Þjóðviljinn - 25.04.1953, Síða 10

30) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 25. april 1953

elmillsþáttiir
Henfug smáborS
Lítið, lágt borð kemur oft í
góðar þarfir. Hér er mysid af
Á flemsti-
tímnm
Það er ekki nokkur )eið að
verjast inflúenzu. Jafnvel þeir
varfærnustu sleppa ekki við
ihana. Og barnshafandi konur
velta því fyrir sér hvort veikin
geti haft nokkur áhrif á barn-
ið sem hún gengur með. I ensku
læknablaðinu, Lancet, er skýrt
frá rannsókn sem leitt hefur
í ljós að litlar likur séu til að
bamið 'bíði nokkurt tjón, þótt
móðirin fái inflúenzu á með-
göngutímanum. Sumir óttuðust
að inflúenza hefði álíka skað-
leg áhrif og rauðir hundar,
sem eru fóstrinu örlagaríkir,
ef móðirin tekur veikitia á öðr-
um eða þriðja múnuöi pneðgöngu
tímans. Til allrar hamingju
hefur þessi ótti reynzt ástæðu-
laus. Þó er sá fyrirvari hafður
á, að þetta eigi aðeins við um
þá tegund inflúenzu sem rann-
sökuð hefur verið (það var in-
flúenzufaraldur í Irlandi).
'Ekkert er hægt að segja um
aðrar tegundir inflúenzu.
Rafmagnstakmörkun
Kl. 10.45-12.30
Laugardagur 25. apríl.
Hafnarfj. og nágrenni, Reykjanes.
MATURINN
Á
MORGUN
Itjöt í karrý með lirísgrjónum.
— Skyr og rjómabland
Kjöt í karrý: 1 kg- frampartur
dilka- eða kálfakjöt, 1 1 vatn,
1 tesk. salt, 3—4 stórar kart-
öflur, þurrkaðar gulrætur; 50
g smjörlíki, 50 g hveiti ca 1
tesk. karrý, 150 g hrísgrjón, 1
1 vatn 1 tesk. salt.
Kjötið er sagað mjög smátt. .
Látið í sjóðandi ’saltvatn; vcið-(
ið froðuna ofan af. Flysjið ,
kartöflurnar og skerið í tvennt )
eða fernt. Sjóðið þær og gul- ^
ræturnar með í síðustu 15—20 /
mín. Karrý blandað i hveitið
eða hrært út í litlu vatni,
smjörbolla hrærð og soðið jafn-
að. Ef rúmt er í pottinum, þarf
ekki að færa kjötið upp úr,
áður en soðið er jafnað. Hrís-
grjónin eru þvegin og látin í (
heitt saltvatn. Soðin þangað (
til þau eru meyr, en sundur- '
laus. Hellt á sigti, skoluð, hald-
ið heitum yfir gufu, kjötið
Játið á mitt fatið, hrisgrjónun-
um raðað utan með mat-
skeið. Kartöflur má ber,a með
réttinum.
litlu borði sem er til margra
hluta nytsamlegt. Það má nota
það frístandandi við flýtismál-
tíðir, og það er hentugt sem
geymsluborð hjá borðstofuborð
inu, ef fleiri matast en rúm
er fyrir með góðu móti. Hjá
háfættri kommóðú er borðið
faUegt, og á myndinni er borð-
ið og kommóðan samstæð. Fæt-
ur á borði og kommóðu eru
eins, borðhæðin er hin sama
og fótahæðin á kommóðunni.
Þetta er góð hugmynd í eins
herbergis ibúð.
llIglIF
Frú Rut er armædd yfir
gömlum göngubúningi, og mál-
ið er ekki mjög einfalt. Þetta
er grænn göngubúningur, alveg
óslitinn, en því miður fer snið-
ið Rut mjög illa.
Jakkiim er sfður og víður,
pilsið með djúpum lokufelling-
um og pilsið er alltof stutt.
Frú Rut er lítil og grönn og
hana langar í bólerójakka og
vítt pils, því að það fer henni
bezt. Búningurinn hefur hang-
ið inni í skáp hjá henni árum
saman, en hún notar hann
ekki, svo að hann er sem nýr.
Það ætti ekkert áð vera þvi
til fyrirstöðu að gera breyting-
ar á búningnum. Það er hægt
að taka neðan af jakkanum,
svo að hann verði að bóleró-
jakka. Það er undur einfalt því
Framhald á 11. síðu.
