Dagur - 04.02.1995, Blaðsíða 14

með augum utanbæjarmanna
Glöggt er gests augað. Eru Akureyringar lokað-
ir, ósjálfstæðir og framtakslausir smáborgarar
eða kurteisir, einlægir og hjálpsamir íþrótta-
garpar. Þarf að ganga í Levis-gallabuxum,
straujuðum bol og eiga flottan bíl sem ekki
punkterar til að teljast til Akureyringa. Meira
en helmingur nemenda í Háskólanum á Akur-
eyri er aðkomufólk og meirihluti þeirra er frá
höfuðborgarsvæðinu. Fimm viðmælendur úr
þessum hópi auk eins úr Myndlistaskólanum
féllust á að segja frá sjálfum sér og reynslu sinni
af Akureyringum. Þeir bera bæjarbúum yfir-
leitt vel söguna en benda jafnframt á ýmislegt
sem betur má fara.
Þetta er skemmtileg
stærð af bæ
Solveig Thoroddsen lætur áföllin
ekki buga sig. Hún sér bjarta hlið
á öllu, hvort sem er bílslys, bein-
brot eða karlmannsleysi. Nú hrjáir
hana ekkert slíkt. Solveig er söng-
konuefni, kennaranemi og fyrir-
sæta. Hún setur svip á Akureyri,
rétt eins og hún gerði áður í
Reykjavík og á Grundarfirði.
„Eftir stúdentspróf fór ég í ís-
lensku í Háskóla jslands en flosn-
aði upp úr námi. Ég nennti ekki að
læra þó að námið hafi verið
skemmtilegt. Það var þó enn
skemmtilegra á kaffístofunni.
Þá fór ég á Grundarfjörð til að
vinna í fiski. Þar var stuð og mik-
ið af skrýtnu fólki. Ég bjó í ver-
búð þar sem var dúndrandi partý
um hverja helgi. Einu sinni, stuttu
fyrir jól, var farið í fatapóker. Það
endaði með því aö allir fóru úr
fötunum og hlupu út í snjóinn. Á
Grundarfirói er ennþá verið aö
tala um þetta.
Það er ekkert Ríki á Grundar-
firói og þess vegna þurftum við aö
fara til Olafsvíkur eftir áfengi. í
ágúst var ég einu sinni sem oftar á
leiðinni þangað á Lödunni minni.
Það tekur 25 mínútur að keyra til
Olafsvíkur á venjulegum hraða.
Klukkuna vantaði 20 mínútur í
sex þegar ég lagði af stað þannig
að ég gaf í. Svo mætti ég risastór-
um olíubíl, klessti á hann og
komst ekki í Ríkið. Ég fótbrotn-
aði, úlnliðsbrotnaði, rispaðist öll
og skrámaðist.
Ég lá lengi á spítala. Það var
skemmtilegt á köflurn. Stundum
fékk ég til dæntis morfín í rassinn.
Það var æðislegt. Ég man að ég
hugsaói stundum að ef ódauðleik-
inn væri eins og morfínvíma, þá
vildi ég vera til að eilífu. Ég sakna
þess samt ekki. Það er ágætt að
vera vakandi og skýr í kollinum.
Eftir að ég jafnaói mig fór ég
aftur aó vinna í fiski, fyrst í
Reykjavík en sumarið eftir fór ég
aftur á Grundarfjörð. I haust kom
ég til Akureyrar og byrjaði í kenn-
aradeild Háskólans. Ég þekkti
engan héma og hafði engin sér-
stök tengsl við bæinn, en mig
langaði einfaldlega til að reyna
eitthvað nýtt. Þetta er skemmtileg
stærð af bæ. Ég held að þetta sé
svipað og Reykjavík var í gamla
daga. Það er líka gott að vera í
Háskólanum. Hann minnir mig að
sumu leyti á menntaskóla. Á
fyrsta ári eru allir nemendur sam-
an í tímum og samheldni er meiri
en í Háskólanum í Reykjavík. Vió
Skílyrði ao eiga bíl
og spila fótbolta
Ásgeir Ásgeirsson er efnilegur
nemandi í Myndlistaskólanum á
Akureyri, sem fluttist til Akureyr-
ar fyrir rúmu ári. Honum líkar vel
við staðinn og skólann. í frístund-
um öskrar hann stundum í tómar
þvottavélar.
Ásgeir ólst upp í Hafnarfirði en
hefur búið víóar á höfuóborgar-
svæðinu. Hann fluttist til Akureyr-
ar fyrir rúmu ári. Fyrst starfaði
hann á Sólborg en í haust hóf hann
nám á fyrsta ári í málaradeild
Myndlistaskólans. Hann hafði áð-
ur lokið fomámi í Myndlista- og
handíðaskólanum í Reykjavík og
hefur því dálitla reynslu af báóum
stöðum. „I málaradeildinni hér er
námið fjölbreytilegra en fyrir
sunnan,“ segir hann. „I Reykjavík
eru fleiri deildir sem sérhæfa sig í
einstökum aðferðum en hér lærum
við sitt lítið af hverju.“
Ásgeir segir að nemendur séu
mismunandi í skólunum tveimur.
„í Reykjavík er meira af „hipp-
um“, nemendumir á Akureyri eru
venjulegri.“ Þeir síðamefndu eru
að vísu fæstir Akureyringar. „Það
er enginn á fyrsta ári frá Akureyri.
Nokkrir eru frá nágrannabyggðun-
Ásgeir Ásgeirsson, nemi í Mynd-
listaskólanum.
um við Eyjafjörð, fáeinir frá
Reykjavík og afgangurinn héðan
og þaðan.“
Éæstir nemendanna ætla sér að
dvelja á Akureyri aó námi loknu
og ætla ekki allir að Ijúka því hér.
