim.
Þegar krakkarnir komu inn á
kvöldin rifust þeir og skömmuóust
við pabba og mömmu yfir því að
verið væri að grafa á túninu
þcirra.
Mömmurnar og pabbarnir
skildu ekkert í krökkunum og
sögðu: „En þaö á að fara að
byggja á túninu.“
Þá urðu krakkarnir ennþá reió-
ari og hrópuðu: „En þetta er túnið
okkar!“ Það var alveg sama hvað
fullorðna fólkið sagði, allir krakk-
arnir sem höfðu leikið sér á túninu
héldu að þeir ættu það.
Auðvitað töpuðu krakkarnir og
mennirnir héldu áfram að byggja
húsið sitt. Stundum voru krakk-
arnir að horfa á þá. Þetta voru
bræóur, kátir og hressilegir. Þó að
krakkarnir væru búnir að sverja að
tala aldrei við þá gleymdu þeir því
stundum og líka því að þeir ætl-
uðu að hata þá alla ævi.
Allt í einu var húsið risið og
fólk llutt í það. Eldri bróðirinn bjó
uppi og nú vissu krakkarnir að
hann hét Hörður.
Einu sinni þegar krakkarnir
voru að fara í skólann sáu þcir lít-
inn, ljóshærðan strák úti á götu.
Hann brosti og var ekkert feiminn.
Krakkarnir sögðu við strákinn:
„Hvaó heitirðu?"
Þá sagði strákurinn: „Ég heiti
Róbert Ingimar Eydal.“
Hann sagði þetta svo hlægilega
og hækkaði röddina þegar hann
sagði síðasta nafnið, að krakkarnir
spurðu hann dag cftir dag: „Hvaó
heitirðu?"
Hann varð aldrci reiður þó að
þeir væru alltaf að spyrja hann aó
því santa heldur brosti bara og
sagði: „Ég heiti Róbert Ingimar
Eydal."
Hann sagði líka að mamma sín
héti Pálína og pabbi sinn Hörður.
Þá vissu krakkarnir að þetta var
sonur mannsins sem þeir ætluöu
að hata alltaf, en nenntu því ekki
lengur.
Sumarið eftir komust stelpurn-
ar aö því að Róbert Ingimar Éydal
átti lítinn bróður og af því að hann
var svo sætur og átti fallega, ný-
móðins kerru voru alltaf einhverj-
ar stelpur aó fara upp stigann í
Hlíðargötu 8 og banka hjá Pálínu
og spyrja: „Megum vió fá aó
passa Finn?“ Stelpurnar gengu
síðan, með fínu kerruna á undan
sér, niður bröttu götuna sem lögð
liafði verið á túninu þeirra. Þær
gengu niður í Hamarstíg mjög
montnar yfir því að fá að passa
Finn Eydal. Þegar þær mættu vin-
konum sínum sögðu þær:
„Guð, hvað hann Éinnur er sæt-
ur, megum við fá að halda í?“