A. J. CRONIN
7.
Á annarlegri strönd
Hún lagfærði pilsið sitt með rösklegum hand-
tökum. ,,Santa María, ég sýp hveljur, blóðið
streymir allt upp í höfuðið á mér.“ Hún klapp-
aði góðlátlega á vinstra brjóst sér eins og
hún væri að. hvetja hjartað til að dæla blóð-
inu þaðan aftur, og tók aeidköf.
Hún var feit hún Elíza Hemmingway, svo
feit að hún sýndist næstum breiðari en hún var
há; umfangsmikill barmur hensnar fyllti út í
klefann og Róbert hörfaði ósjálfrátt undan.
Svipur hennar var kænskulegur og öllu vanur;
augun ein:, og svartar, gljáandi perlur, kinn-
arnar feitar og skínandi; ennið lágt eins og á
froski; svipurinn undarleg blanda af fjöri og
illgirni. HáTið var þykkt og feitt. Á efri vör-
unni uxu nokkur grófgerð hár í bezta yfirlæti
og sýndu að hún bauð öllu byrginn. Hún var
klædd skærf jólubláum fötum og um háls henn-
ar hékk svört taska og gapti eitas og pelikani
á brjósti hennar.
Tranter starði á hana með geysilegri tor-
tryggni.
,,Viljið þér ekki fá yður sæti, frú?“ sagði
hann loks cg benti hikandi á stólinn.
Hún hristi höfuðið svo að glamraði í eyrna-
lokkunum, lagfærði lífstykkið með rösklegu
handtaki, svo hlammaði hún sér snögglega nið-
ur í neðri kojuna.
„Carajo, þetta er betra,“ sagði hún og krydd-
aði cockneymállýzkuna sem lienni var eiginleg
með spönskum hreim. „Ég flýtti mér of mikið
upp stigann. Ég var að blaðra við þernuna og
fá méi dropa með henni.“
Það var eins og snöggur kuldagustur færi
um klefann, svo sagði Róbert vandræðalega
kurteis:
„Frú, ég hafði gert mér vonir um að Súsanná.
systir mín mætti vera í neðri koju. Hún er
ekki dugleg á sjó og hún verður meira vör við
veltinginn í efri kojunni."
Frú Hemmingway hrukkaði lágt ennið og
brosti silkimjúku brosi.
„Sá á hlut sem fyrstur finnur," sagði hún
undirfurðulega. „Þér þekkið það, herra minn.
Hér er ég og hér verð ég. Hvers vegna nöppuð-
uð þið hana ekki áður en ég kom inn? Ég ber
virðingu fyrir beiðni yðar. Ég ber virðingu fyr-
ir bróðurtilfinningum yðar. Ég er alveg eyði-
lögð vegna Súsönnu. En nú á dögum víkur æsk-
an fyrir ellinni. Og Súsanna fer upp í háloftin
og sú gamla verður undir niðri. Carajo, og
Jesús-María, ég vona bara og óska að hún æli
ekki yfir mig.“
Það varð hræðileg þögn sem varð enn skelfi-
legri, þegar mamma Hemmingway stakk hold-
ugri, hringskreyttri hendinni niður í opna tösk-
una, dró upp lítian brúnan vindil, kveikti á eld-
spýtu á rúmgaflinum og bar hana kæruleysis-
lega að vindlinum.
„Carajo,“ hélt luin rólega áfram, setti stút á
flutti gúanó. Ég finn enn af honum lyktina.
Fyrir þrjátíu árum, næsta uppstigningardag,
fór hanei á grenjandi túr eins og hann dútlaði
við stundum, skammt frá Teneriffe. Tapaði
glórunni og tapaði dallinum. Sigldi honum upp
á Anaga skerin, bomsaraboms, rétt si sona, og
Ikeyrði hana í kaf. Hann hefði líka keyrt mig
í kaf ef hann hefði mátt ráða. Bara af illsku,
skiljið þið. En ég gerði eins og Krúsó. Bjarg-
aðist ein af öllu pakkinu, eins og Corney
Grain var vanur að segja. Þannig komst ég til
Santa Cruz. Og Madre de Dios, hvort ég varð
kyrr.“
„Þér virðist hafa samlagað yður umhverfinu
vel, frú,“ sagði Róbert vandræðalega. „Líkar
yður vel við Spánverjana ?“
,,Svona hvorttveggja og bæði,“ svaraði hún
rólega. „Mér er ekki vel við þá og mér er ekki
illa við þá. Þetta eru manneskjur eins og við.
