Dagblaðið Vísir - DV - 31.07.1995, Page 12

12
MÁNUDAGUR 31. JÚLÍ1995
Spumingin
Hræðist þú jarðskjálfta á
höfuðborgarsvæðinu?
Gunnar Magnússon múrari: Nei, ég
tel litlar líkur á því.
Anna Grímsdóttir verkakona: Nei.
Margrét Þórðardóttir nuddari: Já, ég
er skíthrædd.
Bergur Hallgrimsson rafvirki: Nei,
ég get ekki sagt það.
Páll Lúther Ingimarsson verkamað-
ur: Nei, það held ég ekki.
Lesendur
Úthafsveiðarnar
Leigjum skip
Konráð Friðfinnsson skrifar:
Engum blöðum er um það að fletta
að norsk stjórnvöld hafa mildast
heilmikið hvaö varðar Smuguveið-
arnar í Barentshafi. Nú tala yfirvöld
um að þau geti ekki stöðvað þessar
veiöar. Þær fari jú fram á „einskis-
manns“-hafi.
Um þessar mundir eru um 150 sjó-
menn við störf á þessu svæði og þeir,
ásamt útgerðarmönnum, hafa farið
þess á leit við valdhafa hér að senda
skip á svæðið. Ekki til að vernda
veiðarnar, enda engin þörf á því sem
stendur, heldur til að vera þeim inn-
an handar ef eitthvað bjátar á hjá
þeim. Slys á mönnum gera ekki boð
á undan sér og skip lenda í vandræð-
um, fá í skrúfuna, o.s.frv. Krafa sjó-
manna er því réttmæt. Og vitaskuld
er það óhæfa að ekki skuli fylgja flot-
anum sem veiðir á fjarlægum miðum
sérstakt þjónustuskip með lækni,
kafara og viðgerðarmann innan-
borðs.
Varöskipafloti okkar er fátæklegur
eins og alhr vita, raunar aðeins þrjú
skip. Og þessum skipum er ætlað það
stóra hlutverk aö gæta allrar land-
helginnar í kringum landið. Þau hafa
því ærinn starfa. Mér finnst raunar
fráleitt að senda þau út fyrir land-
helgismörkin. Málið verður því að
leysa með öðrum hætti. Sjómenn og
fjölskyldur þeirra eiga líka kröfu á
að málið fá farsæla lausn. Og úthafs-
veiðar eru staðreynd á íslandi.
Þess vegna vaknar sú spuming
hvers vegna útgeröarmenn leysa
ekki málin á eigin spýtur. Til dæmis
með því að taka einfaldlega einhvern
Úthafsveiðar eru staðreynd á íslandi en öryggisþáttinn vantar. Konráð
ræðir lausnina. DV-mynd rt
verkefnalausan fragtara á leigu og
láta hann sinna þessari þjónustu og
reka hann sameiginlega. Slík skip
má fá í tugatali. Þau liggja bundin
og verkefnalaus um allan heim og
vantar verkefni. Með þessu erum við
komin með lausn á máhnu.
Einnig mætti hugsa sér að ríkið
kæmi inn í myndina, með því t.d. að
það greiddi laun áhafnar en útgerðin
annan kostnað. Gera þyrfti sérsamn-
ing við áhöfnina er gilti fyrir tímabil-
ið. Og veiðarnar í Barentshafi standa
aðeins í 2-3 mánuði ár hvert. Svona
dæmi ætti því ekki að vera yfirþyrm-
andi fyrir útgerðir og ríkið. Öryggis-
þátturinn væri tryggður og áhöfnum
íslensku skipanna til heilla.
Framleiðsluvandi íslendinga
Kristján Sigurðsson skrifar:
Ég, sem alæta á allt sem fram kem-
ur í fréttum um þjóðmál, les næstum
hverja grein sem skrifuö er og jafnt
þótt maður sé ekki sammála skoðun-
um viðkomandi eða viti fyrirfram
hvað hann hefur að segja. Margar
greinarnar hefur maður líka lesið
þar sem verulega er tekið á vanda
okkar íslendinga í ýmsum þáttum
þjóðlífsins. Ekki síst í atvinnulífi og
framleiðslu okkar.
