Dagur - 31.10.1995, Blaðsíða 14

14 - DAGUR - Þriðjudagur 31. október 1995
MINNINO

Kristín Halldórsdóttir
Fædd 30. mars 1935 - Dáin 22. október 1995
Kristín Halldórsdóttir var fædd í
Búlandi, Arnarneshreppi, 30. mars
1935. Hún lést af slysforum sunnu-
daginn 22. október síðastliðinn.
Foreldrar hennar voru Sigríður
Margrét Ólafsdóttir f. 1892, d. 1960
og Halldór Ólafsson f. 1890, d.
1975. Hálfsystkini hennar samfeðra
eru Ólína f. 1922 og Baldur f. 1924.
Þann 24. september 1955 giftist
Kristín eftirlifandi eiginmanni sín-
um Sigurði Hólm Gestssyni f. 27.
október 1932. Dætur þeirra eru: 1)
Sigríður Margrét f. 8. febrúar 1954,
gift Reyni Björnssyni og eru börn
þeirra Dagný Björk, sambýlismaður
hennar er Birgir Örn Tómasson,
Birgir Örn og Elva Kristín, 2) Lísa
Björk f. 9. ágúst gift Hermanni
Björnssyni en þau eiga Huldu Sif og
Berglindi. 3) Yngst er Hallfríður
Dóra f. 25. febrúar 1961, en hennar
maður er Jón Þór og eiga þau son-
inn Árna.
Kristín og Sigurður bjuggu allan
sinn búskap á Akureyri, síðustu 23
árin að Dalsgerði lb. Hún vann í
Nýja Bíói í tæp 20 ár en síðustu 11
árin starfaði hún á Kristnesspítala,
sem aðstoðarmaður iðjuþjálfa.
Einnig starfaði hún mikið með
kvenfélaginu Framtíðinni.
Útför Kristínar fer fram frá Akur-
eyrarkirkju í dag og hefst athöfnin
kl. 13.30.
Nokkur orð til ömmu
Elsku amma, þú ert farin frá okkur
alltof fljótt. Við áttum eftir að gera
svo margt saman. Við áttum alltaf
gleðistundir með þér. Þú fékkst okkur
oft lánuð og hjálpaðir okkur við fönd-
ur til að gefa og gleðja foreldra okkar.
Við sváfum oft hjá ykkur afa, þó svo
við værum ekki alltaf sátt við að fara
að sofa þegar þú vildir en á morgnana
beið okkar yndælis hafragrautur.
Þú kenndir okkur svo margt sem
við eigum eftir að nota á lífsleið okk-
ar. Ogleymanlegar eru útilegumar
með ykkur afa, þegar þú sýndir okkur
og sagðir frá náttúru landsins, því þú
naust þess svo að ferðast. Alltaf
gafstu svo mikið af þér þegar þið afi
buðuð fjölskyldum okkar í mat eða
kaffi, að þú hafðir ekki tíma til að
borða sjálf. Þú saumaðir og prjónaðir
föt á okkur, málaðir á ýmsa postulíns-
hluti handa okkur sem við geymum
til minningar um handverk þitt. Elsku
amma, við fyrirgefum Guði að taka
þig svo snemma til sín, en við vitum
líka að góður Guð og englar gæta
okkar og afa hér á jörðinni. Elsku
amma, takk fyrir samfylgdina og láttu
þér líða vel.
Dagný Björk, Birgir Örn, Elva
Kristín, Hulda Sif, Berglind og
Árni.
Skammt er milli stórra högga. Nokkr-
ir mánuðir eru frá því Friðjón mágur
minn féll til jarðar í slysi, nokkrar
vikur frá því sr. Þórhallur var borinn
til grafar og nú er Kristín frænka mín
á braut. Allt var þetta fólk í blóma
aldurs síns og fullt af áhuga og virkri
þátttöku hvert á sínu sviði og öllu er
því svipt í burtu fyrirvaralaust. Það
hefur fækkað í vinahópnum á Akur-
eyri og skarð þess fólks verður ekki
fyllt, þótt eflaust komi nýir kraftar til
starfa.