Og það eru ekki eintómir Spanjólar á eyjunum.
Þar er fólk í öllum regnbogans litum, kol-
svartir negrar og ljóshærðir föltrýningar. En
eins og þar stendur: öll erum við eins undir
húðinni. Og ég elska blakka bróðurinn engu
síður. Þetta er guðspjall, stendur í biblíunni,
svei mé þá. Öllum sem til mín Ikoma er gert
jafnt ui lir höfði.“
„Rekið þér þá eitthvert fyrirtæki?" spurði
Róbert stirðlega. „1 Santa Cruz.“
„Ég rek fyrirtæki, senjór. Ég á dálítið nota-
legt afdrep í borginni.“
Súsanna hafði þagað fram að þessu og virt
konuna fyrir sér, en nú spurði hún næstum
undrandi:
„Hvers konar fyrirtæki rekið þér?“
Mamma Hemmingway hristi öskuna á gólfið
og spýtti út úr sér tóbakslaufi. Svo sneri hún
sér að Súsönnu, leit á hana íbyggnum perlu-
augum og brosti með vörunum.
„Við getum kallað það hótelnefnu ,telpa mín.
Ósköp óbrotið. Gisting og greiðasala — ýmiss
konar snarl. Ekkert yfirlæti. Aðeins hrein og
bein og heiðarleg viðskipti."
Það varð þögn; svo andaði Súsanna að sér
óvæntum vindlareyk og fór að hósta. Það var
aðeias dálítið kjölt en ásamt ruggi skipsins
vakti það athygli Tranters á þessum vandræða
vindli. Hann rétti Súsönnu vatnsglas, ræskti sig
síðan vandræðalega og sagði:
„Ég vona að þér reiðist ekki orðum mínum,
frú. Við erum kristið fólk, systir mín og ég,
trúboðar á vegum Samfélags sjöunda dagsins í
Connectieut og við erum mótfallin tóbaks-
reykingum, einkum þegar kvenfólk á í hlut. Og
eins og þér sjáið, þá þolir systir mín ekki lykt-
ina af eitrinu. Með þetta í huga bið ég yður í
nafni manhkærleikans að neyta ekki tóbaks
inni í klefacium meðan á þessari sjóferð stend-
ur.“
munninn og blés frá sér mjórri reyksúlu. ,,Mér
léttir um hjartað þegar ég kemst á flot. Já,
herra minn, ég er ólm í eyjarnar. Samt er það
fjandi skiýtið. Þegar ég er í Santa þá vil ég
ólm komast til Wapping, ég vildi gefa fimmtíu
peseta til þess að finna lýktiaa af bjórstofun-
um á þokudegi. Þetta er mannlegur veikleiki,’
heima er bezt, skiljið þið, rétt eins og þegar þið
hlustið á Mel-bar á fóninn. En herra minn trúr,
þegar ég kem heim, vil ég borga firtpn hundruð
peseta til þess að komast þaðan aftur.“
„Þér búið þá í Santa Cruz?“ sagði Róbert
stirðlega; aðeins systur sinnar vegna reyadi
hann að halda uppi samræðum.
„Þrjátíu ár næsta uppstigningardag,“ svar-
aði mamma Hemmingway og veifaði vindlinum
hugsandi. „Maðurinn minn, — liarm er dauður
sem betur fer, var skipstjóri á Kristófer —
litlu flutningsdalli — fimm hundruð tonn —

Dagblað eitt í Nice í Fraklc’andi birti einhverju
sinni eftirfarandi auglýsingu: Ungur milljóna-
mæringur, laglegur, óskar að kynnast stúlku.
sem líkist kvenhetjunni í skáldsögu M—s, með
hjónaband íyrir augum.
Áður err solarhringur var liðinn, var slcáldsag-
an uppséld.
Ég er mjög bjartsýnn á viðskiptin í framtíð-
inni.
Nú, af hverju eru þá svona áhyggjufullur?
Ég er ekki viss um að bjartsýni mín eigi rétt
á sér.
ti
Mamma, fJjúga a’lir englarnir?
Já, Siggi niinn, af hverju spyrðu?
Af þvi að ég heyrði pabba kalla vinnukonuna
engilinn sinn í gær. Flýgur hún líka?
Já, Siggi, p. morgun.