Eina slíka grein las ég nýlega eftir
Guömund J. Guðmundsson, for-
mann Dagsbrúnar. Hann ræddi um
ísland sem hráefnisnýlendu og
heimskulegt athæfi okkar í að senda
saltfiskinn út blautverkaðan en ekki
fullþurrkaðan, með allri þeirri tækni
sem við höfum þó yfir að búa. Flestir
geta verið Guðmundi sammála um
þetta efni, eins og reyndar alla grein
hans.
Það verður að segjast eins og er að
við íslendingar búum við ákveðinn
framleiðsluvanda sem helstur felst í
því, að mínu mati, að við framleiðum
ekki nógu vandaða vöru, hvort sem
um er að ræða matvælaframleiðslu
eða í iðnaöi. Oft er þetta aðeins fólgið
í frágangi vörunnar en oft líka í bein-
um svikum eða eins konar kæru-
leysi. Saltfiskurinn, sem eitt sinn var
mjög hátt metinn erlendis hjá viö-
skiptavinum okkar, er nú ekki svip-
ur hjá sjón og því alls ekki eftirsótt
matvara eins og áður.
Það er kannski dæmigerð þróun
hjá okkur íslendingum að í dag bein-
ist framleiðsluáhuginn að því að
framleiða sem einfaldastar vöruteg-
undir. Steininn tekur þó úr þegar svo
er komið að framtak einstaklinga í
útflutningi beinist hvað helst að því
að flytja út blávatn eða ísmöla úr
jöklunum. - Einfalt og handhægt, og
þarfnast lítils vinnuafls og líklega
engrar vöruvöndunar. Bara dæla,
höggva og fylla gámana. Gjaldeyrir-
inn rennur svo til landsins á faxi!
í góðu yfirlæti hjá Emerald Air
Emerald Air flugvélin var vel útbúin hvað varðaði alla þjónustu og hinar
bestu veitingar, segir m.a. i bréfi Ásdísar.
Ásdís Frímannsdóttir hringdi:
Talsvert hefur veriö skrifað um
þetta nýja flugfélag sem að undan-
förnu hefur tekið upp flug til og frá
landinu. Ég flaug með þessu flugfé-
lagi fyrr í þessum mánuði til Belfast
og heim aftur viku síðar. Allt stóðst
nákvæmlega sem mér hafði verið
lofað, alveg frá byrjun til enda, bæði
á jörðu niðri og í fluginu sjálfu.
Um borð í flugvélinni, sem er vel
útbúin hvað varðar alla þjónustu,
fékk ég frábærar viðtökur og hinar
bestu veitingar. Þaö var meira að
segja sjónvarp um borð, sem ekki
stendur íslendingum til boða alla
jafna í öðrum flugvélum héðan á
Evrópuleiðum.
Flugfreyjurnar voru mjög til fyrir-
myndar og sérlega vel vakandi fyrir
velferð farþeganna frá upphafi til
enda. Um borð í flugvél Emerald Air
voru reykingar leyfðar, innan þeirra
marka sem flest flugfélög setja (boðið
upp á sæti þar sem mátti reykja og
svo þar sem engar reykingar voru
leyföar). Og það var eitt sem ég og
margir aðrir farþegar mátum mikils.
Það er óþolandi að banna fólki reyk-
ingar í flugvél með öllum þeim ör-
yggisreglum og tækni sem ein flugvél
er útbúin. Fullkominni loftræstingu
og hvaðeina.
Ég veit ekki betur en t.d. SAS, Luft-
hansa, KLM og flest önnur félög en
Flugleiðir leyfi reykingar um borð í
sínum vélum, þar sem sérstök sæti
eru fyrir reykingafólk. Ég get því
ekki annað en hrósað Emerald Air
fyrir einstaklega góða þjónustu og
lipurö alls þess starfsfólks sem ég
átti samskipti við.
