Þjóðviljinn - 29.03.1953, Blaðsíða 10

Þjóðviljinn - 29.03.1953, Blaðsíða 10
10) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 29. marz 1953 EmpirQsfslI - @3a hvaS? Við höfum horft upp á margar kynlegar káputízkur. Það er ekki langt siðan fyrir- ferðamiklu, víðu kápurnar voru í tízku, en margar konur sem keyptu siíkar kápur, nöguðu sig bnítt í handarbökin vegna þess að tízkan varð fljótlega úrelt. Nú er nýtt snið að ryðja sér til rúms á sama hátt og bosmamiklu kápurnar; það er empiresniðið, sem getur verið fallegt á náttkjól, en er satt að segja dáíítið á!appa’egt á kápu. Þessa káput'zku má sjá í nýjustu blöðum. Ef maður þarf að eiga yfirhafnirnar ár- um saman, þá er heppilegast að forðast empirestílinn Senni- T.... 1 " ----- 1 —.......- ■ — FITA Á VARIRNÁR" í kulda er oft nauðsynlegt að vernda varirnar, og þœr sem nota ekki vénjulegan varalit, geta fengið keyptan litlausan vara- salva. Hann er afbragð handa börnum og litlum telpum finnst mjög gaman að eiga varalit, þótt varirnar verði ekki rauðar af hon- um. Varasalvinn er ekki mjög dýr og hann er góður á bragðið, og það kemur sér vel fyrir þær sem sleikja varirnar, en venjulegur varalitur er ekki alitaf neitt sæl- gæti á bragðið. Rafmagnstakmörkun Sunnudairur 29. marz Kl. 10.45-12.39: Austurbærinn og miðbærinn milli Snorrabr. og Aðalstrætis, Tjarnar- götu, Bjarkargötu að vestan og Hringbrautar að sunnan. Mánudagur 30. marz Vesturbærinn frá Aðalstr., Tjarn- argötu og Bjarkargötu. Melarnir, Grímsstaðaholtið með fiugva’lar- svæðinu, Vesturhöfnin með örfir- isey, Kaplaskjól og Seltjarnarnes fram eftir. MATURINN A MORGUN i Soðinn flskur, kartöflur, feiti. — Vellingur. lega verður hann útbreitt tízku fyrirbrigði, en aðeins um stund arsakir. Á mvndinni er yndis- leg kápa úr kamelull úr Harp- ers Bazar, en það er sorgleg sjón að sjá hana eyðilagða með því að rykkja hana uppi undir herðablöðum. Það er hörmulegt þegar góð föt eru eyðilögð á þennan hátt! Faitgasaíkk alls staSar Nú eru fangamörk komin i tízku. Þau hafa reyndar verið bað áður, svo að það er engin nýjung. En þó er ástæða til að ækja athygli á þeirri tízku, :kki sízt vegna þess að hún m afar heppileg. Handa börn- tm og unglingum sem týna oft tálsklútum, liúfum og vettling- tm er afbragð að hafa hlut- na merkta. Það er Ííka failegt l fullorðnum að hafa fanga- nark á hálskiútnum, sem not- iður er utaná kápuna, og fyr- Tr skólatelpuna,. sem hengir refillinn sinn á snaga hjá 20 öðrum klútum, kemur það sér vel að geta þekkt hann aft- ur. I París eru sýndir glæsi- legir skinnhanzkar með fanga- marki og þá hugmynd er einn- ig hægt að notfæra sér á venju lega prjónavettlinga. Höfuðklút urinn fær einnig fangamark, og þá er fallegast að festa stóru hyrnuna undir liökunni eins og myndin sýnir, enda er það mjög í tízku. Athugið hvernig ykkur lízt á teikningarnar/ Ef til vill er þessi tizka einkum handa ung- um stúikum, en það eru einmitt þær sem þrlá mest ný föt og allar skemmtilegar, ódýrar nýj- ungar eru þeim kærkomnar. Klippirðu á þér negiurnar? Á maður að klippa á sér neglurnar eða sverfa þær? Sér- fræðingar halda því fram, að bezt sé að sverfa þær, en það er talsvert undir nöglunum sjálfum komið, og ef þú ert ein þeirra, sem getur ekki feng- ið jafnar brúnir