Þegar ég sat á nýliðnu sumri í
stofu Kristínar og manns hennar, Sig-
urðar Gestssonar, slökkviliðsmanns,
og naut þar heimagerðra veitinga í
hópi nokkurra ættingja og orti vísu í
gestabókina, eins og jafnan var kraf-
ist, kom mér síst af öllu til hugar að
fáum vikum síðar sæti ég við að
semja um hana minningargrein. Hún
geislaði af krafti og áhuga og hafði
margt á prjónunum. Veitingamar
voru bomar fram að hætti fagurkerans
eftir venju og með þeim fylgdu frá-
sagnir af ferðalögum, félagsstarfi,
sögulegum fróðleik og frumort ljóð.
Kristín birti ekki ljóð sín, en las þau
gjaman upp í vinahópi og hefur þó
margur gefið út Ijóðabækjur af minni
efnum en hún. Sagan var henni einnig
hugleikin og hún viðaði að sér fróð-
leik af ýmsu tagi varðandi hagi geng-
inna kynslóða. Og listaverk hennar
prýddu heimilisveggina. Hún átti
góðan mann og gjörvilegar dætur sem
allar hafa stofnað eigið heimili. Því
blasti við hamningja manndómsár-
anna og aukinn tími fyrir áhugamálin,
þegar höggið dynur þungt og vægðar-
laust.
Hugurinn leitar til æskuáranna við
störf og leik. Þegar afi okkar og
amma hættu búskap í Pálmholti, tóku
tveir synir þeirra við jörðinni. Pabbi
bjó með sinni fjölskyldu áfram í
Gamla bænum en Halldór bróðir hans
reisti sér nýbýli á hluta jarðarinnar og
nefndi það Búland. Hann byggði þar
allt upp með eigin höndum frá grunni
og ræktaði túnið. Halldór var tví-
kvæntur, missti fyrri konuna úr berkl-
um frá tveimur börnum en giftist svo
Sigríði Ólafsdóttur frá Bakkagerði og
var Kristín einkabam þeirra. Þeir
bræður höfðu samvinnu um margt við
búskapinn og tókum við krakkamir
að sjálfsögðu þátt í öllu þessu.
Áuk Kristínar ólu Búlandshjón
upp að miklu leyti Erlu Bemharðs-
dóttur, síðar húsfreyju að Ærlækjar-
seli í Öxarftrði. Halldór var dugmikill
bóndi og vinsæll gleðimaður, sem tók
virkan þátt í málefnum sveitarinnar
alla tfð, var m.a. oddviti hreppsnefnd-
ar um áratuga skeið. I bók sem Hann-
es Davíðsson á Hofi skráði um bænd-
ur og búhagi í sveit sinni segir m.a.
um Halldór: „Sveitungamir standa í
þakkarskuld við Halldór Ólafsson,
hann var hinn mætasti maður sem og
konur hans báðar.“ Kristín Halldórs-
dóttir bar með sér að hafa alist upp á
menningarheimili við miklar gesta-
komur og umræður um menn og mál-
efni, bóklestur og skáldskaparáhuga.
Svo var einnig heimili hennar sjálfrar.
Hér verða vitaskuld ekki gerð nein
tæmandi skil öllu því sem á hugann
leitar við þennan hörmulega atburð,
en Sigurði, dætrunum og fjölskyldum
þeirra færðar samúðarkveðjur. Megi
minningin um sterka og lífsglaða
konu og móður vera þeim huggun í
sorginni. Eg get ekki vikist undan því
að kveðja Kristínu frænku mína með
einni stöku. Þar sem mér er tregt
tungu að hræra vel ég vísu eftir föður-
bróður okkar, Ólaf Ólafsson á Ytri-
bakka, en hún segir kannski það sem
er huganum næst á þessari stundu:
Alltafbreytist aldarfar,
ekki eru tíðir samar.
Nú verða gömlu göturnar
gengnar aldrei framar.
Að lokum sérstök kveðja frá Elínu
systur minni sem var í fylgd með
Kristínu í síðustu ferðinni. Hún liggur
slösuð á Borgarspítalanum og getur
því ekki fylgt henni síðasta spölinn.
Kær kveðja frá okkur öllum.
Jón frá Pálmholti.
Elsku Stína mín.