DV
Lífeyrlsmál
ímótun
Snorri hringdi:
Ég fagna frumkvæði flármála-
ráðherra sem undirbýr nú nauð-
synleg lagafrumvörp um lífeyris-
mál. En aðalinntak þessara frum-
varpa er að útfæra lífeyrismálin
þannig að allir landsmeim njóti
sambærilegra lífeyrisréttinda.
Þessu hefði átt að vera lokið fyrir
löngu. Óþolandi er að forráöa-
menn hinna ýmsu lífeyrissjóða
skulí í raun hafa konúð í veg íyr-
ir skynsamlega lausn lifeyris-
mála. Og þá má ekki gleyma opin-
berum starfsmönnum sem hafa
búið viö mun meira öryggi hvað
þetta varðar en allur almenníng-
ur. Ekki er vanþörf á að skoða
sérstaklega þeirra lífeyirssjóð
sem hefur verið þungur baggi á
skattgreiðendum um langtskeið.
Skinhelgin
um Bosníu
Þ.R. skrifar:
Mikið er búið að Ijargviðrast
út af stríðinu í Bosníu. Ailir utan-
aðkomandi vændir um hugleysi
og skort á ákvarðanatöku til að
stöðva yfirgang Serba og hugsan-
legt þjóðarmorö á múslímum.
Ekki síst var Bandaríkjamönnum
álasað fyrir afskiptaleysi. Nú
hafa þeir samþykkt afnám
vopnasölu til Bosníu, til þess að
þessi þjóð fái þó að verjast árásar-
aðilum sjálfir. En þá ætlar allt
vitlaust að verða. Óska menn
frekar eftir loftárásum og iand-
hernaði annarra ríkja og hleypa
af stað stórstyrjöld?
Skuldajöfnun
skatta
Mai-grét Árnadóttir skrifar:
Það var lofsvert framtak, þótt
seint væri, að koma á skuldajöfn-
un í skattkerfinu. Það hefur verið
með ólíkindum hvernig merrn
hafa komist hjá þvi að greiða lög-
boðin gjöld og sektir til hins opin-
bera, t.d. barnameðlög, en fengið
heimsenda ávísun fyrir inneign
hjá skattinum eins og um skilvísa
gjaldendur sé að ræða. Það verð-
ur einhver súr yfir breytingunni
- en hún er réttlát og tímabær.
Borgarstjóri
úr Kópavogi?
Gunnar Guðjónsson hringdi:
Margt er skrýtið í kýrhausnum.
Nú er svo komið í stjórn Reykja-
víkur að ef núverandi borgar-
stjóri þyrfti að vera íjarverandi
um lengri eða skemmri tíma, t.d.
vegna veikinda eða slíks, þá verð-
ur borginni stjórnað af aðila sem
býr í Kópavogi og greiðir sína
skatta í öðru bæjarfélagi. Það er
nýtt fyrir okkur Reykvíkinga að
manna helstu stöðu borgarinnar
fólki úr ööru bæjarfélagi. En
þetta er vist talið gott og gilt hjá
Reykkjavikurfistanum.
Neiþýðirnei
E.S.P. skrifar:
Stígamótakonur auglýsa ákaft
slagorðið „Nei þýðir nei“. Þetta
er nú gott og blessaö. Mér þykir
þær þó ganga heldur langt þegar
þær eru beiniínis að hvetja allar
stelpur eða kvenkyns persónur
til að neita manni um góöa sam-
verustund sem getur jafnvel leitt
til fyrirmyndar framtíðarsam-
bands. Það er að verða óþolandi
að mæta ísköldu augnaráði hins
veika kyns á útihátíöum hér á
landi, rétt eins og maður sé verð-
andi kynferðisglæpamaður. Mál
skýrast oft við frekari samræður.
Og svo eru nú ekki allir karlmenn
alltaf með þetta eina í huga.