á neglurnar með því að sverfa þær, þá er áreiðanlega betra fyrir þig að nota skæri. Ef þú átt í erfið- leikum með neglurnar yfir vet- urinn, getur það stafað af því, að þær séu of þurrar. Það gegnir sama máli um neglur og húð, þær þurfa stundum á auka fitu að halda, og ef negl- ur eru stökkar er gott að stinga þeim niður í krukkmia með hreinsunarkreminu. Nicole sagði: ,,Samt sem áður er þetta dag- satt, monsieur. Eg þekkti soninn og ég þekki föðurinn. Ekkert er líklegra en dóttirin sé eins.“ Díessen sneri sér að henni. ,,Einmitt það,“ livæsti hann. „Ungfrúin staðfestir orð hans. En hvað er um ungfrúna sjálfa að segja? Okkur er kunnugt um að ungfrúin var vin- koiri sonar þessa Englendings. Mjög góð vin- kona.......“ Allt í einu hreytti hann út úr sér: „Eflaust frilia hans?“ Ilún rétti úr sér. ,,Þér megið segja það, ef þér viljið,“ sagði hún rólega. „Þér getið kallað sólarlag einhverju ónefni, en þér eyðileggið samt ekki fegurð þess.“ Það varð dálítil þögn. Ungi liðsforinginn hvislaði nokkrum orðum að Gestapóforingjan- um. Diessen kinkaði kolli og sneri sér aftur að gamla manninum. „Við sjáum það á dagsetningunum,“ sagði hann, „að þér hefðuð getað komizt til Eng- lands ef þér hefðuð haldið beint áfram án við- komu í Dijon. En það gerðuð þér ekki. Það er grunsamlegt. Þar hefjast lygar yðar.“ Hann sagði hörkulega: „Hvers vegna voru þér kyrr i Frakklandi? Segið mér það nú af- dráttarlaust og án málalenginga. Eg get hvort sem er fengið yður til að tala fyrir kvöldið. Það er bezt fyrir yður að leysa frá skjóðunni strax.“ Howard varð vandræðalegur. „Litla telpan,“ hann sneri sér við og benti á Sheilu, „varð veik í Dijon. Eg sagði yður það áðan. Hún var of veik til þess að halda áfram.“ Þjóðverjinn hallaði sér fram á borðið fö!- ur af reiði. „Hlustið þér nú á mig,“ sagði hann. „Þetta er síðasta aðvörun min. Eg læt ekki leiká á mig. Krakkar taka ekki einu sinni svona vitleysu trúanlega. Ef yður hefði verið umh.ugað um að komast til Englands, hefðuð þér haldið áfram.“ „Þessi böm voru í minni umsjá,“ sagði gamli maðurinn. „Eg gat ekki átt neitt á hættu.“ Gcstapófori«ginn sagði: „Lygar .... lygar .... lygar.“ Hann var að því kominn að segja meiia, en hætti við það. Ungi maðurinn við hlið hans livíslaði einhverju að honum aftur. Diessen majór hallaði sér aftur á bak í stólnum. „Þér ætlið þá ekki að segja sannleik- ann “ sagði hann. „Þér ráðið því. En það losn- ar *m málbeinið á yður seinna í dag, Englend- ingci sæll, þótt þér þurfið einlivers staðar að finna til. Það verður mönnum mínum til skemmtunar, og þér ungfrú verðið áhorfandi og börnin líka.“ Það varð þögn i herberginu. „Nú verður farið burt með ykkur,“ sagði Þjóðverjinn. „Eg sendi eftir ykkur þegar menn mín.i eru tilbúnir.“ Hann liallaði sér fram á boröið. „Eg skal segja yður, hvað við viljum vita svo að þér vitið hvað yður ber að segja, þótt þér heyrið hvor.ki né sjáið af kvölum. Við vitum að þér eruð njósnari í dulargervi og notið kvenmanninn og krakkana yður til hlífð- ar. Við vitum að þcr hafið unnið með Charen- ton — það er óþarfi að ræða það frekar. Við vitvm, að annaðhvort þér eða Charenton senduð uppiýsingar um það til Englendinganna, að Foringinn ætlaði að skoða. lierskipin í Brest, og þess vegna var loftárásin gerð.