Margs er að minnast, margt er að
þakka. Þetta eru orð sem koma upp í
huga minn er ég frétti af andláti þínu.
Eg á erfitt með að trúa því að þú sért
farin frá okkur og ég sjái þig ekki oft-
ar. En minningin um þig lifír í hjarta
mínu. Ég veit að ég fæ þér aldrei full-
þakkað hversu yndisleg þú varst þeg-
ar ég bjó hjá ykkur. Strax frá fyrstu
viku var ég farin að líta á ykkur Sigga
sem ömmu og afa og fljótt fannst mér
sem ég væri ein af fjölskyldunni. Það
voru svo ótal góðar stundir sem við
vorum búnar að eiga saman. Með
þessum línum vil ég þakka þér allt
sem þú gerðir fyrir mig.
Farþú ífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér núfylgi,
lians dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Elsku Siggi, Sirrý, Lísa, Fríða Dóra
og fjölskylda. Megi góður Guð
styrkja ykkur öll í þessari miklu sorg.
Erla Björk.
I þessu lífí eru okkur oft greidd þung
högg, svo þung að í fyrstu skiljum við
ekki hvemig megi rísa undan þeim.
Við neitum að trúa því að atburðimir
hafi átt sér stað, fínnst hreinlega að
lífið geti ekki leikið okkur svona hart.
Svo fór um okkur í vinahópnum úr
Dalsgerði 1 þegar við fréttum að ein
úr hópnum Kristín Halldórsdóttir, eða
Stína eins og við kölluðum hana alltaf
hefði látið lífið ásamt annari konu í
hörmulegu bílslysi þann 22. okt. s.l.
Vináttan sem myndaðist á milli
okkar, sem fíuttum í Dalsgerði 1 fyrir
rúmum 23 árum, hefur gefið okkur
svo ósegjanlega mikið í gegnum árin
bæði í gleði og sorg og í samheldni
hópsins átti Stína stóran, ef ekki
stærstan þátt. Okkur langar því með
nokkrum fátæklegum orðum að
kveðja hana og þakka henni fyrir allt
það sem hún var okkur. Var það er
svo óendanlega erfitt að segja var um
hana Stínu, erfitt að trúa því að við
eigum ekki eftir að eiga fleiri stundir
með henni. En við eigum margar
minningar um þessa einstöku konu og
ekkert nema góðar minningar. Við
minnumst ótakmarkaðrar hjálpsemi
hennar við okkur sem ævinlega var
veitt með einstakri gleði og Ijúf-
mennsku. Það var sama hvort þurfti
að lagfæra 11 ík, skreyta tertur eða ef
einhverjum datt í hug að setja eitt-
hvað á blað hvort sem var í bundnu
eða óbundnu máli, alltaf var sjálfsagt
að leita til Stínu og hún gat alltaf gef-
ið sér tíma til að leysa vandann og
það án þess að nokkrum findist hann
minni maður þótt hann leitaði sér að-
stoðar. Ef einhver var að flytja, var
hún niætt til að gera hreint, pakka
niður eða hvað sem var. Það var svo
ótal margt sem hún gat miðlað öðrum
og vitum við að fleiri en við urðum
þeirra gæða aðnjótandi.
Við minnumst allra gleðistund-
anna sem við áttum saman í Dals-
gerði 1, þá var oft glatt á hjalla, hvort
sem verið var að vinna saman,
skemmta sér eða bara setið við eld-
húsborðið í einhverri íbúðinni og rætt
um lífíð og tilveruna. Eða þá öll
gamlárskvöldin þegar komið var sam-
an í einhverri íbúðinni og nýju ári
fagnað. Svo voru það öll ferðalögin
sem farið var í saman, þar eins og
annarsstaðar var hún ein aðal drif-
fjöðrin, enda hafði hún mjög gaman
af því að ferðast og var óþreytandi að
miðla okkur hinum af fróðleik sínum
um hina ýmsu staði sem við komum á
og ekki dró hún heldur af sér við leiki
og söng þegar komið var á tjaldstað
að kvöldi. Minnisstæð verður okkur
líka ferðin út í Svarfaðardal fyrir 3 ár-
um, sem við fórum til að minnast
þess að 20 ár voru frá því að við flutt-
um í Dalsgerðið.