„Það er algengt að menn klári
námið í Reykjavík. Þeir halda að
það sé betra. Svo er stefnt á útlönd
i framhaldsnám.“
Ásgeir kann vel við sig á Akur-
eyri. „Hvert sem ég sný mér er
einhver sem ég kannast við. Það
er líka rólegra. Akureyringar eru
líka hjálpsamir og vingjamlegir.
Bílamir stoppa til dæmis alltaf
þegar maöur ætlar yfir gangbraut.
I fyrsta skipti sem þetta kom fyrir
mig dauðbrá mér. Ég hélt að ég
hefði gert einhverjum eitthvað.“
En það eru líka ókostir. „Héma
er enginn maður með ntönnum
nema hann sé nákvæmlega eins og
næsti maður. Það er skilyrði að
eiga bíl og spila fótbolta. Mér líð-
ur samt ágætlega þó hvorugt gildi
um mig.“
Ásgeir er með það í bígerð að
stofna félag. „Ég ætla að sameina
alla þá sem hafa gaman af því að
öskra í tómar þvottavélar. Það er
ekki til betri leið til að fá útrás
þegar eitthvað er að.“ Ásgeir hef-
ur sennilega ekki haft mikla
ástæðu til að öskra í þvottvélar.
Hann þykir efni í góðan málara og
kannski á þessi Hafnfiróingur eftir
að halda nafni Akureyrar á lofti í
framtíðinni.
í kennaradeildinni förum oft sam-
an út að skemmta okkur. Ég er
líka að læra söng í tónlistarskóla.
Söngdeildin héma er mjög góð.
Ég vinn þriðju hverja viku á
Hótel Hörpu og fæ að launum
húsnæði og morgunmat. Stundum
sit ég líka fyrir í Myndlistaskólan-
um. Það er skemmtilegt en rcynir
stundum á hláturtaugamar, sér-
staklega ef ég lendi í augnsam-
bandi við einhvem nemandann. Þá
fer ég alltaf að hlæja. I fyrsta tím-
anum hló ég reyndar stanslaust
allan tímann.
Mitt lífsmottó er að skemmta
mér eins og ég get án þess aó
traöka á öórum. Eg þarf nú samt
aó fara að hægja á mér í skemmt-
Solveig Thoroddsen, kennaranemi ununum svo námið komist að. Það
og fyrirsæta. er gaman að því Iíka.“
Niður með nei-
kvæða hugsun
Hann er ungur. Hann er opinn.
Hann er félagslyndur. Hann er
málglaður. Hann hefur skoðanir.
Hann er gagnrýninn. Hann er
skemmtanaglaður. Hann er náms-
maður. Hann er utanbæjarmaður.
Hann er Hafnfirðingur. Hann heit-
ir Jörgen Wolfram Gunnarsson og
er formaður Félags stúdenta við
Háskólann á Akureyri.
Jörgen er nemandi á öðru ári í
sjávarútvegsfræði og líkar afskap-
lega vel í skólanum. Hann hefur
þó sínar skoðanir á bænum. Hann
telur að í fjórtán þúsund manna
bæ ætti að vera mikið líf og nóg
að gera. Jörgen ber saman Hafnar-
fjörð og Akureyri og segir bæina
vera álíka stóra. Það kom honum
því á óvart að ekki skyldi vera
meira um að vera hér. Jörgen
fannst einnig furðulegt þegar hann
hóf nám í Háskólanum að flestir
sem taka þátt í félagslífinu þar eru
utanbæjarfólk, þó að margir Akur-
eyringar séu einnig virkir. Jörgen
telur Akureyringa oft á tíðum vera
lokaðri en þeir sem búa fyrir
sunnan. Hann segist þó hafa
kynnst mörgum hér og telur Akur-
eyringa taka utanbæjarfólki vel.
Jörgen finnst öll samskipti vera
persónulegri en í Reykjavík. Hann
nefnir skemmtanalífið í bænum
þessu til stuðnings. Hér verða allir
félagar manns þegar maður kemst
inn undir skrápinn.
Jörgen kveðst þó vera orðinn
fullsaddur af því að heyra eymdar-
og volæðistalið í Akureyringum.
Hann segir bæinn bjóða upp á
mörg tækifæri sem Akureyringar
nýti sér ekki. Þeir séu of uppteknir
af slæmu atvinnuástandi til að rífa
sig upp úr því.
Jörgen talar um vinahóp sinn
og segir hann stundum fjalla um
það hvað hægt væri að gera. Hon-
um finnst leióinlegt aó sjá allt
grotna niður, vegna þess hugsun-
arháttar sem er við lýði.
Jörgen er hugsjónamaður.
Hann segir að það þurfi að mark-
aóssetja Akureyri betur. Akureyri
sé rólegur og fallegur bær sem
utanbæjarfólk gæti notið í vetrar-
fríum.
Jörgcn segir vetrartímann vera
verstan í ferðamannaþjónustu, en
á sumrin sé allt krökkt af fólki.
Það þyrfti að búa til betri ferðir
fyrir Sunnlendinga sérstaklega,
því það væru einna helst þeir sem
þyrftu að komast úr ys og þys
borgarlífsins. Jörgen telur að á
Akureyri sé allt fyrir hendi sem
fólk vilji njóta í vetrarfríum. Það
sé blómlegt menningarlíf,
skemmtistaðir fyrir þá sem það
vilji, skíðaaðstaða og andrúmsloft
sem fólk þurfi til að getað slappað
af. Bærinn standi fallega og gott
sé að njóta útiveru hér. Hann
nefnir sem dæmi að á Akureyri sé