“ Hann þagnaði. „En við vitum ekki ennþá, og það ætlið þér að segja okkur i dag, hvernig upplýsingarnar komust til Englands, til Coc- hrane majórs“ — hann glotti — „sem dó 1924 eftir því serrt þér segið. Það eigið þér að segja okkur, Englendingur sæll. Og strax og þér eruð búinn að því taka kvalimar enda. Munið það.“ Hann gaf varðstjóranum bendingu. „Farið burt með þau.“ Þeim var ýtt út úr herberginu. Howard gekk eins og í leiðslu; það var ótrúlegt að þetta skytdi koma fyrir hann. Hann hafði lesið um. eitthvað þessu líkt og átt bágt með að trúa því. Ilann hafði lesið, að þetta væri gert við gyðinga í fangabúðum. Það gat ekki verið — sat.t. / Focquet var skilinn frá þeim og fluttur í herbergi fyrir sig. Howard og Nicole var hrundið inn í herbergi með sterklegum grind- um fyrir; hurðinni var skellt aftur og þau voru skilin eftir ein. Pétur sagði á frönsku: „Fáum við að borða hér:ia?“ Nícole sagði dauflega: „Elg býst við því, Pét ur minn.“ Rotini sagði: „Hvað fáum við að borða?“ Hún lagði handlegginn um öxl hans. „Ég veit það ekki,“ sagði hún vélrænt. „Við sjáum það þegar maturinn kemur. Nú skuluð þið fara að ieika ykkur vi® Rósu. Eg- þarf að tala við Monsieur Howard.“ Hún sneri sér að Howard. „Þetta er afleitt,“ sagði hún. „Við erum flækt inn í eitthvað hræðilegt." Hann kinkaði kolli. „Það stendur eitthvað í simbandi við loftárásina á Brest, sem þér lentuð í.“ Hún sagði: „Þeir sögðu í verzlununum að Hitler væri í iBrest, en fólk lagði engan trún- að á það. Fólk segir svo margt.“ Það varð þögn. Howard stóð við gluggann og Iiorfði á illgresið í garðinum fyrir utan. Hann fór að renna grun í ýmislegt. Gestapó- forh gjamir yrðu að sýna mikla framtakssemi undii þessum kringumstæðum. Þeir yrðu að að finna njósnarana sem bæru ábyrgð á loft- árásinni eða sýna limlesta líkami fólks, sem kalla mátti njósnara. Loks sagði hann: „Eg get ekki sagt þeim það sem ég veit ekki, og það má vera að illa fari fyrir mér. Ef ég á skammt eftir, ætlið þér þá að annast bömin, Nicole?“ Hún sagði: „Það skal ég gera. En þér verð- ið hvorki drepinn né meiddur. Það er óhugs- andi.“ Örvæntingin skein út úr svip hennar. Iíann hélt áfram: „Eg verð að reyna að gera nýja erfðaskrá. Þá gætuð þér fengið per.inga frá Englandi, þegar stríðinu væri lokið, og alið þau börn upp, sem eru heimilislaus. Þangað til ■■ærðið þér að reyna að hafa einhver ráð.“ Tlminn þokaðist hægt áfram. Um hádegi var þeim færður kjötréttur á pönnu og nokkr- ar skálar. Þau gáfu bömunum að borða og þau hámuðu matinn í sig. Nicole bragöaði að- [ 1 .Tg / Hvað meinarðu með því að seg-ja Maríu að ég / só fífl? \ Ó, fyrirgefðu vinur — átti það að vera \ leyndarmál ? \ Þýðir þetta bros að þér fyrirgefið mér? ( Nei, þú skalt vara þig, ég er bara að hvíla ( mig í framan. ( Það var einu sinni Iri sem vandi mjög kom- / ur sínar á kvöldin til ekkju einnar i nágrenn- } inu„ og þáði af henni góðgerðir. Vinur hans \ ræddi eitt sinn um þetta við hann, og sagði \ að hann ætti að kvænast ekkjunni. ( Eg hef oft verið að velta því fyrir mér, en f hvar ætti ég þá að vera á kvöldin? i Gamlir menn eru oft mjög áfram að gefa ) heilræði, af því þeir eru ekkí léngur menn til 1 að gefa slæm fordæmi.

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.