En það var ekki bara á gleðistund-
um sem hún Stína gaf okkur mikið.
Sorgin hefur áður kvatt dyra hjá þess-
um hóp, á óvæginn hátt, og þá eins og
ævinlega kom Stína til okkar og á
sinn gefandi hátt veitti hún okkur sem
fyrir áföllunum urðum allan þann
styrk sem hún gat. Já það var svo gott
að eiga hana að og núna vildum við
óska þess að við gætum miðlað fjöl-
skyldunni hennar einhverju af því
sem hún gaf okkur á erfiðum stund-
um.
Vissulega höfum við öll misst
mikið, fjölskylda hennar, vinir og ætt-
ingjar en við skulum muna að þeir
sem missa mikið hafa líka átt mikið
og minningamar um þessa góðu og
hlýhuga konu munu geymast í hugum
okkar allra og sefa sárasta söknuðinn
er frá líður.
Við vottum Sigurði, dætrunum og
fjölskyldum þeirra okkar dýpstu sam-
úð og biðjum um styrk handa þeim í
þeirra miklu sorg.
Vertu svo sæl kæra vinkona og
megi birta og friður umvefja þig í
nýjum heimkynnum.
Guð blessi minningu þína.
Hver minning dýrmœt perla að liðnum
lífsins degi
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þökk-
um hér.
Þinn kœrleikur í verki var gjöf sem
gleymist eigi
og gœfa varþað öllum semfengu að
kynnast þér.
(i.s.)
Gömlu vinirnir úr Dalsgerði 1.
Á myrkum nöprum haustmorgni, sem
færði mér svipleg tíðindi, flaug hug-
urinn heim í sveitina okkar og ég
minntist lítils telpuhnokka með geisl-
andi bros í dökkum augum.
Heimahagana höfðum við kvatt og
æskuárin lagt að baki. Fundir urðu
strjálir í önn dagsins. Leiðir okkar
lágu saman að nýju á sameiginlegum
vinnustað.
Á vegferð Iífsins hafðir þú ekki
glatað dýrmætri vöggugjöf, lífsgleði
og eðlislægri hlýju. Af jreim nægtar-
brunni veittir þú óspart og margir
urðu þar þiggjendur.
Þú varst sumarsins og gleðinnar
bam, glettni þín og hlátur verður vöm
okkar gegn hauströkkrinu og leiðsögn
inn í vorið.
Að leiðarlokum, hjartans þökk
fyrir.birtuna sem þú varpaðir á veg
okkar samferðafólksins.
Sigríður Eiríksdóttir.
Það var úti kvöld og mér heyrðist hálf-
vegis barið,
ég hlustaði um stund og tók afkertinu
skarið,
ég kallaðifram og kvöldgolan veitti
mér svarið:
Hér kyaddi lífið dyra og nú erþað
farið.
(Jón Helgason).
Það eru oft skelfilegar fréttimar sem
berast landsmönnum á öldum ljós-
vakans, slysfarir, óveður, náttúruham-
farir og margt annað ófyrirséð.
Það var köld nóttin aðfaranótt
mánudagsins 23. október sl„ það fór
hrollur um landsbyggðina að morgni
þess dags, þegar fréttir bámst um
stórslys í Hrútafírði. Norðurleiðarrút-
an hafði farið út af veginum með 40
manns innanborðs og tvær konur
höfðu látist. Það var sárt og mörgum
þungt fyrir brjósti þegar ljóst var að
önnur konan var formaðurinn okkar
Kristín Halldórsdóttir.
- Þetta var allt svo óraunverulegt.
Kristín var fædd 30. mars 1935.
Hún var mikilhæf kona, vel gefin,
listræn, hugmyndarík og síðast en
ekki síst skemmtilega hagmælt.
Við vorum heppnar Framtíðarkon-
ur þegar hún gekk til liðs við Kvenfé-
lagið Framtíðina á Akureyri. Á þeim
vettvangi vann hún mikið og gott
starf.
Fyrir tæpum tveimur árum var
Kristín kosin formaður Framtíðarinn-
ar og gekk hún að því starfi með
miklum áhuga. Hún stjómaði okkar
árlegu merkjasölu og gekk vasklega
fram við kökubasarana sem og aðra
fjáröflun félagsins.
