Þjóðviljinn - 24.12.1950, Blaðsíða 5

Jólin 1950
Þ J Ó Ð V I L JI N N
5
Böövar Gudlaugsson:
í Hl) ómskálagarðinum
(Skyndimyndj
Ég settist á bekkinn milli Jónasar Hallgrímssonar og
Thorvaldsens og lét sólina skína framan í mig. Að baki
mér skrjáfaði í laufi þegar þrösturinn skauzt léttfleygur
milli trjánna, en fyrir framan mig teygðu stjúpmæður
og túlipanar sig móti sólinni. Á Tjörninni sveimuðu
stoltar andamæður fram og aftur með unga sína, og
stéggirnir gáfu þeim hýrt auga, af því áð þær voru
fallegar endur. Mikið var nú yndislegt hérna í garðin-
um í svona góðu veðri. Ég freistaðist til þess að fara
úr jakkanum og hneppa skyrtunni frá mér í hálsinn;
mér var svo dæinalaust heitt. Og ég leit í kringum mig
og brosti framan í tilveruna og var hjartanlega ánægð-
ur með allt.
Og á Tjarnarbakkanum, skammt frá mér er lítil telpa
að leika sér, ljóshærð táta.með rauðan borða í hárinu,
og Jónas Hallgrímsson horfir á hana eins og hún væri
engill með húfu og rauóan skúf, í peysu.
Og ég horfi upp á Jónas Hallgrímsson, kinka kolli
til hans og brosi þakksanriega,. af því að hann var
skáld íslands. Og ég rifja upp fyrir mér ljóðin um
fífilbrekkuna og grátittlinginn; ljóðin um vorboð-
ann ljúfa og ástarstjörnuna yfir Hraundranga;
ljóðin um Island. Öðru hvoru lít ég upp og horfi fullur
aðdáunar og lotningar á skáld Islands, og mér finnst
ég heyra rödd þess í ljóðunum, sem ég er að fara með
í huganum. Hvílík rödd! Stundum voldug og sterk eins
og ofsastormur geisi; stu.ndum mild og ljúf eins og
lækjarniður; það er rödd Islands. Og þar sem ég sit
þarna og nýt góðviðrisins og hlusta á rödd Jónasar
Hallgrímssonar í ljóóum hans, tek ég allt í einu eftir
því, að ung kona kemur inn i garðinn og leiðir dreng-
inn sinn. Þau setjast á næsta bekk, og ég sé útundan
mér, að konan hneppir blússunni frá sér að ofan, svo
að sólin geti skinið á nakið brjóst hennar. Ég finn að
ég roðna af heimskulegri blygðun yfir þessum aðförum
konunnar, en í rauninni gerir þetta ekkert til, af því
að við Jónas Hallgrimsson snúum næstum því baki viö
henni, og það sér hana enginn nema Thorvaldsen, scm
stendur þarna og hampar meitlinum sínum, eins og hann
ætli að fara að skapa listaverk. Ég heyri, að konan dæs-
ir og hreyfir sig til á bekknum, og mig langar til að
Böðvar Guðlaugsson
horfa um öxl, en ég þori það ekki. Þetta er sjálfsagt
annars manns kona, og ég á ekkert með að horfa á
hana!
Drengurinn nennir ekki að sitja kyrr, þótt veðrið sé
gott; hann stendur upp og litast um, leitar að nýjung-
um.
„Mamma, hvaða kall er þetta, mamma,“ heyri ég hann
spyrja, og veit, að liann meinar Jónas Hallgrímsson.
Unga konan þegir. Drengurinn endurtekur spurning-
una þrár og óþolinmóður í senn.
„Æi, væni minn. Það er hann Jónas?“ segir unga
konan tómlega; „farðu nú og leiktu þér að bílnum þín-
um.“
En drengurinn vill fá að vita fleira; ég heyri, hvernig
hann tvístígur fyrir framan móður sína og iðar af for-
vitni.
„Hvaða Jónas, lia, mamma?“ segir hann. Það líður
dálítil stund, og drengurinn endurtekur spurninguna.
Hvað er þetta, ætlar konan elcki að anza drengnum?
hugsa ég gramur. Enn líður dálítil stund, og drengurinn
ber spurninguna upp í þriója sinn.
„Æi, væni minn. Þetta er bara mynd af honum Jónasi
Ilallgrimssyni. Hann var skáld. Svona farðu nú og leiktu
þér að bílnum þínum, væni minn“, segir konan óþolinmóð.
Drengurinn tautar eitthvað; ég heyri ekki hvað það er,
svo röltir hann burtu og tcymir biiinn sinn. Hann er
vist ekki áhæ'gður með ] ossar upplýsingar. Það er held-
ur ekki von; ekki mundi ég vcra ánægður i hans spor-
um. Og ég er alveg hissa á konunni. En að liún skyldi
ekki segja drengnum eitthvað um Jónas Ilallgrímsson.
En að hún skyldi elcki fara með kvæöið um heiðlóuna
fyrir hann og segja honum frá „hólmanum, þar sem
Gunnar snéri aftur.“ Og ég verð sárgramur við kon-
i
I