Þjóðviljinn - 24.12.1950, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 24.12.1950, Blaðsíða 10
10 ÞTÓÐVILJINN Jólin 1950 lögun öðrum klettum í holtinu. Við nefndum hann Gíbr- altar. Já. Við nefndum hann Gíbraltar. Lögunin minnti okk- ur á myndina í landafræði Karls Finnbogasonar af því heimsfræga brezka virki. Og vegna þess að ímyndunar- afl okkar var ekki þorri'ð þar með, heldur krafðist miklu viðtækarí útrásar, þá létum við okkur hafa það að gefa öllu Skólavörðuholtinu samsvarandi landfræðileg ömefni. Ég man enn í dag, meira en tólf árum síðar, hvar og hver flest þessi örnefni voru, hvað við tókum þetta há- tiðlega, eftir hverju við fórum í nafngiftum okkar, og til hvérs þær leiddu að lokum. Á þessum tíma var mikið talað í útvarpi og blö’ðum um Abbysiníu og Spán. Stríðið um Abbysiníu og Spán var frá sjónarmiði áhyggjulausrar bernskunnar skemmtileg keppni, leikur, sem gaman var að fylgjast með. — Stóra grjóthellu við suðvesturhorn skólans, með polli sem aldrei þornaði, nefndum við Abbysiníu, pollinn Tana-vatn. Örskammt frá var Sþánn. Og þannig irak hvert landið annað (við gerðum ekki ráð fyrir neinum Jiöfum), unz allt holtið var orðið einskonar heimsiíkan eða veröld in miniature. — Lengst til vesturs lá Ameríka. Og þar var stórt líkneski af Leifi heppna. Mikið var þetta skemmtilegt starf, — skemmtilegt að ferðast um heiminn, ráða nöfnum landanna, vera einskon- ar guð — að skapa. En vegna þess áð við vorum tveir, og tveir guðir í einum og sama lieimi hljóta að vera and- stæðingar, leiddi það af sjálfu sér, að fyrr en varði urðu átök milli okkar um löndin. Nú skuluð þið ekki halda, að við höfum farið að slást. Það gerðum við aldrei; til þess vorum við alltof sam- rýmdir félagar. Við höfðum einmitt flúið .tilgangslaus- an fyrirgang jafnaldra okkar, síðastaleik, hryggspennu og hæsingja-læsingja-londondon, til þess að vera einir um heiminn fyrir utan skólaportið. En hvernig voru átökin þá ? munuð þið spyrja. Þið slóuzt ekki, — en hvað ? Ég man ekki, hvor okkar átti upptökin að þessum sérstæða leik. Það varðar heldur ekki miklu. En við komum okkur saman um það að skipta holtinu — eða öllu heldur ,,heiminum“ — á milli okkar. Báðir skyldu eiga jafnt. — Markalínan skyldi vera hugsuð lína dregin milli Barónstígs og Njarðargötu, og við mældum í fet- um — bókstaflega, við mældum í fetum breidd þessa svæðis milli Eiríksgötu og Austurbæjarskóla, áður en við skiptinn því milli okkar eftir endilöngu. Já. Það var mikið um áð vera. Þegar tveir menn ráða yfir öllurn heiminum og skipta honum á milli sín, áð- ur en þeir hefja bardaga, er mikið undir því komið, að báðir eigi jafnt. Annars er leikurinn ekki fair play. Og að sjálfsögðu viðurkenndum við ekki annað en fair play. Syðri helmingurinn féli í minn hlut eftir nákvæmar útreiknanir, sá helmingurinn sem var fjær skólanum. Gíbraltar — sem enn var eitthvert mikilvægasta og merkilegasta fyrirbæri heimsins — féll því í hlut Eiríks, enda gerði hann virkið að höfuðborg sinni og nefndi lönd sin Bretaveldi. Minna mátti heldur ekki gagn gera, þar sem um svo voldugan aðila var að ræða. Ég, hins- vegar, lenti í nokkrum vandræðum. Hvað átti ég að nefna mitt ríki? — Og hvað átti að vera mín höfuð- borg? Ég skálmaði yfir lönd mín. Það var að vísu ckkert skálm í venjulegri merkingu, heldur róleg ganga, enda- þótt ég tæki tvö eða þrjú lönd í nokkrum skrefum. Mik- • ið var undir þvi komið að velja sér góða höfuðborg. ■ Loks- ins kom ég auga á fyrirferðarmikinn stein, svotil fer- kantaöan,1 sem ég ákvað að útnefna höfuðborg í ríki mínu. (Því steinn þurfti það að vera, úr því að höfuðborg Eiríks var steinn!) En nafniö — livaða nafn átti ég að velja? Ég athugaði málið. Steinninn var alifjarri skól- anum og á svæði, sem við höfðum sjaldan farið um. Ekkert var eðlilegra en að kalla svo f jarlæga höfuðborg Moskvu — og þá ríki mín Sovétriki. Það varð líka ofan á, — eftir nokkra umhugsun þó, því að á þeim árum hafði ég nánast illan bifur á slíkum nöfnum, enda eitt af uppáhaldslestrarefnum mínum Lesbók Morgunblaðsins, er ég safnaði. Eftir allan þennan undirbúning voru Sovétríkin og Bretaveldi tilbúin að fara í strið. Því er nú ver og miður, að ég man ekki lengur, hvor okkar byrjaði. En „stríðið" var fólgið í þvi, að annar aðilinn stóð á landa- mærunum með þungan steinhnullung í annarri hendinni (alltaf sama steininn) og kastáöi honum yfir á svæði hins. Hinn lék samskonar leik frá sömu landamærum. Eftir það var lengdin milli þeirra staða, sem steinninn kom niður á í bæði skiptin, mæld i fetum og deilt i með tveimur. Nýju landamærin voru síðan á þeim stað þar sem helmiiigur fetafjöldans var mældur, — og náttúr- lega liugsuð í beinni línu milli austurs og vesturs eins og áður. :-------- Mikil lifandis ósköp gátum vio nú liaft gaman af þessum leik. Það var ekki aðéins, að hann héldi í okkur hita, hvernig sem viðraði, og yrði til þess, að við hættum að leika okkur með hinum krökkunum — sem ckki höfðu uppgötvað „heiminn", — heldur vorum við í lok hverrar kennslustundar í miklum spenningi eftir þvi að komast út í holtið og nola stuttar fríminúturnar til þess að lofa Bretaveldi og Sovét að rcyna kraftana. Styrkleika- hlutföllin voru mjög jöfn, og það'urðu ekki miklar breyt- ingar á landamærunum fyrst í stað. En svo skipti iim. <■

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.