Ekki er hægt annað en að minnast
100 ára afmælis Framtíðarinnar í
janúar 1994 og minnast þar sérstak-
lega Kristínar sem var potturinn og
pannan í öllum framkvæmdum í sam-
bandi við afmælishátíðina á Hótel
KEA.
Þar voru sýnd í hnotskum ýmis at-
riði frá gömlu Jónsmessuhátíðinni
sem Kvenfélagið Framtíðin stóð fyrir
um árabil hér á árum áður. Þama var
Kristín í essinu sínu en hún lék spá-
konu með miklum tilþrifum og lagði
henni orð í munn frá eigin brjósti og
fékk mikið lof fyrir.
- Nú er skarð fyrir skildi.
Kristín var fríð kona, dökkhærð og
dökkeygð, það geislaði af henni sér-
staklega ef henni var mikið niðri fyr-
ir.
Kristín var gift Sigurði Gestssyni
og eignuðust þau þrjár dætur.
Við Framtíðarkonur viljum þakka
Kristínu Halldórsdóttur allt hennar
fómfúsa starf í þágu félagsins.
Eiginmanni, dætrum og fjölskyld-
um þeirra sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur.
Kæra Kristín, hafðu innilegustu
þakkir fyrir allt og allt.
Kvenfélagið Framtíðin,
Akureyri
Þegar ég hóf störf við Kristnesspítala
fyrir rúmum 5 árum varð Kristín
Halldórsdóttir aðstoðamaður minn en
áður hafði hún unnið við að aðstoða
sjúklinga við handavinnu og aðra af-
þreyingu.
I þessu starfi naut luin sín vel og
hún naut einnig starfsins sem nún
vann af alhug. Listrænir hæfileikar
hennar, hugkvæmni, vandvirkni og
útsjónarsemi fengu notið sín til fulls.
Það var ekki síður innsæi hennar og
einlæg umhyggja sem gerði það að
verkum að sjúklingar leituðu til henn-
ar um úrlausnir á hverskonar vanda-
málum.
Það er vandrataður vegur að finna
verkefni sem hæfa getu hvers einstak-
iir.g , að aðlaga verkefnin þannig að
ekki reynist um megn, og árangurinn
verði engu að síður góður. Mjög al-
gengt er að sjúklingar vanmeti getu
sína og hafi ekki áhuga á að takast á
við ný verkefni. Þá tókst Kristínu oft
með undraverðri lagni að lokka fólk
til að prófa, fyrr en varði var búið að
mála fínustu silkislæður og bindi,
mála og sauma svuntur, smekki, dúka
og ótal aðra hluti, oft ætlaða fjöl-
skyldu viðkomandi sjúklings, sönnun
þess hvað hann var fær um að geta
gert
Ekki aðeins sjúklinganir leituðu til
Kristínar, samstarfsfólkið átti alltaf
vísa aðstoð hvort sem þurfti að semja
brag fyrir skemmtun, útbúa kort og
gjafir og á svo ótal mörgum öðrum
sviðum.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós breytt
(Einar Ben.)
Þessa ljóðlínu skrifaði Kristín á
blómavasa sem hún málaði og gaf
vinnustað sínum fyrir nokkrum árum.
Innihald þessarar ljóðlínu var ein-
kennandi fyrir lífsviðhorf Kristínar og
alla framkomu. Hún var mjög lífsglöð
kona sem hafði einstakt lag á að sjá
spaugilegu hliðamar á tilverunni og
reyndi ætíð að snúa öllu til betri veg-
ar.
Það er stórt skarð fyrir skildi og
söknuðurinn er sár hjá samstarfsfólki
hennar og sjúklingum. Enn meiri er
þó sorgin hjá Sigurði, dætrunum og
fjölskyldum þeirra. Þeim sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveður um
leið og ég þakka Kristínu gott sam-
starf og vináttu sem aldrei bar skugga
á.
Ólöf Leifsdóttir, iðjuþjálfi.
Fleiri minningargreinar um
Kristínu Halldórsdóttur bíða
birtingar.